Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Mama, waarom heb je toen niet meer gedaan?


Het is intussen al enkele weken geleden dat ik dacht: Was ik maar terug zeventien jaar, dan kon ik mee actie voeren met de jongeren voor het klimaat. Waarom was onze generatie niet zo ondernemend? Waarom ben ik niet zo? 

Een rusteloos gevoel overviel me en ging niet meer weg.

De acties van Anuna De Wever en Greta Thunberg (Youth for climate) zijn gewoonweg inspirerend. Eindelijk komt er iemand op voor wat er echt toe doet. Eindelijk vecht er iemand voor het klimaat, én dan zijn het nog twee tieners ook. Respect! Een deel van mij zou graag meedoen, liefst heel onze generatie mee optrommelen en volop protesteren. (Wij hebben toch een even grote verantwoordelijkheid, niet?) Laten we elke donderdag niet gaan werken en heel onze economie lam leggen. Ja! 
Iets zegt me dat het eenzame stakingen zullen worden. Daarvoor zijn we te plichtsbewust. We zijn bang om ons inkomen te verliezen en verstoppen ons eerder achter een laptop en smartphone of gaan braaf in het weekend marcheren. (Schuldig.)

Oké, to be fair, er is wel vanalles op til. We laten het werk niet alleen over aan de jeugd. Toch maakt het me droevig dat er 'maar' 70 000 mensen op straat kwamen eind januari voor de klimaatmars in Brussel. Of dat er 'maar' 216 000 landgenoten tekenden op Sign For My Future voor een beter klimaatbeleid. We zijn tenslotte met meer dan 11,35 miljoen Belgen. In verhouding lijken dat dus verwaarloosbare aantallen. Waarom ging trouwens de 'Sign for my future' badge op Facebook niet even viraal als 'Je suis Charlie'? Terwijl de huidige situatie toch even bedreigend, zo niet nog bedreigender, is voor de toekomst van onze kindjes? Nee, dat snap ik dus niet. Je suis désolé. (Wat volgens Madonna 'ik ben droevig' wil zeggen ;-)) 

Ik vroeg me af: Doen we wel genoeg? Of beter: Doe ik wel genoeg? (Want het is heel gemakkelijk om te klagen over een ander, maar zelf iets veranderen is een ander paar mouwen.)

De feiten op een rij

Toen ik kind was, zo'n twintig jaar geleden (Omg, is dat echt al zo lang geleden?), leerden we al over de opwarming van aarde. Ja, dit is normaal, maar het tempo waarin dit gebeurt, is sneller dan ooit. Logisch als je weet dat de opwarming van de aarde beïnvloed wordt door CO2 gassen en dat menselijke activiteit (met de auto rijden, de industrie, vlees eten!, ...) daar de voornaamste oorzaak van is. Neem dan ook nog eens het feit dat de bevolking wereldwijd in sprongen toeneemt. Intussen staat de teller op 7,69 miljard. (Het is bijna angstaanjagend hoe snel de teller gaat trouwens.) Twintig jaar geleden telde de wereld nog 'maar' 6 miljard mensen. 

Veel mensen dus en veel CO2 gassen.

Wat kan ik doen om mijn CO2-uitstoot te beperken?


Mijn ogen zijn beginnen opengaan na het zien van de documentaire Cowspiracy. Intussen ook weeral drie jaar geleden. Ik dacht altijd: wil je goed doen voor het milieu, neem dan het openbaar vervoer of de fiets en rijdt zo weinig mogelijk met de auto. Tot Kip Andersen me duidelijk maakte dat het eten van vlees een veel grotere impact heeft op de uitstoot van CO2. Een feit dat zorgvuldig in de doofpot werd gestoken. Een nee, dan gaat het niet over de koeienscheten (zij vormen slechts een klein deel van het probleem), maar meer over de middelen die nodig zijn om uiteindelijk tot één stukje vlees te komen (de hoeveelheid water, land, eten, ...) Zo is voor één steak maar liefst 4000 liter water nodig.

Bijgevolg is mijn man sinds de geboorte van onze dochter vegetariër en stap voor stap treed ik in zijn voetsporen. Nee, gemakkelijk vind ik het niet. Ik ben zot op spek, salami en gehakt. Maar soms zijn er van die momenten in je leven die een keerpunt zijn en het zien van Cowspiracy is er daar één van. Je kan nooit teruggaan naar 'het niet weten' en vlees eten zonder schuldgevoel.

Blij ben ik ook met de open brief waarin wetenschappers de actievoerende jongeren groot gelijk geven. Er moeten NU structurele maatregelen komen om de opwarming van de aarde te beperken tot onder de 2 graden. Zo niet, dan staan er ons rampzalige gevolgen te wachten. Er zullen alleen maar meer en meer weersextremen voorkomen zoals hittegolven, droogtes en overstromingen. Van zodra we de grens van 2 graden opwarming bereiken, lopen we blijkbaar de kans dat de klimaatopwarming zichzelf gaat versterken. 

Is dit iets dat we tegen 2050 aan onze kinderen willen uitleggen? Ik wil alvast niet dat deze ogen mij aankijken en vragen: "Mama, waarom heb je toen niet meer gedaan?"


Waarom ondernemen we niet meer actie?


Mijn onrust en frustratie maakten plaats voor mildheid. Misschien doen we dat wel, gewoon niet zo out in the open als de jongeren. We 'vind-ik-leuk'-en de acties van de jongeren en klimaatmarsen op Facebook. Er zijn nog nooit zo veel artikels en interviews rond het hele gebeuren gedeeld als nu. We roepen op tot actie via internet of tv... (Ik denk bijvoorbeeld weer aan de petitie van Sign For My Future die ik ook bij verschillende vrienden heb zien passeren.)

En ik denk niet dat het daar zal stoppen.

And then there was hope...

Na mijn rusteloos en verontwaardigd gevoel, is er nu plaats voor hoop. De stem van de jongeren klinkt luider en luider, ik zie in de media veel berichten van oudere generaties die hen steunen (en mee gaan marcheren), er lijken eindelijk ook dingen in beweging te komen op het beleidsniveau... Er is iets tot leven gekomen en dat is zo mooi om te zien. 

En ik? Naast het zo afvalvrij mogelijk leven, vermijden van plastiek afval, zo veel als ik kan de fiets nemen, zo zuinig mogelijk met alle hulpbronnen (vb. water, elektriciteit, ...) proberen omgaan... ben ik vanaf heden alvast officieel vegetariër. 

Laten we er samen voor zorgen dat onze kinderen ons later dankbaar zullen zijn voor alles wat we nu voor hen doen. Let's make them proud!

En dat er morgen weer veel mensen op straat mogen komen! Ik ben alvast trots op iedereen die mee doet.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS