Ik ben een zoeker. Dat zit in mijn aard dus dat zal vermoedelijk zo blijven. In mijn zoektocht de afgelopen jaren ben ik na de geboorte van mijn zoontje (al bijna acht jaar geleden!) gestart met een blog. Ik heb altijd graag geschreven. Opstellen als kind, gedichten als tiener, reisverhalen als twintiger. Op een dag hoorde ik iemand die bij een uitgeverij werkte, zeggen dat een blog de beste manier was om als schrijver je werk “bekend” te maken. Dus begon ik met volle moed en torenhoge verwachtingen aan ‘En toen werd ik mama’.
De naam was snel gekozen aangezien ik net mama geworden was en alles plots rond dat kleine roze wezentje draaide. Ik las ‘Het Blogboek’ van Kelly Deriemaeker en volgde dit alsof het 'De Blogbijbel' was. Tot ik na een jaar of twee begon vast te lopen. Bloggen was geen hobby meer waar ik plezier uit haalde; het werd een verplichting. Ik las andere blogs omdat het er zogezegd bij hoorde, liet reacties na omdat het moest, postte wekelijks één of meer berichten omdat dit de norm was, … Mijn acties als blogger voelden niet meer oprecht en al snel kwam ik in een “blog burn-out” terecht.
Dit kan ik wijten aan Kelly en haar veel te strakke regels, maar om eerlijk te zijn lag het waarschijnlijk vooral aan mezelf. Toen ik in 2016 mama werd van een tweede kindje kwam ik namelijk in een algemene burn-out terecht. (Of een depressie; een officieel label heb ik nooit gehad.) Ik ging in therapie en werkte aan mezelf. Het werd een lang en moeilijk proces. Schrijven deed ik steeds minder en als ik schreef, was het over de problemen waarmee ik kampte.
In 2018 stierf mijn mama. Haar dood heeft me veel geleerd. Uiteindelijk brachten alle gebeurtenissen van die jaren me dichter bij mezelf. En daar, op dat punt in mijn leven, begon ik terug gedichten te schrijven.
Steeds vaker kreeg ik bij een gedicht een beeld voor ogen en het verlangen groeide om dat beeld op papier te zetten. Het was een droom van mijn moeder om te leren schilderen en het voelde als een eerbetoon aan haar om me daar verder in te verdiepen. In 2018, het jaar van haar overlijden, nam ik naast de pen ook een penseel ter hand.
Laten we eerlijk zijn, de eerste pogingen waren geen kunstwerken. Maar na veel oefenen, lukte het steeds beter om iets op papier te krijgen waar ik tevreden over was.
Het voelde echter niet goed om binnen mijn vier muren te dichten en te schilderen en het daarbij te laten. Mijn psycholoog spoorde me op een dag aan mezelf terug meer in de wereld te zetten. Ik besloot een stap in die richting te zetten door mijn werk te delen. In 2019 werd een Instagramaccount geboren met de naam ‘Zielenvuur’.
Ik had mijn ding gevonden. Zielenvuur, dat ben ik. Op Instagram, op Facebook en sinds kort ook op mijn eigen website. Ik heb een logo waar ik van hou en een eigen plekje om alles wat ik maak te delen. Gedichten, schilderijen, en sinds kort ook verhalen. Want ook schrijven op zich vind ik nog steeds fijn. Over het leven, over het mama zijn, over het zoeken… Het maakt niet uit. De rode draad is ‘Zielenvuur’: alles moet uit dat plekje komen waar ik echt en oprecht mezelf ben, uit mijn ziel.
Geen regels meer volgen, niet meer voldoen aan verwachtingen.
In het begin van dit nieuwe jaar wordt het tijd om het oude goed af te sluiten. Om afscheid te nemen van de mensen die hier kwamen lezen, soms of geregeld. Een dikke dankjewel (!!!) aan iedereen die ‘En toen werd ik mama’ gevolgd heeft op een bepaald moment doorheen de jaren. Ik genoot van elke reactie en van de contacten die ik hier had opgebouwd.
Bij deze komt er nu ook officieel een einde aan dit hoofdstuk in mijn leven waar ik veel van heb geleerd. Helemaal klaar om me te engageren voor het volgende. En als je me graag volgt op Zielenvuur… wees van harte welkom! Ik zal ervan genieten je daar terug te zien.
En toen werd ik mama - einde.
