Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

9 dingen die je kan doen als je vlucht vijf uur vertraging heeft

De eerste keer vliegen met onze kleine peuter en het noodlot sloeg toe. (Even heel dramatisch doen.) We mochten bijna instappen toen op het scherm een dikke vette delayed verscheen. Vijf uur wachten in een Spaanse luchthaven met een beperkt aanbod aan activiteiten. Met een peuter die te vroeg uit zijn bed gehaald was en twee vermoeide ouders die geen wandelwagen bij zich hadden. (Een bewuste keuze deze keer, maar op dat moment heb ik mezelf wel even vervloekt.) Je kan dan boos worden en beginnen wanhopen. Of je kan het beste maken van een vervelende situatie en er meteen een blogpost over schrijven.


1. Slapen
Dit werd me echter zeer moeilijk gemaakt door een krijsende baby (kan iemand die even versmachten aub?) en enkele heel luidruchtige Britse jongeren.


2a. Eten
Het voordeel van een vertraging: gratis eten! We kregen drie tegoedbonnen ter waarde van 12 euro om een maaltijd in de luchthaven te nuttigen.


2b. Nog eens eten
Want 12 euro per persoon dat betekent geld genoeg voor een dessert. Is mijn 'zucht, weeral eten' pose een beetje gelukt?


3. Wandelen
Met een peuter in de draagzak die nood had aan een dutje.


Terwijl kon ik wat winkeltjes gaan doen. Al leverde dit slechts entertainment voor een kwartier in een luchthaven als Alicante Airport.


4. Lezen
Dat is een optie. Tenzij je leesboek in de reeds ingecheckte koffer zit natuurlijk.

5. Schrijven
Gelukkig zat mijn tablet wel in de handbagage.


6. Je mails en andere blogs lezen
Daar kon ik me welgeteld een half uur mee bezighouden. Daarna was het gratis internet op. (Echt waar.)

7. Meerdere toiletbezoekjes
Ik geef toe, op dit punt werd het zinloze bezigheidstherapie.


8. Spelen met de kleine man
Met een peuter kan je altijd plezier maken. Al is het maar door te kijken hoe hij plezier maakt.



9. Stomme selfies maken
Ik begon mij een beetje Tom Hanks in The Terminal te voelen.


Waar dan toch ook weer een leuke foto van ons drietjes bij zat.


Om 14u mochten we eindelijk instappen. Op het vliegtuig deed Jetair zijn best om het goed te maken met extra vriendelijk personeel, een gratis drankje en een slapende peuter.


En om 17u waren we veilig geland. 


We made it!


Nog meer '9 dingen' lezen? Klik dan hier en hier.


Mijn blog kan je volgen via Bloglovin'

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Vragen die ik me als thuisblijfmama wel eens stel

Toen ik het stuk van Oon en dat van andere bloggers over hun werk las, had ik geen zin om mee te doen. Tot ik besefte dat mijn weerzin vooral angst was. Angst om dat pad vol twijfels en onzekerheden weer op te zoeken. Geniet ik ervan om elke dag bij mijn zoontje te zijn? Natuurlijk. Maar dat wil niet zeggen dat ik me nooit zorgen maak om mijn professionele toekomst. 

Bron: www.pioniq.com

Wat met mijn pensioen?

Dat is de vraag die ik me al het meest gesteld heb. Stoppen met werken, of in mijn geval stoppen met werk zoeken, riep aanvankelijk een enorme weerstand op. Ik heb altijd geleerd dat het belangrijk is te gaan werken en ervoor te zorgen dat je op je oude dag van je pensioen kan genieten. Aan die normale gang van zaken ben ik beginnen twijfelen na het zien van 'Into the wild'. Gek hoe een film me onze zo vanzelfsprekende waarden en normen in vraag heeft doen stellen. 

Ik merkte dat ik na verschillende stages en een job in de sociale sector allesbehalve gelukkig was. Zo had ik me het leven als jonge twintiger niet voorgesteld. Het vooruitzicht om in deze sector te blijven werken voor de komende vijftig jaar maakte me ziek. De centrale vraag in mijn leven werd: Wat zou mij wél gelukkig maken? Stilaan leerde ik dat tijd met mijn man en met mijn (toen nog toekomstige) kinderen voor mij bovenaan staan. Samen met mijn droom om therapeute en schrijfster te worden.

Het idee dat ik moet gaan werken en voor mijn pensioen moet zorgen probeer ik wat los te laten. Ten eerste moet ik de pensioenleeftijd al überhaupt bereiken. Ten tweede is mijn inkomen op pensioenleeftijd veilig zo lang ik samen blijf met mijn man en dat is toch de bedoeling. Ten derde moet er binnen veertig jaar nog een pensioen zijn voor onze generatie. (En ik ben heus niet de enige die zich daar zorgen om maakt.) Ten vierde wil ik nu genieten van mijn leven en vooral tijd hebben. Tijd om mijn eigen huishouden te doen, om elke week met mijn zoontje te gaan zwemmen of een andere leuke uitstap te doen, om hem elke ochtend te zien wakker worden en elke avond zijn ogen te zien toevallen. Dat zijn kostbare geschenken.

Vergooi ik mijn beste werkjaren?

Het is dubbel hoor. Intussen besef ik dat het inderdaad ook logisch is om veel en hard te werken wanneer je nog jong bent, om dan 'het grote geld' te verdienen en te minderen als je ouder wordt. Ik merk het bij mijn vijftig jaar oude schoonouders. Vanaf een bepaalde leeftijd gaat het gewoonweg niet meer zo vlot. Je lichaam begint tegen te werken. Dat is misschien wel het voordeel van mijn beroep: ik moet vooral met mijn verstand werken. Een beetje ouder worden heeft als psychotherapeute zelfs zijn voordelen. Ik sta nu steviger in mijn schoenen dan pakweg tien jaar geleden en kan meer hart leggen in mijn werk. 

Hoe zal het zijn als ik terug werk ga zoeken?

Ik kan me inbeelden dat werkgevers niet staan te springen om iemand met een gapend gat in haar CV aan te nemen. Anderzijds heb ik nooit echt zonder engagement gezeten. Na mijn studies ben ik aan een therapie-opleiding begonnen en aansluitend met het vrijwilligerswerk bij TEJO (VZW Therapeuten Zonder Grenzen). En hierna staat een eigen praktijk op de planning. Ik hoop toekomstige werkgevers te kunnen vermijden en mezelf gewoon in dienst te nemen.

Hoe het ook loopt, ik heb er eigenlijk wel vertrouwen in. Alles komt goed. In mijn omgeving wemelt het van de bemoedigende voorbeelden. Mijn erg ervaren supervisor die ik zo bewonder is zelf bijna tien jaar thuisblijfmama geweest. Een vijftig jaar oude collega van mij heeft na een leven als huisvrouw nog een boeiende job in een reclamebureau gevonden. Het zal erop aankomen gemotiveerd te zijn en iemand te vinden die me een kans wil geven.

Een bestseller schrijven of geld verdienen met mijn blog(s) is eveneens een optie. 

Word ik dommer?

Serieus, sinds mijn zwangerschap lijk ik er niet slimmer op te worden. Van zwangerschapsdementie moet toch iets aan zijn. De eerste maanden na de geboorte van de kleine man kon ik me niet eens op een sudoku focussen. Dag in dag uit tussen de pampers en de brabbelende baby zitten, leken er ook niet aan te helpen. Gelukkig zijn de hersenen een spier die je kan trainen. Het beterde van zodra ik terug één dag in de week therapie ging geven, begon te schrijven voor mijn blog en mezelf mentaal weer uitdaagde.

Conclusie

Ik ben en blijf pro thuisblijfouders (niet noodzakelijk de moeder, de vader mag ook) ondanks alle vragen die ik me al eens durf stellen. Zeker als ik zie hoe mijn ventje ervan geniet om elke dag bij een van zijn ouders te kunnen zijn. Maar, het moet financieel haalbaar zijn. Ik begrijp dat het niet binnen elk gezin een optie is. En zelfs al is het een mogelijkheid, ik kan ook aannemen dat er gewoon ouders zijn die liever blijven werken. Het is zoals Sheena Blogt zei rond borstvoeding geven: iedereen moet gewoon doen waar hij/zij zich het beste bij voelt.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Onze nazomer in Spanje

Tien dagen aan de Spaanse kust, de eerste keer vliegen met de kleine man, een appartementje in een kleine badstad, af en toe regen of wolken, regelmatig zon, kille avonden, zomerse dagen, lekker en veel eten, cocktails drinken, siësta's, uitstappen, een kleine huurauto, avondwandelingen aan zee, wiegende palmbomen en leuke winkeltjes. Dat vat ons reisje naar Spanje wel samen!


We zijn intussen al meer dan een week terug en de Spaanse nazomer heeft plaatsgemaakt voor de Belgische natte herfst. Maar dan is het eens zo leuk om door de foto's te bladeren en op te gaan in al die fijne herinneringen. Voor iedereen die benieuwd is naar wat vakantiefoto's of gewoon nog een beetje mee wil nazomeren, deel ik met plezier de mooiste foto's van ons Spaans avontuur (of 'avonturos Spanos' zoals Jommeke het zou zeggen). 

Dag 1: Wij gaan vliegen, vliegen, vliegen... heel hoog in de lucht
Ik was er zo nerveus voor, de eerste keer vliegen met onze peuter. Gelukkig had ik een artikel gevonden op De Groene Mama om me bij de voorbereidingen te helpen. Ik had nieuwe speeltjes en boekjes gekocht, rijstwafeltjes om op te knabbelen en de tablet vol gezet met liedjes en filmpjes van Plop en de Teletubbies. Dat bleek gelukkig voldoende om de kleine man twee uur zoet te houden.


Dag 2: Een waterval om je haar onder te wassen
Een aanrader van mijn schoonvader: de watervallen van Algar. Als het warm is kan je hier ook zwemmen trouwens. Hoe zalig is dat! Zo warm was het die dag echter niet, maar mijn ogen hebben wel van het uitzicht genoten. Hoe idyllisch kan het zijn.


Dag 3: Een stevig ontbijt
Meestal gaven mijn man ik de voorkeur aan een zelf bij elkaar gesprokkeld ontbijt op het terras van ons appartement, maar twee keer gingen we voor die eerste maaltijd van de dag de deur uit. Hier heb ik voor het Engels ontbijt gekozen. Deze foto past meteen binnen het eerste thema van het boostyourpositivity-project dat weer volop aan de gang is. Mijn favoriete ontbijtjes zijn toch wel die op reis... 


Dag 4: Verliefd op zand
Als er één ding is waar ik van genoten heb, is het om de kleine man op het strand te zien spelen. Als een kleine koning van een wel heel erg grote zandbak. En daar mocht hij het zand wel op (en soms over) de rand strooien. Profiteren dus! 


Dag 5: Hydrateren
Wat moet je doen als het warm weer is?


Nog een extra foto: onze peuter die speelt op het strand. (Maar wie laat er daar nu een zwembadje achter? Nee, dat was niet dat van ons.)


Dag 6: Halloween in het paradijs
Op reis gaan is: een dierentuin bezoeken in oktober, tropische temperaturen en dan omgeven worden door halloweenversiering. 


Mundomar is trouwens een aanrader! De kleine man was vooral fan van de shows. Applaus!


Dag 7: Fotoshoot op het strand
De zevende dag was de warmste dag van ons reisje. 31 graden is het toen geworden. Ideaal voor een duik in de zee en dan weer lekker drogen op het strand. Intussen zag ik mijn zoontje een paar meter verderop allerlei poses aannemen. Hij leek zich in een heuse fotoshoot te wanen. Alleen was er geen fotograaf in de buurt, dus dat leverde een enorm schattig tafereel op. Gelukkig is er mommy to the rescue die het best zag zitten foto na foto te nemen van onze ijdeltuit. Deze noemt 'het varkenssnoetje'. (De periode van lachen als hij een fototoestel ziet, is al even voorbij.)


Dag 8: De mooie kant van Benidorm
We konden het niet laten en moesten het fel overroepen Benidorm bezoeken. De cliché's zijn er natuurlijk voor een reden: er waren heel veel oude mensen in elektrische rolstoelen. Maar Benidorm bleek best ook een mooie stad met een bijzondere kust.


In het water vond hij er niets aan, maar op het terras kroop hij maar al te graag in zijn speedboot. (Wat een held.)


Dag 9: Regen 
Ook in Spanje is het herfst. Eén echt druilerige dag hebben we gehad, maar zelfs toen kon ik nog lachen.


Dag 10: Opruimdag
De laatste dag in ons paradijs. Tijd om alles proper te maken voor de volgende huurders van het appartement. Maar er was nog net tijd voor een wandeling en een koffie. En onze kleine zoon maakte nog snel een Duits vriendje.


Dag 11: Vliegen
Vertrekken in Spanje zag er zo uit.


Aankomen in België zag er net iets anders uit.


Deze foto schreeuwt toch gewoon "Welkom thuis!"
Vinden jullie ook niet? :-)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Hiep hiep, 'En toen werd ik mama' wordt 1 jaar!

We zijn nog maar net terug uit Spanje en het is al weer feest. Na mijn dertigste verjaardag is nu mijn blog aan de beurt, één jaar wordt hij al. Wow! Het is al een jaar geleden dat ik een artikel in Libelle zag staan over Het Blogboek van Kelly Deriemaeker, helemaal gemotiveerd het boek besteld heb en meteen een eerste artikel voor mijn eigen blog schreef. (En de kleine man, die was toen nog een spartelend hoopje op zijn speelmat. Dat kan ik me al helemaal niet meer voorstellen.)

Deze eerste verjaardag leek me de ideale gelegenheid om een aantal cijfers op een rijtje te zetten en terug te blikken op een goed gevuld jaar. Om af te sluiten deel ik mijn gedachten over de toekomst van mijn blog. Spannend!

Bron: appraisingpages.com

'En toen werd ik mama' in cijfers

Aantal views: 13 032 (waarvan 1580 de afgelopen maand)
Aantal gepubliceerde berichten: 87
Maand met de meeste berichten: april 2015 met 9 berichten
Aantal reacties: 333

De drie berichten met de meeste views:
Die eerste is best wel een verrassing.

De drie berichten met de meeste reacties:
En de gedeelde tweede plaats met eveneens 15 reacties gaat naar Vijf dingen op vijf maanden

De drie berichten waar ik het meest trots op ben (en die nog niet genoemd zijn):
De moeilijke weg naar aanvaarding (een post die voor mij het bewijs is dat ik effectief als schrijfster groei)
McCandless: een idioot of een held? (best een goede boekbespreking, al zeg ik het zelf)

Een persoonlijke mamablog

Wat begon als een mamablog vol schrijfsels over het leven met de kleine man (denk aan de borstvoedingsperikelen of het gebrek aan slaap) en foto's zoals in Over de baby die een kleine peuter werd, evolueerde naar een meer persoonlijke blog met eveneens verhalen over de vrouw achter de mama (zoals Wat zou jij tegen je dagboek vertellen? en Ann en de last die van haar schouders viel). Wat me meteen brengt bij het volgende puntje: Hoe zie ik de toekomst van mijn blog? In welke richting wil ik verder evolueren?

Toekomstplannen

- De combinatie mama- en persoonlijke blog zal zeker blijven.

- Intussen wordt er gewerkt met de wederhelft aan een nieuwe, meer gepersonaliseerde lay-out.

- Er komt een nieuwe rubriek. De eerste was '9 dingen' (Lees: 9 dingen die je als ouder niet wil horen en 9 dingen die veranderen van zodra je kinderen hebt), waar binnenkort trouwens een nieuwe post van komt. Intussen ging ik op zoek naar een nieuwe rubriek die iets vaker zal terugkomen, één keer per maand bijvoorbeeld. Hierin zal ik ofwel verder bouwen op het persoonlijke luik, ik denk aan een maandelijkse kijk in mijn leefwereld, ofwel ga ik terug meer schrijven over het mama zijn. Zo zou ik elke maand een mama gerelateerd thema in de kijker kunnen zetten. (Een beetje zoals ik in Zijn al die complimentjes wel goed voor een kind? reeds gedaan heb.)
Met beide ideeën wil ik iets doen, maar laten we al eens met één beginnen. 

- Verder speel ik met het idee om een Facebookpagina aan te maken voor mijn blog.

- Als ik één ding geleerd heb het afgelopen jaar, dan is het om kwaliteit boven kwantiteit te verkiezen. Ik post liever één inhoudelijk goed bericht per week dan twee of drie minder goede. Ik tracht altijd iets te maken dat de moeite van het lezen waard is. Of zoals mijn man het vroeg: "Wil je een blogster zijn of een schrijfster met een blog?" Liever het tweede. 

-  Het is hip en een magneet voor lezers: dingen weggeven. Maar zou ik er aan meedoen? To give away or to not give away, that is the question.


En nu... tijd om mezelf te verwennen met een klein taartje. Tot gauw!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS