Ik hou van blogposts waarin de auteur vertelt waar zij (ik kies voor het vrouwelijke geslacht omdat ik eerlijk moet bekennen dat ik meestal vrouwelijke blogsters lees) op dat moment mee bezig is. Welk boek is ze aan het lezen, welke film heeft zopas haar hart gestolen, welk nieuw gerecht is zwaar gelukt of mislukt, … ? Twee jaar geleden heb ik voor het eerst een eigen “As we speak” geschreven (zo noemen deze berichten op de bekende blog Tales from the crib) onder de noemer "Momenteel". Enthousiast wou ik de draad van deze poging tot rubriek opnemen. Tot ik aan een “Momenteel” begonnen was die intussen al weer lang niet meer momenteel is. Nee, een terugblik, dat werkt voor mij veel beter. Een samenvatting van wat mij de afgelopen maand zoal bezig hield. Het resultaat is hetzelfde: de lezers zijn weer helemaal mee met wat er zich in mijn wereldje afspeelt. Hoera!
De afgelopen maand was ik een boek aan het lezen met de titel “Kies voor geluk”. Dit geeft perfect weer wat voor mij de laatste tijd centraal staat: de zoektocht naar geluk. Ik heb het ZWAAR gehad. Tijdens de herfst- en wintermaanden eigenlijk. Met de komst van de lente (deels toeval, deels waarschijnlijk niet) is het tij aan het keren. Intussen ben ik drie keer met een psycholoog gaan praten (nu ben ik pas echt een cliché: een therapeut die zelf in therapie is) en heb ik al verschillende kleine stapjes in de goede richting gezet. Traag maar gestaag doen deze hun werk.
Onderdeel van mijn weg naar geluk, is het zoeken naar een nieuwe hobby. Zo heb ik me recent aangesloten bij een meditatiegroepje dat maandelijks samenkomt. De eerste sessie was een erg fijne ervaring die me geholpen heeft mijn kindjes terug als energiegevers te zien en niet enkel als energiezuigende monstertjes (want dat kunnen ze ook zijn). De tweede sessie is een beetje in het water gevallen (lees: ik ben als enige komen opdagen) en de derde sessie is niet op de afgesproken datum doorgegaan (waardoor ik niet aanwezig kon zijn). Zo’n dingen zijn voor mij not done dus de kans dat ik ga afhaken, wordt meer en meer reëel. Misschien verder zoeken?
Ik ben nu al bijna een jaar fulltime thuisblijfmama en als ik één ding geleerd heb, dan is het dat ik activiteiten naast het mama zijn nodig heb om in balans te blijven. Maar wie niet? Naast een nieuwe hobby wil ik iets zoeken dat mijn verlangen naar zelfontplooiing meer voedt. Ik overweeg om terug vrijwillig therapie te geven. Dat heb ik ongeveer vijf jaar gedaan op TEJO (therapeuten voor jongeren) en met enorm veel plezier. Ik mis het gevoel van iets te betekenen, bij te dragen aan de maatschappij, de warmte die ik daar voelde, de contacten met even rare mensen als ik, … Melancholische zucht.
Eenzaam, zo heb ik me lang gevoeld. Want fulltime thuis zijn, is nu eenmaal veel alleen zijn met de kinderen. Blijkbaar is het dus waar dat je die conversaties met volwassenen nodig hebt. Ik denk dat ik veel uitstapjes en bezoekjes vermeden heb toen ik niets anders deed dan pipi dweilen van de grote man en mijn borst in de mond van mijn kleine meid proppen. Maar eindelijk is de kleine man nu zindelijk (wat een overwinning!), gaat hij naar school en is de kleine dochter groter, eet ze vast voedsel, … Nu spreek ik terug meer af met vrienden, ga ik weer geregeld op familiebezoek, sla een praatje met de ouders aan de schoolpoort of de buurvrouw, … Kleine dingen die echt een verschil maken. Dan toch.
Wist je dat ik trouwens enorm ben afgevallen? Eerst vond ik dat best fijn. Ik kon eten wat ik wou en leek toch gewicht te verliezen. Dankjewel borstvoeding! Tot ik amper 50 kg woog (zelfs minder) en toch maar eens langs de dokter besloot te gaan. Geen medische oorzaak te vinden. Een verrassing was dat niet. Ik wist ergens wel dat mijn lichaam gewoon besloten had om te tonen wat er al lang aan de gang was: er schoot niet veel van mezelf over.
Wat ongetwijfeld bijgedragen heeft aan mijn moeilijke periode is het autisme van de oudste zoon en de eetproblemen van de jongste dochter. In oktober begonnen de vermoedens te groeien dat onze kleine man autisme zou hebben. Het is een rollercoaster van emoties geweest. Eerst ontkenning, dan verdriet, wat angst, een groot schuldgevoel, … Centraal stond het feit dat ik me tekort voelde schieten. Het leek alsof zijn ontwikkeling stil stond en ik er met geen stokken beweging in kreeg. Met als bewijs het feit dat hij maar niet zindelijk wou worden.
Onze dochter wou intussen (nog steeds) maar net genoeg eten en net genoeg bijkomen. Hoe veel moeite ik ook deed. Ook de overstap naar vast voedsel was een strijd. Het is beter beginnen gaan van zodra ze tanden kreeg en zelf kon eten. Ik heb doorgezet en geef ik nog steeds borstvoeding, wat gelukkig geen strijd meer is en zelfs meestal erg fijne momenten geworden zijn. Niet dat ze nu ineens beter bijkomt of een grote eter geworden is, maar ik heb geleerd het (min of meer) los te laten. Eindelijk. Net zoals het autisme van mijn oudste. Ik aanvaard hem zoals hij is en we zijn blij om elk klein stapje dat hij zet. En sindsdien blijven die kleine stapjes ook met regelmaat komen. Geen toeval denk ik dan. Happy mama, happy kids.
Wie ook niet zo “happy” was met mijn grote dip is de wederhelft. De komst van baby twee was een grote verandering en heeft me toch ook deze keer weer enorm opgeslokt. Een half jaar is dat kleintje niet van mijn zijde geweken. Wat dus ook wil zeggen dat de man en ik amper quality time hebben gehad. Gelukkig is die draad intussen weer opgepikt en zetten we kleine stapjes in de richting van terug genieten van elkaars gezelschap en plezier hebben met elkaar. We proberen elke maand één keer op date te gaan en onze draai als koppel terug te vinden. Want uiteindelijk blijft hij wel degene waarmee ik graag oud zou willen worden.
Makkelijk, nee, dat is het allemaal niet. Voor elke dag dat het me lukt om me beter te voelen, is er nog een dag waarop me dat niet lukt. Maar we houden vol.
To be continued.
En hoe is het intussen nog met jullie? Wat zou er in jullie terugblik staan? Heel benieuwd! Laat het me zeker weten!
To be continued.
En hoe is het intussen nog met jullie? Wat zou er in jullie terugblik staan? Heel benieuwd! Laat het me zeker weten!
6 reacties:
Blij om te horen dat het beter met je gaat! Misschien kan een cursus volgen wel een nieuwe hobby worden? Zelf zou ik graag Italiaans leren als ik meer tijd zou hebben. Of een kookcursus volgen :-)
Veel geluk!
Oh, Italiaans of een kookcursus, klinkt goed :-)
Ik denk er soms ook over om gitaar te leren spelen.
Een nieuwe taal leren en een instrument leren bespelen zouden trouwens heel goed zijn om je brein te trainen. Altijd mooi meegenomen :-)
Mooi van zo een terugblik te kunnen lezen, zeker omdat ik een tijdje ben weggebleven uit blogland. Moet inderdaad niet gemakkelijk zijn, een mens zou voor minder aan het wachelen gaan. Ik hoop dat je snel een meer betrouwbare groep vindt om samen te mediteren of andere leuke dingen te doen.
Groetjes
Oh Sopdet, fijn dat je nog eens komt kijken. Ik heb gemerkt dat je even weg was, maar een grote welkom terug :-) Dan is een terugblik inderdaad ideaal!
Ik hoop het ook! Intussen heb ik nog steeds dit groepje niet "opgegeven". Het lijkt beter te gaan.
heel herkenbaar ... een dip, bij mij was het ook een depressie als het allemaal te veel is met die zo graag geziene kids ..
eerder in jaren uit te drukken bij mij ...
en dan de gevoelens die je beschrijft, terug jezelf herkennen, zien wat er van je overblijft ... ik denk dat het vorig jaar begon bij mij, dat te zien, en dan kost het nog zo véél tijd om er ook echt uit te geraken ...
ik hoop dat het bij jou niet zo lang hoeft te duren en dat je veel steun hebt in je buurt !
Dankje Nele. Klinkt ook wel zwaar bij jou. Veel sterkte in elk geval! Ik hoop het ook! De gesprekken bij de psycholoog helpen mij wel echt. Geeft me het gevoel dat ik echt met mijn problemen aan de slag ga.
Een reactie posten