Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Zwangerzilla

Zwangerzilla, dat is de koosnaam die manlief me de laatste weken gegeven heeft. En ik kan hem geen ongelijk geven. Ik was absoluut niet de beste versie van mezelf. Moeheid, misselijkheid en moodswings lagen aan de basis van mijn niet zo aangename toestand. Bovendien heb ik het gevoel dat ik alle mensen die ik graag zie en de dingen die ik normaal graag doe, zwaar verwaarloosd heb. Plots leek ik:

1. Een slechte schrijfster/blogster

Zwanger zijn bracht allesbehalve de Shakespeare in mij naar boven. Het zorgde ervoor dat ik niet wou creëren, maar eerder genoot van wat anderen op de wereld afvuurden. Elk vrij moment ging naar luilekker in de zetel hangen, series zien, lezen of slapen.


Ik kon het niet opbrengen om tijdens de middagdutjes van de kleine man de televisie even af te zetten en achter mijn laptop te kruipen. Schrijven? Wat is dat? 

2. Een slechte echtgenote

Voor de feestdagen was de man drie weken weg en dat betekende afzien. Ik zat toen nog volop in de 'heel erg moe en misselijk zijn' fase met mijn veeleisende peuter in huis. Terwijl de wederhelft en ik anders levendig contact onderhouden, was elk mailtje of elke sms nu een hele opgave. Dat gebrek aan aandacht kon ik eenmaal mijn man thuis was allerminst compenseren. Hij kreeg enkel humeurigheid, een gebrek aan seks en iemand die nog maar een half steentje kon bijdragen (en dan nog maar een klein half steentje).

3. Een slechte (schoon)dochter

"Gaat het wel met jou?" vroeg mijn moeder. Waarom ze me die vraag stelde? Wel blijkbaar reageerde ik nogal kortaf. Ik moest ook toegeven dat ik me nogal gauw irriteerde in bepaalde dingen die ze vertelde. Terecht? Niet echt. Ze deed eigenlijk niets verkeerd.

Van mijn man kreeg ik vervolgens de raad een beetje verdraagzamer te zijn. Ik geef het niet graag toe, maar weer had hij gelijk. Ik merkte dat ik de laatste tijd nogal kort door de bocht kon gaan. Geen tijd en energie om aan omwegen te besteden. Gewoon zeggen wat ik dacht. Vandaar dat ik ook voor het eerst in tien jaar kortaf gedaan had tegen mijn schoonvader. Het moest er ooit eens van komen. (Als ik nog één negatieve opmerking moet horen over het samen slapen...)

Daarnaast was ik eveneens meer in mezelf gekeerd. Aan conversaties hoefde ik niet persé deel te nemen. Niet zelden kreeg ik de opmerking dat ik de laatste tijd nogal stil was. Vroeger had me dat dwars gezeten. Nu had ik totaal geen nood om hier iets aan te veranderen. Ik had gewoon geen fut over om een levendige conversatie te onderhouden. Het interesseerde me niet.

Op dit vlak is er eigenlijk nog niet veel veranderd. Oeps.

4. Een slechte vriendin

Waar ik wel spijt van heb, is dat ik veel minder steun aan mijn vrienden kon geven dan ik zou willen. Aan mijn twee beste vriendinnen bijvoorbeeld die toch weer elk hun eigen moeilijkheden hebben. "Er lijkt een storing op ons contact te zitten," vertelde één van hen. Die storing is mijn baby. De simpele waarheid is dat het zwanger zijn 70 procent van mijn energie vroeg en mijn gezin de andere 30. Intussen probeer ik terug meer de balans te bewaren. 

5. Een slechte therapeute

Wat ik zeker ook niet geworden ben is de nieuwe Freud. Niet zelden dwaalden mijn gedachten tijdens een therapeutische sessie af naar mijn honger, de baby in mijn buik of gewoon door de moeheid die concentratieproblemen veroorzaakte. Gelukkig leken de jongeren mij dat te vergeven.

6. Een slechte chauffeur

In de schuif heb ik een bordje liggen "Sorry, ik ben blond." (Bedankt schoonmama voor de hint.) Intussen had ik nog een bordje "sorry, ik ben een mama" en "sorry, ik ben weer zwanger" kunnen gebruiken. Voorlopig heb ik nog geen grote, levensgevaarlijke situaties gecreëerd maar ik vermeed dan ook bewust de rijweg zo veel als mogelijk.


Neem ik mezelf dat nu allemaal kwalijk? Het meeste niet. Ik weet dat ik er weinig aan kon doen. Het was een zware eerste trimester die veel van mijn energie vroeg. En dat nieuwe leven in mijn buik komt nu eenmaal eerst. Ik ben misschien in veel slecht geweest, maar een goede broedmachine was ik tot nu toe al wel. 

Gelukkig begint intussen de tweede trimester iets beter. Nog wel met misselijkheid en de occasionele braaksessie, maar eveneens met meer energie en een blik die niet alleen naar mezelf maar ook terug meer naar de wereld rond mij gericht is. 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS