Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Mijn bitterzoete herinnering

Ik zie me daar nog zitten, op de trap voor het station. Vijftien jaar, lang blond haar, kledij die verstopte hoe mooi ik toen was en op van de zenuwen. We kenden elkaar al enkele maanden (of langer), maar eigenlijk ook niet. We hadden elkaar enkel via internet en telefoon gesproken en een foto van elkaar uitgewisseld die ik soms met een lach bekeek. Ik keek graag naar jouw ogen die leken te stralen van plezier. Of naar je mooie zwarte haren waar ik toen al graag mijn hand door wou halen. 

Maar we waren enkel vrienden, niet meer. Vooral omdat ik dacht dat je nooit voor iemand zoals ik zou vallen. Iemand die zo in zichzelf gekeerd was, amper vrienden had en het tegenovergestelde van populair. Jij, iemand die zo vlot kon praten en honderduit vertelde over de leuke dingen die je deed met je vrienden en vriendinnen. Hadden we samen in de klas gezeten, dan hadden we elkaar nooit gesproken. Zo werkt dat nu eenmaal in de puberteit. Punt.

“Hallo” Ik schrok toen je met een grote lach naast mij kwam zitten. Verlegen zei ik hallo terug. “Ben je hier al lang aan het wachten?” Gelukkig niet, want het was al donker en maar net warm genoeg om het niet al te koud te hebben in mijn trui. “Heb jij lang op de trein moeten zitten?” vroeg ik bij gebrek aan iets origineler. Toch wel even, want je moest van Oost-Vlaanderen komen. Gelukkig niet al te ver in de provincie dus je dialect was heel verstaanbaar, zelfs aangenaam om naar te luisteren. Zucht, jij was gewoon aangenaam om naar te luisteren. Stiekem was ik al maanden verliefd op jou en heb ik dat nooit willen toegeven. 

Eigenlijk had ik al een vriendje. Mijn eerste vriendje. Iemand die ik graag zag, maar waar ik eigenlijk niet heel erg verliefd op was. Toen hij en ik elkaar leerden kennen, was ik jong en wanhopig op zoek naar liefde. Ik moest en zou een lief hebben en hij was de enige jongen die daartoe bereid was (op dat moment). De enige jongen die mij aantrekkelijk leek te vinden. Dus koos mijn minderwaardigheidsgevoel voor een jongen die eigenlijk niet zo goed bij me paste. Ook al voelde ik dat er iets niet juist zat, het uitmaken of hem bedriegen wou ik niet. Dus verborg ik ergens heel diep de gevoelens die ik had voor jou. 

Wist jij wat ik voor jou voelde? Die avond dat we elkaar voor het eerst zagen, is intussen 18 jaar geleden. Eerlijk? Ik herinner me er niet veel van. Ik herinner me jou, ik herinner me jouw ogen, ik herinner me jouw lach. Ik weet nog dat je veel praatte en dat ik zoals altijd graag naar jou luisterde. En toen zaten we plots in het park, in het huisje boven aan de glijbaan. Ik zat tussen jouw benen. Hoe ik daar terecht was gekomen, weet ik niet meer. (Maar als ik iets wou, dan vond ik wel een manier om het gedaan te krijgen.) Plots streelde jouw wang tegen de mijne. Ik voelde de drang om jou te kussen, maar mijn hoofd hield me tegen. Onze lippen hebben elkaar nooit bereikt, maar wat volgde was een intiem moment dat ik nog steeds koester. De tijd stond even stil.

Stiekem zou ik wel eens willen teruggaan naar dat moment. Even terug jij en ik.

Maar de klok tikte onherroepelijk verder. Niet veel later ging jij naar het station en wandelde ik terug naar huis.

In de tijd die volgde begon ik domme dingen te doen. Ik wou het uitmaken met mijn vriendje en bij jou zijn, maar ik wou koste wat het kost niet alleen zijn. Dus zette ik jou voor een ultimatum waarna ik jaren niets meer van je gehoord heb. “Dus ofwel beginnen we nu een relatie, ofwel hebben we geen contact meer?” vroeg jouw stem aan de andere kant van de lijn. Mijn hart brak toen je zei dat we elkaar dan niet meer zouden spreken. Je wou het tijd geven om te groeien en niet ineens in een relatie springen. Toen je moest kiezen tussen alles of niets, bleek het dan toch 'niets' te zijn voor jou.

Soms vraag ik het mij af. Was je nu verliefd op mij of niet? Of was ik gewoon 'easy to talk to' en zat ik onherroepelijk in 'the friend zone'? Wat heb ik voor jou betekend? 
Het cliché is denk ik wel waar; dat je nooit beseft hebt wat er voor je neus stond. (Of in ons geval: aan de andere kant van de lijn hing.) 

Of toch niet op tijd.

Het gekke is dat ik je jaren later nog één keer heb gezien. Ik weet niet wie van ons het initiatief had genomen (ik waarschijnlijk), maar we hadden terug contact en we hadden nog eens afgesproken. Waarom heb ik die dingen toen niet aan je gevraagd? Ik herinner me vooral een heel stroef lopend gesprek. Volgens mij lag het deels aan de plaats waar we hadden afgesproken, want ik voelde me daar helemaal niet op mijn gemak. Ook zag je er heel anders uit. Ik vertelde niet veel en als ik iets zei, dan leek ik het verkeerde te zeggen. Want ja, we hebben wel altijd een relatie gehad waarin we elkaar plaagden (of ik jou plaagde) en dat geregeld in ruzie ontaarde (want volgens mijn man kan ik niet plagen). Het gekke is dat ik er vroeger misschien wel van hield om ruzie met je te maken. Zo wist ik tenminste dat ik toch iéts bij jou teweeg bracht. Old habits die hard.

In deze moderne tijd is het makkelijk om te weten hoe je er nu uitziet. Ik was blij om te zien dat de man die je nu bent terug dichter ligt bij de jongen die ik ooit heb gekend. Ben je gelukkig? Heb jij ook kinderen? Hoe ziet jouw leven er nu uit? Denk jij al eens aan mij? 

Ik heb een man en twee kinderen, mijn leven ziet er mooi maar ingewikkeld uit en ik ben gelukkig. Tegenwoordig denk ik wel eens aan jou en aan hoe het had kunnen zijn. Niet dat wij een goed koppel hadden geweest (daarvoor zijn we denk ik te verschillend), maar we hebben nooit de kans gehad om het uit te zoeken. 

Ach ja... 

Ik, heb intussen gekozen voor een andere man en een ander leven. 
Jij, zal voor altijd ergens een vraagstuk blijven. En een bitterzoete herinnering. 

Misschien zijn sommige mensen voorbestemd om niet meer te zijn dan dat.



  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

2 reacties:

nele zei

wat een melancholie …
ik vroeg me tijdens het lezen af of dit echt iets van jou zou zijn, of dat je een kortverhaal geschreven had of zo … :):)
in elk geval wel spannend !

Ann W. zei

Dag Nele, wat fijn om iets van je te horen. Het is een beetje allebei ;-)

Een reactie posten