Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Happy times

Deze morgen was bijzonder, een heerlijk moment van stilte voor de storm. Ik was uit mezelf wakker geworden op een respectabel uur (OMG) en iedereen sliep nog. Naast mij hoorde ik de ademhaling van mijn man en aan de andere kant die van de baby, terwijl de poes op de schommelstoel bij ons op de kamer lag te snurken. Ik genoot ervan om naar mijn gezinnetje te luisteren en stil te staan bij het punt in mijn leven waarop ik mij bevind.


Ik vraag in therapeutische gesprekken regelmatig aan mijn jongeren om een cijfer van 0 tot 10 te plakken op hoe ze zich nu voelen. Ik begon na te denken over mijn cijfer en zou mijn leven momenteel een 8 of een 9 geven. Deze gedachte deed me glimlachen, want het is zeker niet altijd zo geweest. 

Mijn zoontje is nu 8 maanden oud en zit in een zeer aangename fase. Hij is nog aai- en knuffelbaar klein, lacht als ik hem vastpak of aandacht geef en laat zich maar al te graag overladen met kusjes. Hij kan zo lief giechelen als ik protgeluidjes maak in zijn nek, op zijn wangen of op zijn buik. Ook kiekeboe is een klassieker die het tegenwoordig goed doet bij onze kleine man. Lachen hoort er volop bij. Hemels!

Ook mijn man en ik voelen ons weer goed samen. Na de geboorte van de baby was het even zoeken. We kregen ineens een hele nieuwe rol te vervullen. En mama zijn bleek een erg grote rol die ik moeilijk met mijn rol als partner wist te verzoenen. Bovendien word je niet als ouder geboren (nee, toch niet), maar is het ouderschap een leerproces dat een groot deel van je energie vraagt. Eigenlijk alle energie die je nog over hebt wanneer je pasgeboren baby het verschil tussen dag en nacht nog niet kent, je verstand appelmoes is geworden door het slaaptekort en je lichaam nog aan het recupereren is van de zwangerschap en de bevalling. Kortom, na de geboorte leefden mijn man en ik niet echt op een roze wolk. (Al had ik die na de verhalen van mijn vriendinnen ook niet echt verwacht.)

Tijd en slaap doen gelukkig wonderen. Na meer dan een half jaar hebben mijn man en ik terug iets dat lijkt op een normale nachtrust. (Thank God!) Je leert ook wat het is om ouder te zijn en je leert om intussen je relatie te blijven verzorgen. Na een tijdje ben je niet meer alleen mama en papa, maar komt er terug ruimte om ook man en vrouw te zijn. Veel beter!

Ook voor ons kleine monster (de poes) was het niet evident. We waren vijf dagen verdwenen en plots kwamen we thuis met een roos wezentje dat al onze aandacht in beslag nam. Gelukkig was onze baby alvast geen grote huiler. Toch vermeed de poes het lange tijd om bij ons in de buurt te komen. Achteraf bekeken leek het alsof ze voelde dat het tijdelijk beter was om naar de achtergrond te verdwijnen en ons wat te ontlasten. Voor mij moet je nu niet te veel zorgen, ik red het wel even zonder jullie.

Stilaan begon ze zich aan te passen aan de nieuwe gezinssituatie en eiste ze haar plaatsje weer op. Nu ligt ze vaak bij ons op de kamer (want de stoel waarin ik borstvoeding gaf 's nachts is terug vrij), als we ontbijten zit ze zoals vroeger met haar grote poep bij op tafel, 's avonds als de baby slaapt wil ze haar knuffelmoment in de zetel en ook in de loop van de dag moeten we ze aaien en met haar spelen. Als we dat niet op tijd en stond doen, zal ze ons miauwend achtervolgen tot we toegeven. Ze is met ander woorden weer helemaal zichzelf.

Ons gezin is dus terug op zijn plooi gekomen en de baby zit in een hele leuke fase. Tijd om met volle teugen te genieten, want de kleine man groeit met de dag, een volgende zwangerschap en pasgeborene zal dit evenwicht in de toekomst weer verstoren, mijn man en ik zullen wederom spanningen kennen, ... Maar tot het zo ver is, geniet ik van het nu en mijn roze wolk die met een beetje vertraging dan toch gearriveerd is. 

Wat een heerlijk gevoel om 2014 mee te eindigen en het nieuwe jaar in te gaan :-)

Beste wensen allemaal!!!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

0 reacties:

Een reactie posten