Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Mijn eerste jaar in beeld

Nee, niet mijn eerste jaar. Wel dat van mijn zoontje die deze week één jaar geworden is. Joepie! Maar anderzijds werd ik er ook een beetje nostalgisch van. Vooral toen ik a trip down memory lane nam en alle foto's van het afgelopen jaar bekeek. Meteen had ik goesting om de leukste, mooiste, schattigste beelden op een rijtje te zetten. Bij deze.

Veel foto's, weinig woorden deze keer. (Of dat ga ik proberen althans.)

1. De geboorte
Maandagochtend 28 april om 7u legden ze dit schraal kipje op mijn buik. (Helemaal blauw en slijmerig, van een anticlimax gesproken.) Ze namen hem al snel weg om te kijken of alles in orde was, maar even later (het leek minuten te duren, maar ik vermoed dat het seconden waren) hoorde ik mijn ventje huilen. Voor één keer vond ik dat het mooiste geluid ooit.


2. De eerste weken: slapen slapen slapen
Want behalve eten en pampers vuil maken, doet een pasgeboren baby niet veel.


3. Echt overal...


4. En ook mama en papa 


5. Veel knusse momenten


6. Veel eerste keren
Het eerste badje (OMG, zijn hele bovenlijfje paste nog onder een washandje!):


De eerste groentepap, met succes (lachjes waren toen nog schaars):


De eerste fruitpap, met minder succes:


7.  Soms ook uitstapjes
Naar de drive-in (jaja):


Naar Duitsland met de bus:


Naar Den Helder (jammer genoeg niet met de bus):


8. En nog meer eerste keren
De eerste knipbeurt (What is she doing?!):


De eerste keer zwemmen:


De eerste kruipjes:


Binnenkort de eerste stapjes?

9. Een jaar vol feesten
Zijn doopsel (Daar had hij duidelijk zin in(!)):



De eerste kerst:


Zijn eerste Pasen (Ik ben fan van de klokken!):



De eerste verjaardag (Ik ben geen fan van deze kroon.):


10. Een jaar vol foto's... 
Maar dit was de allereerste van ons nieuwe gezin:



Een jaar voorbijgevlogen.
Een jaar dat gerust het zwaarste van mijn leven genoemd mag worden.
Een jaar dat ook gerust het mooiste van mijn leven genoemd mag worden.


Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ann ging de nieuwe Avengers zien en zag dat het goed was

Waarschuwing: Om dit bericht te kunnen volgen, moet je een beetje een nerd zijn. Het is maar dat je het weet.

Hulk mept razend enkele tanks van de baan, Captain America zwaait met zijn schild een paar soldaten van Hydra knock-out (de terroristische organisatie die de vijandige hoofdrol speelde in de vorige Marvelfilm), Thor (kwijl!) zwiert zijn bijl in het rond, Iron Man vliegt naar zijn doelwit, terwijl Hawkeye met zijn pijlen en Black Widow met haar geweer de laatste soldaten proberen tegen te houden. En dan komen de vechtende helden samen in één stilstaand beeld dat schreeuwt: Dit zijn de Avengers!


En zo begint de nieuwe Avengers met een hectische, ietwat luidruchtige gevechtscène. Openen met een knal noemen ze dat, en het werkte. Vanaf de eerste minuut zat ik gespannen in mijn zetel op mijn chips te knabbelen, helemaal klaar voor de komende 2,5 uur vol actie en Chris Hemsworth. (Mijn god, die blijft er toch heerlijk uitzien.)

De nieuwe Avengers: Age of Ultron bevat de typische elementen van elke Marvelfilm: één of meerdere helden (Wie zouden dat zijn?!) en een gemeenschappelijke vijand die ze natuurlijk tegen het einde van de film moeten verslaan. De laatste is deze keer Ultron (nee, niet Hydra, die losers zijn na de eerste scène al uitgeroeid), een soort energie/artificiële intelligentie (robot mag ik het niet noemen) die de Avengers wil vernietigen en meteen ook de hele wereld. Van zodra Ultron zijn entrée maakte, nam ik de hand van mijn man vast en fluisterde: "Wat een griezelige slechterik."

Ultron wordt geholpen door twee menselijke sidekicks met superkrachten, de tweeling Pietro en Wanda Maximoff. De mannelijke helft van het duo kan heel (maar dan ook heel) snel lopen en het meisje kan de grootste angst van onze helden tot leven wekken. Gevolg: het eens zo hechte Avengersteam begint al gauw te wankelen. Zo komen we bij mijn favoriete deel van de verhaallijn: de zoektocht van elke superheld om met hun grootste angst in het reine te komen. 

Uiteindelijk komt alles goed. Uiteraard. De Avengers worden weer een hecht team, krijgen onverwacht hulp van hun eigen androïde en minder onverwachte hulp van de Maximoff tweeling (die dan toch beseften dat ze niet goed bezig waren). Hulk en Romanov verkennen  in de loop van de prent hun gevoelens voor elkaar en op het einde gaat er iemand dood (rarara, wie zal het zijn). Kortom: alle ingrediënten die een goede Marvelfilm horen te bevatten!

Tevreden stapte deze fan samen met haar wederhelft uit de zaal. We gingen nog een koffie drinken en kletsten gezellig na. Als je niet kan zwijgen over de film, dan weet je dat het goed zat. 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Wat is er met ons seksleven gebeurd?

Is de zeer prangende en terechte vraag die mijn man mij afgelopen week stelde. Je zal me niet snel en niet vaak over seks weten schrijven, ergens vind ik dat toch iets privé (niet dat ik in detail ga treden wat standjes en lengtes betreft), maar anderzijds sta ik erop om eerlijk te zijn op mijn blog en open te praten over het ouderschap en wat dat met een mens doet. En blijkbaar ook met het seksleven van die mens. Dus is de vraag van vandaag (of van de afgelopen week): Wat is er met ons seksleven gebeurd? Of wat er van dat seksleven overblijft...

Ik wist dat er veel ging veranderen van zodra we een baby hadden en ik wist dat het allemaal niet meer zo hot and steamy ging zijn tussen de lakens, maar zoals met veel dingen kan je de impact van iets pas echt inschatten van zodra je het meemaakt of meegemaakt hebt. (Laten we kiezen voor "meemaakt". Ik heb de indruk dat ik heel snel vergeet. Ik kan me nu al niet meer herinneren hoe het is om te overleven met een pasgeboren baby die nog geen dag-nachtritme heeft, constant aan je lijf plakt, niets kan behalve staren in het oneindige en slapen, ... En dat is intussen nog geen jaar geleden. Kan je dat nog steeds aan zwangerschapsdementie wijden?)

Soit, sinds de baby er is, is er een serieuze domper op de feestvreugde (of beter: seksvreugde) gezet. De kleine man slaapt bij ons op de kamer dus het bed is lange tijd off limits geweest. We hebben het af en toe toch geprobeerd hoor, maar dan lag ik daar praktisch zo stijf als een zes uur oud lijk omdat ik niet te veel lawaai wou maken en de baby niet wou wekken. Of als ik me dan toch even kon overgeven aan het moment, was de baby wakker geworden en lag hij ons plots aan te staren. Aangezien we hem liever geen babytrauma's wilden bezorgen, was de pret op dat moment snel over.

Dus werden onze "hier kunnen we seks hebben"-plaatsen beperkt tot de zetel en de douche en onze "nu kunnen we seks hebben"-tijden tot de dutjes die de kleine man overdag deed. Dutjes die je zeker in het begin van de babyperiode goed kan gebruiken om een beetje te rusten of te slapen of eindelijk eens verder te doen in en rond het huis. Of gewoon wat tijd voor jezelf op te eisen.

Wanneer je dan toch besluit om die nood aan tijd voor jezelf opzij te zetten en tijd samen te nemen, kan je een poging wagen. Wat we ook meermaals gedaan hebben. Niets kon ons dan nog tegenhouden, zou je zo denken. Think again! Op die zeldzame intieme momenten was er mijn grote hoofd en die hersenmassa die volle toeren bleef draaien. "Sebiet wordt de baby wakker." "We hebben niet veel tijd." "We moeten ons haasten." "Wat als hij begint te huilen in het midden van ..." "Ik moet dat en dat nog doen." Je voelt aan dat ik dan niet bepaald op mijn gemak was en dat het er niet heel hevig en passioneel aan toe ging.

Oh, en dan heb ik het nog niet over die vreselijke condooms gehad die mijn man en ik tot voor kort nog gebruikten. Die dingen ben ik pas echt beginnen haten. Wat een gedoe! Ze liggen nooit waar je ze nodig hebt of zijn te pas en te onpas op.

En als je dan denkt een goed idee te hebben zoals "laten we op date gaan en de baby bij de oma laten slapen" ben je pas om 23u thuis (omdat je natuurlijk ten volle wil genieten van die tijd met z'n tweetjes, lekker op stap), nadien plof je uitgeteld in bed, begin je te knuffelen en, juist ja, val je in slaap. Want als je een baby hebt, ga je doorgaans ook vroeg slapen (zeker als je geen al te beste slaper hebt), waardoor 23u plots aanvoelt als een uur of twee na bedtijd.

Ja schatje, wat is er met ons seksleven gebeurd? Een baby, een hoofd dat op volle toeren draait, een gemis aan dat heerlijke bed, een gebrek aan tijd, een hoop vermoeidheid, ... Heel wat dus. 

Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Blij zijn met wat je hebt

Ergens, op een van de vele blogjes, las ik dat een jonge 30-jarige vrouw/blogster gisteren aan kanker overleden is. Ik kende haar persoonlijk niet, ik volgde haar blog ook niet, maar ik ben wel haar laatste bericht gaan lezen en enkele zinnen sprongen er meteen uit: "Ik werd oud. En dertig worden was de eerste stap in de afgrond. Had ik maar mijn grote muil gehouden, denk ik nu. Had ik maar m'n armen open gezwierd en geroepen: laat maar komen!" 

Daar zat ik dan, bijna 30, een goede gezondheid, een baby en een man, en een kleine crisis omdat ik de zin even kwijt ben. Wat een ongelooflijke trut voelde ik me even. Hoe kan een mens zo veel hebben en dan toch in de put zitten, en het leven dat een geschenk zou moeten zijn zo vanzelfsprekend nemen?

Dus besloot ik stil te staan bij alles wat ik wel heb en helemaal tot in het binnenste van mijn binnenste blij te zijn.

Met die lieve, momenteel zeer aanhankelijke (OMG, heeft hij nu al terug een mentale sprong!) baby.
Met die man waar ik zo ruzie mee kan maken maar een paar uur later mij weer te pletter mee kan lachen.
Met die zere rug, zere schouders en zere nek die je blijkbaar gratis bij het moederschap bij krijgt.
Met onderbroken nachten en altijd vermoeide dagen.
Met het huis vol rommel dat ik elke dag loop te stofzuigen en de nog te verbouwen kamers die er als een stort bijliggen.
Met de tuin vol groen en de eerste bloesems die pas echt stralen bij een blauwe lucht en volle zon.
Met die goede vrienden die we al jaren kennen en gisteren nog een gezellige avond mee doorgebracht hebben.
Met veel te lekker eten, veel te weinig sporten en een buikje dat nooit nog strak zal staan. Net zoals die ooit nog volle maar nu voor altijd leeggedronken borsten.
Met de naderende 3 en 0 en alle "oude sok" opmerkingen en toekomstige rimpels die daarmee gepaard gaan.

Gewoon blij.


Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Dingen die mij helpen om me weer beter te voelen

Dipjes zijn er om ook weer uit te geraken en om me daarbij te helpen, heb ik een kleine oefening gedaan. Het voordeel van therapeute te zijn, is dat je een heel arsenaal aan oefeningen ter beschikking hebt om je te helpen in moeilijke tijden. (Het heeft ook zijn nadelen, want als therapeute lijk je gedoemd om alles te overdenken.) Iets wat ik soms ook aan mijn jongeren vraag, is een lijst te maken van alle dingen die hen helpen om zich iets beter te voelen. Dat kunnen kleine dingen zijn zoals een boek lezen, dat ene liedje beluisteren, een fijne gedachte die ze tien keer kunnen opzeggen, ... Feit is dat het effectief helpt om je op die positieve zaken te focussen. Niet dat al je problemen dan magisch piefpoefpaf van de baan zijn, maar je voelt je toch even net iets minder miserabel. 

Dus ging ik de afgelopen dagen volop op zoek naar de dingen in mijn leven die me deden lachen, troostten, een beetje dichter brachten bij het gelukkige gevoel dat ik nog niet zo lang geleden volop mocht ervaren en vorige week weer helemaal verloren leek. Het resultaat is een lijstje dat me eveneens doet denken aan de doodgewone dingen van Lilith. Het is blijkbaar toch iets dat veel mensen herkennen: geluk halen uit kleine, alledaagse dingen.

- Thuiskomdagen. De eerste dag dat mijn man thuis is, voelt telkens weer als vakantie. En wie houdt er nu niet van vakantiedagen?

- Bijzondere boeken, en zo staan er enkele in mijn boekenkast. "Zin. Lust in je leven door schrijven." van Geertje Couwenbergh is er daar één van. Een boek dat ik gekocht heb enkel en alleen op basis van de titel en cover. Lang geleden voor het eerst gelezen, maar recent viel mijn oog er terug op. Soms lijkt het juiste boek op het juiste moment in je leven te komen, want wat heb je nu net niet als je een existentiële crisis doormaakt zoals ik? Inderdaad, zin. Want alles lijkt dan gewoonweg zinloos. Dus werd het nog eens tijd om me zoals enkele jaren geleden te laten inspireren door de wijze woorden van Geertje: "Ik durf te wedden dat je iedere dag misschien wel meerdere keren gelukkig bent. En ik durf ook te wedden dat die momenten meestal niet met Anders! Beter! en Groter! te maken hebben, maar juist met hele kleine dingen." En als haar peptalk niet werkt, zijn er nog altijd de talrijke leuke schrijfoefeningen waar het boekje mee volstaat. Schrijven helpt altijd om me beter te voelen.

- Bezig zijn met op reis gaan. Ik ben zot op reizen, maar sinds de geboorte van ons zoontje stonden de reiskriebels op een laag pitje. Verder dan drie dagen Duitsland zijn we niet geraakt. (Ik weet eigenlijk niet waarom, want een baby zou je niet mogen tegenhouden.) Een heel verschil met de vroegere twee tot drie reizen per jaar. Maar je moet gelukkig niet op reis zijn om dat reisgevoel te hebben. Ook in fotoboeken kijken van vorige reizen helpt en sinds deze week zijn we begonnen met het plannen van ons reisje naar Noorwegen in mei. (Eindelijk!) En het plannen van een reis is al de helft van het plezier, nietwaar?

- De zon die sinds vorige week haar weg terug naar ons land gevonden heeft. Zon en lente, een magische combo die waarschijnlijk op het lijstje van vele mensen staat. Dat en mijn zoontje met zijn zonnehoedje. Toch wel goed voor een glimlach of twee.   


- Of mijn zoon die een pruimpje eet en zijn eigenwijze snoet die daar blijkbaar bij hoort.


- Het besef dat ik thuismama ben voor mijn zoontje. (Niet voor de afwas, het stofzuigen, de was, ... Toch niet.) Eigenlijk bezorgt de kleine man me regelmatig een gelukkig gevoel. Ik zweer het, het lijkt soms alsof hij voelt dat mama een opkikker kan gebruiken en daardoor extra lief doet. (Oké, op andere dagen lijkt het alsof hij alleen maar meer lastig wordt van mijn lastigheid. Laten we die dagen even buiten beschouwing houden.

- Afgelopen vrijdag was ik op Tejo, waar ik gratis therapie geef aan jongeren, en ik werd overvallen door een gevoel van zin en doel in mijn leven terwijl ik op mijn volgende afspraak aan het wachten was. Ooit was ik 17 jaar en het noorden kwijt, nu speel ik het kompas voor andere 17-jarigen. Bizar.



- "Ik hou van u" op het einde van elke sms die mijn man en ik naar elkaar sturen. Nu al bijna twaalf jaar.

- Het eenvoudigweg hebben van iemand om tegen te zeggen dat ik me minder voel, die naar me luistert, me oppept, mee zoekt naar antwoorden, ... Een partner in de meest complete betekenis van het woord.

- Enkele lieve reacties de afgelopen week op mijn blog en Facebook. Lief zijn voor elkaar, zowel in als naast de blogwereld. Noem me een softy, maar het kan alvast geen kwaad.

En wat staat er zoal op jullie "dingen die me beter doen voelen" lijstje?


Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Over kindjes die groot worden en mama's die moeten loslaten

Ik beken: ik ben zo'n ergerlijke moeder die haar kind het liefst eeuwig klein zou willen houden. Het ouderschap zit vol momenten waarop je je kind moet loslaten en laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn. Ik heb het al meermaals gevoeld, die tegenzin voor verandering. Toen ik moest stoppen met borstvoeding geven (omdat het door al dat bijten gewoonweg voor niemand nog aangenaam was), de dag waarop mijn zoontje niet meer in mijn armen in slaap wou vallen (of lekker knus op mijn buik), de dag waarop hij minder knuffels nodig had en mij met een demonstratief "laat me nu lekker spelen" gebaar wegduwde, ... Eigenlijk begon het al bij die eerste huilbui, op het moment dat ik mijn kleintje uit mijn buik de wereld in geduwd had en de letterlijke verbondenheid tussen ons verbroken werd.  Je kindje loslaten, I guess it comes with the territory. Maar dat het zo'n opgave ging zijn, dat had ik niet verwacht.

Zo ben ik in een complete staat van ontkenning wat de naderende verjaardag van mijn zoontje betreft. Eind deze maand wordt hij een jaar. Eén jaar al!!! Heb ik hem niet nog maar pas uit mijn baarmoeder geperst? Heb ik hem niet net voor het eerst in mijn armen gehouden en dat broze lijfje tegen mij gedrukt? Ik weet nog goed dat hij zichzelf amper een uur kon wakker houden en na het drinken aan de borst als een blokje in slaap viel, knus in mijn armen. Dat moet ik intussen niet meer proberen. Als hij tien minuten rustig op mijn schoot mee tv kijkt, is het al veel. (En het lijkt eerder een straf voor hem te zijn dan dat hij geniet van het knuffelmoment met mama.)

Ik merk ook dat ik mensen altijd corrigeer wanneer ze zeggen dat mijn zoontje al bijna een jaar is. "Euhm, hij is nog geen jaar, hij wordt eind deze maand een jaar. Nu is hij nog 11 maanden oud." (Muggenzifter.) Alsof die paar weken het verschil maken tussen mijn kleine baby en mijn al veel te grote jongen.

Onze kleine man slaapt trouwens nog steeds bij ons op de kamer. Ik had dat niet verwacht. Voor hij geboren was, wou mijn man hem zelfs geen half jaar bij ons op de kamer laten, maar het bleek gewoon veel praktischer met een baby die niet doorslaapt (lees: vaak slecht slaapt) en borstvoeding kreeg. Ook nu hij de fles krijgt (al enkele maanden) (ja, ook nog 's nachts) en tussendoor wakker wordt, hebben we ervoor gekozen om hem bij ons op de kamer te houden. (Met menig fronsende blikken van buitenstaanders tot gevolg. Blijkbaar is dit not done.) Maar niets zo gemakkelijk als je maar even om te moeten draaien en gauw die tut in zijn mond te steken. 

Stilaan merk ik echter dat we elkaar wakker maken/houden en dat we ons met deze slaapsituatie geen plezier meer doen. Mijn man was nu al een aantal weken van die mening, maar als een overbeschermende mama heb ik de boot zo lang mogelijk afgehouden.

Intussen heeft de wederhelft laten weten dat de baby toch wel eens naar zijn eigen kamer moet en dat binnen een paar dagen, als de grote man terug thuis is. Die blik en toon ken ik: gedaan met uitstellen. Ik kan mijn man geen ongelijk geven (anders zou ik dat wel doen) maar het zal toch met een bang hart en veel tegenzin zijn. Dus geniet ik nu nog extra van de zachte ademhaling naast mij in dat kleine bedje, die guitige lach als ik me 's morgens omdraai en het knuffelmoment voor we opstaan. Voelt als een veel te snel gekomen einde aan een heerlijk maar tevens ook zwaar tijdperk.


Vinden jullie dat makkelijk, je kindje loslaten? Of wordt het misschien makkelijker als ze groter zijn? (Ik hoop het.)


Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mijn grote kleine wereld

Mijn excuses voor de niet zo positieve posts de laatste week, maar het gaat even niet zo geweldig goed met mij. Ook niet slecht. De tijden dat het echt slecht met me kan gaan zijn gelukkig voorbij, maar beter heb ik me al wel gevoeld. Waneer ik erover nadenk, zijn het een hoop kleine dingen bij elkaar die ik momenteel zoals Atlas als een last op mijn rug draag. (Niet toevallig heb ik al dagen pijn in mijn schouders en nek.) Een hoopje Annwereld bestaande uit verschillende continenten:

Het weemoedige continent
Vorige maandag is mijn man terug vertrokken en zoals altijd is de eerste dag van zijn vertrek een mindere dag. Dan loop ik iets weemoediger rond en heb ik eerst een goede nachtrust nodig voor ik er opnieuw tegen kan. Maar die bui die normaal vanzelf weer overwaait, is nu blijven hangen. Of misschien zijn het de spanningen die er de laatste dagen tussen mijn man en ik waren.

Het foute jongen/man continent en het continent van de zeldzame gestolen momenten
Verder ben ik de afgelopen weken een serie uit de oude doos aan het zien: The Gilmore Girls. Over een mama en een dochter in een klein Amerikaans dorp. Vol gevatte dialogen, humor en de nodige portie liefde en drama. Ik denk dat ik ongeveer 16 jaar was toen ik voor het eerst naar deze reeks keek. Ze wordt dus volledig met mijn eigen intense tienerjaren geassocieerd.

Er is een personage dat altijd al een gevoelige snaar bij mij kon raken: Jess, de stoere, onbereikbare, net iets te foute jongen die er zo goed uitziet. En net zoals 11 jaar geleden ben ik down dat hij uit de reeks gaat. Op een dag neemt hij de bus en verlaat hij het stadje, zonder afscheid te nemen van zijn vriendin in de serie. Mijn puberhartje bloedde en het hart van de volwassen vrouw is er blijkbaar nog steeds niet immuun voor. (Ik weet dat dit extreem belachelijk moet klinken, maar er zit meer achter. Bare with me.)

Natuurlijk spreekt het hele gebeuren mij om een bepaalde reden aan. Welke reden? Daar kan ik mijn vinger niet goed op plakken. Het “verlaten zonder afscheid te nemen" komt dicht in de buurt van mijn jeugdscenario waarin mijn vader op een dag gewoon weg was. (Je zou toch denken dat een mens daar na 25 jaar bijna over is. Dat is ook zo, maar een gevoelige plek blijft het wel.) Zou dat meteen ook verklaren waarom een deel van mij altijd die aantrekking voelde tot verkeerde jongens?

Zelfs mijn man was in het begin “fout”. Hij was helemaal niet in staat tot het hebben van een relatie. Een hand geven in het openbaar was al een hele opdracht. Mijn sms’jes beantwoordde hij vaak niet. Ik hoorde amper iets van hem. Het leek vaak alsof ik zijn lief niet was. Toch is het allemaal goed uitgedraaid. De foute jongen werd de juiste man. Een echte gezinsman die goed is voor ons… maar een deel van mij mist hoe het vroeger was. Niet dat ik terug slecht behandeld wil worden (absoluut niet), maar die onweerstaanbare aantrekkingskracht in het begin van een relatie, die kan ik zo missen. Iemand gewoon moeten hebben. Hier en nu.


Nu zijn het enkel schaarse gestolen momenten tussen alle vuile luiers en babypapjes door. Als het me lukt om mijn hoofd uit te schakelen en te vergeten dat de baby elk moment kan wakker worden tenminste. Ideale omstandigheden om goede seks te hebben zijn er als ouder niet vaak meer. Wachten tot de baby gaat slapen, voor de nacht dan, kan je ook doen. Maar tegen de avond ben je zelf zo moe dat tegen elkaar ploffen in de zetel alle intimiteit is die je nog aankan. Om maar te zeggen dat ik de beginjaren soms mis.

Het oude continent van de innerlijke criticus en het nog oudere continent van het zinvolle bestaan
En dan is er ook die innerlijke criticus die weer is opgedoken en zich verspreid als een kanker over mijn hele lijf. Mij dwingend om alles in vraag te stellen. Het begon bij mijn blog, waar ik jullie al volop over verteld heb, en het gaat verder tot wederom het geven van therapie, mijn relatie, mijn leven, … 

Ik ben thuismama. Vertaling: het huishouden is een groot deel van mijn job. Een job die velen, waaronder ook ik, stiekem minderwaardig vinden. Wie kuist, wast of stofzuigt er nu graag? De vraag: “Is dit wat ik met mijn leven wil doen?” is niet veraf. Nee, ik wil ook schrijven en mensen helpen, maar dat ben ik intussen aan het doen! Wat is er dan mis? Aaargh!

Het lijkt allemaal niet genoeg…

Dus zit ik in een kleine crisis en de deur om hier weer uit te stappen, staat voorlopig nog niet op een kier. Of de kier is er, maar ik kan ze nog niet zien. Begrijp me niet verkeerd, ik besef heel goed dat mijn “problemen” banaal zijn (luxeproblemen) en ik ben heel blij met alle dingen die ik wel heb (een mooie lieve man, een gezonde baby, een goede gezondheid, een dak boven ons hoofd, ...) Af en toe een kleine crisis en alles in vraag stellen kan echter geen kwaad. Elke crisis is nu eenmaal een kans (tot verandering).


Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Het gevecht met de Innerlijke Criticus (dat ik even dreig te verliezen)

Mijn innerlijke criticus is een klootzak. Toen ik vier jaar geleden begon met therapie geven, leerde ik die onwelkome gast in mijn hoofd voor het eerst kennen. Mijn eerste gesprek was met een 17-jarige jongen vol piercings die verklaarde dat hij naar TEJO moest komen omdat hij verslaafd was aan drugs. (Moest komen. Grappig als je bedenkt dat TEJO een organisatie is die alleen met jongeren werkt die zelf willen komen. In de praktijk verloopt het soms net iets anders. Ze worden zo hard door hun ouders of de school gepushed, niet altijd onterecht, totdat ze dan toch maar eens een keer op gesprek komen. "Om van het gezaag vanaf te zijn.") 

Soit, terug naar mijn eerste therapeutische gesprek ooit. In mijn hoofd resoneerde maar één prangende vraag: "Hoe moet ik hieraan beginnen?" Zijn moeder zat naast hem, wat mij alleen maar zenuwachtiger maakte. Twee mensen die verwachtingsvol naar me keken en wachtten op de volgende vraag. Op dat moment fluisterde mijn innerlijke criticus die eerste liefdevolle woorden: "Dit gaat je nooit lukken."

Jongeren, het is een moeilijke doelgroep. Niet zelden zat ik dat eerste jaar (maak er maar de eerste twee jaar van) tevergeefs op een jongere te wachten die nooit zou opdagen of haakten ze vroegtijdig af. Terwijl ik achterbleef met een hoop onzekerheid en de grote vraag: "Wat doe ik verkeerd?"

In die periode ben ik een bijzonder boek beginnen lezen: "Zin! Lust in je leven door schrijven" van Geertje Couwenbergh. Een boekje vol inspirerende oefeningen voor schrijvers. Daar vond ik een oefening die me hielp mijn onzekerheid als therapeute een plaats te geven. Laat je innerlijke criticus spreken. Schrijf tien uitspraken op die niet waar zijn. Tien uitspraken die stiekem op de achtergrond door je hoofd spoken en die je tevergeefs probeert te negeren. Je innerlijke criticus wil gehoord worden dus luister naar hem. Pas dan kan dat knagende gevoel plaats maken voor iets productief.

En dat deed ik. Alle negatieve uitspraken die al een tijdje in mijn hersenen geparkeerd stonden, vloeiden uit mijn pen op dat ene blaadje papier. Nadien kon ik gaan zoeken naar de zin in al die onzin en een productieve manier om met die kritische stem om te gaan. Ik leerde dat ze me eigenlijk veel te vertellen heeft en dat ik een eind kom door ernaar te luisteren. Dat ze me dwingt naar mezelf te kijken, naar wat beter kan en daarmee aan de slag te gaan.

Intussen gaat het therapie geven beter. Jongeren verzetten mooi hun afspraken (meestal toch, het blijven wel pubers) of komen gewoon opdagen, therapieën duren langer, ik hoor geregeld dat de gesprekken zinvol voor hen zijn en de mooiste beloning: ik zie ze groeien en veranderen. De onzekerheid op vlak van therapie geven is na al die jaren bedaard. Eindelijk geloof ik dat ik best goed ben in wat ik doe. 

Een half jaar geleden echter ben ik met mijn eigen blog begonnen en de laatste tijd zit ik in een serieuze dip. Ik weet het wel: "Je mag jezelf niet met anderen vergelijken." maar als ik van die hoge cijfers bij andere blogs zie verschijnen (zo veel volgers, tientallen reacties, 2000 pageviews op een dag) (what the fuck) dan zie ik mezelf plots achter mijn beeldscherm krimpen en naast mij een extreem luide niet meer zo innerlijke criticus die me met de grond gelijk maakt:

"Mensen vinden wat je vertelt niet interessant.
Dit is tijdverspilling.
Zet je hier soms tijd met je partner of je zoontje voor opzij?
Je kan er maar beter mee ophouden.
Je blog trekt op niets.
Wat een reinste onzin is het allemaal.
Je hebt echt niets zinnig te vertellen.
Denk je nu echt dat mensen dit gaan lezen?
Waar hou je jezelf toch mee bezig?
Dit gaat echt nergens naar leiden."

Verdomme, ik dacht eindelijk dat ik van hem vanaf was, maar deze week (waarschijnlijk al eerder, maar tot deze week kon ik hem nog mooi negeren) is hij dan toch opnieuw opgedoken. Ik zou hem zo graag een kopje kleiner willen maken, die verdomd brutale innerlijke criticus van mij. Ja, ik weet het, Geertje Couwenbergh. Ik moet bevriend worden met die klootzak, een liefdevolle relatie met hem aangaan, luisteren naar wat hij me wil vertellen, zijn kritiek gebruiken om mezelf te verbeteren, ... (blablablabla) Kan goed zijn, maar momenteel kan hij even de boom in en ga ik nog wat verder balen.


Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ann gaat all the way voor haar paasbrunch

Bij ons zijn de klokken afgelopen weekend op bezoek geweest. Wanneer je een wederhelft hebt die vaak voor langere perioden van huis is, gebeurt het nu eenmaal dat je een feestdag een weekje vroeger of later viert. Om Pasen dit jaar extra speciaal te maken, had ik het geweldige idee om een brunch voor ons tweetjes te organiseren met zelfgemaakte lekkernijen. Voor ideeën ging ik op zoek in reclameboekjes, tijdschriften, op andere blogs en Pinterest. (Jaja, we gaan dan toch nog hip worden.) Het resultaat was een mooi ogende tafel en veel zin om erin te vliegen...


...maar niet alles was zo lekker als gehoopt.

Tijgerpistolet met prosciutto en ei (zeer geslaagd)
Het eerste probeersel was een tijgerpistolet met prosciutto en ei. Heel makkelijk te maken en het ziet er leuk uit. Wat moet je doen? Een halve tijgerpistolet uithollen, een plakje ham erin leggen en voorzichtig een eitje erin breken. Daarna een paar minuten in de oven (ik had hem op 180 graden gezet, hete lucht) en klaar. 


Broodtaart met zalm en komkommer (niet zo geslaagd)
Verder heb ik me laten verleiden door een mooi ogend recept van Brenda Kookt: de broodtaart met zalm en kommer. Ook bij ons zag het resultaat er niet slecht uit, maar de smaak was voor mij een tikkeltje te overweldigend. Als je de broodtaart toch wil maken, let er zeker op dat je witte boterhammen dik genoeg zijn. Daar is het bij ons de mist in gegaan.


Tonijnsla à la Piet Huysentruyt (redelijk geslaagd) 
De kleine man heeft voor het eerst paaseitjes geraapt (lees: mama en papa hebben de eitjes in zijn mandje gelegd terwijl hij naar alles behalve de eitjes en cadeautjes keek) en om van een deel van de hardgekookte eitjes af te raken, besloot ik tonijnsla te maken. Het recept was er eentje van Piet Huysentruyt. Al eerder uitgeprobeerd en goedgekeurd. Toch was er deze keer iets misgelopen met de verhoudingen. De vier eetlepels mayonaise in het recept bleken iets te veel. Dit heb ik opgelost door er extra hardgekookte eitjes aan te voegen. Nadeel: de tonijnsla smaakte eerder naar eiersla.

Speculaastiramisu-cheesecakes (zeer geslaagd)
Tijdens de voorbereidingen van de brunch werd mijn man het helpen (lees: het volgen van mijn suggesties over hoe hij het best te werk kon gaan, hetgeen hij graag commentaar noemt) beu dus besloot hij met de overschot van de plattekaas (kwark) op eigen houtje een dessert te maken. Bij Libelle zat afgelopen week een receptenboekje vol brunchideetjes en daar vond hij een recept voor tiramisu-cheesecakes. Aangezien we nog steeds speculaas van de Sint hebben (die dringend op moet) besloot mijn man er speculaastiramisu-cheesecakes van te maken. Wat een initiatief!


Dit is het recept uit Libelle Lekker, met de aanpassingen van mijn man.

Wat heb je nodig?
200g speculaas
100g boter
een tasje koffie 
350g plattekaas
2 eieren
100g suiker

Ga als volgt te werk.
1. Maal de speculaas fijn. Smelt de boter in de microgolfoven en meng deze daarna met de speculaas. Mijn man heeft er vervolgens een scheutje koffie bijgedaan.
2. Boter 4 taartvormpjes in en verdeel het speculaasmengsel over de 4 potjes. Zet ze nadien in de ijskast.
3. Verwarm de oven voor op 160 graden en klop de plattekaas los. Doe dit samen met de eieren en de suiker. Verdeel het mengsel over de vier kommetjes, strijk glad met een spatel en zet 35 minuten in de oven.
4. Zet de oven uit, maar laat de cheesecakes erin staan en afkoelen. 

Mijn man maakte de bedenking dat je de potjes niet te vol mag doen (of potjes moet nemen die groot genoeg zijn, zo kan je het ook bekijken). Bij ons zijn ze net niet overgelopen in de oven (en nadien weer helemaal ingestort). Resultaat: geen perfect ogende cheesecakes, maar aan de smaak was niets op te merken!

En ja schatje, uiteindelijk was jouw gerechtje misschien zelfs het lekkerste van de hele brunch. Misschien.

Nog enkele tips:
- Van overgebleven hardgekookte eitjes kan je deze superschattige paaskuikens maken.


- Mijn schoonmama had als tafelversiering paashaasjes gemaakt. (Op haar versie stond ook een gezichtje getekend.)


- Op Brenda Kookt vindt je een leuk overzicht van al haar receptideetjes voor je paasbrunch. Ziet er alvast niet slecht uit!

- Weet je niet wat doen met al die chocolade? Een vriendin van mij doet een chocolade ei in een tas melk, zet deze in de microgolf (1 à 2 minuten) en voilà: lekkere chocolademelk. Mijn man doet dan weer de chocolade in stukjes op een beschuit (in plaats van hagelslag). Mensen overtuigen om je minder chocolade te geven, is ook een optie natuurlijk.


Fijn paasfeest alvast!


Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS