Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS
Posts tonen met het label therapie. Alle posts tonen
Posts tonen met het label therapie. Alle posts tonen

Ann is er nog steeds en het gaat goed.

vrijdag, september 03, 2021 | Labels: , , , , , , , , , , , , , , , ,

Hallo allemaal. Nog eens nieuws van mij. Gewoon omdat ik er zin in heb. Gewoon omdat het kan. Gewoon omdat ik me afvroeg hoe het nog met jullie is? (Mijn twee trouwe lezers, hihi.)

"Ann is doing okay"

Met mij gaat het alvast goed, zo goed dat ik dat toch even wou delen. Lange tijd heb ik hier dan ook geschreven over mijn slecht voelen, mijn worstelingen, mijn zoektocht. Niet naar geluk, maar gewoon naar een manier om de dag op een redelijke manier door te komen. Er is nooit een label op mijn toenmalige gemoedstoestand geplakt, maar laten we gerust stellen dat ik met een depressie of burn-out kampte die een heleboel problemen met zich meebracht. Ik lag met mezelf in de knoop, voelde me een beroerde mama (en was dat waarschijnlijk met momenten ook), verloor mijn zin in het leven, verloor bijna mijn man, verloor mijn moeder helemaal en een paar vriendschappen waaronder die met mijn (toen al 17 jaar) beste vriendin.

Maar ik besloot er iets aan te doen. Ik ging op zoek. Ik ging in therapie, leerde dat ik hoogsensitief ben, leerde dat voeding een heel belangrijke basis is die ik veel te lang genegeerd had, begon te mediteren, begon yoga te doen, investeerde in mezelf en in mijn relatie, leerde dat mijn zoontje autisme had en hoe ik daar mee om kan gaan… Het was een hele weg. Het is een hele weg.

Nu ben ik nog steeds in therapie, maar de hoofdvraag is niet meer: “Hoe kan ik me oké voelen? Hoe kan ik terug zin krijgen in mijn leven? Hoe kan ik leren genieten? ...” Centraal staat nu: “Ik heb terug zin en energie; waar ga ik die goesting nu op richten?” Ik ben een opleiding rond hoogsensitiviteit aan het volgen: Hoogsensitief & Happy. Bijna afgerond en zijn naam meer dan waard. Verder ben ik bij een darmtherapeute in begeleiding en ben ik mijn lichaam aan het verzorgen/genezen met de juiste voeding en supplementen. Ik kan nu volmondig zeggen: Ann, je bent goed bezig. Waw, wie had dat vijf jaar geleden gedacht?!

En Corona, dat is alvast iets waar ik niet aan onderuit ben gegaan, maar waarvoor ik de kracht al had om ook daar op een waardige manier mee om te gaan. 

Is het perfect? Nee. Maar dat is het leven nooit. Ik las onlangs een o zo ware uitspraak van Bart Peeters: Een relatie is als een coronacurve: als ze niet omhoog en omlaag gaat, dan is het geen relatie meer, dan is het een gewoonte geworden. Een goede relatie zit vol ups en downs en in mijn ogen het leven ook. Anders zou het best saai zijn, toch? Ik kan dat nu accepteren. Ik kan de mindere dagen beter dragen en de goede appreciëren. Bij mezelf, in mijn relatie en in het leven.

En nu genoot ik van die onbedwingbare goesting om te schrijven en hier weer iets neer te pennen. Voor wie het lezen wil. Gewoon omdat het kan.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read User's Comments3
Gepost door Ann W.

"Dag kleine kind" (Over in therapie zijn, over jezelf beter leren kennen, over verandering)

dinsdag, augustus 15, 2017 | Labels: , ,

Het fijne aan therapie is dat je jezelf veel beter leert kennen en veel beter met jezelf leert omgaan. Iets is me de afgelopen periode heel duidelijk geworden. Ik weet nu wat me tegen houdt of tegen gehouden heeft om gelukkig te zijn: mijn kleine kind. Dat kleine stukje in mij dat altijd heel droevig en heel boos is gebleven om haar jeugd en alles wat er is misgegaan. Dit bericht is zeker geen eind goed, al goed. Ik zit nog steeds volop in mijn proces. Maar er zijn dagen dat ik me bijzonder goed voel en mag proeven van wat ik hoop de eindrit van deze emotionele rollercoaster te zijn.

Voorlopig is mijn leven er nog één vol ups en downs, waarbij de ups niet hoog genoeg zijn en de downs veel te diep. Als ik iets blijf koesteren is het hoop. Hoop dat het binnenkort allemaal veel beter zal zijn en dat deze brief weer een stapje in de goede richting is.

Dag kleine kind,

Stiekem heb ik je altijd een beetje lastig gevonden. Je bent een heel droevig kind dat vaak aandacht wil. En als je die aandacht niet krijgt, wordt je boos. Boos op mij en boos op de rest van de wereld. Die wereld heeft lang veel van jou gepikt en geslikt, maar stilaan komt daar een einde aan. 

Het is tijd om groot te worden. Je kan geen kind meer zijn. Er zijn nu anderen die de plaats van kind in huis verdienen. Of nee, er is wel plaats voor jou, maar die is is veel kleiner geworden en dat vond je lange tijd maar niks.

Ook ik heb lang veel van jou gepikt en geslikt. Je hebt een groot deel van mijn leven ingenomen. Anderen hadden energie, jij slorpte die van mij op. Anderen gingen werken en dingen doen, ik bleef thuis en wist me geen raad. 

Je verstopte je achter mijn man die als een papa voor jou moest zorgen. Oké, ik verstopte me achter mijn man. Ik werd afhankelijk en kon maar niet de kracht vinden om zelfstandig te functioneren. 

Soms moest ik wel. Dan ging hij naar het buitenland en heel even voelde ik me opleven. Heel even proefde ik hoe het zou zijn om een volwassenen en sterke vrouw te zijn. Maar het koste veel. Veel energie, veel stress. Het werd heel duidelijk dat ik nog veel te leren had.

Toch was het misschien geen vloek maar een zegen want ik weet nu waarnaar ik wil streven.

Misschien is het de truc om je niet lastig te vinden. Wat als ik zou stoppen met je weg te duwen? Wat als ik je bij de hand neem en de weg laat zien?

 Gedaan met boosheid, gedaan met verdriet. Dag kleine kind, op naar het geluk.

 Kom maar samen met mijn kindjes genieten van je tweede jeugd. Deze keer gaan we het doen zoals het hoort. Zodat je de kans krijgt om uit te groeien tot een fijne vrouw.

BRON: holtinternational.org

Zijn er nog mensen bij wie het mama of papa worden zo'n grote invloed heeft gehad op zichzelf? (Grote persoonlijke verandering, in therapie gegaan, een verwerkingsproces dat terug in gang geschoten is, ...?)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read User's Comments6
Gepost door Ann W.

Ann en de last die van haar schouders viel

woensdag, juni 24, 2015 | Labels: ,

"Kan je me beloven dat je deze week geen zelfmoord zal plegen?" Het meisje waaraan ik dit vroeg, antwoordde overtuigd: "Nee." Therapie geven, het is niet altijd een makkelijk beroep. Soms kan het echt belonend zijn. Wanneer je een jongere ziet groeien bijvoorbeeld en zich stap voor stap met jouw hulp uit die (soms al wat minder) diepe put sleept. Maar het kan ook echt gewoonweg k*t zijn. Wanneer er een jongere voor je zit in ondraaglijke pijn en je daar machteloos in je stoel geplakt zit. Alles wat je zegt, lijkt tevergeefs dus besluit je maar te zwijgen en een zakdoekje aan te bieden om de tranen te drogen.

Zo'n dag had ik (intussen iets meer dan) een week geleden. Kapot en moedeloos kwam ik thuis. Het meisje dat ik die avond gezien had, heeft last van erge faalangst. Niet dat ze denkt dat ze dom is en dat het haar allemaal niet zal lukken. Integendeel, ze is intelligent en ze weet dat ook. Maar tijdens de examens rustte er een grote onverklaarbare druk op haar. Een druk op haar hart, noemde ze het zelf. Zo jammer om een mooi, verstandig meisje dat alles mee zou moeten hebben zo te zien afzien. 

 Van waar die druk op haar hart juist komt, hebben we nog niet kunnen vinden. Ik heb het gevoel dat hij diepe wortels heeft en niet zo maar te verwijderen valt. En ook al heeft ze een heel liefhebbende omgeving, toch denk ik dat een groot deel van het probleem bij hen gaat liggen.

Die vrijdag heb ik de diepte van haar pijn ten volle mogen ervaren en ik wist dat zelfmoordgedachten in haar geval een realiteit waren. Vandaar de vraag: "Kan je me beloven dat je deze week geen zelfmoord zal plegen?" Dat kon ze niet. "Kan je me beloven dat je me eerst gaat opbellen voor je iets doet?" Dat kon ze gelukkig wel. Dus heb ik de hele week met mijn GSM op zak gelopen, met een bang hartje kijkend bij elk binnenkomend telefoontje. (Natuurlijk belden de mensen van Het Nieuwsblad me net die week drie keer op met een zogezegde niet te missen aanbieding. Als ik die verkopers nog niet haatte, dan nu zeker wel.)

Het voelen van machteloosheid, het bang afwachten, angst voor zelfdoding, ... Je moet geen Freud zijn om de paralel met mijn eigen leven te zien, nu mijn beste vriendin met een zware depressie worstelt. Het is dan ook geen wonder dat de afgelopen week mijn knie en rug terug pijn begonnen doen. De typische spanningsgerelateerde kwaaltjes.

Wat was ik opgelucht toen mijn jongere de vrijdag erna alive and kicking in de therapiestoel zat. De zelfmoordgedachten waren bedaard en de examens waren bijna gedaan. De druk was terug een beetje lichter. Samen besloten we te vieren dat we elkaar terug zagen en dat ze de examens letterlijk bijna overleefd heeft. Dus begonnen we in tijdschriften te scheuren om een mozaïek te maken rond het thema vakantie (haar idee). Er kwam terug ruimte voor wat levensvreugde. Terwijl ze de uitgescheurde snippers op het grote tekenblad begon te plakken, zag ik haar open bloeien. En dat deed zo'n deugd.

Therapie geven, het kan een zwaar beroep zijn. Maar mijn jongeren, ik bewonder ze zo. Hoe moeilijk ze het ook hebben, zij blijven de kracht vinden om door te zetten. Van een ogenschijnlijk uitzichtloze situatie maken ze vaak het beste. Ze kiezen ervoor om te veranderen en iets te doen aan hun problemen, ook al is dat niet de gemakkelijkste keuze. En zelfs in de meest barre omstandigheden, kunnen ze een sprankeltje levensvreugde vinden.

Zo moedeloos als ik vorige week de deur van de therapieruimte achter mij dicht trok, zo dankbaar en hoopvol was ik nu. Mijn batterij was weer wat opgeladen en met een lach sloot ik thuis ik de kleine en de grote man in mijn armen.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS
Read User's Comments4
Gepost door Ann W.
Abonneren op: Posts (Atom)