Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

McCandless: een idioot of een held?

"Het leven en de dood van McCandless mogen zinloos zijn geweest, zelfs afkeurenswaardig, maar aan het einde van het boek geef je zielsveel om hem." vertelt de New York Times en ik moet ze gelijk geven. Jaren geleden zag ik de film, kocht ik de CD (begon mijn liefde voor Eddie Vedder) en op reis heb ik nu ook het boek gelezen. Maar vanuit de ogen van een mama zag het verhaal er toch net iets anders uit dan vanuit mijn naïeve puberblik. 


Als student die volop zocht naar een richting in haar leven, vond ik de tocht van McCandless en zijn idealen geweldig. Alles achterlaten, je volledige spaargeld aan het goede doel geven, paspoort en bankkaarten vernietigen en gewoon verdwijnen. Twee jaar heeft zijn familie niets van hem gehoord. Wat schaarse bezittingen en zijn eigen gezelschap. Meer had hij niet nodig op zijn trektocht door de USA, met als doel de zomer door te brengen in het afgelegen Alaska. De wildernis in. Hij was mijn held. Wat een idioot, denk ik nu. Hoe egoïstisch om zijn ouders zo uit zijn leven te bannen. Wat een nachtmerrie moet het voor hen geweest zijn.

Als in de film McCandless' visie en verwerping van de kapitalistische maatschappij mij aanspraken (naast de knappe acteur, de diepzinnige citaten en de mooie natuurbeelden), dan is dat in het boek de zoektocht van de schrijver om de motieven van de jonge avonturier te doorgronden. Wat bezielde deze twintiger om redelijk onvoorbereid de wildernis in te trekken en vervolgens nooit terug te keren? Krakauer maakt de vergelijking met een aantal andere idealistische, eigenzinnige, misschien ook wel excentrieke figuren die hun leven meermaals argeloos op het spel zetten. Want dat is wat McCandless gedaan heeft. Door met een minimum aan kennis, voorbereiding en materiaal het onverbiddelijke Alaska in te trekken. 

Tijdens de reis heb ik er veel over nagedacht en ook met mijn man over gepraat. Stilaan werd duidelijk dat het gedrag van McCandless misschien nog zo gek niet is. Om te beginnen was hij vooraan de twintig. Een leeftijdsfase die erom bekend staat om te experimenteren, grenzen op te zoeken en in het proces te spelen met je eigen leven. Hoe veel jongeren kruipen er bijvoorbeeld niet dronken achter het stuur? Een vergelijking die ook Krakauer uiteindelijk zal maken. Hij noemt het een soort overgangsritueel. Bovendien vertelde mijn man me over het avonturiersgen. Een gen dat ervoor zou zorgen dat mensen willen exploreren, zich aangetrokken voelen tot het onbekende, adrenalinekicks opzoeken, ... Mensen die drager zijn van dit gen gaan bijgevolg risico's nemen, want je krijgt nu eenmaal geen kick van een avondje in de zetel. 

En als dat nog geen verklaring genoeg is, dan heb ik bovendien ooit gelezen dat de hersenen pas volgroeid zijn op de leeftijd van 25 jaar. Pas dan kunnen we risico's echt inschatten, worden we voorzichtiger, ... Zo hebben we een vriend die graag overdreven hard met de motor rijdt. Nu hij de 25 voorbij is, zien we hoe ook zijn rijgedrag veranderd is. Plots staat hij stil bij de gevaren die zijn hobby inhoudt en kan hij ook de rust wat meer appreciëren. We zeggen niet voor niets dat verstand met de jaren komt.

Toch vond ik McCandless in de loop van het boek maar een gekke kerel. Hoe bizar is het dat hij over zichzelf praat en schrijft onder het pseudoniem Alexander Supertramp? "Hij dwingt zich tot kalmte. Alex heeft één reservepeddel. Kwijtraken is dood." vertelt hij over zijn tocht op de Calorado River. Tot ik me realiseerde dat veel mensen dat eigenlijk doen, mensen die volgens mij mentaal best oké zijn. Denk maar aan bloggers met een schuilnaam. Misschien had hij die schuilnaam ook nodig om een figuur te creëren die zich echt van zijn familie had losgemaakt en zich zo te ontdoen van banden die hem zouden kunnen tegenhouden in zijn grote tocht naar Alaska. Dat is ook wat hij doorheen het boek en de film blijft vermijden, een hechte band met andere personen. Want die kunnen zijn grote avontuur in de weg staan. Wat meteen een tragische noot geeft aan een van zijn laatste aantekeningen: "Happiness only real when shared."

Het verhaal van Christopher McCandless was een echte life changer. Na het zien van de film zeven jaar geleden is mijn kijk op de samenleving erg veranderd. Vanzelfsprekendheden werden plots in vraag getrokken en om mijn toekomst richting te geven, begon ik buiten de lijntjes te kijken. Er groeide ook een nog steeds heersend ongenoegen over onze eenzame, materialistische maatschappij. In een tijd waar wij zogenaamd alles hebben, heb ik nog nooit zo veel depressieve, ongelukkige mensen gekend. Reden te meer om het anders aan te pakken. Dus ben ik thuisblijfmama en staat mijn gezin, schrijven en vrijwilligerswerk voor mij op de eerste plaats. Niet geld verdienen en dingen bezitten.

Net als de film bracht ook het boek allerlei gevoelens in mij los. Soms werd ik boos, dan was ik zo ontroerd dat ik aan de ontbijttafel zat te wenen, om vervolgens weer diep in gedachten te verzinken. Mijn held gedroeg zich dan misschien een beetje als een idioot (overdreven idealistisch en roekeloos), maar op het einde hield ik inderdaad van hem. Nog meer als daarvoor.

Bron: Panoramio

Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

5 reacties:

Sabrina zei

Dit heb je mooi beschreven. Ik heb zelf ook nog maar net het boek gelezen (de film heb ik - nog - niet gezien) en ik weet ook niet zo goed wat ik er van moet vinden. In elk geval vond ik het een heel pakkend boek en blijft het toch ongelooflijk jammer dat die jongen zo aan zijn eind moest komen. Doet je wel even nadenken.

Ann W. zei

Onze goesting in boeken komt percies wel overeen :) Zalig dat jij het ook net gelezen hebt. Ik heb het nu pas gekocht omdat het in de budgetafdeling lag ;)
Het verhaal doet je zeker nadenken.
Film zeker zien! Fantastische muziek.

Unknown zei

Ik heb het boek nog niet gelezen, wel de film al (verschillende) keren gezien... Ik vind het een enorm fascinerend verhaal. Aan de ene kant denk je inderdaad: stommerik! maar aan de andere kant is het ook wel bewonderenswaardig. Mooie analyse heb je gemaakt. De film stemt zeker en vast tot nadenken en het boek waarschijnlijk nog meer... En de muziek is inderdaad ook fantastisch!

Sheena zei

mijn absolute lievelingsfilm (mede dankzij eddie vedder uiteraard ;-) ) en hoe ouder ik word hoe meer ik ook met andere ogen naar het verhaal begin te kijken...

Ann W. zei

Sheena, jij begrijpt mij :-) Mijn absolute lievelingsfilm en Eddie Vedder mijn absolute lievelingsartiest!

Een reactie posten