Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Happy times

Deze morgen was bijzonder, een heerlijk moment van stilte voor de storm. Ik was uit mezelf wakker geworden op een respectabel uur (OMG) en iedereen sliep nog. Naast mij hoorde ik de ademhaling van mijn man en aan de andere kant die van de baby, terwijl de poes op de schommelstoel bij ons op de kamer lag te snurken. Ik genoot ervan om naar mijn gezinnetje te luisteren en stil te staan bij het punt in mijn leven waarop ik mij bevind.


Ik vraag in therapeutische gesprekken regelmatig aan mijn jongeren om een cijfer van 0 tot 10 te plakken op hoe ze zich nu voelen. Ik begon na te denken over mijn cijfer en zou mijn leven momenteel een 8 of een 9 geven. Deze gedachte deed me glimlachen, want het is zeker niet altijd zo geweest. 

Mijn zoontje is nu 8 maanden oud en zit in een zeer aangename fase. Hij is nog aai- en knuffelbaar klein, lacht als ik hem vastpak of aandacht geef en laat zich maar al te graag overladen met kusjes. Hij kan zo lief giechelen als ik protgeluidjes maak in zijn nek, op zijn wangen of op zijn buik. Ook kiekeboe is een klassieker die het tegenwoordig goed doet bij onze kleine man. Lachen hoort er volop bij. Hemels!

Ook mijn man en ik voelen ons weer goed samen. Na de geboorte van de baby was het even zoeken. We kregen ineens een hele nieuwe rol te vervullen. En mama zijn bleek een erg grote rol die ik moeilijk met mijn rol als partner wist te verzoenen. Bovendien word je niet als ouder geboren (nee, toch niet), maar is het ouderschap een leerproces dat een groot deel van je energie vraagt. Eigenlijk alle energie die je nog over hebt wanneer je pasgeboren baby het verschil tussen dag en nacht nog niet kent, je verstand appelmoes is geworden door het slaaptekort en je lichaam nog aan het recupereren is van de zwangerschap en de bevalling. Kortom, na de geboorte leefden mijn man en ik niet echt op een roze wolk. (Al had ik die na de verhalen van mijn vriendinnen ook niet echt verwacht.)

Tijd en slaap doen gelukkig wonderen. Na meer dan een half jaar hebben mijn man en ik terug iets dat lijkt op een normale nachtrust. (Thank God!) Je leert ook wat het is om ouder te zijn en je leert om intussen je relatie te blijven verzorgen. Na een tijdje ben je niet meer alleen mama en papa, maar komt er terug ruimte om ook man en vrouw te zijn. Veel beter!

Ook voor ons kleine monster (de poes) was het niet evident. We waren vijf dagen verdwenen en plots kwamen we thuis met een roos wezentje dat al onze aandacht in beslag nam. Gelukkig was onze baby alvast geen grote huiler. Toch vermeed de poes het lange tijd om bij ons in de buurt te komen. Achteraf bekeken leek het alsof ze voelde dat het tijdelijk beter was om naar de achtergrond te verdwijnen en ons wat te ontlasten. Voor mij moet je nu niet te veel zorgen, ik red het wel even zonder jullie.

Stilaan begon ze zich aan te passen aan de nieuwe gezinssituatie en eiste ze haar plaatsje weer op. Nu ligt ze vaak bij ons op de kamer (want de stoel waarin ik borstvoeding gaf 's nachts is terug vrij), als we ontbijten zit ze zoals vroeger met haar grote poep bij op tafel, 's avonds als de baby slaapt wil ze haar knuffelmoment in de zetel en ook in de loop van de dag moeten we ze aaien en met haar spelen. Als we dat niet op tijd en stond doen, zal ze ons miauwend achtervolgen tot we toegeven. Ze is met ander woorden weer helemaal zichzelf.

Ons gezin is dus terug op zijn plooi gekomen en de baby zit in een hele leuke fase. Tijd om met volle teugen te genieten, want de kleine man groeit met de dag, een volgende zwangerschap en pasgeborene zal dit evenwicht in de toekomst weer verstoren, mijn man en ik zullen wederom spanningen kennen, ... Maar tot het zo ver is, geniet ik van het nu en mijn roze wolk die met een beetje vertraging dan toch gearriveerd is. 

Wat een heerlijk gevoel om 2014 mee te eindigen en het nieuwe jaar in te gaan :-)

Beste wensen allemaal!!!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mijn eerste Kerstmis

Ik ben nu bijna acht maanden oud en heb al heel wat meegemaakt, maar de laatste dagen waren toch wel echt bijzonder. Mijn mama zei dat het woensdag Kerstmis was, een hele speciale dag. Ik heb veel pakjes gekregen (Dit zijn dozen met speelgoed, in een kleurrijk papiertje gewikkeld, dat ik er dan lekker mocht afscheuren terwijl al die grote mensen met grote ogen naar mij keken.), ik heb de hele dag mensen zien eten (die kauwende monden volgde ik heel graag) en heb op verschillende schoten gezeten (de ene al aangenamer dan de andere). Cadeaus, eten en veel mensen zien. Is dat dan Kerstmis?


De gekke dagen begonnen dinsdag. Mijn mama en papa waren overdag al druk in de weer. Het huis werd nog eens proper gemaakt (dat was al lang geleden) en in de keuken waren ze de hele middag bezig aan het avondeten. Blijkbaar is het een traditie van mijn ouders om de dag voor kerstavond samen te vieren, omdat we op kerstavond en Kerstmis zelf al naar de oma's moeten. Die avond heb ik de eerste keer cadeautjes geopend. Dat vond ik best moeilijk. Ik begreep maar niet wat ik moest doen en wachtte tot mama of papa het papier van het speelgoed afscheurde. De nieuwe speeltjes waren leuk, maar nog leuker vond ik de blinkende papiertjes of felle strikken. Die stak ik zo graag in mijn mond!


Mijn mama deed ook een beetje gek. Ik zag ze van een speciaal hoog glas drinken met daarin een goudgele drank vol belletjes. Na een paar glazen hing ze op tafel en lachte met alles wat mijn papa zei. Ik weet wel dat hij grappig is, maar zo grappig nu ook weer niet. Volgens mij was het een soort lachdrank. Intussen deden ze cadeaus open en aten erop los. Na vijf pakjes had ik er genoeg van. Ik bleef zeuren tot ze me eindelijk naar bed brachten, maar ik kon de slaap niet vatten. Ook in bed bleef ik zeuren en papa of mama konden me niet helpen. Ik wilde niet gepakt, gestreeld of geknuffeld worden. Ik wou ook niet tutteren. Het was dus erg moeilijk, maar na een uur viel ik uitgeput in slaap en ging het feestje zonder mij verder.

De dag erna begon ontspannen. Ik dacht dat we lekker thuis zouden blijven, maar iets na de middag deed papa mijn jas aan en zette me in de maxi cosi. Waar zouden we nu weer naartoe gaan? Mijn mama zette me in de grote toet en niet veel later viel ik in slaap. Toen ik mijn ogen open deed, zag ik het hoofd van oma en opa naar me lachen. Ik had nog niet veel zin om terug te lachen. Mensen lijken maar niet te begrijpen dat ik eerst wat tijd nodig heb om te kijken waar en bij wie ik ben.

Even later kwam mijn lieve meter binnen. Alle mensen lachten naar elkaar en gaven kussen. Ik zat gezellig in het midden van de woonkamer op de speelmat of in mijn stoel naar iedereen te kijken. Nu deden ook mama, papa, meter, oma en opa pakjes open. Wat is dat toch met die gekke gekleurde dozen? Waarom vinden die grote mensen dat nu zo leuk? Tussendoor keek of lachte er iemand naar mij, trokken ze al eens een gekke bek en speelde ik met papier en strikken. Ik had het best naar mijn zin.


Toen het donker was, gingen we met z'n allen aan de grote tafel zitten. De grote mensen aten  (nog wat meer) en nadien gingen ze terug in de zetels cadeaus opendoen (weeral). Ik ben die avond wel heel lang mogen opblijven, tot half 10. Ik had het zo naar mijn zin dat ik niet wou gaan slapen, maar na een tijdje moest ik me toch gewonnen geven. Gelukkig heb ik bij de oma een knus bedje en viel ik vrij snel in slaap. Tot half 1 heb ik de grote mensen nog horen lachen en praten.

De dag erna heb ik lekker lang geslapen. Mama en papa waren zelfs al voor mij wakker. Na het ontbijt heb ik oma en opa nog zien afwassen terwijl mama en papa zich aan het klaarmaken waren. Mama had ineens een mooie kleedje met gouden strepen aan. Dat draagt ze bijna nooit, zo van die kleedjes. Het moet wel een heel speciale dag zijn. Ik kreeg een rode outfit aan waardoor iedereen met mij lachte en heel enthousiast was (volgens mij iets speciaals). Opa trok nog een paar foto's van mij -Dat zwarte bakje ken ik al goed. Vroeger begon ik te lachen als iemand het boven haalde, maar nu ben ik het een beetje beu gezien en lach ik niet meer zo snel- en daarna werd ik opnieuw in de maxi cosi gezet. Gaan we nu dan eindelijk naar huis?


Nee hoor. Ik werd een hele poos later bij het nieuwe huisje van de andere oma binnen gedragen. Mijn nonkels en tante waren er ook, samen met mijn nichtje en neefjes. Ik kijk zo graag naar mijn neefjes. De ene kan al rondstappen en de andere kruipen. Ik wou dat ik al zo groot was als hen en overal naartoe kon kruipen of stappen. Nog een paar maanden en dan mogen mama en papa achter mij aan hollen. Dat lijkt me zo fijn! We hebben lange tijd aan tafel gezeten. Mama en papa hebben nog gespeeld met mijn nichtje en daarna heeft papa me in de draagdoek gewikkeld voor een dutje. Toen ik wakker werd, zag ik weeral mensen gekleurd papier van dozen scheuren. Komt er dan geen einde aan?

Opnieuw waren mijn mama en papa druk in de weer en voor ik het wist, zaten we terug in de blauwe toet. Mijn ogen gingen open in het huis van moemoe en vava. Dat zijn de mama en papa van mijn oma en opa, zij zijn al heel oud. Hier waren een hoop mensen die ik niet zo vaak zie. Iedereen was naar mij aan het kijken en aan het lachen. Ik wist eerst niet goed wat doen, maar begon al gauw weer vrolijk te spelen. Ook hier ging iedereen aan de grote tafel zitten om te eten. Er werd veel gepraat en sommige mensen waren nogal luidruchtig. Mama zegt dat dat normaal is, want de familie van mijn opa heeft een beetje een grote mond. Wil dat zeggen dat ze veel eten in hun mond kunnen steken?


Tegen de avond werd ik wel erg moe. Mama en papa brachten me naar een koude en donkere kamer, maar uiteindelijk viel ik daar na mijn papflesje toch in slaap. Ik heb zelfs niet gemerkt dat mama en papa me twee uur later weer in de maxi cosi gelegd hebben om naar huis te rijden. Ik was zo blij toen ik in mijn eigen bedje lag, nog eens melk mocht drinken en het eindelijk lekker stil rond me was.

De dag erna wachtte ik in spanning af. Moeten we nu weer ergens naartoe? Gelukkig heb ik de hele dag met mama en papa mogen spelen op mijn speelmat of in mijn box. Ik was die dag extra moe en heb best veel geslapen. Wat was ik blij dat die gekke dagen voorbij waren. Kerstmis was leuk, maar wel vermoeiend voor een baby hoor!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Kerstmagie

Deze week is ons huisje eindelijk mooi versierd. Alle kerstfiguren staan er, de kerstballen hangen in de boom en de dozen waar alles inzat zijn weggeborgen. Zoals mijn man het beschrijft: “Christmas has puked all over the place."  En zo heb ik het graag.


In ons huisje is alles dus al lekker kerst, maar ook buiten ons nestje kan je er niet meer omheen. De warmste week is volop bezig op Studio Brussel, de winkels worden steeds drukker en in elke grote stad komt de geur van gluhwein en het geluid van kerstliederen op je af. Heerlijk, die kerstmarkten! 

Deze week hebben mijn man en ik er twee bezocht. Dinsdag de kerstmarkt in Antwerpen, woensdag in Brussel. In Antwerpen deden ze hun best. Er was een reuzenrad, een schaatsbaan, een grote versierde kerstboom en vele kraampjes. Tot mijn grote vreugde was er bovendien een ruime keuze aan snacks. Van vissoep, noedels, spekpatatjes en pizza tot pannekoeken, churos en poffertjes. Maar desondanks kon deze markt niet tippen aan de Brusselse versie.




Het mooiste van eender welke kerstmarkt bij ons vind ik trouwens het decor van een typisch Europese stad die trots haar geschiedenis draagt. De schoonheid van de oude herenhuizen, kerken en kathedralen is iets dat veel buitenlanders benijden. De kroon op dit vlak werd gespannen op de kerstmarkt van Brussel. Een groot gedeelte van de Grote Markt is intussen prachtig gerenoveerd en mag met trots het centrum van onze hoofdstad genoemd worden. Er pronkt bovendien een grote verlichte kerstboom op het plein waardoor het Antwerpse exemplaar een schraal boompje lijkt (en die van ons huisje zeker).




Daarnaast is er 's avonds een lichtshow op de Grote Markt die de moeite waard zou zijn. Gelukkig heb ik een filmpje op de facebookpagina van mijn schoonbroer zien passeren want na een uur wachten moesten mijn man en ik het afdruipen zonder lichtshow. (Normaal zou de show in de week om het uur moeten spelen, en dit tussen 17u en 22u. In de weekends om het half uur.)


 
De kerstmarkt in Brussel bezochten we zonder de baby. Woensdag is hij namelijk voor het eerst bij oma blijven slapen zodat mama en papa naar een concert konden gaan. Dat was geleden van november vorig jaar toen onze kleine man nog knus in mijn buik zat. Vorig jaar hebben we Seasick Steve gezien, nu was Ben Howard aan de beurt. Twee topartiesten. De laatste deed me vergeten dat er nog vijf muzikanten rond hem en honderden toeschouwers rond mij stonden. Na een paar liedjes leek het alsof mijn man en ik de eer hadden een living room concert van Ben Howard bij te wonen. Zalig!

Maar oh, wat heb ik mijn zoontje gemist. Overal zag ik mensen met hun baby en zat ik melig in de kinderwagens te staren. Alles deed me denken aan onze kleine man: andere kinderen, het kleine restje groentepap op mijn man zijn trui, de foto van de peuter op de tram... Als het de bedoeling was om tijdens onze date niet aan de baby te denken of babytalk te vermijden, dan is dat grondig mislukt.

De ochtend erna moesten we op tijd opstaan. Uitslapen en lang ontbijten was er niet bij. In de plaats daarvan ben ik stiekem uit bed gekropen terwijl mijn man nog een half uurtje sliep om verslag bij jullie uit te brengen. Daar zat ik dan. Achter mijn laptop, bij de kersttrein op de grote tafel en een tas lekker geurende koffie, de verlichte boom naast mij op de grond en de lege speelmat van de baby in het midden van de woonkamer. Blij dat ik mijn ventje bijna mocht gaan halen en door al die kerstmarkten meer dan klaar voor de meest magische tijd van het jaar. Christmas, here I come!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ann stopt de voedselverspilling


Met de naderende feestdagen begint naast de kerststemming ook mijn schuldgevoel aan te dikken. Ik weet dat ik weer met een ronde buik in de zetel zal ploffen na het zoveelste familiediner terwijl ik eigenlijk een hekel heb aan overdaad. Even erg vind ik dat ik wekelijks eten in de vuilbak of GFT-container werp. Soms gewoon omdat ik iets niets lust of weeral eens te veel heb gemaakt van een gerecht. Na twee dagen restjes eten, ben ik het gerecht meer dan beu en blijft het staan tot het onverantwoord zou zijn voor mijn gezondheid om er nog van te eten. En dat terwijl ik ook verspilling haat. Niet zo goed bezig dus.


En ik ben niet de enige. In Vlaanderen wordt er 2 miljoen ton voedsel weggegooid, omgerekend is dit ongeveer 300kg per persoon op een jaar. Wereldwijd wordt er wel 1,3 miljard ton eten verspild, een derde van alle voedingsmiddelen. Er gaat 600 miljoen euro verloren aan de productie van dit niet geconsumeerde voedsel en de uitstoot tijdens het productieproces is gelijk aan 3,3 miljard ton koolstofdioxide. Een ware ramp voor het milieu. Dit allemaal terwijl 870 miljoen mensen op deze aardbol honger lijden. Daartegenover staat dat we al gauw 50kg voedsel per persoon zouden kunnen besparen als we bewuster met eten zouden omgaan. Een kleine verandering in mentaliteit kan een groot verschil maken.

Het wordt tijd om mijn steen bij te dragen. Gedreven door mijn schuldgevoelens besluit ik mezelf (en mijn man) een uitdaging op te leggen. Ik zou graag zes weken geen eten willen weggooien. Dus geen restjes die in de ijskast blijven liggen tot ik ze wegdoe, geen rot fruit of groenten die slecht geworden zijn, zelfs geen broodkorstjes in het groenafval. Misschien dat ik op deze manier iets aan mijn verspilgedrag kan veranderen, want dat is uiteindelijk toch de bedoeling van een uitdaging: zorgen voor verandering op lange termijn. Bovendien moest mijn moeder lachen toen ze op mijn blog las dat ik ecologisch tracht te leven (dankuwel moeke). Hoog tijd om mezelf te bewijzen.

En we gaan op zoek
Ik begin deze uitdaging met een zoektocht naar tips die me weer dat stapje verder kunnen helpen. Niet de voor de hand liggende zaken zoals het maken van restjessoep, yoghurt die twee dagen na de houdbaarheidsdatum is mag je nog opeten, overschotjes kan je invriezen (maar uiteindelijk blijven ze dan weer in de vriezer liggen) en het is best om zo veel mogelijk restjes in de koelkast te bewaren want dan blijven ze langer goed. Ja, duh, dat doen we allemaal al. En toch belandt er nog voedsel in de afvalbak.

Wel lees ik ergens dat de plaats van de voedingswaren in de koelkast belangrijk is. Zet een restje vooraan, dan ga je er sneller naar grijpen. In het oog, in het hart (of in dit geval, de mond). Logisch, maar ik hield er geen rekening mee. 
 
Waar kan ik nog op letten? Vooral winkelen kan efficiënter. Een lijstje maken (doe ik al) en me er aan houden (doe ik meestal). Blijkbaar is het ook geen goed idee om je door acties te laten verleiden. Eén brocoli kopen, één gratis en de gratis brocoli belandt een tijd later in het groenafval. Om me te helpen ga ik ook een weekmenu opstellen voor ons en de baby. Deze maak ik met de inhoud van mijn koelkast en onze diepvrieslijst voor mij. Heb ik wortelen, een paprika en een courgette liggen? Dan is het misschien nog eens tijd voor spaghettisaus. Nadien maak ik dan het boodschappenlijstje op basis van onze weekmenu.

Over onze diepvrieslijst gesproken. We hebben echt een lijst met alle voedingswaren die in onze vriezer zitten. Nemen we er iets uit, dan schrappen we dit. Gaat er iets in de vriezer, dan schrijven we het op. Dit bespaart je heel wat tijd op lange termijn (geen “Oh, wat heb ik nu ook al weer in de vriezer zitten”-zoektochten), maar het vergt wel discipline. “Ik schrijf het straks wel op,” is geen optie. Dan vergeet je het toch. Maar soit. Ondanks onze lijst, blijft de vriezer een ware vergeetput. Restjes verdwijnen erin om nooit nog gezien te worden. Een volgende voornemen is daarom: minstens één item uit de vriezer op de weekmenu.

Ook minder kieskeurig zijn tijdens het winkelen is belangrijk trouwens. Koop de groente met een vlekje of het stuk vlees dat vandaag opgebruikt moet worden. Zo belandt het uiteindelijk niet in de afvalcontainer van de supermarkt.

Wat bij ons ook vaak wordt weggegooid, zijn restjes brood. Je kunt oud brood toosten, er wentelteefjes of croques van maken, je kan het drogen voor de vogels of verkruimelen tot paneermeel, of er je eigen croutons voor in de soep mee maken. Veel opties. Wegwerpen is dus niet nodig.

Het grootste werkpunt bij ons zal zijn om bewuster te koken. Ik kook vaak te veel en kan dan dagen restjes eten. Om porties beter in te schatten vind ik hulp op de geweldige website van Het Voedingscentrum. Hoeveel patatjes, rijst of pasta moet je per persoon maken? Op de groentewijzer staat dan weer hoe groot de portie groenten moet zijn en dit voor 50 verschillende soorten. Na een uurtje surfen heb ik al heel wat bijgeleerd en een paar handige tools op zak.

En we zijn begonnen
Intussen zijn we in ons nestje al volop aan de slag gegaan. Naast een bodempje room is er nog niets in de vuilbak belandt. Al geef ik toe dat mijn man soms een beetje als vuilbak dient (sorry schatje). Zal het zo gemakkelijk blijven gaan? Waarschijnlijk niet. En lukt het om bewuster te winkelen en koken? Want om eerlijk te zijn, zo veel hebben we deze week nog niet zelf moeten koken of winkelen. (Dat is het handige van een hele week gaan helpen met de verbouwingen in het huis van je moeder. Je hebt een gratis babysit en gratis eten.) Wat met al die goede voornemens? Ik houd jullie op de hoogte!


Bronnen:
Knack.be en Het Voedingscentrum

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Vier kleurrijke beelden

Het zijn sombere dagen. Bewolkt, koud, regenachtig en snel donker. En alles is zo grijs. Maar als je er voor open staat, vind je toch veel kleur in je omgeving. Deze beelden hebben mij de afgelopen week opgefleurd.


1. Vrijdag kwam ik op weg naar mijn vrijwilligerswerk een rode Volkswagen T2 tegen. Het was een grijze, miezerige dag waardoor deze schitterende bus nog meer in het oog sprong. Mijn man en ik hebben ook een T2 (alleen nog niet zo mooi opgemaakt) en zijn grote liefhebbers. Ze toverde alvast meteen een lach op mijn gezicht. Net zoals onze eigen bus dat telkens weer doet. (Lees ook: The Magic Bus)

2. Bijna drie jaar geleden hebben mijn wederhelft en ik ons huis gekocht. De tuin is altijd een van de hoofdredenen geweest om voor dit stekje te kiezen. Er staan heel wat mooie planten in en elk seizoen hebben we bloemen en/of kleur in onze kleine oase. Elk jaar ontdek ik nog nieuwe planten, zoals dit paars exemplaar dat vorige week trots tussen de kale struiken pronkte.

3. Een paar dagen geleden was ik onze kleine man aan het verschonen toen het daglicht zijn helderblauwe ogen deed oplichten. Hij had het de afgelopen week wat moeilijker (slechter inslapen, meer zeuren, slechter eten), maar op dat moment was dat allemaal weer even vergeten.

4. De herfst loopt ten einde en de meeste blaadjes zijn intussen hun mooie kleur verloren. (Tenzij je van bruin houdt.) Dankzij de zachte temperaturen van de afgelopen maanden, begon de laatste boom pas eind november zijn bladeren te verliezen. Hierdoor kunnen we nu nog steeds een beetje genieten van de geel-oranje-rode bladerpracht die zo eigen is aan dit seizoen. 


Laat nu die witte, winterse sneeuwlandschappen maar komen!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mijn brief aan de Sint

Het is bijna Sinterklaas en als je ouder geworden bent, beleef je dat plots weer met die hernieuwde kinderlijke magie. We (lees: ik) zijn al dagen "Dag Sinterklaasje" aan het zien, de baby heeft gisteren nog op de schoot van de Sint gezeten (gewoon omdat mama dat leuk zou vinden, want geef nu toe, zelf heeft hij daar nog geen snars aan) en vrijdag zal ook ik mijn schoentje zetten. Met deze brief :-)


Beste Sint,

Om speelgoed te vragen ben ik intussen een beetje oud geworden, maar ik heb wel een paar wensen voor het komende jaar waar u altijd rekening mee mag houden.

Het is een goed jaar geweest, Sint. Al bij al. Ian is geboren en ik moet toegeven dat dat niet altijd even simpel was, of mooi en magisch zoals iedereen beweerde. Hij dronk niet goed, sliep slecht, ... maar aangezien u overal een oogje in het zeil houdt, zal u dit vast allemaal al weten. Vooral het slecht slapen doet iets met een mens. Je bent niet de beste versie van jezelf en je verstand lijkt nog de grootte van een pindanoot. Ook niet fijn voor mijn partner, want ik was zelfs niet in staat om een deftig gesprek met hem te voeren. Dus wil ik u om te beginnen bedanken om mij een man te geven die deze periode voor mij wou doorstaan en mij graag is blijven zien, ondanks de mindere momenten.

In 2015 zou ik graag hebben dat dit zo blijft. Mijn man en ik zijn al en tijdje samen en alles gaat nu goed. Maar we zijn op een punt in ons leven gekomen dat de eerste bevriende koppels uit elkaar beginnen te gaan. Dat doet een mens nadenken. Eigenlijk kan ik alleen maar wensen en hopen dat mijn man en ik altijd de liefde van vandaag blijven voelen voor elkaar. En een beetje overeen blijven komen. Wat minder vaak ruzie mag altijd wel.

Verder wens ik een tweede baby. Maar graag eentje dat niet te vroeg geboren wordt, gezond is, na een korte tijd al doorslaapt en meteen goed van de borst drinkt. Ook liefst zo vrolijk en snel tevreden als onze eerste spruit. Oja, en eentje dat zowel graag groente- als fruitpap eet. Het perfecte kind dus. Kan u dat even regelen voor mij? Dank u!
En als ik terug zwanger ben, zou ik daar graag niets van voelen. Geen pijn, nooit misselijk, veel kunnen eten zonder veel bij te komen. U ziet, ik ben zeker niet veeleisend of onrealistisch.

Als laatste zou ik graag hebben dat iedereen in en rond ons gezin, dichte vrienden en familie, gezond blijft. Graag geen kanker of andere erge ziektes. Maar niet alleen lichamelijk gezond, ik zou het fijn vinden als iedereen zich ook mentaal goed voelt. Heel belangrijk!


Oja, bijna vergeten, de baby heeft nog steeds een kaal plekje op de achterkant van zijn hoofd, kan u daar misschien wat haar laten groeien? 

En kan u me dan meteen een cupmaatje bijgeven? Want na de borstvoeding schiet er niet veel van over.

Ziezo Sint. Ik zal morgen alvast mijn schoen zetten met deze brief, dan kan u hem meenemen en als u het komende jaar de tijd vindt, mag u altijd een van (liefst al) mijn wensen vervullen.

Liefs,


Het braafste kind. 



En jij, wat zou jij zoal vragen? :-)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS