Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

It's the most wonderful time of the year (en nog groot nieuws)

Kerstmis, het blijft mijn favoriete tijd van het jaar. Niet zo gek dat ik een dik jaar geleden schreef over happy times en nu datzelfde gevoel ervaar. Jaja, Ann is een gelukkig mens. Behalve dan dat ze niet zo veel kan schrijven en bloggen als ze zou willen (maar daar kom ik zo meteen nog even op terug).

Vorige week hebben we ons huisje weer helemaal versierd. Geen plekje in het huis dat me er niet aan herinnert dat het bijna Kerstmis is. De kleine sneeuw- en kerstmannen op de kasten, de kerstboom met de vele kleurrijke lichtjes, ... 


Het kan me echt niets schelen dat het elke dag grijs is buiten, dat het regent en dat ik een serieus tekort aan zon heb. Ik zit momenteel toch het liefst van al lekker binnen, met een warme kom soep of een tas thee en mijn twee ventjes in de buurt. Meer heb ik niet nodig.

De afgelopen dagen waren grotendeels gevuld met het kopen van cadeaus en het inpakken ervan. Ik besef dat Kerstmis voor overconsumptie zorgt, maar toch blijf ook ik er bewust aan meedoen. Dingen geven en krijgen vind ik nog steeds geweldig. Ik zeg wel tegen mijn man dat hij niets voor me moet kopen, maar ik ben heel blij dat hij op dat vlak niet naar me luistert. Als een klein kind zoek ik op kerstavond naar de cadeaus met mijn naam op en ik kijk er reikhalzend naar uit om ze te openen. Consuminderen is voor de andere 364 dagen van het jaar.

Maar waar ik vooral van houd, is hoe Kerstmis mensen samen brengt. Het is de tijd van het jaar dat je iets hoort van een oude vriend die je bijna vergeten was, dat je gezellig en warm binnen zit met de mensen die het meeste voor jou betekenen, dat je nog eens kan bijpraten met familieleden die je doorheen het jaar amper ziet. Het is een periode die in het teken staat van liefde, geven aan elkaar en geven aan het goede doel.

Toegegeven, niet voor iedereen zijn de feestdagen zo geweldig. Want wat als je net iemand verloren bent die je graag ziet? Wat als je man juist tijdens de feestdagen in het buitenland moet werken? Wat als je helemaal niet van familiefeesten houdt en het enkel vervelende sociale verplichtingen voor je zijn? 

Omdat Kerstmis dit jaar voor mij wél een mooie tijd mag zijn, ben ik heel dankbaar. Blij met alles wat ik heb en vooral wie ik heb.
Dankbaar voor mijn man, still going strong na al die jaren.
Dankbaar voor mijn lieve kleine peuter die me geregeld kusjes en knuffels komt geven.
Dankbaar voor mijn moeder die altijd voor me gezorgd heeft, samen met mijn broers.
Dankbaar voor mijn schoonfamilie die ik echt graag heb.
Dankbaar voor mijn beste vrienden die het allemaal weer relatief goed stellen.
En het meest van al, dankbaar voor het nieuwe gezinslid dat op komst is. Want ik ben 13 weken zwanger! Ik zei toch dat ik een goed excuus had ;-)


Dus als je weinig van me hoort, weet dan dat ik elk vrij moment kotsmisselijk en uitgeput in de zetel hang. 

Weet ook dat ik het schrijven, bloggen en jullie mis. (Ik hoop dat het binnenkort allemaal wat beter zal gaan.)

Maar voor nu, fijne feesten allemaal! <3

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Eigen-aard-igheidjes

Het karakter van je kind zou al snel tot uiting komen. Zeker als je een oplettende mama bent die al die kleine nuances in het gedrag van haar baby meteen ziet. Zo'n mama ben ik dus niet. Tijdens de babyperiode viel me niet veel bijzonders op. Alles leek goed te zijn voor onze kleine jongen, behalve fruitpap eten en gaan slapen. Intussen kan ik er niet naast kijken: onze zoon is al een echt mensje geworden met zijn eigen voorkeuren. Hij kan al heel duidelijk maken wat hij leuk vindt en wat niet. (Veel makkelijker dan de babytijd waarin ik er maar het raden naar had.)

Dit is onze nu 19 maanden oude peuter en al zijn eigen-aard-igheidjes.


- Tegenwoordig is zijn nieuwe hobby het verplaatsen van voorwerpen. Het kommetje van de thee haalt hij uit de kast waarna ik het in de dvd-kast of bij de leesboekjes terugvind. Er lag ook al een balletje in de schuif bij het schrijfgerief, een (gelukkig nog gesloten) pakje poezeneten in zijn speelgoedbak en zijn speelgoedbestek dropte hij onlangs in de keukenkast naast de thee. Jammer genoeg durft er af en toe ook iets in de luieremmer of de vuilbak verdwijnen. En wie mag dat er dan uitvissen?

- Stapt hij niet door het huis op één van ‘voorwerpverplaatsqueestes’ dan staat de peuter aan de dvd-kast met een doos van Plop in zijn handen. Als ik niet snel genoeg kom, steekt hij het schijfje wel zelf in de Playstation. Hij is gewoonweg verslaafd aan Kabouter Plop, die met de kabouterbaby is zijn all time favorite. (Inderdaad, dat is de film die ik intussen al kotsbeu gezien ben.)

- Als ik tijdens het badmoment zijn haar nat wil maken, moet hij persé recht gaan staan. Geen ontkomen aan. Alsof hij moet en zal voorkomen dat er water in zijn gezicht komt. Iets waar hij enkele maanden geleden helemaal geen probleem mee had.

- Hem afdrogen na zijn badje is lange tijd een groot drama geweest. Ook al was hij het spelen in bad beu, ook al gaf ik hem een paar minuutjes op voorhand een waarschuwing dat het bijna gedaan was of maakte ik heel duidelijk dat ik hem ging afdrogen. Niets leek te helpen. Tot mijn man ontdekte dat het beter ging wanneer hij mocht blijven rechtstaan. Hij wou blijkbaar absoluut niet nat op de verschoontafel gelegd worden.

- Intussen is hij ook dikke vriendjes met zijn blauwe, knuffelzachte badjas. Terwijl ik hem afdroog zit hij er demonstratief naar te wijzen. (Aandoen aub!) Al verschijnt dat wijzende vingertje tegenwoordig ook op eender welk moment van de dag. Probeer maar eens aan een peuter uit te leggen waarom je buiten een jasje moet aandoen en geen badjas.

- Geduld heeft hij trouwens niet. Het afdrogen kan niet snel genoeg gaan en hij kan absoluut niet wachten tot zijn pamper aan is vooraleer ik zijn blauwe vriend aandoe.

- En niets is beter dan daarna lekker in zijn zeteltje voor de tv hangen. Met Plop natuurlijk.


- Ontbijten is altijd zoeken. De ene dag wil hij een groot stuk boterham zonder korst, de dag erna graag een groot stuk boterham met korst, de dag daarna moet ik zijn boterham in kleine stukjes doen en om de week af te sluiten weigert hij gewoon überhaupt brood te eten.

- 's Middags wil hij wel een boterham, maar alleen met soep of wat rauwe groenten erbij. (Toch niet alleen brood mama.) Het liefst kerstomaatjes of schijfjes komkommer.

- Verder moet ik toch zeggen dat we een lief kind hebben. Geregeld komt hij een kusje (lees: zijn mond wagenwijd open op die van mij zetten) of een knuffel geven. Te schattig voor woorden? Ik denk het wel.

- Ik haalde nog maar net opgelucht adem bij het zien van Inges klimmende peuter op La vie en mama, of die van ons is er ook mee begonnen. Geen stoel is nog veilig. En als hij niet op een stoel staat, probeert hij wel in zijn box te klimmen of op de salontafel. Dat is mijn job tegenwoordig: onze acrobaat constant overal vanaf halen.

- Op de trap klimt hij al lang, maar intussen weet de kleine man gelukkig dat hij mama of papa moet roepen en niet alleen naar boven mag. Slimme peuter.

- Auto’s, daar is hij nu al enige tijd zot van. Zo lang het wielen heeft, kan het meneer zijn interesse wekken. Het is een echt jongetje. Op dat vlak dan toch.

- Zijn andere hobby's zijn dansen en fictieve gerechten maken in zijn keukentje (die mama dan natuurlijk moet proeven). 

Ongetwijfeld gaan zijn interesses en voorkeuren nog verschuiven. Zo sta ik nu al te trappelen om te ontdekken wat voor kleuter hij zal worden. 

Het grote voordeel is dat ik dat als thuisblijfmama van op de eerste rij mag meemaken. Lucky me!

En wat is het karakter van jullie baby, peuter, kleuter, ...? Zijn jullie wel oplettende ouders die dat tijdens de babyperiode allemaal al in de mot hadden?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Het plezier van samen slapen

Op de valreep, mijn laatste post voor boostyourpositivity. Ik ben wat aan de late kant, maar ik heb een goed excuus. Beloofd. Daarover later meer (knipoog knipoog).

Het laatste thema ging over kinderen en de quality time die je met hen doorbrengt. Tijd voor het nageslacht heb je als thuisblijfmama voldoende. Maar weet je waar ik de laatste tijd pas echt van geniet? Samen slapen. De blonde haartjes van mijn zoontje tegen mijn wang voelen kriebelen, zijn kleine vingers die mijn wijsvinger stevig vasthouden, de geur van zijn pas gewassen pyjama en zwitsal naast mij, luisteren naar zijn steeds dieper wordende ademhaling terwijl ik zelf helemaal tot rust kom. Hemels.

bron: themominmemd.files.wordpress.com

De laatste vier maanden overnacht de kleine man bij ons in het grote bed en slaapt hij eindelijk door. Joepie! We hebben ons evenwicht gevonden. Maar daar is een hele zoektocht aan vooraf gegaan.

Zij die mijn blog al even volgen, weten dat slapen lange tijd een hekel punt is geweest. Onze kleine man is alles behalve een goede slaper te noemen. Maandenlang werd hij steevast om 1 à 2 uur 's nachts wakker, dronk hij een fles melk en duurde het vaak uren vooraleer hij terug de slaap kon vatten. Ik zie me nog gebogen en gebroken over de rand van zijn bed hangen, mijn zoontje strelend over zijn borstje in de hoop dat hij snel weer in slaap zou vallen. Wat zelden gebeurde. Met een wanhopige mama tot gevolg.

Alles hebben mijn man en ik geprobeerd: de baby apart leggen (in zijn eigen bedje en zijn eigen kamertje), zijn bedje bij ons op de kamer zetten, de kleine man bij in het grote bed nemen, de speciale verzadigingsmelk voor het slapen gaan, allerlei slaaprituelen installeren, in slaap wiegen, niet meer in slaap wiegen... zelfs laten wenen. Ook op medisch vlak begonnen we naar mogelijke oorzaken te zoeken. Als je het kan bedenken, wij hebben het gedaan. Samen slapen dus ook. Alleen hebben de wederhelft en ik dat nooit volgehouden uit angst om een deel van onze intimiteit en ons seksleven te verliezen. (Niet dat je nog veel seks wil als je zo moe bent.)

Het keerpunt kwam pas tijdens onze vakantie met de Volkswagenbus afgelopen augustus. Zeven dagen sliep de kleine man tussen mijn man en mij in. Zeven nachten heeft hij doorgeslapen. Een week hebben de wederhelft en ik kunnen bijslapen. We voelden ons weer mens. Waw! Eenmaal thuis hadden we echt geen zin om die peuter weer apart in zijn eigen bedje te leggen en te vervallen in het oude patroon van de slapeloze nachten. Onze nood aan slaap won het van onze eerdere angsten en twijfels.


Waar ik een beetje van geschrokken ben, zijn de reacties uit onze omgeving. Vooral van mijn schoonouders. “Daar ga je nog spijt van hebben” mopperde mijn schoonvader onlangs nog. We zouden ons zoontje te hard verwennen, slechte gewoontes aanleren en vooral nooit mee in het grote bed mogen nemen. Dat was echt het slechtste dat we ooit hadden kunnen doen. Tja, te laat.

Ach, eigenlijk schrik ik niet zo erg van hun reactie, want tot voor kort waren mijn man en ik ook geen voorstander van samen slapen. Een kind hoort in zijn eigen bed; zo had ik het geleerd. Dat is wat onze ouders ons altijd verteld hebben en wat de meeste mensen in onze nabije omgeving als norm hanteren. Tot een dik jaar geleden, toen onze vroedvrouw me vertelde over het natuurlijk ouderschap en hoe samen slapen in vele landen de meest normale zaak ter wereld is. Ze vertelde bovendien dat het helemaal niet gevaarlijk is (mits enkele voorzorgsmaatregelen) en dat het zowel voor ouder als kind een fijne ervaring kan zijn.

Ik was niet meteen overtuigd, maar haar visie is blijven hangen. Nu ben ik zelf helemaal (of toch grotendeels) voor.

Wist je trouwens dat samen slapen verschillende voordelen heeft? 
- De kans op wiegendood is kleiner omdat het kind niet naar de diepste slaapfasen gaat. 
- Je slaapt effectief beter omdat je als ouder sneller kan inspelen op de noden van je kind. Je kind moet niet wakker worden en beginnen wenen vooraleer hij bijvoorbeeld zijn fopspeen terug krijgt. 
- Er zijn minder bedtijdproblemen omdat gaan slapen niet met alleen zijn geassocieerd wordt. 
- Kinderen die de eerste levensjaren samen geslapen hebben, zouden meer zelfvertrouwen en eigenwaarde hebben.
- Ze zouden ook minder angstig zijn en meer tevreden in het leven staan. 
- Het zorgt voor een hechte band tussen ouder en kind, en binnen het gezin. 

Ik heb me inderdaad nog nooit zo fijn, knus en hecht gevoeld met mijn twee ventjes als nu.

De nadelen die mijn man en ik vreesden, blijken trouwens niet gegrond. Als je echt intiem wil zijn, vind je wel een manier. Dan houdt een kleine peuter in je bed je niet tegen :-)


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Waarom ik toch foto's op Facebook blijf zetten

Facebook zou ons ongelukkig maken; dat tonen verschillende onderzoeken aan. Mensen die vaak op Facebook zitten, zijn ervan overtuigd dat anderen gelukkiger zijn dan hen. Ze hebben geen leuke job in het buitenland zoals hun nicht. Ze hebben geen gelukkig huwelijk zoals die ene vriendin. Ze zijn niet naar een exotische bestemming op reis geweest zoals hun broer. Zo stelt de 25-jarige student Sociologie Koen Damhuis die nu ook een boek over het onderwerp geschreven heeft. Facebook zou ons vooral laten zien wat we niet bereikt hebben. Zelf zou ik zo ver niet durven gaan. Maar dat Facebook ook nadelen heeft, dat staat vast.


Winnaars en verliezers

Damhuis heeft het al gauw over meer dan Facebook alleen en legt de link met onze maatschappij waar er zo veel mogelijkheden zijn dat het eerder een vloek wordt in plaats van een zegen. We kunnen studeren wat we willen, gaan werken waar we willen, trouwen met wie we willen (of net helemaal niet)… De wereld ligt aan onze voeten en ons succes ligt in onze eigen handen. Zij die niet slagen, moeten bijgevolg wel iets verkeerd gedaan hebben. Zij zijn verliezers, losers. Facebook zou daar een weergave van zijn. We propaganderen ons succes aan de wereld: "Kijk eens wat een mooie kindjes ik heb. En wat een goed rapport hadden ze bij! Zijn wij nu geen gelukkig gezinnetje?" Ook ik maak me al eens schuldig aan de occasionele gezins- of vakantiefoto. Maar doe ik dat dan om reclame te maken voor mijn succes of om te bewijzen dat ik geen verliezer ben?

En wat met onze jeugd?

Ook Miss Mila, de bloggende thuisblijfmama met de vaak kritische pen, wees onlangs in haar post Facebook depressie op de goednieuwsshow die zich op Facebook afspeelt. Maar wat als je geen geld hebt om te reizen, op restaurant te gaan of wat als je kinderen geen geweldig rapport hebben? In your face! Zo zou Facebook veel volwassenen onzeker maken. Miss Mila stelt zich vervolgens heel terecht de vraag: Als het al zo'n effect heeft op volwassenen, welke invloed moet Facebook dan niet op onze jeugd hebben?

Op TEJO, de organisatie waar ik therapie geef aan die jeugd, kregen we enkele jaren geleden bezoek van Paul Verhaeghe. Een Gentse psycholoog en hoogleraar die veel schrijft en geschreven heeft over onze maatschappij. (Zijn boek Identiteit staat nog op mijn to read-lijstje trouwens.) Verhaeghe vertelde over het individualisme in onze samenleving. Je moet succesvol zijn, desnoods ten koste van de ander. Dat merk ik in het werkveld ook: vele jongeren zijn eenzaam en er rust een grote druk op hun schouders. Ze moeten het maken in een wereld waar het ieder voor zich is, waar je succes moet hebben en moet winnen (populair zijn). 

Als je leeftijdsgenoten op Facebook geweldige foto's plaatsen, honderden vrienden hebben en al even veel vind-ik-leuks, dan krijg je al snel het gevoel dat die ander meer heeft, cooler is, mooier is, … Met andere woorden, dat jij een loser bent. 

Het einde van Facebook?

Afgelopen vrijdag zat er een 15-jarige jongen bij mij in therapie. Hij wist me te vertellen dat zijn leeftijdsgenoten en hij steeds minder Facebooken. Het zou niet meer zo 'in' zijn. Misschien zijn de jongeren al dat cyberstoefen ook wel beu.

Waarom blijf ik het dan toch doen?

Dat er heel wat minpunten aan Facebook verbonden zijn, is geen nieuws. Waarom post ik dan nog steeds af en toe een leuke vakantiefoto of een foto van ons schattig ventje? Dat is heus niet omdat ik mijn geluk lekker in het gezicht van mijn familie en vrienden wil wrijven. Het antwoord is heel eenvoudig: omdat ik die dingen graag wil delen met de mensen die ik graag zie. Het is zoals het citaat dat McCandless in één van zijn boeken had aangeduid zegt: “Happiness only real when shared.” Mijn geluk is pas compleet als ik het met naaste vrienden en familie kan delen. Mijn Facebookaccount telt dan ook slechts vijftig 'vrienden' en ik deel mijn foto's enkel met een selectief groepje van 'goede vrienden'. 

Naast al die nadelen mogen we dus het belangrijke voordeel van Facebook niet vergeten: het is een medium dat mensen met elkaar verbindt. Mits het met de juiste intenties gebruikt wordt, kan Facebook zeker en vast ook iets moois zijn.

Het geheim voor een tevreden mens

Hoe kunnen we dan toch beroep blijven doen op Facebook, maar wel een einde brengen aan de gelukswedstrijd die er zich afspeelt? Volgens Damhuis ligt het antwoord in het verlagen van je verwachtingen. We moeten leren aanvaarden dat ons leven middelmatig is. Pas dan kunnen we tevreden zijn met wat we hebben en stoppen met er bovenuit te willen steken. Het zou nu eenmaal niet middelmatig noemen als het niet de norm was en een norm ontstaat als dit het geval is bij de meerderheid van de mensen. Maar ja, wie wil er nu een middelmatig leven? 

Alhoewel, als dat een gelukkig en gezond leven is, dan is daar eigenlijk niets mis mee.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Zo draag ik zorg voor mijn lichaam (en geest)

Wist je dat geluk een spier is die je kan trainen? Toen ik de opdracht van Oon las, viel me vooral de vraag op hoe je de balans tussen lichaam en geest bewaart. Want balans, dat is iets waar ik al lange tijd naar op zoek ben. 

Originele foto: www.paleomadesimple.nl

Enkele jaren geleden las ik 'Geluk, The World Book of Happiness' waarin wetenschappers, dokters, filosofen, ... hun visie op geluk delen. Eén bladzijde heb ik gekopieerd en in mijn nachtkastje bewaard. Op deze pagina vertelde een Britse psycholoog Miriam Akhtar hoe iedereen voor zijn eigen geluk kan zorgen door zich te focussen op die activiteiten die hen gelukkig maken. Des te vaker je die dingen doet, des te gelukkiger zal je worden.

Intussen heb ik al een hele weg afgelegd. Ik heb geleerd wat ik nodig heb om gelukkig te zijn.  Ik weet dus in principe welke activiteiten ik voorop moet stellen om een tevreden mens te zijn. Toch durf ik het al eens vergeten. Ken je dat? Weten wat belangrijk is om je goed te voelen (ik denk aan gezond eten, veel bewegen, ...) en toch weer zo snel in 'slechte gewoonten' vervallen.

Daarom leek het me een goed idee om 'mijn geboden' ofwel de dingen die ik (op dit moment in mijn leven) nodig heb om me goed in mijn vel te voelen op een rijtje te zetten. Een lijstje om af te drukken en op mijn ijskast te hangen.

1. Kook zo veel mogelijk zelf. Zo weet je wat je eet én eet je gezonder.
Bovendien heeft het iets heel natuurlijk om voor je eigen voedsel te zorgen.

2. Eet voldoende groenten en fruit. 
Groenten is niet echt een probleem. Ik hou van slaatjes en soep. Maar fruit, dat eet ik echt zo tegen mijn zin! Gelukkig helpt het om een peuter in huis te hebben, een fruitmoment te houden en een mama te moeten zijn die het goede voorbeeld geeft.

3. Drink veel water (en weinig frisdrank)
Mijn grootste verleider is cola. Een lekker koud glas Coca Cola. Mmmm.

4. Ga wandelen.
Dat is mijn lichaamsbeweging sinds de komst van de kleine man. Ik heb gemerkt dat ik me daarna beter voel en meer energie heb. Wat niet gek is, want na een wandeling komen er endorfines vrij die effectief zorgen voor een beter gevoel. Wanneer ik wandel denk ik eerst na, dan heb ik de beste ideeën voor een verhaal of voor mijn blog en uiteindelijk komt de stilte. Rust.

5. Doe elke ochtend je zonnegroet.
Het is een stiekeme droom om ooit op reis voor de tent als een echte hippie mijn zonnegroet te doen. Hihi.

6. Lees geen roddel-, mode of lifestyletijdschriften.
C. o. m. p. l. e. t. e. tijdverspilling. Vroeger las ik al wel eens de Flair en later ook Libelle. Tot ik me realiseerde dat ik veel liever mijn eigen ding doe dan in een boekje te lezen hoe ik mijn haar zou moeten doen, welke kledij ik zou moeten dragen en hoe mijn huis er zou moeten uitzien. Als ik het lees, houd ik er toch onbewust rekening mee. Ik kan het dus beter gewoonweg niet lezen.

7. Knuffel elke dag minstens tien minuten met je zoontje.
Soms durf ik het al eens vergeten: een moment nemen om samen met mijn zoontje in de zetel te zitten. Er gaat niets boven zijn kleine armpjes om me heen geslagen te voelen en nog eens aan zijn heerlijke haartjes te ruiken.

8. Neem niet te pas en te onpas medicatie.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik gemerkt hoe snel ik eigenlijk naar medicatie grijp terwijl het ook best zonder gaat. Bovendien heb ik het gevoel dat te veel medicatie nemen eerder schadelijk is dan helend voor mijn lichaam. 

9. Verspil zo weinig mogelijk.
Het is al even geleden dat ik de voedselverspilling in ons huis trachtte te stoppen maar ik blijf er nog steeds extra aandachtig voor. Ook voor verspillen in het algemeen. Zo zorg ik niet alleen voor mezelf maar ook voor onze aardbol.

10. Zit niet te veel op sociale media.
Ik probeer maximum twee keer per week op Facebook te gaan. Sociale media zijn een grote tijdrover en echt beter voel ik me na een Facebooksessie niet.

11. Neem elke maand een dag voor jezelf en een dag voor je man.
Zo onderhoud ik de relatie met mezelf en met de wederhelft.

12. Je hobby's zijn belangrijk, maar je gezin nog belangrijker.
Een herinnering om me niet in het schrijven, bloggen of therapie geven te verliezen (want stiekem ben ik best ambitieus) en op tijd prioriteiten te stellen.
In the end, they are all that matter.

Als ik me aan deze twaalf geboden houd, voel ik me beter in mijn vel. Dan ben ik in balans. Of toch bijna :-)


Hoe dragen jullie zorg voor je lichaam (en geest)?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Fan van Fictie: "Zij gaat vreemd"

Ze ziet haar blote voeten zachtjes zinken in het natte zand. Het koude schuim van de golven raakt haar tenen voorzichtig aan. Met haar ogen gesloten hoort ze alleen de zee die even op bezoek komt en dan weer weggaat. Hij legt zijn stevige hand op haar schouder en haar innerlijke rust wordt abrupt verstoord. De zenuwen gieren door haar hele lichaam. Ademen, diep ademen.

Haar ogen gaan open en ze kijkt in twee azuurblauwe ogen die zo vreemd maar ook zo vertrouwd aanvoelen. Zijn blonde krullen dansen in de wind. Hij lacht en de kuiltjes in zijn wangen doen haar hart smelten. Dan neemt hij haar hand in de zijne en vraagt met een tedere blik of ze zin heeft om nog wat verder te wandelen.

Verlegen gluurt ze opzij. De twee blauwe kijkers staren afwezig voor zich uit. Hij lijkt in gedachten verzonken. Ze besluit de stilte te respecteren en bestudeert zijn profiel. Zijn strakke kaaklijn, zijn perfecte neus, zijn zongebruinde huid. En hij heeft niet enkel een knappe kop. Zijn slanke, gespierde lichaam is gehuld in een eenvoudige broek en hemd. Hij lijkt wel een Australische surfer.

Haar koude, nerveuze hand geniet van de warme omhelzing. Terwijl ze naar hun blote voeten in het zand staart, neemt de spanning toe. Op het donkere, verlaten strand blijft hij plots staan. Wanneer hij haar aankijkt, ziet ze de pretlichtjes in zijn ogen. Even vergeet ze alles. Haar hond, haar huis, haar kinderen. Zelfs haar trouwe man. Zou ze ermee doorgaan? Zou ze alles op het spel zetten voor deze mooie man?

Dan ziet ze haar zanderige voeten wijzen naar hem als een kompas dat wijst naar de richting waar ze hoort te zijn. Haar lichaam weet het antwoord al. Hij is alle gevolgen die deze avond mag hebben waard.

Even verlaat ze het strand en gaat in gedachten terug naar hun eerste ontmoeting. Ze zat op een zonnig terras, verzonken in het nieuwste boek van Dan Brown, toen ze plots overvallen werd door het gevoel dat iemand haar aan het bespieden was. Voorzichtig keek ze om zich heen en merkte zijn stralende glimlach meteen op. Verlegen lachte ze terug. Een teken dat hij als interesse opvatte. De knappe vreemdeling stond op en vergezelde haar.

Tot haar grote verbazing hebben ze uren aan een stuk gepraat. Met gemak kon hij haar anders gereserveerde schild doorbreken. De enige met wie ze zo’n klik ooit gehad heeft, was haar man. Ze lachten samen, aten samen en toen de avond viel, nodigde hij haar uit voor een wandeling. Even dacht ze eraan om nee te zeggen, maar de aantrekkingskracht viel niet te negeren en overtuigde haar van het tegendeel.

Hij neemt haar hoofd in zijn eeltige handen en drukt een lieve kus op haar droge lippen. Zijn aanraking zuigt haar terug in het heden. Twee indringende ogen bestuderen haar gezicht met een blik die vraagt of dit oké is voor haar. Ze tovert een glimlach op haar gelaat die hem aanspoort verder te doen. Opnieuw drukt hij zijn lippen op die van haar. Gretig voelt ze zijn tong een weg naar binnen zoeken. Een hand begint haar lichaam te verkennen. Hij streelt haar ranke hals, haar benige schouder, haar holle onderrug... Daarna raapt de hand zijn moed bij elkaar en schuift voorzichtig haar topje omhoog. Tot zijn vingers haar borsten bereiken. Hij neemt een tepel tussen zijn duim en wijsvinger en knijpt zachtjes. Een zacht gekreun ontsnapt uit haar lichtjes geopende mond.

Het lijkt alsof dat ene erotische pijnscheutje een tijdelijk verlamd deel in haar hersenen wakker schudt. Met het beeld van haar man plots voor zich, kan ze nog maar één ding denken: Waar ben ik in godsnaam mee bezig?


P.S.: Dit verhaal is geschreven voor mijn cursus Korte Verhalen Schrijven. Benieuwd wat jullie ervan vinden. Voor herhaling vatbaar?


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

9 dingen die je kan doen als je vlucht vijf uur vertraging heeft

De eerste keer vliegen met onze kleine peuter en het noodlot sloeg toe. (Even heel dramatisch doen.) We mochten bijna instappen toen op het scherm een dikke vette delayed verscheen. Vijf uur wachten in een Spaanse luchthaven met een beperkt aanbod aan activiteiten. Met een peuter die te vroeg uit zijn bed gehaald was en twee vermoeide ouders die geen wandelwagen bij zich hadden. (Een bewuste keuze deze keer, maar op dat moment heb ik mezelf wel even vervloekt.) Je kan dan boos worden en beginnen wanhopen. Of je kan het beste maken van een vervelende situatie en er meteen een blogpost over schrijven.


1. Slapen
Dit werd me echter zeer moeilijk gemaakt door een krijsende baby (kan iemand die even versmachten aub?) en enkele heel luidruchtige Britse jongeren.


2a. Eten
Het voordeel van een vertraging: gratis eten! We kregen drie tegoedbonnen ter waarde van 12 euro om een maaltijd in de luchthaven te nuttigen.


2b. Nog eens eten
Want 12 euro per persoon dat betekent geld genoeg voor een dessert. Is mijn 'zucht, weeral eten' pose een beetje gelukt?


3. Wandelen
Met een peuter in de draagzak die nood had aan een dutje.


Terwijl kon ik wat winkeltjes gaan doen. Al leverde dit slechts entertainment voor een kwartier in een luchthaven als Alicante Airport.


4. Lezen
Dat is een optie. Tenzij je leesboek in de reeds ingecheckte koffer zit natuurlijk.

5. Schrijven
Gelukkig zat mijn tablet wel in de handbagage.


6. Je mails en andere blogs lezen
Daar kon ik me welgeteld een half uur mee bezighouden. Daarna was het gratis internet op. (Echt waar.)

7. Meerdere toiletbezoekjes
Ik geef toe, op dit punt werd het zinloze bezigheidstherapie.


8. Spelen met de kleine man
Met een peuter kan je altijd plezier maken. Al is het maar door te kijken hoe hij plezier maakt.



9. Stomme selfies maken
Ik begon mij een beetje Tom Hanks in The Terminal te voelen.


Waar dan toch ook weer een leuke foto van ons drietjes bij zat.


Om 14u mochten we eindelijk instappen. Op het vliegtuig deed Jetair zijn best om het goed te maken met extra vriendelijk personeel, een gratis drankje en een slapende peuter.


En om 17u waren we veilig geland. 


We made it!


Nog meer '9 dingen' lezen? Klik dan hier en hier.


Mijn blog kan je volgen via Bloglovin'

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Vragen die ik me als thuisblijfmama wel eens stel

Toen ik het stuk van Oon en dat van andere bloggers over hun werk las, had ik geen zin om mee te doen. Tot ik besefte dat mijn weerzin vooral angst was. Angst om dat pad vol twijfels en onzekerheden weer op te zoeken. Geniet ik ervan om elke dag bij mijn zoontje te zijn? Natuurlijk. Maar dat wil niet zeggen dat ik me nooit zorgen maak om mijn professionele toekomst. 

Bron: www.pioniq.com

Wat met mijn pensioen?

Dat is de vraag die ik me al het meest gesteld heb. Stoppen met werken, of in mijn geval stoppen met werk zoeken, riep aanvankelijk een enorme weerstand op. Ik heb altijd geleerd dat het belangrijk is te gaan werken en ervoor te zorgen dat je op je oude dag van je pensioen kan genieten. Aan die normale gang van zaken ben ik beginnen twijfelen na het zien van 'Into the wild'. Gek hoe een film me onze zo vanzelfsprekende waarden en normen in vraag heeft doen stellen. 

Ik merkte dat ik na verschillende stages en een job in de sociale sector allesbehalve gelukkig was. Zo had ik me het leven als jonge twintiger niet voorgesteld. Het vooruitzicht om in deze sector te blijven werken voor de komende vijftig jaar maakte me ziek. De centrale vraag in mijn leven werd: Wat zou mij wél gelukkig maken? Stilaan leerde ik dat tijd met mijn man en met mijn (toen nog toekomstige) kinderen voor mij bovenaan staan. Samen met mijn droom om therapeute en schrijfster te worden.

Het idee dat ik moet gaan werken en voor mijn pensioen moet zorgen probeer ik wat los te laten. Ten eerste moet ik de pensioenleeftijd al überhaupt bereiken. Ten tweede is mijn inkomen op pensioenleeftijd veilig zo lang ik samen blijf met mijn man en dat is toch de bedoeling. Ten derde moet er binnen veertig jaar nog een pensioen zijn voor onze generatie. (En ik ben heus niet de enige die zich daar zorgen om maakt.) Ten vierde wil ik nu genieten van mijn leven en vooral tijd hebben. Tijd om mijn eigen huishouden te doen, om elke week met mijn zoontje te gaan zwemmen of een andere leuke uitstap te doen, om hem elke ochtend te zien wakker worden en elke avond zijn ogen te zien toevallen. Dat zijn kostbare geschenken.

Vergooi ik mijn beste werkjaren?

Het is dubbel hoor. Intussen besef ik dat het inderdaad ook logisch is om veel en hard te werken wanneer je nog jong bent, om dan 'het grote geld' te verdienen en te minderen als je ouder wordt. Ik merk het bij mijn vijftig jaar oude schoonouders. Vanaf een bepaalde leeftijd gaat het gewoonweg niet meer zo vlot. Je lichaam begint tegen te werken. Dat is misschien wel het voordeel van mijn beroep: ik moet vooral met mijn verstand werken. Een beetje ouder worden heeft als psychotherapeute zelfs zijn voordelen. Ik sta nu steviger in mijn schoenen dan pakweg tien jaar geleden en kan meer hart leggen in mijn werk. 

Hoe zal het zijn als ik terug werk ga zoeken?

Ik kan me inbeelden dat werkgevers niet staan te springen om iemand met een gapend gat in haar CV aan te nemen. Anderzijds heb ik nooit echt zonder engagement gezeten. Na mijn studies ben ik aan een therapie-opleiding begonnen en aansluitend met het vrijwilligerswerk bij TEJO (VZW Therapeuten Zonder Grenzen). En hierna staat een eigen praktijk op de planning. Ik hoop toekomstige werkgevers te kunnen vermijden en mezelf gewoon in dienst te nemen.

Hoe het ook loopt, ik heb er eigenlijk wel vertrouwen in. Alles komt goed. In mijn omgeving wemelt het van de bemoedigende voorbeelden. Mijn erg ervaren supervisor die ik zo bewonder is zelf bijna tien jaar thuisblijfmama geweest. Een vijftig jaar oude collega van mij heeft na een leven als huisvrouw nog een boeiende job in een reclamebureau gevonden. Het zal erop aankomen gemotiveerd te zijn en iemand te vinden die me een kans wil geven.

Een bestseller schrijven of geld verdienen met mijn blog(s) is eveneens een optie. 

Word ik dommer?

Serieus, sinds mijn zwangerschap lijk ik er niet slimmer op te worden. Van zwangerschapsdementie moet toch iets aan zijn. De eerste maanden na de geboorte van de kleine man kon ik me niet eens op een sudoku focussen. Dag in dag uit tussen de pampers en de brabbelende baby zitten, leken er ook niet aan te helpen. Gelukkig zijn de hersenen een spier die je kan trainen. Het beterde van zodra ik terug één dag in de week therapie ging geven, begon te schrijven voor mijn blog en mezelf mentaal weer uitdaagde.

Conclusie

Ik ben en blijf pro thuisblijfouders (niet noodzakelijk de moeder, de vader mag ook) ondanks alle vragen die ik me al eens durf stellen. Zeker als ik zie hoe mijn ventje ervan geniet om elke dag bij een van zijn ouders te kunnen zijn. Maar, het moet financieel haalbaar zijn. Ik begrijp dat het niet binnen elk gezin een optie is. En zelfs al is het een mogelijkheid, ik kan ook aannemen dat er gewoon ouders zijn die liever blijven werken. Het is zoals Sheena Blogt zei rond borstvoeding geven: iedereen moet gewoon doen waar hij/zij zich het beste bij voelt.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Onze nazomer in Spanje

Tien dagen aan de Spaanse kust, de eerste keer vliegen met de kleine man, een appartementje in een kleine badstad, af en toe regen of wolken, regelmatig zon, kille avonden, zomerse dagen, lekker en veel eten, cocktails drinken, siësta's, uitstappen, een kleine huurauto, avondwandelingen aan zee, wiegende palmbomen en leuke winkeltjes. Dat vat ons reisje naar Spanje wel samen!


We zijn intussen al meer dan een week terug en de Spaanse nazomer heeft plaatsgemaakt voor de Belgische natte herfst. Maar dan is het eens zo leuk om door de foto's te bladeren en op te gaan in al die fijne herinneringen. Voor iedereen die benieuwd is naar wat vakantiefoto's of gewoon nog een beetje mee wil nazomeren, deel ik met plezier de mooiste foto's van ons Spaans avontuur (of 'avonturos Spanos' zoals Jommeke het zou zeggen). 

Dag 1: Wij gaan vliegen, vliegen, vliegen... heel hoog in de lucht
Ik was er zo nerveus voor, de eerste keer vliegen met onze peuter. Gelukkig had ik een artikel gevonden op De Groene Mama om me bij de voorbereidingen te helpen. Ik had nieuwe speeltjes en boekjes gekocht, rijstwafeltjes om op te knabbelen en de tablet vol gezet met liedjes en filmpjes van Plop en de Teletubbies. Dat bleek gelukkig voldoende om de kleine man twee uur zoet te houden.


Dag 2: Een waterval om je haar onder te wassen
Een aanrader van mijn schoonvader: de watervallen van Algar. Als het warm is kan je hier ook zwemmen trouwens. Hoe zalig is dat! Zo warm was het die dag echter niet, maar mijn ogen hebben wel van het uitzicht genoten. Hoe idyllisch kan het zijn.


Dag 3: Een stevig ontbijt
Meestal gaven mijn man ik de voorkeur aan een zelf bij elkaar gesprokkeld ontbijt op het terras van ons appartement, maar twee keer gingen we voor die eerste maaltijd van de dag de deur uit. Hier heb ik voor het Engels ontbijt gekozen. Deze foto past meteen binnen het eerste thema van het boostyourpositivity-project dat weer volop aan de gang is. Mijn favoriete ontbijtjes zijn toch wel die op reis... 


Dag 4: Verliefd op zand
Als er één ding is waar ik van genoten heb, is het om de kleine man op het strand te zien spelen. Als een kleine koning van een wel heel erg grote zandbak. En daar mocht hij het zand wel op (en soms over) de rand strooien. Profiteren dus! 


Dag 5: Hydrateren
Wat moet je doen als het warm weer is?


Nog een extra foto: onze peuter die speelt op het strand. (Maar wie laat er daar nu een zwembadje achter? Nee, dat was niet dat van ons.)


Dag 6: Halloween in het paradijs
Op reis gaan is: een dierentuin bezoeken in oktober, tropische temperaturen en dan omgeven worden door halloweenversiering. 


Mundomar is trouwens een aanrader! De kleine man was vooral fan van de shows. Applaus!


Dag 7: Fotoshoot op het strand
De zevende dag was de warmste dag van ons reisje. 31 graden is het toen geworden. Ideaal voor een duik in de zee en dan weer lekker drogen op het strand. Intussen zag ik mijn zoontje een paar meter verderop allerlei poses aannemen. Hij leek zich in een heuse fotoshoot te wanen. Alleen was er geen fotograaf in de buurt, dus dat leverde een enorm schattig tafereel op. Gelukkig is er mommy to the rescue die het best zag zitten foto na foto te nemen van onze ijdeltuit. Deze noemt 'het varkenssnoetje'. (De periode van lachen als hij een fototoestel ziet, is al even voorbij.)


Dag 8: De mooie kant van Benidorm
We konden het niet laten en moesten het fel overroepen Benidorm bezoeken. De cliché's zijn er natuurlijk voor een reden: er waren heel veel oude mensen in elektrische rolstoelen. Maar Benidorm bleek best ook een mooie stad met een bijzondere kust.


In het water vond hij er niets aan, maar op het terras kroop hij maar al te graag in zijn speedboot. (Wat een held.)


Dag 9: Regen 
Ook in Spanje is het herfst. Eén echt druilerige dag hebben we gehad, maar zelfs toen kon ik nog lachen.


Dag 10: Opruimdag
De laatste dag in ons paradijs. Tijd om alles proper te maken voor de volgende huurders van het appartement. Maar er was nog net tijd voor een wandeling en een koffie. En onze kleine zoon maakte nog snel een Duits vriendje.


Dag 11: Vliegen
Vertrekken in Spanje zag er zo uit.


Aankomen in België zag er net iets anders uit.


Deze foto schreeuwt toch gewoon "Welkom thuis!"
Vinden jullie ook niet? :-)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS