Van mijn tweede zwangerschap zou ik meer kunnen genieten. Ik zou me minder zorgen maken en minder angst hebben, o.a. voor de bevalling. Ik heb het allemaal toch al een keer gedaan? Yeah right. Ik steek nog een praline in mijn mond en denk na over mijn droom vannacht die toch wel het tegendeel bewijst. 20 weken ben ik intussen zwanger en er zijn al heel wat dromen de revue gepasseerd. Meestal gaven ze me een fijn gevoel. Dromen waarin ik de heldin was, ontsnapte van de slechteriken en mijn angsten overwon. Tot vannacht. Om vier uur werd ik wakker met het meest fijne en tegelijk ook beangstigende gevoel.
Blijkbaar is het normaal dat je tijdens de zwangerschap vaker droomt. Zwangere vrouwen hebben een langere REM- of droomslaap en slapen minder vast. Daardoor worden ze vaak wakker tijdens die REM-slaap en kunnen ze zich hun dromen bijgevolg ook goed herinneren. Nu, ik slaap zelden erg vast en droom dus sowieso geregeld, maar tegenwoordig lijkt het wel een explosie van nachtavonturen in mijn hoofd. Soms is het heel duidelijk wat een droom betekent, maar deze van vannacht hoop ik al schrijvend verder te analyseren en van me af te zetten. Daar gaan we.
Het eerste beeld dat ik me herinner is een ziekenhuisbed waarin ik met mijn pasgeboren dochter lig te slapen. Ik word wakker en naast mij ligt een slapend roos wezentje met een bruine haardos. Ik lach wanneer ik haar zie en ruik aan haar haren. Iets wat ik trouwens bij mijn zoontje ook vaak doe, heerlijk knus. Blijkbaar is ze nog maar net geboren. Mijn man en mijn peuter zijn niet op de kamer. Ik herinner me dat ze bij de oma gingen slapen.
Intussen begin ik een beetje rusteloos te worden en ga rechtop zitten. Babydochter begint te mopperen. Ik ga ervan uit dat ze honger heeft, haal mijn tepel boven en wil haar aanleggen. De onzekerheid steekt de kop op. Hoe ging dat ook allemaal weer in zijn werk? Wanneer is zo'n kleintje goed aangelegd? Mijn dochtertje opent haar kleine mond en ik schrik. Deze blijkt al vol tandjes te staan. Ze heeft een volwaardig mini-gebit! Ik denk terug aan de borstvoeding met de kleine zoon (tanden = bijten) en zie het plots niet meer zitten om borstvoeding te geven. Heeft ze eigenlijk sinds haar geboorte al eten gehad? Ik maak me zorgen en besluit op de rode knop te drukken om hulp te vragen.
Een verpleegster komt binnen en wijst me erop dat het niet verstandig is om recht te zitten. Ik zou beter blijven liggen. Ze vertelt me dat de bevalling nogal zwaar was. Juist ja. Ik schrik en besef dat ik me die fameuze bevalling niet kan herinneren dus vuur ik allerlei vragen op de nietsvermoedende verpleegster af. Heb ik een epidurale gekregen? Nee, daarvoor is de bevalling te snel gegaan. Om hoe laat is mijn dochter geboren? 3u54, vier à vijf uur nadat mijn water gebroken was. (Hm, zouden de gelijkenissen met de recente bevalling van een vriendin toeval zijn?) Heeft de vroedvrouw weer mee moeten duwen? Ja. Hebben ze me moeten knippen? Ja. (En deze keer was de knip zelfs nog groter dan bij mijn eerste bevalling.) De verpleegster waarschuwt me dat ik snel pijn zal beginnen voelen aangezien de pijnstiller die ze me gegeven hebben bijna is uitgewerkt.
Ik sta op het randje van een huilbui omdat ik me niets van de afgelopen nacht herinner.
Als laatste vraag ik de verpleegster of ik mijn dochter na de geboorte bij mij heb mogen houden. En vooral, heeft ze niet veel later voor het eerst borstvoeding gekregen? Blijkbaar niet. Na de bevalling was ik flauw gevallen en hebben ze me laten slapen. Mijn dochtertje heeft intussen al een flesje gekregen. Ik ben enorm teleurgesteld en heb meteen schrik dat ze nu niet meer van de borst zal willen drinken.
Met behulp van de verpleegster besluit ik haar toch aan te leggen. Het laatste wat ik me herinner is het beeld van mijn tepel waar maar een druppel melk uit wou komen. En als dat nog niet erg genoeg was, bleek de melk niet meer geel te zijn. (Voor de leken: De moedermelk die je de eerste dagen na de bevalling produceert heeft een gele kleur en heet colostrum. Colostrum zit onder andere boordevol anti-stoffen en is dus erg belangrijk voor je pasgeborene.)
Mijn ogen gaan open, de droom is voorbij en laat een gelukkige maar ook verwarde zwangere vrouw achter.
Zo ben ik wel blij. Ik voel me dicht bij mijn ongeboren kindje (waarvan we vermoeden dat het een dochter is, maar nog steeds geen zekerheid rond hebben). Enthousiast laat ik aan mijn man weten dat ik in mijn droom ons tweede kindje gezien en geknuffeld heb. Een intiem moment. Maar achter dat enthousiasme gaan ook heel wat angsten en onzekerheden schuil die in deze droom aan bod kwamen:
- Zo weet ik dat tweede bevallingen doorgaans sneller verlopen dan eerste en onze kleine man was op zeven uur geboren. Wil dat zeggen dat ik zoals die ene vriendin zonder epidurale zal moeten bevallen omdat daar simpelweg geen tijd voor zal zijn?
- Zal ik deze keer zonder hulp van de vroedvrouw kunnen bevallen? Tijdens de eerste bevalling heeft ze op mijn buik moeten duwen. Dat was vooral een onaangename ervaring, maar daarnaast gaf het me ook het gevoel dat ik mijn kindje niet alleen ter wereld heb kunnen brengen. Eerste test als mama: gebuisd. (Mijn verstand weet dat dit een absurde redenering is, maar in mijn hart is dat altijd blijven wringen.)
- Tijdens de eerste bevalling hebben ze me moeten knippen. Er zijn ergere dingen, maar erg fijn vond ik de dagen na de bevalling nu ook weer niet. Vooral zitten ging erg moeilijk.
- Zal de borstvoeding deze keer beter gaan? De kleine man kwam vier weken te vroeg. Gevolg: een "luie" baby die niet sterk genoeg kon zuigen. Ook al heb ik zes à zeven maanden borstvoeding gegeven, het is nooit vanzelf gegaan. Ik heb altijd moeten bijkolven en ik heb niet het gevoel dat het ooit een simpelweg fijne ervaring voor mij is geweest. (En toch zou ik het zo terug doen, daar niet van.)
- Om nog maar te zwijgen van die keren dat de kleine man op mijn tepels gebeten heeft. Niet zo handig voor je borsten als je kleintje al op drie maanden tanden begint te krijgen.
Ik probeer mijn angsten los te laten en me vol vertrouwen over te geven aan de onzekerheden van de toekomst. Ook al waren er heel wat minpunten aan de vorige bevalling, het moment waarop je dat kleintje voor de eerste (en de tweede en de derde en ...) keer in je armen houdt is goud waard. Het verlangen naar dat moment is momenteel groter dan de som van al mijn angsten.
Maar als ik een glazen bol had, zou ik toch wel even in de toekomst willen kijken en die angsten hopelijk wat sussen.
Hoe hebben jullie je tweede zwangerschap ervaren? Was dat voor jullie wel meer genieten en minder angsten/zorgen?
