Enkele maanden is het intussen geleden, het verhaal over mijn hele slechte eter. Niet willen drinken aan de borst, alleen willen eten terwijl ik met haar rondwandelde en haar wiegde, eten moeten geven in de draagdoek, ... Kortom: ontspannen gaan zitten was er niet bij. Ik moest alles uit mijn spreekwoordelijke kast halen om mijn kleine meid voldoende te laten drinken. En dan nog kwam ze maar net genoeg bij om niet hopeloos onder de benedengrens van de gewichtscurve te vallen. (Dramatische zucht!)
Ze is intussen acht maanden oud, mijn kleine monster. Cute as hell, maar eten is nog altijd een hekel punt.
De afgelopen maanden
Aangezien haar gewicht soms in erg kleine sprongetjes vooruit huppelde, bleef de vroedvrouw elke week of tweewekelijks langskomen om de kleine meid te wegen. Soms was ik dolgelukkig en kwam ze 180 gram bij op een week, om daarna weer teleurgesteld te horen dat ze maar 10 gram op twee weken was bijgekomen. "Heb je een verschil gemerkt?" vroeg de vroedvrouw dan. Eerlijk, zo veel verschil leek er niet te zijn in haar eetgedrag. Het bleek moeilijk in te schatten of ze nu veel at of niet. Toen ze vier maanden oud werd, was ik zo blij dat we aan vaste voeding konden beginnen. Maar de hoop dat het eindelijk beter zou gaan, bleek vals.
De overstap naar groentepapjes is niet voor elke baby evident dus mijn man en ik bereidden ons voor op het ergste. Toch wenste ik stiekem dat het die lepel was waar ze eigenlijk al maanden op wachtte en dat het allemaal lekker los zou lopen nu ze 'vaste' voeding mocht eten. De maand die volgde heeft ze nooit gretig van haar pap gegeten. Elke hap moesten we haar afleiden, overtuigen, iets geven om mee te spelen, ... Een portie van honderd gram kreeg ze in geen honderd jaar op. Zeggen dat ze de helft at, is redelijk positief.
We hielden vol en dachten dat het alleen kon beteren. Yeah right. Ons meisje werd zes maanden oud. We mochten fruitpap starten en vlees of vleesvervanger in haar groentepap doen. Misschien zou ze dat graag eten? In tegendeel. Er veranderde zo veel voor haar op korte tijd dat ze gewoonweg stopte met papjes te eten. Elke middag zat ik met een baby die haar koppige lipjes stijf op elkaar hield, wegkeek en elke hap weigerde. Na vijf dagen 'papjesstaking' kreeg ons meisje last van zeer pijnlijke constipatie.
Haar zo pijn zien lijden, maakte mij wanhopig. Ten einde raad besloot ik Kind en Gezin te bellen. Op hun advies zijn we met fruitpap gestopt en begonnen we terug opnieuw. Alleen groentepap van groenten, geen vlees of aardappel erbij. Dezelfde smaak dagen achter elkaar, tot ze eraan gewend was. Pas dan mocht ik een nieuwe groente proberen. We moesten er ook rekening mee houden dat ze misschien geen aardappel lustte en kijken of pasta en rijst meer succes boekten. Bovendien mocht het eten geen bron van frustratie meer zijn. Een fijn, positief eetmoment creëren; dat moest voorop staan. Het was goed nieuws dat ik nog steeds borstvoeding gaf. Zo lang ik dat deed, moest ik me niet al te veel zorgen maken.
Dat leek te werken. Na enkele dagen kreeg ik terug een aantal hapjes groentepap in de mond van mijn meisje. Kleine stapjes, kleine succesjes. Daar was ik al blij mee. Meteen na haar voeding kreeg ze melk bij om het tekort aan te vullen. Zo ging haar constipatie eindelijk voorbij. Nooit gedacht dat ik zo van sappige kakapampers kon genieten.
Met het telefonisch advies van de vriendelijke verpleegster kon ik weer een aantal dagen verder. De week daarna was het tijd voor haar zes maanden check-up bij Kind en Gezin. Daar bleek ons meisje het goed te doen qua ontwikkeling, lengte en hoofdomtrek. Haar gewicht schommelde echter nog steeds onderaan de curve. Omdat de kleine meid er wel vrolijk en gezond uitzag, vermoedde de verpleegster dat er niets aan de hand was. Toch moest ze me doorverwijzen naar de kinderarts. Een week later zat ik met mijn dochter in de wachtkamer van de arts die haar meteen na de geboorte onderzocht had.
Ik deelde mijn zorgen die intussen nog steeds in mijn achterhoofd spookten. Is het normaal dat mijn meisje zo weinig eet? Kan het dat ze last heeft van iets tijdens het eten? De dokteres luisterde wel naar mij, maar leek me niet echt te horen. Ze veegde mijn zorgen van tafel: "Ja, uw dochter zit onderaan de curve, maar er moet één kindje zijn dat op de benedengrens ligt." Ik heb dus gewoon pech dat het mijn kindje is. Zal ik dan altijd een slecht etertje in huis hebben?
Misschien niet. Intussen eet ons meisje nog steeds niet veel van de papjes. Vorige maand moesten we terug beginnen met fruitpap en daar braakte ze zelfs letterlijk van. (Duidelijk.) Wat echter wel goed lijkt te gaan is het eten van stukjes. Geef haar stukjes brood, sandwich, een hardgekookte eitje, gestoomde schijfjes komkommer, erwten, pasta, puree... en haar mondje gaat gretig open. Ze moet het zelf kunnen pakken en in haar eigenwijze mondje steken. Natuurlijk is haar motoriek nog net niet fijn genoeg en zou het handig zijn moest ze al meer dan twee tanden hebben.
Is het probleem dan echt dat ze het gewoon zelf wil doen?
Het borstvoedingsverhaal
Intussen geef ik nog steeds borstvoeding. Acht maanden. Nooit gedacht. In een reactie merkte iemand onlangs op dat het intussen wel beter zal gaan. Eerlijk, zo geweldig gaat de borstvoeding niet. Ik had altijd dat romantisch (onrealistisch?) beeld in mijn hoofd: je baby aanleggen, laten drinken, aan de ene kant, aan de andere kant en een paar uur later opnieuw. Bij sommige vrouwen loopt het misschien zo, maar bij mij dus niet.
Ik geef regelmatig gekolfde melk van de fles, maar probeer twee voedingen nog zeker aan de borst te doen. Vooral de voedingen waarbij ze in slaap valt, kunnen erg knus zijn. Overdag echter wil ze zo graag rondkijken dat het bijna een marteling is om borstvoeding te proberen geven. Soms mag ik trouwens wel even gaan zitten, maar meestal moet ik nog altijd met haar rondwandelen. En als ik rechtstreeks wil aanleggen, kan ik best in een prikkelarme/donkere ruimte zitten. Verder zuigt ons meisje eigenlijk niet hard genoeg en moet ik bijkolven om mijn productie op gang te houden. Het blijft dus best wel een hele investering.
Toch is het al bij al die moeite waard.
Soms kan ik echt genieten van haar aan mijn borst te zien hangen. Haar ogen dicht, genietende geluidjes makend, haar handje dat mijn blouse vasthoudt. Dan komen er heerlijke knuffelhormonen vrij en kan ik niet anders dan haar kusjes geven en aan haar haartjes ruiken. Verder is ons meisje misschien geen goede eter, maar ziek wordt ze niet veel. Misschien verandert dat nu kleine man naar school gaat, maar voorlopig lijkt ze een goede weerstand te hebben. Plus, ik ben nog nooit zo slank geweest als nu. Geen betere manier om al je babyvet kwijt te geraken.
Mama is moe (en misschien ook een beetje depressief)
Ik zou hier een hele klaagzang kunnen doen over mijn meisje en haar eetgedrag en vergeten dat ze zo mooi en lief kan zijn, maar dat probeer ik niet te doen. Wat ik nu probeer, is het los te laten. Ik laat ze eten wat ze eet, niet eten wat ze niet wil eten. Ik doe mijn best. Ik geef wat ik geven kan en wat er nog over is, geef ik nu aan mezelf. Of aan mijn auti zoontje.
Eerlijk, mijn kinderen hebben de laatste maanden zo veel van mij gevraagd dat er nog weinig Ann overbleef. De dochter die zo slecht at en de zoon die anders bleek te zijn, hebben al mijn energie opgeslorpt. Nu probeer ik kleine stapjes in de goede richting te zetten. Ik maak tijd voor mezelf, ben op zoek naar een nieuwe hobby, ga deze week met iemand praten (in therapie gaan zou ik het nog niet durven noemen), ... In de hoop dat ik snel terug mezelf ben en weer gelukkig in het leven kan staan. Want het is misschien één van de zwaarste periodes in mijn leven, maar het zou ook één van de mooiste kunnen zijn. Alleen voel ik dat laatste nu even niet.
Dus denken jullie tussendoor een beetje aan mij?
