Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS
Posts tonen met het label proces. Alle posts tonen
Posts tonen met het label proces. Alle posts tonen

Ann is er nog steeds en het gaat goed.

vrijdag, september 03, 2021 | Labels: , , , , , , , , , , , , , , , ,

Hallo allemaal. Nog eens nieuws van mij. Gewoon omdat ik er zin in heb. Gewoon omdat het kan. Gewoon omdat ik me afvroeg hoe het nog met jullie is? (Mijn twee trouwe lezers, hihi.)

"Ann is doing okay"

Met mij gaat het alvast goed, zo goed dat ik dat toch even wou delen. Lange tijd heb ik hier dan ook geschreven over mijn slecht voelen, mijn worstelingen, mijn zoektocht. Niet naar geluk, maar gewoon naar een manier om de dag op een redelijke manier door te komen. Er is nooit een label op mijn toenmalige gemoedstoestand geplakt, maar laten we gerust stellen dat ik met een depressie of burn-out kampte die een heleboel problemen met zich meebracht. Ik lag met mezelf in de knoop, voelde me een beroerde mama (en was dat waarschijnlijk met momenten ook), verloor mijn zin in het leven, verloor bijna mijn man, verloor mijn moeder helemaal en een paar vriendschappen waaronder die met mijn (toen al 17 jaar) beste vriendin.

Maar ik besloot er iets aan te doen. Ik ging op zoek. Ik ging in therapie, leerde dat ik hoogsensitief ben, leerde dat voeding een heel belangrijke basis is die ik veel te lang genegeerd had, begon te mediteren, begon yoga te doen, investeerde in mezelf en in mijn relatie, leerde dat mijn zoontje autisme had en hoe ik daar mee om kan gaan… Het was een hele weg. Het is een hele weg.

Nu ben ik nog steeds in therapie, maar de hoofdvraag is niet meer: “Hoe kan ik me oké voelen? Hoe kan ik terug zin krijgen in mijn leven? Hoe kan ik leren genieten? ...” Centraal staat nu: “Ik heb terug zin en energie; waar ga ik die goesting nu op richten?” Ik ben een opleiding rond hoogsensitiviteit aan het volgen: Hoogsensitief & Happy. Bijna afgerond en zijn naam meer dan waard. Verder ben ik bij een darmtherapeute in begeleiding en ben ik mijn lichaam aan het verzorgen/genezen met de juiste voeding en supplementen. Ik kan nu volmondig zeggen: Ann, je bent goed bezig. Waw, wie had dat vijf jaar geleden gedacht?!

En Corona, dat is alvast iets waar ik niet aan onderuit ben gegaan, maar waarvoor ik de kracht al had om ook daar op een waardige manier mee om te gaan. 

Is het perfect? Nee. Maar dat is het leven nooit. Ik las onlangs een o zo ware uitspraak van Bart Peeters: Een relatie is als een coronacurve: als ze niet omhoog en omlaag gaat, dan is het geen relatie meer, dan is het een gewoonte geworden. Een goede relatie zit vol ups en downs en in mijn ogen het leven ook. Anders zou het best saai zijn, toch? Ik kan dat nu accepteren. Ik kan de mindere dagen beter dragen en de goede appreciëren. Bij mezelf, in mijn relatie en in het leven.

En nu genoot ik van die onbedwingbare goesting om te schrijven en hier weer iets neer te pennen. Voor wie het lezen wil. Gewoon omdat het kan.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read User's Comments3
Gepost door Ann W.

Am I losing it (again)?

dinsdag, oktober 17, 2017 | Labels: , ,

Dat vraag ik me de laatste tijd geregeld af. Ongeveer een jaar geleden is mijn depressie begonnen. Daar wees een herinnering op Facebook me op. Een jaar geleden heb ik blijkbaar een link naar mijn blog gedeeld, naar het artikel over de gevoelige peuter, een huilende mama en de baby die niet goed wou drinken. De huilende peuter is nu een vaak boze of droevige kleuter met autisme geworden, de mama is nog altijd heel gevoelig en leert zichzelf op dat vlak beter kennen en de baby is nu een peutermeisje dat nog steeds maar net genoeg eet (maar ze is gelukkig en gezond, thank god).

Het bewijs :-)
Makkelijk is het nog steeds niet. Gelukkig voel ik me nog steeds niet. Soms gaat het wel makkelijker en soms heb ik wel gelukkige momenten. Er zijn periodes dat ik terug meer energie heb, maar ik lijk het nog niet te kunnen vasthouden. Gelukkig kan ik wel geregeld van mijn kinderen genieten en heb ik niet meer het gevoel dat het life sucking monsters zijn. Ze kunnen me terug energie geven. Joepie! Maar op avonden zoals deze besef ik wel dat ik nog steeds veel moet dragen en er nog steeds best alleen voor sta.

De kleine man gaat sinds enkele weken drie dagen in de week voor een hele dag naar school. Dat is enerzijds een fijne verandering, want dat brengt overdag meer rust, maar er helemaal van genieten is nog niet aan de orde. Mijn kleuter komt redelijk overprikkeld en moe thuis na een hele dag school en is een emmer dat bij het minste overloopt. Deze keer was de druppel onze buurvrouw die onverwacht in onze tuin wandelde. (Ze komt soms groentenafval aan onze kippen geven, wat ik erg fijn vind.) Ik wuifde haar gedag en vroeg even te wachten om bij te praten. Ze zag mijn zoontje en vroeg aan hem hoe het op school was. Zoals meestal bleef hij gefocusd bezig met zijn auto en reageerde hij niet op de vraag. Niet zo erg. Dat was nog niet dé trigger. Wel zijn mama, die zin had om met de buurvrouw te praten en daardoor niet voldoende op zijn vraag om hulp in ging. Niet veel later ging er een boos en huilend ventje naar binnen.

Het volgende half uur bestond uit manieren zoeken om hem terug rustig te krijgen. In zo’n boze en droevige bui doet hij gelukkig niemand pijn (dat hoor je vaak bij kinderen met autisme), maar hij kan zich zo in zijn emotie verliezen dat hij helemaal ontroostbaar wordt. Hij wil gepakt worden, maar wil snel weer losgelaten worden. Hij wil zijn 'tutje', maar gooit die ook meteen weer weg… Het lukte me best goed deze keer om zelf gegrond te blijven en de rust te bieden die hij nodig had om weer de rust in zichzelf te vinden. We keken samen op de gsm en knuffelden (hij speelde terwijl met mijn haar, dat doet hij altijd om te kalmeren) en het lukte me zelfs om onze kleine meid zichzelf even te laten entertainen. Dat heb ik goed gedaan, dacht ik toen nog.

Later op de avond merkte ik wel dat ik prikkelbaarder werd. Het zeuren van de kleine man of huilen van de nog kleinere meid leken driedubbel binnen te komen en ik geraakte zelf helemaal overprikkeld. Dingen die me anders niet storen, kunnen dan aanleiding zijn tot een hap en een snauw. Zoals mijn kleuter die helemaal niet wou meewerken bij het aandoen van zijn pyjama. Eenmaal boven probeerde ik zoals elke avond tegenwoordig twee keer 'Milan gaat naar school' voor te lezen. Dat is de ultieme favoriet van ons meneertje, al meer dan een maand ondertussen. Zijn zus is het boekje bijgevolg al helemaal beu (en mama ook) en wou absoluut niet rustig mee kijken. Omdat ik mijn kleine peuter continu in het oog moest houden, kon ik me niet op het voorleesboek focussen. Dat stoorde me mateloos. En toch is ze er nog in geslaagd om in dat ene onbewaakte moment van het bed te sukkelen. Met een grote bonk en veel drama tot gevolg. Zij huilde ontroostbaar en hij werd door haar verdriet overmand. Op dat moment verloor mijn zoontje dan ook nog eens de controle over het glas water in zijn handen en morste zijn pyjama en het bed helemaal onder.

Dat was er te veel aan. De moeheid en vermoeiheid, de moeilijke periode van ons zoontje, zijn huilbui eerder op de dag, het gezeur later vanavond, het luide huilen van mijn meisje, het schuldgevoel omdat ik haar val niet had kunnen voorkomen, mijn zoontje die mee begon te huilen… én dan… nog eens morste ook! (Bovendien haat hij morsen en moet natte kledij meteen vervangen worden. Ik wist dus wat me weeral te wachten stond.) De mama die het allemaal onder controle had en nog geduld kon opbrengen, maakte plaats voor de boze mama die net weer iets te hard begon te roepen. En dan volgde de droevige blik in de ogen van mijn kleine man die mijn hart helemaal in elkaar deed krimpen (wat is er met mama aan de hand?).

Een jaar geleden had ik me er allemaal meer in verloren. In het schuldgevoel om wat er gebeurd was. In de angst om te "hervallen” die me op moeilijke momenten weer komt bezoeken. Am I losing it again?

Ik beslis om me te proberen focussen op wat er wel goed gegaan is.
Ik heb zijn huilbui na school goed opgevangen.
Ik heb mijn geduld verloren en te hard geroepen, maar gelukkig ook niet meer dan dat.
Er zijn al duidelijk bepaalde omstandigheden veranderd, door tijd of door mijn toedoen.
En ook ik ben niet helemaal dezelfde Ann meer van een jaar geleden. Terug een beetje sterker. Stap voor stap.


Maar wat kijk ik uit naar de dag dat ik terug blij kan verkondigen dat alles goed met me gaat. Dat ik geen moe of prikkelbaar stuk mens meer ben. Dat ik blij ben met mijn leven en gezin. Dat er rust is, in mijn hoofd en in mijn hart. Ik ben er klaar voor.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read User's Comments4
Gepost door Ann W.

"Dag kleine kind" (Over in therapie zijn, over jezelf beter leren kennen, over verandering)

dinsdag, augustus 15, 2017 | Labels: , ,

Het fijne aan therapie is dat je jezelf veel beter leert kennen en veel beter met jezelf leert omgaan. Iets is me de afgelopen periode heel duidelijk geworden. Ik weet nu wat me tegen houdt of tegen gehouden heeft om gelukkig te zijn: mijn kleine kind. Dat kleine stukje in mij dat altijd heel droevig en heel boos is gebleven om haar jeugd en alles wat er is misgegaan. Dit bericht is zeker geen eind goed, al goed. Ik zit nog steeds volop in mijn proces. Maar er zijn dagen dat ik me bijzonder goed voel en mag proeven van wat ik hoop de eindrit van deze emotionele rollercoaster te zijn.

Voorlopig is mijn leven er nog één vol ups en downs, waarbij de ups niet hoog genoeg zijn en de downs veel te diep. Als ik iets blijf koesteren is het hoop. Hoop dat het binnenkort allemaal veel beter zal zijn en dat deze brief weer een stapje in de goede richting is.

Dag kleine kind,

Stiekem heb ik je altijd een beetje lastig gevonden. Je bent een heel droevig kind dat vaak aandacht wil. En als je die aandacht niet krijgt, wordt je boos. Boos op mij en boos op de rest van de wereld. Die wereld heeft lang veel van jou gepikt en geslikt, maar stilaan komt daar een einde aan. 

Het is tijd om groot te worden. Je kan geen kind meer zijn. Er zijn nu anderen die de plaats van kind in huis verdienen. Of nee, er is wel plaats voor jou, maar die is is veel kleiner geworden en dat vond je lange tijd maar niks.

Ook ik heb lang veel van jou gepikt en geslikt. Je hebt een groot deel van mijn leven ingenomen. Anderen hadden energie, jij slorpte die van mij op. Anderen gingen werken en dingen doen, ik bleef thuis en wist me geen raad. 

Je verstopte je achter mijn man die als een papa voor jou moest zorgen. Oké, ik verstopte me achter mijn man. Ik werd afhankelijk en kon maar niet de kracht vinden om zelfstandig te functioneren. 

Soms moest ik wel. Dan ging hij naar het buitenland en heel even voelde ik me opleven. Heel even proefde ik hoe het zou zijn om een volwassenen en sterke vrouw te zijn. Maar het koste veel. Veel energie, veel stress. Het werd heel duidelijk dat ik nog veel te leren had.

Toch was het misschien geen vloek maar een zegen want ik weet nu waarnaar ik wil streven.

Misschien is het de truc om je niet lastig te vinden. Wat als ik zou stoppen met je weg te duwen? Wat als ik je bij de hand neem en de weg laat zien?

 Gedaan met boosheid, gedaan met verdriet. Dag kleine kind, op naar het geluk.

 Kom maar samen met mijn kindjes genieten van je tweede jeugd. Deze keer gaan we het doen zoals het hoort. Zodat je de kans krijgt om uit te groeien tot een fijne vrouw.

BRON: holtinternational.org

Zijn er nog mensen bij wie het mama of papa worden zo'n grote invloed heeft gehad op zichzelf? (Grote persoonlijke verandering, in therapie gegaan, een verwerkingsproces dat terug in gang geschoten is, ...?)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read User's Comments6
Gepost door Ann W.
Abonneren op: Posts (Atom)