Dat vraag ik me de laatste tijd geregeld af. Ongeveer een jaar geleden is mijn depressie begonnen. Daar wees een herinnering op Facebook me op. Een jaar geleden heb ik blijkbaar een link naar mijn blog gedeeld, naar het artikel over de gevoelige peuter, een huilende mama en de baby die niet goed wou drinken. De huilende peuter is nu een vaak boze of droevige kleuter met autisme geworden, de mama is nog altijd heel gevoelig en leert zichzelf op dat vlak beter kennen en de baby is nu een peutermeisje dat nog steeds maar net genoeg eet (maar ze is gelukkig en gezond, thank god).
 |
| Het bewijs :-) |
Makkelijk is het nog steeds niet. Gelukkig voel ik me nog steeds niet. Soms gaat het wel makkelijker en soms heb ik wel gelukkige momenten. Er zijn periodes dat ik terug meer energie heb, maar ik lijk het nog niet te kunnen vasthouden. Gelukkig kan ik wel geregeld van mijn kinderen genieten en heb ik niet meer het gevoel dat het life sucking monsters zijn. Ze kunnen me terug energie geven. Joepie! Maar op avonden zoals deze besef ik wel dat ik nog steeds veel moet dragen en er nog steeds best alleen voor sta.
De kleine man gaat sinds enkele weken drie dagen in de week voor een hele dag naar school. Dat is enerzijds een fijne verandering, want dat brengt overdag meer rust, maar er helemaal van genieten is nog niet aan de orde. Mijn kleuter komt redelijk overprikkeld en moe thuis na een hele dag school en is een emmer dat bij het minste overloopt. Deze keer was de druppel onze buurvrouw die onverwacht in onze tuin wandelde. (Ze komt soms groentenafval aan onze kippen geven, wat ik erg fijn vind.) Ik wuifde haar gedag en vroeg even te wachten om bij te praten. Ze zag mijn zoontje en vroeg aan hem hoe het op school was. Zoals meestal bleef hij gefocusd bezig met zijn auto en reageerde hij niet op de vraag. Niet zo erg. Dat was nog niet dé trigger. Wel zijn mama, die zin had om met de buurvrouw te praten en daardoor niet voldoende op zijn vraag om hulp in ging. Niet veel later ging er een boos en huilend ventje naar binnen.
Het volgende half uur bestond uit manieren zoeken om hem terug rustig te krijgen. In zo’n boze en droevige bui doet hij gelukkig niemand pijn (dat hoor je vaak bij kinderen met autisme), maar hij kan zich zo in zijn emotie verliezen dat hij helemaal ontroostbaar wordt. Hij wil gepakt worden, maar wil snel weer losgelaten worden. Hij wil zijn 'tutje', maar gooit die ook meteen weer weg… Het lukte me best goed deze keer om zelf gegrond te blijven en de rust te bieden die hij nodig had om weer de rust in zichzelf te vinden. We keken samen op de gsm en knuffelden (hij speelde terwijl met mijn haar, dat doet hij altijd om te kalmeren) en het lukte me zelfs om onze kleine meid zichzelf even te laten entertainen. Dat heb ik goed gedaan, dacht ik toen nog.
Later op de avond merkte ik wel dat ik prikkelbaarder werd. Het zeuren van de kleine man of huilen van de nog kleinere meid leken driedubbel binnen te komen en ik geraakte zelf helemaal overprikkeld. Dingen die me anders niet storen, kunnen dan aanleiding zijn tot een hap en een snauw. Zoals mijn kleuter die helemaal niet wou meewerken bij het aandoen van zijn pyjama. Eenmaal boven probeerde ik zoals elke avond tegenwoordig twee keer 'Milan gaat naar school' voor te lezen. Dat is de ultieme favoriet van ons meneertje, al meer dan een maand ondertussen. Zijn zus is het boekje bijgevolg al helemaal beu (en mama ook) en wou absoluut niet rustig mee kijken. Omdat ik mijn kleine peuter continu in het oog moest houden, kon ik me niet op het voorleesboek focussen. Dat stoorde me mateloos. En toch is ze er nog in geslaagd om in dat ene onbewaakte moment van het bed te sukkelen. Met een grote bonk en veel drama tot gevolg. Zij huilde ontroostbaar en hij werd door haar verdriet overmand. Op dat moment verloor mijn zoontje dan ook nog eens de controle over het glas water in zijn handen en morste zijn pyjama en het bed helemaal onder.
Dat was er te veel aan. De moeheid en vermoeiheid, de moeilijke periode van ons zoontje, zijn huilbui eerder op de dag, het gezeur later vanavond, het luide huilen van mijn meisje, het schuldgevoel omdat ik haar val niet had kunnen voorkomen, mijn zoontje die mee begon te huilen… én dan… nog eens morste ook! (Bovendien haat hij morsen en moet natte kledij meteen vervangen worden. Ik wist dus wat me weeral te wachten stond.) De mama die het allemaal onder controle had en nog geduld kon opbrengen, maakte plaats voor de boze mama die net weer iets te hard begon te roepen. En dan volgde de droevige blik in de ogen van mijn kleine man die mijn hart helemaal in elkaar deed krimpen (wat is er met mama aan de hand?).
Een jaar geleden had ik me er allemaal meer in verloren. In het schuldgevoel om wat er gebeurd was. In de angst om te "hervallen” die me op moeilijke momenten weer komt bezoeken. Am I losing it again?
Ik beslis om me te proberen focussen op wat er wel goed gegaan is.
Ik heb zijn huilbui na school goed opgevangen.
Ik heb mijn geduld verloren en te hard geroepen, maar gelukkig ook niet meer dan dat.
Er zijn al duidelijk bepaalde omstandigheden veranderd, door tijd of door mijn toedoen.
En ook ik ben niet helemaal dezelfde Ann meer van een jaar geleden. Terug een beetje sterker. Stap voor stap.
Maar wat kijk ik uit naar de dag dat ik terug blij kan verkondigen dat alles goed met me gaat. Dat ik geen moe of prikkelbaar stuk mens meer ben. Dat ik blij ben met mijn leven en gezin. Dat er rust is, in mijn hoofd en in mijn hart. Ik ben er klaar voor.
4 reacties:
Je doet je best, maar je bent ook maar een mens. Ik vind het knap dat je al geleerd hebt om mild te zijn voor jezelf, want dat is ook zo moeilijk. Ken je de term HSP? De sterktes ervan leren kennen hielp mij om de grenzen en minpunten beter te aanvaarden. Hier zijn er ook al sinds de start als ik even niet volledig gefocust ben schreeuwbuien na de school door de overvloed aan prikkels daar. De zevenjarige lijkt al even een manier gevonden te hebben om er mee om te gaan, maar bij de vijfjarige is het nog steeds balanceren op het slappe koord. Jezelf vergeven als het je te veel wordt en je je geduld verliest, dat blijf ik moeilijk vinden. Het helpt een beetje dat we tegenwoordig allemaal sorry zeggen als het overweldigende voorbij is en de kalmte terug keert, desnoods meermaals per dag... Proberen lief te zijn voor jezelf, in dezelfde mate als je voor anderen bent, dat is een puntje dat eeuwig op het to do lijstje mag/moet blijven staan.
Jij bent de best mogelijke mama voor jouw kindjes Ann, ook als niet alles goed gaat en je moe en prikkelbaar bent. Je kinderen leren zelfs dat mama's ook maar mensen zijn, dat is een heel waardevolle les. En in hun ogen blijf je stiekem toch een superheld.
Ik lees je blog nu pas!! Je doet zo je best, dat proef je uit alles wat je schrijft. En dat voelen jou kinderen net zo!!! Doe rustig aan, en probeer te genieten van de goede momenten!! Liefs, Barbara
Lieve Trijnewijn en Barbara, jullie reacties doen me deugd. Heel erg bedankt! Dikke kus!
Ik hoop dat jullie een fijne december maand hebben, met een heleboel lichtpuntjes, letterlijk en figuurlijk!! Liefs, Barbara
Een reactie posten