Nee, ik ben niet polygaam geworden. Er lopen wel sinds vorige week drie dakwerkers in mijn tuin en soms ook in mijn huis rond. Jammer genoeg zijn het geen drop dead gorgeous werkmannen die uit een cola light reclame gestapt lijken (ook al drinken ze wel cola light, hun lege blikjes lagen zonet op de grond onder de carport), maar eerder die typische ongewassen, rokende lompe boeren met een bierbuik. Thank God dat het geen warm weer is, anders zouden ze hun t-shirt misschien nog uittrekken.
Maar de laatste dagen ben ik dus niet op mijn gemak, om niet te zeggen dat ik volledig onder stress sta. Heel mijn routine is onderbroken. Ik voel me bekeken in alles wat ik doe. Zit ik gewoon even op de speelmat met de kleine man, komt er een van de drie mannen voorbij en loert door het raam: "Wat is zij aan het doen?" Drie jaar geleden leek het een geweldig idee om de gordijnen voor de ramen weg te doen. Ons huis is helemaal "omhaagd" dus niemand die binnen kijkt (die pottekijkers haat ik zo), we hebben meer licht en een mooi uitzicht. Maar nu mijn drie dakwerkers rond het huis paraderen, heb ik al serieus spijt van die beslissing.
Ach, meestal kijken ze beleefd weg hoor. En ik snap wel dat het een automatisme is om te kijken als je iets in je ooghoeken ziet bewegen. Het is hen dus vergeven. Wat ik hen moeilijker kan vergeven zijn die vuile voeten waarmee ze mijn huis binnen komen, de wc-bril die altijd omhoog staat, de schaamharen die langs de rand van het toilet hangen, de sigarettenpeuken die op de vloer van mijn terras slingeren, ... Bijgevolg loop ik elke avond als een poetsende furie doorheen het huis zodat het proper genoeg blijft voor mij en mijn kleine ontdekkende jongen. Daar gaat de schaarse tijd voor mezelf.
Die zeldzame me-time is me sowieso al enige tijd ontnomen. Nu meneer besloten heeft dat hij niet meer wil slapen tenzij hij gewiegd wordt, niet meer alleen kan spelen, constant gepakt wil worden, ... (nu gaat het over de baby, niet over een van de dakwerkers) Zucht! De moed zakt me in de schoenen telkens hij aan de broek van mama komt trekken, elke keer ik dat snikken door de babyfoon hoor of ik hem hevig naar me toe hoor kruipen omdat ik even uit het zicht verdwenen ben. Please, laat me gerust!! (Is het oké om dat te denken?) Soit, de ellende die ik nu heb met mijn miniman is een heel ander verhaal.
Ik besef weer wel hoeveel geluk ik heb met dé man in huis. Hij doet zijn schoenen uit als hij binnen komt, rookt niet, plast zittend (geen druppels op de wc-bril die ook altijd mooi naar beneden staat), ik moet hem niet in slaap wiegen... Wat een fantastisch welopgevoed exemplaar is hij toch. Gelukkig komt hij binnen enkele dagen weer thuis (en gaan we op vakantie!)
Nog even op de tanden bijten dus.
Follow my blog with Bloglovin
