Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Terug naar school

Onze kleine man zal er niets van merken, maar morgen is de eerste dag dat veel kinderen weer naar school moeten. Ik ben zelf erg benieuwd hoe het de peuter er binnen anderhalf jaar zal vergaan. Ik hoop dat hij iets liever op de schoolbanken zal zitten dan mama en veel fijne schoolherinneringen mag opbouwen. 
Dat wens ik trouwens jullie kindjes ook van harte toe. 
Dus vandaag geen heel verhaal, alleen dit:


En eigenlijk ben ik vooral nieuwsgierig naar jullie ervaringen.

Gingen jullie vroeger graag naar school?
En hoe zit het met jullie kindjes nu?
Ben je daar als ouder ook niet nerveus voor, die eerste schooldag?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Een boodschap van het universum

Ik geloof er wel in dat je soms boodschappen krijgt van het universum. Als ik een keuze moet maken, durf ik te vragen om mij een teken te geven (aan wie, daar ben ik nog niet helemaal uit) en dat kunnen de meest uiteenlopende dingen zijn. Zo was ik vandaag aan het winkelen al piekerend over prioriteiten stellen en mijn oog viel op deze t-shirt:


In mijn zoektocht naar wat er nu net met me scheelt, hebben jullie me enorm geholpen. Daar ben ik zo dankbaar voor! Voor de reacties en het mee zoeken.

Ik besef nu dat ik inderdaad moeite heb met aanpassen. Aanpassen aan het leven met een kind en hoe dat kind boven alles komt te staan. Ik wist dat wel. Kinderen krijgen is een grote verandering, dat zeggen ze al jaren tegen ons. Dat heb ik het afgelopen jaar ook ten volle ervaren. Maar wat ik nu merk is hoe moeilijk ik het vind om het oude leven los te laten. Een leven vol tijd voor mezelf en mijn relatie, voor mijn vrijwilligerswerk, therapie geven en schrijven. Een stukje van mij bleef maar vasthouden aan hoe het anderhalf jaar geleden was en streven naar iets dat niet meer haalbaar is. Loslaten, het is mijn sterkste punt niet, dat is nog maar eens gebleken. Maar dat wordt dus de opgave nu: loslaten, en aanvaarden.

Aanvaarden dat ik niet alles meer kan doen wat op mijn weg komt. In plaats daarvan is het zoeken naar wat ik écht wil. De belangrijkste prioriteiten eruit filteren en daar voor gaan. Is het een ramp als ik geen goede dagverantwoordelijke ben op mijn vrijwilligerswerk? Nee, want ik heb een co-verantwoordelijke (die het meeste werk doet) en als ik haar ondersteun, doe ik al meer dan genoeg. Zo was het eigenlijk ook afgesproken, want zij zal uiteindelijk de echte verantwoordelijke zijn wanneer ik terug uitval bij een volgende zwangerschap. 
Ik kan trouwens niet elke interessante cursus doen die er is. Dus in plaats van er drie maar half te doen, doe ik er liever één en echt goed. En dat is nu voorlopig mijn cursus Kortverhalen Schrijven. (Ik zal binnenkort ook eens een verhaal met jullie delen.)

Keuzes maken is niet altijd evident. Kiezen is verliezen. Maar ik vergat altijd dat kiezen ook winnen is, namelijk de dingen waarvoor je wél kiest. 

Ik ben er niet helemaal uit, maar ik voel beweging en probeer vertrouwen te hebben. In mezelf, in het proces. En dat zorgt ervoor dat ik terug iets geruster slaap.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Wat zou jij tegen je dagboek vertellen?

Vandaag is zo'n dag waarop ik het liefst in mijn bed zou kruipen met een tas warme thee en een dagboek waarin ik alles lekker van me af kon schrijven. Jammer genoeg gaat dat niet meer. De kleine man is even afgeleid door Plop en zijn vriendjes, en ik heb welgeteld tien minuten, misschien een kwartier, en dan moet mama er weer staan. Pap geven, bedje in en waarschijnlijk samen in slaap vallen. (Ik heb zo nood aan tijd voor mezelf!! Aaaargh!) Dus besloot ik alles snel neer te schrijven op mijn blog, in de hoop toch enige vorm van deftige nachtrust te hebben. 

Het gekke is dat er niet eens iets bijzonder is voorgevallen vandaag. Het was een gewone dag. Maar in mij zijn zich al enige tijd kleine dingen aan het opstapelen. Zoals Lut Celie het zou zeggen (die therapeute van het programma 'De Bleekweide'), mijn emotioneel vat is vol. Ik heb niet veel meer nodig om te exploderen en jammer genoeg is de kleine man vandaag slachtoffer geweest van mijn kort lontje. Wat scheelt er dan? Het is zelfs zo dat ik in eerste instantie niet eens op die vraag kan antwoorden. Tot ik wat verder ga nadenken en de som van alle kleine delen zie...

1. Een slecht voedingspatroon
Op vakantie gaan betekent vaker uit eten gaan en niet altijd even gezond eten. Ik eet ook graag en op vakantie laat ik me iets te veel gaan. Ik was thuis nochtans bezig met minder brood eten en meer fruit en groenten op het menu te zetten, maar daar blijft nu nog weinig van over. En dat merk ik aan mijn energiepijl. Ik probeer me te herpakken, maar het is even moeilijk.

2. Het probleem van te veel willen en de halve engagementen
Ik ben zo iemand die zich graag engageert en er dan ook volledig voor wil gaan. Maar sinds de komst van de kleine man lijken al mijn engagementen aan te modderen. Voorbeeld: ik geef elke vrijdag therapie op Tejo en de organisatie heeft me onlangs gevraagd dagverantwoordelijke te worden. Ik zeg natuurlijk met veel goesting en engagement "ja" om dan afgelopen vrijdag te beseffen dat ik er niet zo goed in ben. Voorbeeld: voor de komst van de kleine man zou ik er elke vrijdag staan, ik zou zorgen dat ik alle collega's geregeld zie of spreek, ik zou mooi mijn afwasje doen en bij de laatsten vertrekken (het goede voorbeeld geven), ... Nu ben ik degene die snel even therapie komt geven en dan weer gauw weg moet omdat ze haar kleintje op tijd bij de oma moet afhalen. Een passerende wervelwind in plaats van een constante aanwezige.

En ik wil dan bijdragen aan Reishonger (de reisblog waar ik al een paar jaar voor schrijf, of beter schreef), mijn eigen blog, schrijven voor mijn cursus Korte Verhalen Schrijven en ik snap bijgod niet hoe anderen dat doen. Want dan zie ik ook nog eens die leuke blogcursus passeren bij Sabrina, wat me echt zo boeiend lijkt om te doen, samen met de plannen die ik al langer heb voor een nieuwe lay-out die beter bij mij en mijn blog past... maar ik kan echt geen goede thuismama zijn (en dat is nu even mijn hoofdengagement), geen huishouden runnen en al die andere dingen erbij nemen. Laat staan dan nog eens een goede echtgenote zijn. (En met goed bedoel ik "goed genoeg", het moet heus niet perfect zijn. Verre van. Maar dan nog.)

3. Over goede echtgenotes gesproken
Zeggen dat mijn man me geen goede echtgenote vindt, is veel gezegd maar op reis zat het er weer dik tegen. Ik snauw, hij is gekwetst en ik weet niet eens waarom ik snauwde. Soms kan ik me gewoon zo in hem ergeren, ook al zie ik hem doodgraag. Dan moet hij als het ware maar zijn hoofd "verkeerd" draaien en ik word al gek. Ik had gehoopt dat het aan mijn hormonen lag en dat ik zwanger was (wat een excuus, dan kan hij toch niet boos zijn), maar helaas.

4. Moeilijk zwanger geraken
Dat brengt me bij het volgende druppeltje in mijn emotioneel vat: de teleurstelling omdat vorige week dinsdag, twee dagen overtijd, mijn maandstonden toch doorkwamen. Maar dat stukje ga ik loslaten. Ik heb geen zin meer om daarover in te zitten. We zullen wel zien en ik ga het zijn gangetje laten gaan.

5. Depressieve beste vriendinnen
Ik heb twee beste vriendinnen. De ene zit een tijdje thuis met een burn-out, maar ik heb altijd al vertrouwen gehad dat ze er wel door ging komen. (Wat dan misschien voor haar ook niet zo eerlijk was, want ben ik er wel genoeg voor haar geweest?) De andere, daar heb ik me veeeeeeel zorgen om gemaakt. Lange tijd dacht ik echt dat ze misschien wel zelfmoord ging plegen, dat ik ze kwijt was... Ik had haar, of iemand anders die ik graag zie, nog nooit zo gezien. Zo leeg, zo diep. Maar tijdens het laatste bezoek zag ik voor het eerst terug mijn beste vriendin. Er was vooruitgang en hoop. En toch had ik er een dubbel gevoel bij. Enerzijds zo opgelucht, en anderzijds boos om de laatste maanden.

Maar goed, ik ga mijn gezicht begraven in de lange blonde fris gewassen haren van mijn zoontje, slapen en hopen dat mijn vat bij deze weer wat hersteld is. 

Morgen ga ik bedenken wat ik kan doen om me beter te voelen. En volgende keer post ik terug iets normaal, zoals Prinses het verwoorde :-)

En wat zouden jullie vertellen als jullie een dagboek hadden? Vinden jullie het moeilijk om daar eerlijk over te bloggen, want ik vind dat niet zo evident. Heeft dat met het 'alles moet leuk zijn' syndroom van Facebook te maken denk je? Dat het ook leuk moet zijn op je blog?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

7 redenen waarom iedereen eens met een Volkswagen T2 op reis zou moeten

Het gerush van hier naar daar, de rekeningen die thuis op ons wachtten en een wespensteek in het ooglid van de kleine man (met bijhorend drama uiteraard); de eerste dag thuis deed ons al terug naar de vakantie verlangen. Gelukkig ben ik weer een reis en een hoop fijne ervaringen rijker om me de komende tijd aan op te trekken als het dagelijks leven even tegen zit. Maar waar ik na een week reizen met onze Volkswagen T2 nog het meest van overtuigd ben, is de magische krachten die dat voertuig bezit. Echt waar. Iedereen zou er eens mee op reis moeten en ik heb wel zeven redenen kunnen verzamelen waarom.


1. Je komt tot rust
Het voordeel van rijden met een T2 (en andere oldtimers, maar een Volkswagenbusje is gewoon zo mooi) is dat je niet (te) snel kan rijden. 90 tot 100 km per uur op de autosnelweg is de maximumsnelheid. Nee, dat verveelt niet, je wordt dat zelfs snel gewoon. Zo snel dat we dit weekend in de nieuwe auto nog steeds tegen 100 km per uur op de autosnelweg zaten te suffen. Weg haast en spoed.

2. En mensen nemen jou dat alles behalve kwalijk
Wanneer je rustig rijdt in een Dacia komt een groot deel van de chauffeurs je voorbij gestoken met een grote eye roll en een geërgerde "weer zo'n seut in een Dacia" maar in een T2 krijg je enkel bewonderende, lichtjes jaloerse of glimlachende blikken. Ook onderweg steken mensen vaak hun hand op, kijkt men je na, lachen tegenliggers of geven een goedkeurende duim. Dat is toch al een beetje magisch, of niet?

3. Back to basic
Heel verliefd verkondigde ik in mijn post The Magic Bus hoe onze Volkswagen T2 je mee terugneemt naar een meer eenvoudige tijd. Naast het rustiger rijden, heb je ook een minimum aan comfort. Zo hadden we maar één aansluiting waar we ofwel de koelbox ofwel onze muziekspeler konden insteken. Kiezen dus: eten koel houden of muziek beluisteren. Ook de meter van het brandstofniveau is onbetrouwbaar geworden waardoor we goed de kilometerstand in het oog moesten houden om te weten wanneer het tijd was voor een tankbeurt. 
Je kan die dingen vervelend vinden of je kan beseffen hoe veel luxe we nu hebben en hoe vanzelfsprekend we die eigenlijk nemen. Om dan thuis toch weer even extra van die luxe te kunnen genieten.

4. Spannend!
Dit geldt eigenlijk voor alle oldtimers, maar het is nooit zeker of je auto 's morgens zal vertrekken en als hij dan al start, of je de eindbestemming van die dag zal halen. Zo zijn we  dankzij onze pechverhelping toch veilig thuis geraakt, want op weg naar huis begaf ons busje het plots. 


En waarom is dit een voordeel? (Ja, ik hoor het jullie al vragen.) Reizen met de bus is alvast niet saai te noemen ;-)

5. Geen gewone mobile home
Officieel is onze T2 een mobile home, maar toch zijn er enkele verschillen met die grote moderne gedrochten:
- Het leven in de bus = leven volgens een natuurlijk ritme
We gingen slapen samen met de zon en werden wakker toen ze terug in ons gezicht scheen. Vertaling: op tijd gaan slapen en op tijd weer wakker. (Waarom lukt dat thuis nooit?)
Terwijl in al die andere wagens de televisie nog lekker draaide toen het al donker was. Lang leve het gebrek aan technologie! (Daarom dus.)
- De bus is gewoon mooier
- Ze heeft meer eigenheid en karakter
- En ze heeft die lekkere oude voertuigen geur waar ik zo van hou

6. Foto's zoals deze


 


7. Waaaaatttttt??????
Als je nog steeds niet overtuigd bent (want toegegeven, sommige argumenten lijken eerder tegen het reizen met een oldtimer dan voor) dan heb ik nog deze voor je: onze slechte slaper heeft gewoonweg een week doorgeslapen in de bus!!! Doodop waren we vertrokken en herboren kwamen we terug. Need I say more? 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Vijf dingen, nog twee maanden

Vijf dingen ging ik doen op vijf maanden tijd, want dan werd ik 30. Vorige week besefte ik ineens dat ik (zelfs geen) twee maanden meer heb. Op 28 september is het zo ver, dan stap ik op tram 3. Ik zit al ruim over de helft. (Amai.) Tijd om eens te kijken hoe het met die vijf dingen gesteld is en gas te geven. Want mijn uitstelgedrag kennende, zal dat nodig zijn.

1. Reizen
Ik wist niet hoe hard ik het reizen miste tot ik aan de Côte de Granite Rose mijn hart verloor aan de bijzondere gekleurde rotsen en de zeebries in mijn snoet. Tot ik in de tent lag naast mijn twee ventjes met het geluid van de wind en de ritselende blaadjes als een relaxatie-cd op de achtergrond. Tot ik mijn voeten in het zand begroef terwijl ik genoot van de zon die steeds verder achter de horizon wegzakte.


Wat het meer reizen betreft, ben ik dus goed op weg. Reisje één achter de rug, reisje twee komt eraan. Bijna check! In mei zijn we twee weken naar Frankrijk geweest en hebben daar een erg fijne tijd met ons drietjes gehad. En nu is de bus klaar voor vertrek, voor een weekje Nederland en Duitsland.

2. Een ingrijpende lichamelijke veranderin
g
Een afspraak om effectief een tattoo te laten zetten heb ik nog niet, maar wat en waar staat al wel vast. Een koru (eventueel een mengeling met het yinyang-teken) achteraan in mijn nek. De koru heb ik leren kennen op onze reis naar Nieuw-Zeeland. Het is een soort krul die in de Maoricultuur veel gebruikt wordt in tattoos en graveringen. De koru die ik het mooiste vind, staat symbool voor groei, nieuw leven, herboren worden en een diepere connectie met de aarde. 



Just to be sure, ik heb geregeld mijn jeans en korte broek in de kast laten hangen om een kleedje aan te doen. Zo ben ik zelfs voor het eerst therapie gaan geven met een jurk aan en ik voelde me daar best goed bij ;-)


3. Baby nummer twee in de maak
Puntje drie gaat niet zo vlot. Ik probeer er niet mee in te zitten en te vertrouwen op de normale loop van alle dingen. Misschien is het geen ramp dat ik nog steeds niet zwanger ben. De kleine man maakt het ons zo al moeilijk genoeg met zijn slechte slaapgedrag. Misschien loopt het wel los van zodra het met onze lillipeuter ook wat beter gaat. Rationalisaties genoeg, maar als ik eerlijk ben en naar mijn gevoel ga, ben ik wel teleurgesteld. Maar oké, we houden de moed erin en intussen blijven mijn man en ik vooral proberen ;-)

4. Iets doen dat ik nog nooit gedaan heb
Ik moet toegeven dat dit puntje ergens ver in mijn achterhoofd zat. Damn! In augustus of september ga ik voor het eerst om een mani- en pedicure (cadeau van de schoonmama, hopelijk geen hint), maar ik moet toegeven dat ik dat zelf nogal flauw vind om te rekenen als "iets doen dat ik nog nooit gedaan heb." Het mag best iets avontuurlijker zijn. 
Ik heb ook altijd al eens een lifter willen meenemen en vorige week ben ik voor drie liftende jongeren gestopt. Ze moesten jammer genoeg helemaal niet mijn richting uit, maar toch al een puntje voor inzet? Nee? Nog geen volledige check dus, but I'm working on it.

5. Groeien
Groeien als schrijfster, dat was mijn voornemen en met een klein vreugdesprongetje kan ik jullie melden dat ik er mee bezig ben. De draad van die schrijfcursus is intussen opgepikt. Ik heb een nieuw kortverhaal ingediend en ben bezig aan het volgende. Intussen werk ik aan een reisverhaal voor Reishonger (de reisblog waar ik vroeger heel wat meer voor schreef dan nu) én staat het "Handboek voor schrijvers" in mijn kast te lonken. Deze heeft een lector me ooit aangeraden. Volgens haar is dit onmisbare lectuur voor iedereen die van schrijven zijn beroep wil maken (of toch een onderbetaalde hobby). Spannend!

Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS