Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Het plezier van samen slapen

Op de valreep, mijn laatste post voor boostyourpositivity. Ik ben wat aan de late kant, maar ik heb een goed excuus. Beloofd. Daarover later meer (knipoog knipoog).

Het laatste thema ging over kinderen en de quality time die je met hen doorbrengt. Tijd voor het nageslacht heb je als thuisblijfmama voldoende. Maar weet je waar ik de laatste tijd pas echt van geniet? Samen slapen. De blonde haartjes van mijn zoontje tegen mijn wang voelen kriebelen, zijn kleine vingers die mijn wijsvinger stevig vasthouden, de geur van zijn pas gewassen pyjama en zwitsal naast mij, luisteren naar zijn steeds dieper wordende ademhaling terwijl ik zelf helemaal tot rust kom. Hemels.

bron: themominmemd.files.wordpress.com

De laatste vier maanden overnacht de kleine man bij ons in het grote bed en slaapt hij eindelijk door. Joepie! We hebben ons evenwicht gevonden. Maar daar is een hele zoektocht aan vooraf gegaan.

Zij die mijn blog al even volgen, weten dat slapen lange tijd een hekel punt is geweest. Onze kleine man is alles behalve een goede slaper te noemen. Maandenlang werd hij steevast om 1 à 2 uur 's nachts wakker, dronk hij een fles melk en duurde het vaak uren vooraleer hij terug de slaap kon vatten. Ik zie me nog gebogen en gebroken over de rand van zijn bed hangen, mijn zoontje strelend over zijn borstje in de hoop dat hij snel weer in slaap zou vallen. Wat zelden gebeurde. Met een wanhopige mama tot gevolg.

Alles hebben mijn man en ik geprobeerd: de baby apart leggen (in zijn eigen bedje en zijn eigen kamertje), zijn bedje bij ons op de kamer zetten, de kleine man bij in het grote bed nemen, de speciale verzadigingsmelk voor het slapen gaan, allerlei slaaprituelen installeren, in slaap wiegen, niet meer in slaap wiegen... zelfs laten wenen. Ook op medisch vlak begonnen we naar mogelijke oorzaken te zoeken. Als je het kan bedenken, wij hebben het gedaan. Samen slapen dus ook. Alleen hebben de wederhelft en ik dat nooit volgehouden uit angst om een deel van onze intimiteit en ons seksleven te verliezen. (Niet dat je nog veel seks wil als je zo moe bent.)

Het keerpunt kwam pas tijdens onze vakantie met de Volkswagenbus afgelopen augustus. Zeven dagen sliep de kleine man tussen mijn man en mij in. Zeven nachten heeft hij doorgeslapen. Een week hebben de wederhelft en ik kunnen bijslapen. We voelden ons weer mens. Waw! Eenmaal thuis hadden we echt geen zin om die peuter weer apart in zijn eigen bedje te leggen en te vervallen in het oude patroon van de slapeloze nachten. Onze nood aan slaap won het van onze eerdere angsten en twijfels.


Waar ik een beetje van geschrokken ben, zijn de reacties uit onze omgeving. Vooral van mijn schoonouders. “Daar ga je nog spijt van hebben” mopperde mijn schoonvader onlangs nog. We zouden ons zoontje te hard verwennen, slechte gewoontes aanleren en vooral nooit mee in het grote bed mogen nemen. Dat was echt het slechtste dat we ooit hadden kunnen doen. Tja, te laat.

Ach, eigenlijk schrik ik niet zo erg van hun reactie, want tot voor kort waren mijn man en ik ook geen voorstander van samen slapen. Een kind hoort in zijn eigen bed; zo had ik het geleerd. Dat is wat onze ouders ons altijd verteld hebben en wat de meeste mensen in onze nabije omgeving als norm hanteren. Tot een dik jaar geleden, toen onze vroedvrouw me vertelde over het natuurlijk ouderschap en hoe samen slapen in vele landen de meest normale zaak ter wereld is. Ze vertelde bovendien dat het helemaal niet gevaarlijk is (mits enkele voorzorgsmaatregelen) en dat het zowel voor ouder als kind een fijne ervaring kan zijn.

Ik was niet meteen overtuigd, maar haar visie is blijven hangen. Nu ben ik zelf helemaal (of toch grotendeels) voor.

Wist je trouwens dat samen slapen verschillende voordelen heeft? 
- De kans op wiegendood is kleiner omdat het kind niet naar de diepste slaapfasen gaat. 
- Je slaapt effectief beter omdat je als ouder sneller kan inspelen op de noden van je kind. Je kind moet niet wakker worden en beginnen wenen vooraleer hij bijvoorbeeld zijn fopspeen terug krijgt. 
- Er zijn minder bedtijdproblemen omdat gaan slapen niet met alleen zijn geassocieerd wordt. 
- Kinderen die de eerste levensjaren samen geslapen hebben, zouden meer zelfvertrouwen en eigenwaarde hebben.
- Ze zouden ook minder angstig zijn en meer tevreden in het leven staan. 
- Het zorgt voor een hechte band tussen ouder en kind, en binnen het gezin. 

Ik heb me inderdaad nog nooit zo fijn, knus en hecht gevoeld met mijn twee ventjes als nu.

De nadelen die mijn man en ik vreesden, blijken trouwens niet gegrond. Als je echt intiem wil zijn, vind je wel een manier. Dan houdt een kleine peuter in je bed je niet tegen :-)


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Waarom ik toch foto's op Facebook blijf zetten

Facebook zou ons ongelukkig maken; dat tonen verschillende onderzoeken aan. Mensen die vaak op Facebook zitten, zijn ervan overtuigd dat anderen gelukkiger zijn dan hen. Ze hebben geen leuke job in het buitenland zoals hun nicht. Ze hebben geen gelukkig huwelijk zoals die ene vriendin. Ze zijn niet naar een exotische bestemming op reis geweest zoals hun broer. Zo stelt de 25-jarige student Sociologie Koen Damhuis die nu ook een boek over het onderwerp geschreven heeft. Facebook zou ons vooral laten zien wat we niet bereikt hebben. Zelf zou ik zo ver niet durven gaan. Maar dat Facebook ook nadelen heeft, dat staat vast.


Winnaars en verliezers

Damhuis heeft het al gauw over meer dan Facebook alleen en legt de link met onze maatschappij waar er zo veel mogelijkheden zijn dat het eerder een vloek wordt in plaats van een zegen. We kunnen studeren wat we willen, gaan werken waar we willen, trouwen met wie we willen (of net helemaal niet)… De wereld ligt aan onze voeten en ons succes ligt in onze eigen handen. Zij die niet slagen, moeten bijgevolg wel iets verkeerd gedaan hebben. Zij zijn verliezers, losers. Facebook zou daar een weergave van zijn. We propaganderen ons succes aan de wereld: "Kijk eens wat een mooie kindjes ik heb. En wat een goed rapport hadden ze bij! Zijn wij nu geen gelukkig gezinnetje?" Ook ik maak me al eens schuldig aan de occasionele gezins- of vakantiefoto. Maar doe ik dat dan om reclame te maken voor mijn succes of om te bewijzen dat ik geen verliezer ben?

En wat met onze jeugd?

Ook Miss Mila, de bloggende thuisblijfmama met de vaak kritische pen, wees onlangs in haar post Facebook depressie op de goednieuwsshow die zich op Facebook afspeelt. Maar wat als je geen geld hebt om te reizen, op restaurant te gaan of wat als je kinderen geen geweldig rapport hebben? In your face! Zo zou Facebook veel volwassenen onzeker maken. Miss Mila stelt zich vervolgens heel terecht de vraag: Als het al zo'n effect heeft op volwassenen, welke invloed moet Facebook dan niet op onze jeugd hebben?

Op TEJO, de organisatie waar ik therapie geef aan die jeugd, kregen we enkele jaren geleden bezoek van Paul Verhaeghe. Een Gentse psycholoog en hoogleraar die veel schrijft en geschreven heeft over onze maatschappij. (Zijn boek Identiteit staat nog op mijn to read-lijstje trouwens.) Verhaeghe vertelde over het individualisme in onze samenleving. Je moet succesvol zijn, desnoods ten koste van de ander. Dat merk ik in het werkveld ook: vele jongeren zijn eenzaam en er rust een grote druk op hun schouders. Ze moeten het maken in een wereld waar het ieder voor zich is, waar je succes moet hebben en moet winnen (populair zijn). 

Als je leeftijdsgenoten op Facebook geweldige foto's plaatsen, honderden vrienden hebben en al even veel vind-ik-leuks, dan krijg je al snel het gevoel dat die ander meer heeft, cooler is, mooier is, … Met andere woorden, dat jij een loser bent. 

Het einde van Facebook?

Afgelopen vrijdag zat er een 15-jarige jongen bij mij in therapie. Hij wist me te vertellen dat zijn leeftijdsgenoten en hij steeds minder Facebooken. Het zou niet meer zo 'in' zijn. Misschien zijn de jongeren al dat cyberstoefen ook wel beu.

Waarom blijf ik het dan toch doen?

Dat er heel wat minpunten aan Facebook verbonden zijn, is geen nieuws. Waarom post ik dan nog steeds af en toe een leuke vakantiefoto of een foto van ons schattig ventje? Dat is heus niet omdat ik mijn geluk lekker in het gezicht van mijn familie en vrienden wil wrijven. Het antwoord is heel eenvoudig: omdat ik die dingen graag wil delen met de mensen die ik graag zie. Het is zoals het citaat dat McCandless in één van zijn boeken had aangeduid zegt: “Happiness only real when shared.” Mijn geluk is pas compleet als ik het met naaste vrienden en familie kan delen. Mijn Facebookaccount telt dan ook slechts vijftig 'vrienden' en ik deel mijn foto's enkel met een selectief groepje van 'goede vrienden'. 

Naast al die nadelen mogen we dus het belangrijke voordeel van Facebook niet vergeten: het is een medium dat mensen met elkaar verbindt. Mits het met de juiste intenties gebruikt wordt, kan Facebook zeker en vast ook iets moois zijn.

Het geheim voor een tevreden mens

Hoe kunnen we dan toch beroep blijven doen op Facebook, maar wel een einde brengen aan de gelukswedstrijd die er zich afspeelt? Volgens Damhuis ligt het antwoord in het verlagen van je verwachtingen. We moeten leren aanvaarden dat ons leven middelmatig is. Pas dan kunnen we tevreden zijn met wat we hebben en stoppen met er bovenuit te willen steken. Het zou nu eenmaal niet middelmatig noemen als het niet de norm was en een norm ontstaat als dit het geval is bij de meerderheid van de mensen. Maar ja, wie wil er nu een middelmatig leven? 

Alhoewel, als dat een gelukkig en gezond leven is, dan is daar eigenlijk niets mis mee.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Zo draag ik zorg voor mijn lichaam (en geest)

Wist je dat geluk een spier is die je kan trainen? Toen ik de opdracht van Oon las, viel me vooral de vraag op hoe je de balans tussen lichaam en geest bewaart. Want balans, dat is iets waar ik al lange tijd naar op zoek ben. 

Originele foto: www.paleomadesimple.nl

Enkele jaren geleden las ik 'Geluk, The World Book of Happiness' waarin wetenschappers, dokters, filosofen, ... hun visie op geluk delen. Eén bladzijde heb ik gekopieerd en in mijn nachtkastje bewaard. Op deze pagina vertelde een Britse psycholoog Miriam Akhtar hoe iedereen voor zijn eigen geluk kan zorgen door zich te focussen op die activiteiten die hen gelukkig maken. Des te vaker je die dingen doet, des te gelukkiger zal je worden.

Intussen heb ik al een hele weg afgelegd. Ik heb geleerd wat ik nodig heb om gelukkig te zijn.  Ik weet dus in principe welke activiteiten ik voorop moet stellen om een tevreden mens te zijn. Toch durf ik het al eens vergeten. Ken je dat? Weten wat belangrijk is om je goed te voelen (ik denk aan gezond eten, veel bewegen, ...) en toch weer zo snel in 'slechte gewoonten' vervallen.

Daarom leek het me een goed idee om 'mijn geboden' ofwel de dingen die ik (op dit moment in mijn leven) nodig heb om me goed in mijn vel te voelen op een rijtje te zetten. Een lijstje om af te drukken en op mijn ijskast te hangen.

1. Kook zo veel mogelijk zelf. Zo weet je wat je eet én eet je gezonder.
Bovendien heeft het iets heel natuurlijk om voor je eigen voedsel te zorgen.

2. Eet voldoende groenten en fruit. 
Groenten is niet echt een probleem. Ik hou van slaatjes en soep. Maar fruit, dat eet ik echt zo tegen mijn zin! Gelukkig helpt het om een peuter in huis te hebben, een fruitmoment te houden en een mama te moeten zijn die het goede voorbeeld geeft.

3. Drink veel water (en weinig frisdrank)
Mijn grootste verleider is cola. Een lekker koud glas Coca Cola. Mmmm.

4. Ga wandelen.
Dat is mijn lichaamsbeweging sinds de komst van de kleine man. Ik heb gemerkt dat ik me daarna beter voel en meer energie heb. Wat niet gek is, want na een wandeling komen er endorfines vrij die effectief zorgen voor een beter gevoel. Wanneer ik wandel denk ik eerst na, dan heb ik de beste ideeën voor een verhaal of voor mijn blog en uiteindelijk komt de stilte. Rust.

5. Doe elke ochtend je zonnegroet.
Het is een stiekeme droom om ooit op reis voor de tent als een echte hippie mijn zonnegroet te doen. Hihi.

6. Lees geen roddel-, mode of lifestyletijdschriften.
C. o. m. p. l. e. t. e. tijdverspilling. Vroeger las ik al wel eens de Flair en later ook Libelle. Tot ik me realiseerde dat ik veel liever mijn eigen ding doe dan in een boekje te lezen hoe ik mijn haar zou moeten doen, welke kledij ik zou moeten dragen en hoe mijn huis er zou moeten uitzien. Als ik het lees, houd ik er toch onbewust rekening mee. Ik kan het dus beter gewoonweg niet lezen.

7. Knuffel elke dag minstens tien minuten met je zoontje.
Soms durf ik het al eens vergeten: een moment nemen om samen met mijn zoontje in de zetel te zitten. Er gaat niets boven zijn kleine armpjes om me heen geslagen te voelen en nog eens aan zijn heerlijke haartjes te ruiken.

8. Neem niet te pas en te onpas medicatie.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik gemerkt hoe snel ik eigenlijk naar medicatie grijp terwijl het ook best zonder gaat. Bovendien heb ik het gevoel dat te veel medicatie nemen eerder schadelijk is dan helend voor mijn lichaam. 

9. Verspil zo weinig mogelijk.
Het is al even geleden dat ik de voedselverspilling in ons huis trachtte te stoppen maar ik blijf er nog steeds extra aandachtig voor. Ook voor verspillen in het algemeen. Zo zorg ik niet alleen voor mezelf maar ook voor onze aardbol.

10. Zit niet te veel op sociale media.
Ik probeer maximum twee keer per week op Facebook te gaan. Sociale media zijn een grote tijdrover en echt beter voel ik me na een Facebooksessie niet.

11. Neem elke maand een dag voor jezelf en een dag voor je man.
Zo onderhoud ik de relatie met mezelf en met de wederhelft.

12. Je hobby's zijn belangrijk, maar je gezin nog belangrijker.
Een herinnering om me niet in het schrijven, bloggen of therapie geven te verliezen (want stiekem ben ik best ambitieus) en op tijd prioriteiten te stellen.
In the end, they are all that matter.

Als ik me aan deze twaalf geboden houd, voel ik me beter in mijn vel. Dan ben ik in balans. Of toch bijna :-)


Hoe dragen jullie zorg voor je lichaam (en geest)?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Fan van Fictie: "Zij gaat vreemd"

Ze ziet haar blote voeten zachtjes zinken in het natte zand. Het koude schuim van de golven raakt haar tenen voorzichtig aan. Met haar ogen gesloten hoort ze alleen de zee die even op bezoek komt en dan weer weggaat. Hij legt zijn stevige hand op haar schouder en haar innerlijke rust wordt abrupt verstoord. De zenuwen gieren door haar hele lichaam. Ademen, diep ademen.

Haar ogen gaan open en ze kijkt in twee azuurblauwe ogen die zo vreemd maar ook zo vertrouwd aanvoelen. Zijn blonde krullen dansen in de wind. Hij lacht en de kuiltjes in zijn wangen doen haar hart smelten. Dan neemt hij haar hand in de zijne en vraagt met een tedere blik of ze zin heeft om nog wat verder te wandelen.

Verlegen gluurt ze opzij. De twee blauwe kijkers staren afwezig voor zich uit. Hij lijkt in gedachten verzonken. Ze besluit de stilte te respecteren en bestudeert zijn profiel. Zijn strakke kaaklijn, zijn perfecte neus, zijn zongebruinde huid. En hij heeft niet enkel een knappe kop. Zijn slanke, gespierde lichaam is gehuld in een eenvoudige broek en hemd. Hij lijkt wel een Australische surfer.

Haar koude, nerveuze hand geniet van de warme omhelzing. Terwijl ze naar hun blote voeten in het zand staart, neemt de spanning toe. Op het donkere, verlaten strand blijft hij plots staan. Wanneer hij haar aankijkt, ziet ze de pretlichtjes in zijn ogen. Even vergeet ze alles. Haar hond, haar huis, haar kinderen. Zelfs haar trouwe man. Zou ze ermee doorgaan? Zou ze alles op het spel zetten voor deze mooie man?

Dan ziet ze haar zanderige voeten wijzen naar hem als een kompas dat wijst naar de richting waar ze hoort te zijn. Haar lichaam weet het antwoord al. Hij is alle gevolgen die deze avond mag hebben waard.

Even verlaat ze het strand en gaat in gedachten terug naar hun eerste ontmoeting. Ze zat op een zonnig terras, verzonken in het nieuwste boek van Dan Brown, toen ze plots overvallen werd door het gevoel dat iemand haar aan het bespieden was. Voorzichtig keek ze om zich heen en merkte zijn stralende glimlach meteen op. Verlegen lachte ze terug. Een teken dat hij als interesse opvatte. De knappe vreemdeling stond op en vergezelde haar.

Tot haar grote verbazing hebben ze uren aan een stuk gepraat. Met gemak kon hij haar anders gereserveerde schild doorbreken. De enige met wie ze zo’n klik ooit gehad heeft, was haar man. Ze lachten samen, aten samen en toen de avond viel, nodigde hij haar uit voor een wandeling. Even dacht ze eraan om nee te zeggen, maar de aantrekkingskracht viel niet te negeren en overtuigde haar van het tegendeel.

Hij neemt haar hoofd in zijn eeltige handen en drukt een lieve kus op haar droge lippen. Zijn aanraking zuigt haar terug in het heden. Twee indringende ogen bestuderen haar gezicht met een blik die vraagt of dit oké is voor haar. Ze tovert een glimlach op haar gelaat die hem aanspoort verder te doen. Opnieuw drukt hij zijn lippen op die van haar. Gretig voelt ze zijn tong een weg naar binnen zoeken. Een hand begint haar lichaam te verkennen. Hij streelt haar ranke hals, haar benige schouder, haar holle onderrug... Daarna raapt de hand zijn moed bij elkaar en schuift voorzichtig haar topje omhoog. Tot zijn vingers haar borsten bereiken. Hij neemt een tepel tussen zijn duim en wijsvinger en knijpt zachtjes. Een zacht gekreun ontsnapt uit haar lichtjes geopende mond.

Het lijkt alsof dat ene erotische pijnscheutje een tijdelijk verlamd deel in haar hersenen wakker schudt. Met het beeld van haar man plots voor zich, kan ze nog maar één ding denken: Waar ben ik in godsnaam mee bezig?


P.S.: Dit verhaal is geschreven voor mijn cursus Korte Verhalen Schrijven. Benieuwd wat jullie ervan vinden. Voor herhaling vatbaar?


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS