Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

We had joy, we had fun, we had... a lot of years together

Vorige week hebben mijn man en ik een aantal karweitjes in het huis opgeknapt. Je kent dat wel. Kleine dingen die je blijft uitstellen tot je echt niet meer met een zuiver geweten kan zeggen: "We zullen dat nog wel eens doen." Zoals een houten bord met een spreuk en een kapstok ophangen, fotoalbums verder aanvullen, fotokaders vernieuwen, ... Zo hangt er in onze keuken een fotokader met drie foto's: van ons huis, van ons gezin en van ons favoriete voertuig. Ze bleken echter al lichtjes gedateerd...


Op de bovenste foto staat de houten chalet waar mijn man en ik ongeveer vijf jaar gewoond hebben. Het was op momenten erg idyllisch. Zo stond er op een winterse dag plots een hert in de sneeuw voor het raam. We hadden ook braamstruiken waarvan we in de zomer lekkere bessen konden plukken en het gebeurde niet zelden dat een wandelaar op onze "oprit" stond omdat deze niet doorhad dat het geen wandelweg was. Auto's kwamen er zelden voorbij (alleen die ene gebuur die een beetje verderop woonde) en je hoorde vaak enkel het ruisen van de wind door de hoge naaldbomen. 

Oké, in de zomer kon je niet aangenaam buiten zitten. Door de bomen geraakte amper een streepje zon tot aan het terras en in afwachting van dat streepje zon werd je door een zwerm muggen aangevallen. Bovendien was het er érg vochtig. Tijdens het verhuizen ontdekten we ongezonde leefvormen achter de kast, ondanks onze veelgebruikte luchtontvochtiger. En dan heb ik het nog niet over de teken gehad die onze poes terroriseerden. Desondanks was ik erg verliefd op ons eerste stekje en denk ik er met een glimlach aan terug.


Ik kan het bijna niet geloven maar deze zomer zijn mijn man en ik twaalf jaar samen, waarvan zes jaar getrouwd. Deze foto dateert duidelijk nog van onze vroegere jaren. Mijn man met zijn lang ongetemd haar (lees: hij ging niet naar de kapper) en in mijn kapsel ontbrak nog alle model. Hier zitten we op het terras van een Duits kasteel. Genietend van een tas verse koffie, de zon en de liefde. Aan onze kledij te zien, waren we toen op stap met de motor. 


Dat brengt me bij de laatste foto uit de fotokader: onze Yamaha Diversion. Met dit stalen ros hebben we verschillende reizen doorheen Europa gemaakt. Onder andere Spanje, Italië, Engeland en Hongarije staan op ons been there, done that lijstje. Oh, wat mis ik dat soms. Lekker tegen mijn man aangedrukt, mijn armen rond hem geslagen en rijden langs onbekende, vaak prachtige wegen. Alleen met mezelf en mijn gedachten. 

Ook onze vroegere manier van reizen kan ik al eens missen. We planden bijna niets op voorhand, vertrokken wanneer de weersvoorspellingen goed zaten en zorgden ter plaatse voor onze basisbehoeften. Soms heb ik me echt zorgen gemaakt: "Gaan we wel een slaapplaats vinden?" Soms was ik echt doorweekt of had ik het ijskoud. En soms kon ik niet meer denken van de honger. Uiteindelijk kwam het toch altijd goed en had ik alle vertrouwen in ons. We zijn nooit iets te kort gekomen. Als je op die manier reist, vergeet je  trouwens alle zorgen van thuis en leef je volledig in het nu. Heerlijk, toch? Ik kan goed begrijpen waarom de motor dé oplossing is voor menig midlifecrisis.

Tijd om onze fotokader aan te passen, want intussen ziet het er allemaal een tikkeltje anders uit.


Nee, we wonen niet meer in een houten boshut, maar in een huis mét tuin (en dit in het exotische Limburg). Het stenen bouwwerk hierboven is intussen al bijna drie jaar ons nestje. Stap voor stap zijn we elke ruimte aan het verbouwen en binnen tien jaar hopen we dat alles compleet naar onze zin is. En dan kunnen we waarschijnlijk weer helemaal opnieuw beginnen.


Ben en Ann zijn vervangen door Ben, Ann en Ian. In april is ons ventje geboren en is ons gezin een man rijker geworden. Ik had er aanvankelijk schrik voor, maar kinderen blijken toch een verrijking voor je leven en de liefde die je deelt met je partner. (Ja, dit zeg ik zelfs ondanks mijn weer zware slaaptekort.) Sinds onze kleine man er is, heeft het leven een beetje van zijn magie gewonnen. 


De meesten onder jullie zullen haar intussen al wel kennen: Fillmore. Nog voor de geboorte van onze kleine vent wisten mijn man en ik dat de motor tijdelijk plaats moest ruimen voor een ander (even cool, zelfs niet cooler) voertuig om mee op stap te gaan. Deze zomer hebben we met een paar maanden oude baby onze Volkswagenbus uitgetest en ze is meer dan goedgekeurd. De baby heeft zelden zo goed geslapen als toen. Waar gaan we dit jaar naartoe, schatje?


Tijden zijn veranderd. Zijn ze beter? Nee, gewoon anders. Ik heb genoten van de tijd met alleen mijn wederhelft. Lekker met z'n tweetjes, gaan en staan waar we willen, veel reizen, alleen met ons (en de poes) rekening moeten houden... Die dingen zijn verleden tijd. Maar we hebben er zo veel voor in de plaats gekregen. Van deze periode geniet ik zeker even veel.

PS: Ons ander belangrijk gezinslid niet vergeten! Het kleine monster gaat intussen ook al enkele jaren mee. Hier is haar voor (2008) en na (2014). Schattig!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

0 reacties:

Een reactie posten