Het fijne aan therapie is dat je jezelf veel beter leert kennen en veel beter met jezelf leert omgaan. Iets is me de afgelopen periode heel duidelijk geworden. Ik weet nu wat me tegen houdt of tegen gehouden heeft om gelukkig te zijn: mijn kleine kind. Dat kleine stukje in mij dat altijd heel droevig en heel boos is gebleven om haar jeugd en alles wat er is misgegaan. Dit bericht is zeker geen eind goed, al goed. Ik zit nog steeds volop in mijn proces. Maar er zijn dagen dat ik me bijzonder goed voel en mag proeven van wat ik hoop de eindrit van deze emotionele rollercoaster te zijn.
Voorlopig is mijn leven er nog één vol ups en downs, waarbij de ups niet hoog genoeg zijn en de downs veel te diep. Als ik iets blijf koesteren is het hoop. Hoop dat het binnenkort allemaal veel beter zal zijn en dat deze brief weer een stapje in de goede richting is.
Dag kleine kind,
Stiekem heb ik je altijd een beetje lastig gevonden. Je bent een heel droevig kind dat vaak aandacht wil. En als je die aandacht niet krijgt, wordt je boos. Boos op mij en boos op de rest van de wereld. Die wereld heeft lang veel van jou gepikt en geslikt, maar stilaan komt daar een einde aan.
Het is tijd om groot te worden. Je kan geen kind meer zijn. Er zijn nu anderen die de plaats van kind in huis verdienen. Of nee, er is wel plaats voor jou, maar die is is veel kleiner geworden en dat vond je lange tijd maar niks.
Ook ik heb lang veel van jou gepikt en geslikt. Je hebt een groot deel van mijn leven ingenomen. Anderen hadden energie, jij slorpte die van mij op. Anderen gingen werken en dingen doen, ik bleef thuis en wist me geen raad.
Je verstopte je achter mijn man die als een papa voor jou moest zorgen. Oké, ik verstopte me achter mijn man. Ik werd afhankelijk en kon maar niet de kracht vinden om zelfstandig te functioneren.
Soms moest ik wel. Dan ging hij naar het buitenland en heel even voelde ik me opleven. Heel even proefde ik hoe het zou zijn om een volwassenen en sterke vrouw te zijn. Maar het koste veel. Veel energie, veel stress. Het werd heel duidelijk dat ik nog veel te leren had.
Toch was het misschien geen vloek maar een zegen want ik weet nu waarnaar ik wil streven.
Misschien is het de truc om je niet lastig te vinden. Wat als ik zou stoppen met je weg te duwen? Wat als ik je bij de hand neem en de weg laat zien?
Gedaan met boosheid, gedaan met verdriet. Dag kleine kind, op naar het geluk.
Gedaan met boosheid, gedaan met verdriet. Dag kleine kind, op naar het geluk.
Kom maar samen met mijn kindjes genieten van je tweede jeugd. Deze keer gaan we het doen zoals het hoort. Zodat je de kans krijgt om uit te groeien tot een fijne vrouw.
 |
| BRON: holtinternational.org |
Zijn er nog mensen bij wie het mama of papa worden zo'n grote invloed heeft gehad op zichzelf? (Grote persoonlijke verandering, in therapie gegaan, een verwerkingsproces dat terug in gang geschoten is, ...?)
6 reacties:
Hey,
wat een mooie brief heb je naar jouw innerlijk kind geschreven, vooral het moment waarop je schreef dat ze nu met jouw kindjes kind kan zijn vind ik mooi en een belangrijk keerpunt in de brief.
Voor mij was het krijgen van een kind ook een grote ommekeer. Ik wou geen huisje, tuintje, boompje, ik wou de wereld intrekken, het liefst als activiste of vrijwilliger bij een of ander goed doel. Het lot besliste anders en dat moest ik toch wel even een plek geven. Ergens heb ik het nog steeds vooruit geschoven, al besef ik dat de energie nu ontbreekt.
Het mag er zijn he, dat deel van jezelf, alleen mag de nood niet alles verteren, het moet zijn eigen plekje kennen. In jouw geval naast jouw kinderen.
Groetjes
Dank je Sopdet. Je reactie doet me deugd. Zo leuk dat je komt lezen. Ik kom binnenkort nog eens bij jou op bezoek.
Ik vind het ook heel treffend beschreven, 'alles verteren'. Dat heeft het bij mij wel gedaan en nu zit ik met de gevolgen ervan.
Bedankt om jou ervaring te delen <3
Dapper dat je de confrontatie met jezelf aangaat. Zorg goed voor jezelf! X
Ik herken heel veel wat je schrijft! Toen ik moeder werd, kwam opeens alles terug van mijn eigen jeugd. Het leek wel of ik toen pas besefte hoe verdrietig mijn jeugd was. Je wilt hetzelf beter doen, en tegelijkertijd moet je je eigen verdriet ook verwerken... sterkte je doet het goed!!!
Klopt helemaal Barbara... Dankjewel!
Een reactie posten