Vandaag is zo'n dag waarop ik het liefst in mijn bed zou kruipen met een tas warme thee en een dagboek waarin ik alles lekker van me af kon schrijven. Jammer genoeg gaat dat niet meer. De kleine man is even afgeleid door Plop en zijn vriendjes, en ik heb welgeteld tien minuten, misschien een kwartier, en dan moet mama er weer staan. Pap geven, bedje in en waarschijnlijk samen in slaap vallen. (Ik heb zo nood aan tijd voor mezelf!! Aaaargh!) Dus besloot ik alles snel neer te schrijven op mijn blog, in de hoop toch enige vorm van deftige nachtrust te hebben.
Het gekke is dat er niet eens iets bijzonder is voorgevallen vandaag. Het was een gewone dag. Maar in mij zijn zich al enige tijd kleine dingen aan het opstapelen. Zoals Lut Celie het zou zeggen (die therapeute van het programma 'De Bleekweide'), mijn emotioneel vat is vol. Ik heb niet veel meer nodig om te exploderen en jammer genoeg is de kleine man vandaag slachtoffer geweest van mijn kort lontje. Wat scheelt er dan? Het is zelfs zo dat ik in eerste instantie niet eens op die vraag kan antwoorden. Tot ik wat verder ga nadenken en de som van alle kleine delen zie...
1. Een slecht voedingspatroon
Op vakantie gaan betekent vaker uit eten gaan en niet altijd even gezond eten. Ik eet ook graag en op vakantie laat ik me iets te veel gaan. Ik was thuis nochtans bezig met minder brood eten en meer fruit en groenten op het menu te zetten, maar daar blijft nu nog weinig van over. En dat merk ik aan mijn energiepijl. Ik probeer me te herpakken, maar het is even moeilijk.
2. Het probleem van te veel willen en de halve engagementen
Ik ben zo iemand die zich graag engageert en er dan ook volledig voor wil gaan. Maar sinds de komst van de kleine man lijken al mijn engagementen aan te modderen. Voorbeeld: ik geef elke vrijdag therapie op Tejo en de organisatie heeft me onlangs gevraagd dagverantwoordelijke te worden. Ik zeg natuurlijk met veel goesting en engagement "ja" om dan afgelopen vrijdag te beseffen dat ik er niet zo goed in ben. Voorbeeld: voor de komst van de kleine man zou ik er elke vrijdag staan, ik zou zorgen dat ik alle collega's geregeld zie of spreek, ik zou mooi mijn afwasje doen en bij de laatsten vertrekken (het goede voorbeeld geven), ... Nu ben ik degene die snel even therapie komt geven en dan weer gauw weg moet omdat ze haar kleintje op tijd bij de oma moet afhalen. Een passerende wervelwind in plaats van een constante aanwezige.
En ik wil dan bijdragen aan Reishonger (de reisblog waar ik al een paar jaar voor schrijf, of beter schreef), mijn eigen blog, schrijven voor mijn cursus Korte Verhalen Schrijven en ik snap bijgod niet hoe anderen dat doen. Want dan zie ik ook nog eens die leuke blogcursus passeren bij Sabrina, wat me echt zo boeiend lijkt om te doen, samen met de plannen die ik al langer heb voor een nieuwe lay-out die beter bij mij en mijn blog past... maar ik kan echt geen goede thuismama zijn (en dat is nu even mijn hoofdengagement), geen huishouden runnen en al die andere dingen erbij nemen. Laat staan dan nog eens een goede echtgenote zijn. (En met goed bedoel ik "goed genoeg", het moet heus niet perfect zijn. Verre van. Maar dan nog.)
3. Over goede echtgenotes gesproken
Zeggen dat mijn man me geen goede echtgenote vindt, is veel gezegd maar op reis zat het er weer dik tegen. Ik snauw, hij is gekwetst en ik weet niet eens waarom ik snauwde. Soms kan ik me gewoon zo in hem ergeren, ook al zie ik hem doodgraag. Dan moet hij als het ware maar zijn hoofd "verkeerd" draaien en ik word al gek. Ik had gehoopt dat het aan mijn hormonen lag en dat ik zwanger was (wat een excuus, dan kan hij toch niet boos zijn), maar helaas.
4. Moeilijk zwanger geraken
Dat brengt me bij het volgende druppeltje in mijn emotioneel vat: de teleurstelling omdat vorige week dinsdag, twee dagen overtijd, mijn maandstonden toch doorkwamen. Maar dat stukje ga ik loslaten. Ik heb geen zin meer om daarover in te zitten. We zullen wel zien en ik ga het zijn gangetje laten gaan.
5. Depressieve beste vriendinnen
Ik heb twee beste vriendinnen. De ene zit een tijdje thuis met een burn-out, maar ik heb altijd al vertrouwen gehad dat ze er wel door ging komen. (Wat dan misschien voor haar ook niet zo eerlijk was, want ben ik er wel genoeg voor haar geweest?) De andere, daar heb ik me veeeeeeel zorgen om gemaakt. Lange tijd dacht ik echt dat ze misschien wel zelfmoord ging plegen, dat ik ze kwijt was... Ik had haar, of iemand anders die ik graag zie, nog nooit zo gezien. Zo leeg, zo diep. Maar tijdens het laatste bezoek zag ik voor het eerst terug mijn beste vriendin. Er was vooruitgang en hoop. En toch had ik er een dubbel gevoel bij. Enerzijds zo opgelucht, en anderzijds boos om de laatste maanden.
Maar goed, ik ga mijn gezicht begraven in de lange blonde fris gewassen haren van mijn zoontje, slapen en hopen dat mijn vat bij deze weer wat hersteld is.
Morgen ga ik bedenken wat ik kan doen om me beter te voelen. En volgende keer post ik terug iets normaal, zoals Prinses het verwoorde :-)
En wat zouden jullie vertellen als jullie een dagboek hadden? Vinden jullie het moeilijk om daar eerlijk over te bloggen, want ik vind dat niet zo evident. Heeft dat met het 'alles moet leuk zijn' syndroom van Facebook te maken denk je? Dat het ook leuk moet zijn op je blog?