Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Herbronnen

Wat ben ik toch hardleers. De eerste post op mijn blog verklaarde ik metime heilig. Ik had de eerste middag vrij genomen sinds de geboorte van de kleine man en tegen de avond voelde ik me eindelijk terug Ann. Nadien was ik ervan overtuigd dat ik geregeld tijd voor mezelf moest nemen om mentaal gezond te blijven en mezelf niet opnieuw te verliezen. Toch was ik dat geweldige inzicht weer helemaal uit het oog verloren. Ik lijk de neiging te hebben om te blijven doorgaan. Tot ik dagen met een kort lontje rondloop en ik niets meer van de baby kan verdragen. Dan hoor ik plots een luidruchtig alarm in mijn hoofd dat ik niet langer kan negeren, met één heel duidelijke boodschap: hoog tijd om te herbronnen!


Deze week werd het me allemaal even te veel. Oorzaak: slechte nachten door een verkouden baby (die sowieso al geen goede slaper is), twee tanden bijkrijgt en helemaal flipt nu hij de wereld op zijn eentje "para commando style" aan het verkennen is (kruipen kan ik het nog steeds niet noemen). Vertaling: elke nacht twee uur met een baby in mijn armen rondlopen die huilt tenzij mama hem pakt. Tot ik op een nacht boos riep dat mama het zo niet ging volhouden. "Hola Ann, even pauze pakken. Je emmertje zit duidelijk wat te vol." zei die hele wijze stem in mij.

De al langer geplande date met een vriendin kwam dus meer dan gelegen. Toch vroeg ik met een klein hartje aan mijn schoonmama of ze die woensdag op onze kleine man wou passen. Alsof ik aan serieus plichtsverzuim deed door de baby bij haar af te zetten. Waarom moet tijd voor mezelf zo vaak gepaard gaan met schaamte en schuldgevoelens? Gelukkig babysit mijn schoonmama graag en voelt de kleine man zich daar ook best thuis. Op dat vlak moet ik me gelukkig geen zorgen maken. 

Vervolgens zette ik woensdag een bijna huilende (de separatieangst is begonnen), met zijn armpje flapperende baby bij de oma af en nam de trein naar Antwerpen. Moe, futloos en een krop in de keel. Die symptomen verdwenen al snel toen ik mijn vriendin met een lach naar me toe zag komen. 

We hebben geluncht, een terrasje gedaan, een dessertje gegeten en vooral volop gekletst. De tijd vloog voorbij. Met een gevoel van goesting en vol energie (waarschijnlijk ook mede door al die cafeïne, damn you cappuccino's) nam ik de trein terug richting kleine man, die ik 's avonds opnieuw met oprechte blijdschap in mijn armen kon sluiten.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

1 reacties:

Nicole Orriëns zei

Erg herkenbaar. Op een gegeven moment is als moeder de koek gewoon even op. Dan moet je eerst een nieuwe bakken!

Huisvlijt

Een reactie posten