Deel 1: Expedition Happiness
Van zo lang ik me kan herinneren, ben ik al op zoek. Dat zit in mijn aard. Denken, vragen stellen, ploeteren, graven, ... in de hoop dat ik ooit antwoorden vind. Hét doel van al dat zielzoeken is nu al 15 jaar: geluk. Ik wil, simpelweg, gelukkig zijn.
Door een afwezige vader, problemen in mijn jonge jaren en het tegenkomen van verkeerde mensen is dat geluk er lange tijd niet geweest. De tijd dat ik daar droevig van werd, is intussen voorbij. Ik heb altijd een mama gehad die mij graag ziet, die me liefde en een warm nest bood, twee grote, zorgzame broers om me heen en iemand die een soort vaderrol in dat plaatje vervulde. Dat is volgens mij mijn redding geweest. (Onder andere) door die basis kan ik nu zeggen: wat gebeurd is, is gebeurd. Ik kies zelf wat ik verder met mijn leven doe.
Na een heel ongelukkig jaar, wil ik vooral weer gelukkig zijn. "Oh, innerlijke wijze, hoe word ik dat opnieuw?" (Joepie, ik heb terug contact met de wijze in mezelf.) Inderdaad, opnieuw. Ooit was ik dus al gelukkig. Dan denk ik vooral aan de jaren dat mijn man en ik net getrouwd waren. Er liepen nog geen kindjes in huis rond en ik gaf therapie aan jongeren bij Tejo. Mijn man en ik gingen vaak en graag op reis, ik schreef voor mezelf en voor een reisblog, deed dan ook nog eens mijn vrijwilligerswerk waardoor mijn leven erg avontuurlijk, afwisselend en zinvol leek. Ik deed wat ik graag deed, volgde mijn passies en voelde me gewoon goed.
Veel reizen, schrijven en therapie geven zaten er de laatste tijd niet in als fulltime mama met een auti kleuter en veeleisende peuter. Maar het verlangen groeit om dit oude, gelukkige leven terug een plaats te geven en te integreren in het nu. Met de beperkte plaats die daar voorlopig voor is. (Plaats kan je natuurlijk ook een beetje maken... Nietwaar?)
Sommige dingen komen pas op je pad als je daar klaar voor bent. Zo kreeg ik een paar weken geleden de trailer van 'Expedition Happiness' (op Netflix te bekijken) voor mijn neus. Een jong hipsterkoppel uit Duitsland koopt een Amerikaanse bus, ze maken er een heuse kampeerwagen van en rijden hiermee samen met hun hond door Amerika. (Het plan was Noord- en Zuid-Amerika, maar dat is net iets anders gelopen door hun lieve viervoeter.)
Het was heerlijk om hen eerst de bus tot een kampeerwagen te zien ombouwen terwijl we gelijkaardige plannen hebben met onze eigen Volkswagenbus (die binnenkort mooi gelakt van de garage gaat terugkomen), om hen er daarna mee te zien rijden langs mooie landschappen, lekker te zien eten onderweg en te genieten van elkaars gezelschap. Intussen kwamen de herinneringen aan onze eigen reizen weer naar boven. Wat waren we ooit toch cool, hé schatje. Samen op de motor en later in de hippiebus.
Het mooiste is misschien wel de conclusie van het Duitse Koppel. Naast veel onvergetelijke momenten is reizen vaak afzien. Na verschillende tegenslagen verlangden de twee jonge mensen ernaar terug naar Duitsland te keren en zich te settelen. Hun zoektocht naar geluk leidde uiteindelijk gewoon naar huis, naar het leven dat ze al hadden.
Die avond gaf ik mijn man een dikke kus (en oh, wat ziet hij er goed uit). Ik nestelde me tussen mijn twee lieve kindjes in bed en luisterde naar hun ademhaling. Dat geluid dat ik zo vaak hoorde, bracht me toen aan het lachen. Ik kon het weer de waarde geven die het eigenlijk verdiende. Wat was ik blij dat mijn gezin gezond en (redelijk) gelukkig is. Voor het eerst in lange tijd sloot ik mijn ogen met een lach. Blij en vol zin in het leven (zelfs zo veel zin en energie dat ik niet meteen in slaap kon vallen). Ik wist op dat moment dat ik alles had om gelukkig te zijn en voor het eerst in lange tijd… was ik dat ook.
 |
| Is het toeval dat dit het citaat van de dag was in mijn dagboek? |
Deel 2: Waren het slechts dromen?
Na regen komt zonneschijn, maar het werkt jammer genoeg ook andersom. Mijn man vertrok voor drie weken naar zijn boot en ik geraakte weer helemaal overprikkeld. Na één week alleen voor de kids zorgen, zat ik al huilend in de badkamer en leek die gelukkige Ann ver weg. Toch heb ik ondanks de moeilijke momenten de afgelopen weken (eigenlijk vooral door vermoeidheid veroorzaakt) terug een houvast in mezelf gevonden. Ik weet dat het maar tijdelijk is en dat ik binnenkort weer (met wat extra hulp en rust) een happy Ann zal zijn. (Ik had trouwens hulp ingeroepen om die mental breakdown te voorkomen, maar mijn hulplijn werd onverwachts geveld door de griep.)
Ik verzorg mezelf ook beter. Nu weet ik wat me helpt om erdoor te komen (al voel ik de effecten ervan niet meteen). Gezond eten (ook al wil ik net het tegenovergestelde doen als ik overprikkeld ben), geregeld mediteren en momenten inlassen waarbij ik even stilsta bij mezelf. Zo schrijf ik elke ochtend in mijn 'Morning pages' hoe ik me voel. Ik teken eigenlijk mijn emmer en wat er in zit, en welke positieve of negatieve dingen er spelen die mijn gemoedstoestand beïnvloeden. Indien nodig kan ik dan ingrijpen en mijn dag mogelijks toch al iets beter maken. Ik ben me veel bewuster van mezelf en kan daardoor veel beter met mezelf omgaan.
Maar bovenal is er terug zelfliefde. En dat is één van de mooiste cadeaus die ik aan mezelf kon geven.
1 reacties:
klinkt goed zeg !
en beter voor jezelf zorgen is idd een goed idee, al heb ik het er zelf erg moeilijk mee. in dezelfde situatie als jij, hooggevoelig en mama, en een zoon met autisme (en ADD, DCD en dyslexie) én diezelfde vraag en herkenning, heb ik het ook ? nee …
en toch die gevoeligheid, bv voor geluid, heb ik heel sterk ... hooggevoelig ..
ik heb er werk mee, want het lukt me nog bijlange niet.
mijn werk voor het nieuwe schooljaar :)
heb al het boek klaarliggen van van Susan Marletta Hart 'voluit leven met hooggevoeligheid'... is een zgn werkboek, en ik vond haar vorige boek erg goed en erg herkenbaar voor mij …
schrijf vooral voort !
en goeie start straks !
Een reactie posten