Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Operation Day

Sommige lezers komen misschien uit de lucht vallen, maar bijna twee weken geleden ben ik geopereerd. Ik had al langer een gezwel in mijn baarmoeder, ook wel vleesboom of myoom genoemd. Vanaf de geboorte van onze kleine meid eigenlijk. In de afgelopen jaren is die vleesbol enkel groter en groter geworden, tot op het punt dat ik moest beslissen: Willen we nog kinderen? 
Zo ja, dan kon ik medicatie nemen om mijn gezwel te laten krimpen (een kuur van drie maanden), maar na die periode zou het myoom onherroepelijk weer beginnen groeien. Dit betekende dat ik de medicatiekuur om de zo veel maanden zou moeten herhalen. Met andere woorden: een straatje zonder einde dat je alleen maar inslaat als je nog een kind wil. 
Zo nee, dan zou niet alleen mijn vleesboom, maar ook mijn gehele baarmoeder eruit gaan. Standaard procedure blijkbaar. 

Met deze beslissing heb ik een tijd geworsteld. Mijn man en ik willen geen kinderen meer. De peuter en auti kleuter vullen ons leven al genoeg. Een extra kind zou ik eerlijk gezegd niet aankunnen. Dat wil niet zeggen dat het makkelijk is om de baarmoeder waarin ik mijn twee monstertjes gedragen heb, af te geven. En naar mijn gevoel, mijn vruchtbaarheid en daarmee een deel van mijn vrouwelijkheid. 

Ik wil hier heel open over praten en schrijven, omdat ik merk dat veel vrouwen hetzelfde probleem hebben/hadden. Mijn buurvrouw had een vleesboom, mijn tante, mijn schoonmoeder, een oud-collega... en ze hebben bijna allemaal hun baarmoeder laten verwijderen (bij één van hen was het niet meer nodig omdat ze aan haar menopauze begon). Feiten die ik grotendeels pas recent te weten ben gekomen. 

Na enkele maanden belde ik dan toch mijn gynaecoloog om een afspraak te maken voor een operatie. Ik besloot het onvermijdelijke niet langer te vermijden. Drie weken later zou ik onder het spreekwoordelijke mes gaan. 

De weken na mijn beslissing en voor de operatie had ik gemengde gevoelens. Ik was opgelucht omdat het besluit zelf me duidelijkheid en zekerheid gaf. Daarnaast was ik droevig omdat ik mijn baarmoeder liever niet had afgegeven, ook al had ze haar doel gediend. Ook moest ik nu de ideeën loslaten van misschien ooit nog eens (per ongeluk) zwanger te zijn, misschien ooit nog eens een baby in huis te hebben, misschien ooit mijn derde kindje (dat Sam zou noemen, jongen of meisje) in de armen te sluiten... en dat blijft moeilijk voor mij.



De laatste keer dat ik mijn maandstonden had, nu exact vier weken geleden, was dan ook heel raar en intens. Ik kon niet vatten dat ik nooit meer zou bloeden. Ook al vond ik de krampen en al het gedoe erbij niet leuk (understatement), en werd ik tegenwoordig echt een gigantisch emotioneel wrak die eerste dagen. Weemoedig dacht ik terug aan de eerste keer dat ik ongesteld was, ongeveer twintig jaar geleden. Ik zat in het tweede middelbaar en had examen wiskunde. Normaal was ik een gigantische streefbol die al haar tijd voor een examen gebruikte (al was het maar om alles twee keer na te kijken), maar die keer werkte ik mijn examen snel af en mijn punten konden me geen zier schelen. Toen ik mijn vinger opstak en mijn examen overhandigde met de vraag of ik naar het toilet mocht, keek de leerkracht me met een frons aan. Dit was geen typisch 'Anneke Wouters' gedrag. Of misschien zag ik gewoon lijkbleek. Want toen ik toestemming kreeg en rechtstond, zakte ik meteen door mijn benen en viel flauw. 

Ik wist niet of ik blij moest zijn of droevig dat ik maar twintig bloederige en pijnlijke jaren heb moeten doorstaan in plaats van veertig. Nog steeds niet eigenlijk. (Weet trouwens dat mijn eierstokken zijn blijven zitten dus hormonaal is alles nog hetzelfde. Ik ga niet in een vroegtijdige menopauze, gelukkig!) 

Naast opluchting en verdriet, maakte zich een steeds groter wordende angst van mij meester. Het idee groeide dat er misschien iets fout zou gaan tijdens de operatie. Misschien zou ik daar, in dat kale onpersoonlijke ziekenhuis, mijn onvermijdelijke dood tegemoet gaan. Een idee dat ongetwijfeld door het nog niet zo lang geleden overlijden van mijn moeder uitgelokt werd (die in een kaal, onpersoonlijk ziekenhuiskamertje gestorven is). Bovendien hebben de dood en ik (ongeveer negen maanden intussen) geen al te beste verstandhouding meer. Ze is veel te dichtbij gekomen en is een deel van mijn leven geworden. Ik kan ze niet meer negeren en doen alsof ze niet bestaat. Ik moet er mee omgaan. Hoe, dat ben ik nog steeds aan het uitzoeken. 

Donderdag 9 mei was het zo ver. Ik moest me om 8 uur 's morgens in het ziekenhuis aanmelden. Mijn man en de kindjes hebben me afgezet. Met tranen in de ogen nam ik afscheid van hen en keek ik de auto waarin mijn gezin zat nog even na. De gedachte flitste door mijn hoofd: Wat als ik hen nooit meer terug zou zien? Normaal zou mijn man terugkomen en me gezelschap houden, maar door de ochtenddrukte zou hij niet op tijd terug geraken. Vroeger had ik me dit nooit alleen zien doen. Dan had ik de wederhelft te alle tijde aan mijn zijde gewild. Ik was de dagen voor de operatie zo bang en zenuwachtig, maar op de dag zelf was ik sterk. Ik had alles gedaan wat ik moest doen. Alles geregeld dat er te regelen viel. Zelfs nog alle mensen gezien die ik wou zien voor ik zes weken revalidatie zou ingaan (of mijn onvermijdelijke dood). Zelfverzekerd stapte ik de grote draaideur van het ziekenhuis binnen. 

Tijdens het wachten in het kleine ziekenhuiskamertje had ik mijn meditatiemuziek opstaan. In alle rust wachtte ik tot de vroedvrouw mij kwam zeggen dat ik mijn schortje mocht aandoen. In die laatste momenten heb ik mijn moeder even heel dichtbij gevoeld en haar geruststellende woorden gehoord. Mijn gevoel van rust en vrede vergrootte daarmee alleen maar. Het was standaard procedure dat ik een pilletje moest nemen voor de operatie om te kalmeren, maar ik had het eigenlijk niet nodig. Ik was klaar, wat het resultaat ook zou zijn. 

Enkele uren later werd ik miserabel en groggy in een ziekenhuisbedje wakker. Ik leefde nog. 


Ik moest twee dagen in het ziekenhuis blijven en heb daar ondanks de pijn best wel van genoten. De stilte in mijn kamer, eten in bed (al was het typisch ziekenhuiseten), een vroedvrouw die mij de eerste avond heel liefdevol is komen wassen (wat zou ik een goede baby zijn), tv kijken vanuit mijn bed, mijn kinderen op bezoek zien komen maar tegen slaaptijd weer zien vertrekken (wat zou ik een goede grootouder zijn), doorslapen, langer dan tien minuten aan een stuk in een boek kunnen lezen, me kunnen afvragen: wat ga ik de komende vier uur (!!!!!) met mijn tijd doen, … Hemels! 

De eerste week ging het herstel met grote ups en downs gepaard. Er waren goede dagen waarop ik al iets kon betekenen en slechte dagen waarop ik me liever in de zetel of op de slaapkamer terugtrok. Gelukkig heb ik een man die het huishouden hier nu runt en mij de nodige rust gunt (meestal dan toch). Het wordt alleen een beetje spannend tijdens de derde week van mijn revalidatieperiode, want dan heeft de wederhelft geen verlof en moet ik het alleen redden. (Daar worden intussen gelukkig ook oplossingen voor gezocht.) 

Al bij al is het genezingsproces en de pijn tot nu toe goed meegevallen. De grootste klap heb ik eigenlijk vorige week maandag gekregen en die was meer emotioneel van aard. Ik had namelijk het gekke (of niet zo gekke) idee om mijn baarmoeder terug te vragen en te begraven. Zo wou ik met een ritueel gepast en respectvol afscheid nemen van een orgaan dat mijn kinderen achttien maanden gedragen heeft, én het vruchtbare deel van mijn leven afsluiten. Dit kon echter niet, liet de receptioniste van de gynaecoloog me die maandag weten. Mijn baarmoeder werd voor verder onderzoek in het laboratorium met een stof behandeld, waardoor ze niet teruggegeven of begraven mocht worden. 

Ik zou mijn baarmoeder nooit meer bij me hebben en dat feit kwam ineens heel hard binnen. 

Die nacht had ik ook de meest mooie maar moeilijke droom over mijn moeder. Door de operatie en alles daarrond, miste ik haar enorm. Dit is de tijd dat je graag naar je mama belt om je hart te luchten, om hulp te vragen... In situaties zoals dit zou ze bijna elke dag (tot vervelens toe) vragen hoe het met me ging. Maar dat doet ze nu niet, want ze is er niet meer. 

De dagen die daarop volgden, voelde ik een diep verlies. En dat gevoel is nog steeds heel sterk aanwezig. 

Het operatieverhaal is nog niet helemaal gedaan. Elke dag voel ik me een beetje beter en elke dag ben ik beter te been. Het verbaast me hoe sterk een mensenlichaam is en hoe snel onze wonden genezen. Maar emotioneel is er nog werk aan de winkel. De wonden in je hart lijken toch altijd iets meer tijd nodig te hebben om te helen...


Er zijn geen klokken
in het land van rouw.
Geen voorgeschreven tijd.
Niets dwingt mij daar vooruit.
Ik neem 
de tijd om door te gaan.
(Marijke van Geest)


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

9 reacties:

Nicole Orriëns zei

Dat is ook niet niks, zo'n operatie. Ik kan me voorstellen dat het wel wat met je heeft gedaan. Wel mooi om te lezen dat je op de dag zelf rustig was, en dat het lichamelijk herstel goed gaat.

Ann W. zei

Bedankt Nicole! Fijn om iets van je te horen :-)

nele zei

amai, wat een heftig verhaal, Ann...
ik hoop dat het intussen goed met je gaat ?!
en hoe zie je de grote vakantie tegemoet ? zul je dan helemaal fit zijn, want dat is toch nodig met twee kindertjes die voltijds op jou rekenen ...

Ann W. zei

Dag Nele, fijn om iets van je te horen! :-)
Deze week een week alleen met de kids en het is toch zwaar. Gelukkig heb ik huishoudhulp maar dan nog. Duim voor mij deze week!
Tegen de grote vakantie zou ik helemaal hersteld moeten zijn. Gelukkig! ;-)
Liefs

7$ zei

Ik duim mee voor een goed herstel. Het lijkt me erg moeilijk wat je nu doormaakt, fysiek en mentaal. Een soort rouwproces over een stuk van je lichaam dat vanzelf sprak, maar toch niet vanzelfsprekend was, en dat bovenop het fysieke herstellen... Al is een stukje van mij opgelucht dat je die moedige keuze gemaakt hebt. Bij de schoonmoeder mocht vleesboom blijven zitten, tot het kwaadaardige uitzaaiingen veroorzaakt had. Of minstens het begin van haar kanker onzichtbaar gemaakt had, aangezien ze niet meer konden bepalen waar in de baarmoeder het begon. Vandaar toch ook een beetje opluchting dat dat je tenminste niet kan overkomen. Schamele troost, ik weet het. Ik wens je zoveel extra liefs tijdens je herstel!
trijnewijn

7$ zei

Alsook, geen idee wat er mis is met mijn Google account dat ik ineens 7$ heet. Is er een mogelijkheid om te reageren met naam/URL/iets anders?

Ann W. zei

Geen idee Trijnewijn, gelukkig heb je er even je naam bijgezet :-) Bedankt voor je lieve bericht! Hoe is het nog met je schoonmoeder afgelopen? Is ze erdoor gekomen? Ik moet wel zeggen dat ik me er inderdaad niet goed bij voelde zoiets in mijn lichaam te laten zitten en bij nader onderzoek bleek het gezwel ook afwijkingen te vertonen dus blij dat het eruit is! liefs!!

Auti-Man zei

Ik vind het heel moedig van je dat je dit kunt schrijven.
Uit je blogs kan ik afleiden dat je een heel sterke vrouw bent. Doe zeker zo verder.

nele zei

hoe gaat het eigenlijk met je, Ann ?
het is hier zo stil ... is dat een goed teken ?
groetjes van Nele

Een reactie posten