Nee, ik ben niet polygaam geworden. Er lopen wel sinds vorige week drie dakwerkers in mijn tuin en soms ook in mijn huis rond. Jammer genoeg zijn het geen drop dead gorgeous werkmannen die uit een cola light reclame gestapt lijken (ook al drinken ze wel cola light, hun lege blikjes lagen zonet op de grond onder de carport), maar eerder die typische ongewassen, rokende lompe boeren met een bierbuik. Thank God dat het geen warm weer is, anders zouden ze hun t-shirt misschien nog uittrekken.
Maar de laatste dagen ben ik dus niet op mijn gemak, om niet te zeggen dat ik volledig onder stress sta. Heel mijn routine is onderbroken. Ik voel me bekeken in alles wat ik doe. Zit ik gewoon even op de speelmat met de kleine man, komt er een van de drie mannen voorbij en loert door het raam: "Wat is zij aan het doen?" Drie jaar geleden leek het een geweldig idee om de gordijnen voor de ramen weg te doen. Ons huis is helemaal "omhaagd" dus niemand die binnen kijkt (die pottekijkers haat ik zo), we hebben meer licht en een mooi uitzicht. Maar nu mijn drie dakwerkers rond het huis paraderen, heb ik al serieus spijt van die beslissing.
Ach, meestal kijken ze beleefd weg hoor. En ik snap wel dat het een automatisme is om te kijken als je iets in je ooghoeken ziet bewegen. Het is hen dus vergeven. Wat ik hen moeilijker kan vergeven zijn die vuile voeten waarmee ze mijn huis binnen komen, de wc-bril die altijd omhoog staat, de schaamharen die langs de rand van het toilet hangen, de sigarettenpeuken die op de vloer van mijn terras slingeren, ... Bijgevolg loop ik elke avond als een poetsende furie doorheen het huis zodat het proper genoeg blijft voor mij en mijn kleine ontdekkende jongen. Daar gaat de schaarse tijd voor mezelf.
Die zeldzame me-time is me sowieso al enige tijd ontnomen. Nu meneer besloten heeft dat hij niet meer wil slapen tenzij hij gewiegd wordt, niet meer alleen kan spelen, constant gepakt wil worden, ... (nu gaat het over de baby, niet over een van de dakwerkers) Zucht! De moed zakt me in de schoenen telkens hij aan de broek van mama komt trekken, elke keer ik dat snikken door de babyfoon hoor of ik hem hevig naar me toe hoor kruipen omdat ik even uit het zicht verdwenen ben. Please, laat me gerust!! (Is het oké om dat te denken?) Soit, de ellende die ik nu heb met mijn miniman is een heel ander verhaal.
Ik besef weer wel hoeveel geluk ik heb met dé man in huis. Hij doet zijn schoenen uit als hij binnen komt, rookt niet, plast zittend (geen druppels op de wc-bril die ook altijd mooi naar beneden staat), ik moet hem niet in slaap wiegen... Wat een fantastisch welopgevoed exemplaar is hij toch. Gelukkig komt hij binnen enkele dagen weer thuis (en gaan we op vakantie!)
Nog even op de tanden bijten dus.
Follow my blog with Bloglovin
5 reacties:
Haha, verveef me dat ik even lach. Jouw echtgenoot zal blij zijn, staat hij weer even op een duidelijk troontje. Wij hebben hier ook een tijdje werkers in de tuin gehad. Ze liepen gelukkig niet in huis, dat zou ik ook vervelend vinden. Ergens zou ik graag onze tuin laten heraanleggen, maar het feit dat ze dan doorheen het huis moeten laat me volledig blokkeren... Al blij dat ik niet alleen ben.
Wat jouw kleine man en jouw innerlijke kreetjes betreft, compleet normaal. Het zijn fases die op en af gaan... Daar krijg je binnenkort wel opnieuw wat extra speelruimte... Hem wel af en toe laten weten dat hij dat niet altijd mag doen he. Wij hebben toen het toilet en de keuken bestempeld als verboden terrein en na een paar weken ging dat vlot.
Jaja, even kan wederhelft weinig misdoen wanneer hij thuiskomt (een paar uur ofzo :))
Jaja, de kleine man heeft zo wel een aantal dingen die niet mogen en hij kent dat al goed. Maar elke dag lijkt hij iets nieuw te vinden. Het poezeneten, de plant, de vuilbak... Een vermoeiende periode!
I hear you! Dat is ook EXACT maar dan ook EXACT hoe ik me voel als iemand vreemds in mijn huis aan het werk is. Ge zijt echt geen seconde op uw gemak. Hopelijk zijn ze snel klaar :-)
Ja, we lachen er wel even mee bij het lezen, maar ik kan het me héél goed inbeelden hoe dat voelt.
Laat je halve trouwboek maar alles met de miniman doen als ie weer is, heb jij even tijd om te bekomen.
Inge, we hebben besloten om deze week op vakantie te vertrekken en de werken te ontvluchten. Mijn man voelt er zich ook maar lastig bij :)
Worldsapart, je mag gerust zijn! Ik heb de baby in wederhelft zijn armen gestoken en meteen wat tijd voor mezelf genomen :)
Een reactie posten