Een paar maanden geleden kreeg onze kleine man de diagnose Autisme Spectrum Stoornis (ASS). Bovendien raadde de psychologe een doorverwijzing naar het bijzonder onderwijs aan. Ik weet nog dat de psychologe haar advies met mij overliep en dat mijn eerste reactie ongeloof was. Het ging nu zo goed op zijn school, is een autiklasje dan wel echt nodig? Maar hoe meer mijn man en ik erover nadachten, hoe groter de voordelen leken: een kleine klas, een rustigere klas, een juf die meer gespecialiseerd is, meer structuur, … Vorige maand hadden we een afspraak om zijn mogelijk nieuwe school te bezoeken. Stiekem dacht ik dat die andere school de betere oplossing zou zijn en dat het bezoek meteen alles duidelijk zou maken. Maar dat is toch net iets anders gelopen.
Niet dat we door het bezoek een negatief gevoel hadden bij de andere school, maar er waren toch zeker meerdere bedenkingen. Om te beginnen wordt het een moeilijke puzzel om broer naar de autischool te laten gaan en zus naar de wijkschool bij ons in de buurt (zijn huidige school). Even was ik opgelucht toen de pedagoge die het bezoek leidde over een schoolbus vertelde. Tot we te horen kregen dat onze kleine meneer dan heel vroeg zou moeten vertrekken en pas laat weer thuis is. Bovendien is het geen schoolbus speciaal voor de autischool, maar is het een bus voor wel 50-60 kinderen waarvan zelfs kinderen uit de middelbare school. Heel prikkelarm, nietwaar? Geen optie dus.
De klas en de juf vonden we wel oké. Hij zou in een klas met maar zes kinderen zitten en de juf weet van aanpakken. Er is inderdaad meer structuur (persoonlijke daglijnen, eigen stoeltjes, …), maar voor de rest deed het ons erg aan een gewoon klasje denken. Bovendien worden vele maatregelen uit de autiklas ook voor onze zoon getroffen in het gewone schooltje. Enkel zo’n kleine klas en zo veel één op één contact kunnen ze hem in het reguliere onderwijs niet bieden. Daarnaast komt er in het bijzonder onderwijs een logopedist in de klas en krijgen ze extra individuele begeleiding op maat. Naast een logopedist kan er ook een kinesist bijkomende ondersteuning bieden.
Momenteel krijgt hij in het gewone onderwijs één uur algemene individuele begeleiding per week. Dat is simpelweg te weinig. Hoe gemotiveerd is de overheid echt om aan inclusie te doen, vraag ik me dan af? Soit, dat is een discussie voor een andere keer. Maar de voordelen van de autischool zijn dus zeker van grote waarde.
Ik zag hem daar wel zitten tussen die andere kleuters. De hoofdtelefoons hingen klaar, voor elk kindje één. Elk kleuter had zijn eigen werktafel en zijn eigen daglijntje. Daar zou hij even anders zijn dan de andere kindjes.
Toch is er nog één groot nadeel: de speelplaats. De autikleuters moeten op een stukje speelplaats spelen van de lagere school. Op een mooi afgezet gedeelte, dat wel, maar ik vond het best klein. Zeker voor onze buitenspeelmeneer. Er stond een kleine plastieken glijbaan en één fietsje. Ik had eigenlijk zelfs medelijden met de kleuters die hier moeten spelen. Tijdens ons bezoek kreeg één van de kindjes het dan ook nog eens moeilijk (wij mochten tijdens de speeltijd in de klas kijken, de kleuters speelden terwijl op hun speelplaats). Misschien door onze aanwezigheid of misschien had hij zijn dag niet. Of misschien vond hij die drukte rond hem van de spelende lagereschoolkinderen ook maar niets...
De dag erna stond er al een overleg met de huidige school gepland. Onverwacht bleek dit het gesprek dat ons meer duidelijkheid zou geven. Samen met zijn juf, zorgjuf en de zorgcoördinator maakten we het scenario ‘wat als Ian nu eens op deze school zou blijven’ concreet. En voor het eerst kon ik me eigenlijk wel vinden in dat plaatje. Het heeft alvast verschillende voordelen:
- hij kent zijn juf voor de komende twee jaar al,
- het is een grotere klas, maar er worden ook maatregelen getroffen om aan zijn autisme tegemoet te komen (er is een daglijn, hij heeft een eigen werktafel, hij mag een hoofdtelefoon dragen, …),
- er is een grote, mooie speelplaats,
- de school ligt in een rustige omgeving,
- het is een kleine school met twee klassen en maar twee juffen (op zich ook al een uitzonderlijke situatie),
- deze school ligt dichtbij en hij kan samen met zijn zus naar school (wat zorgt voor een veel rustiger levenstempo).
Voorlopig lijkt ons gevoel te zeggen om onze kleine man op deze school te houden, maar de knoop voelt nog niet helemaal doorgehakt. Want nadelen zijn er natuurlijk ook nog steeds. Hij draagt een hoofdtelefoon als er te veel geluidsprikkels zijn en dit is blijkbaar heel vaak het geval op zijn school nu. Hoe erg ze ook hun best doen om rekening met hem te houden, er gebeuren toch constant onverwachte veranderingen in de planning. Iets waar ze in een autiklasje toch wat attenter voor zijn. Zo denk ik dat ze voor de autikleuters geen schoolfeest, buitenspeeldag en schoolreis in dezelfde week zouden plannen.
Intussen proberen we beide mogelijkheden zo concreet mogelijk te krijgen en terwijl denken we verder na. In welk plaatje zijn de nadelen het best op te vangen? In welke situatie zijn de voordelen toch net iets groter? Bij welke oplossing voelen we ons het beste? Voor die beslissing moeten we dan de volle honderd procent gaan en de andere optie loslaten. Want moeilijke periodes kunnen er in beide scenario’s komen en met spijt komen we dan nergens.
Maar amai, het lijkt toch wel een erg grote beslissing voor iemand die met moeite kan kiezen welke oorbellen ze die dag wil dragen.
 |
| Mijn grote kleine man <3 |
3 reacties:
Veel succes met jullie beslissing, lijkt me inderdaad niet makkelijk. Er zullen altijd wel voor- en nadelen aan elke optie verbonden zijn. Uiteindelijk is het soms beter om je intuïtie te volgen...
Dank je Sara! Intussen hebben we besloten om hem in zijn huidige schooltje te houden. Dat voelde eigenlijk al van in het begin het beste ;-) Maar oké, we wilden toch een aantal dingen uitsluiten vooraleer we ons hart volgden.
Hallo vrienden, dit is mijn getuigenis. we zijn 5 jaar getrouwd en 9 jaar samen. we waren 4 maanden gescheiden. Hij wil eruit en is niet bereid om ons huwelijk te redden. We zijn een geweldig stel geweest (althans dat geloofde ik) en maken zelden ruzie. Maanden voordat hij het huis verliet, was hij zo inactief en sliep hij veel. Ik realiseerde me dat hij een emotionele affaire had met iemand en hij bevestigde dat hij zich tot haar aangetrokken voelde. Toen zei hij dat hij niet meer verliefd op me was en niet met me kon leven. Ik heb maandenlang gesmeekt, gehuild, enzovoort. Ik had zoveel hulp nodig en ik wil mijn man terug naar mij. Ik was op internet aan het surfen toen ik een getuigenis van een dame zag over hoe Dr. Ajayi de grote spreukzweerster die hielp bij het genezen van fibroid en zij in staat was om een eigen kind te krijgen dat in draai herstelde vrede in het huis. ze laat zijn contact vallen en ik heb het gekopieerd, eerst was ik sceptisch over contact, maar ik heb echt een duurzame oplossing voor mijn probleem nodig, dus stuur ik hem een bericht met uitleg over mijn situatie, hij zei dat ik er zeker van moest zijn dat mijn man zal komen terug naar mij als ik zou moeten doen wat hij hem opdroeg, ik deed alles wat hij me vertelde te doen en op de vierde dag kreeg ik een verontschuldigende tekst van hem dat hij niet weet wat hem overkwam, op die avond kwam hij terug naar huis en pleitte voor al zijn verkeerde daden en sindsdien zijn onze liefde en ons huwelijk sterker geweest. Ik wil de geweldige spreukspeler Dr. Ajayai speciaal bedanken voor zijn goede werk en voor het weer gelukkig maken in mijn leven. Als je hetzelfde huwelijksprobleem ervaart of als je andere problemen hebt die je naar beneden drukken, neem dan vandaag contact op met Dr. Ajayi via e-mail: Drajayi1990@gmail.com of Whatsapp-nummer: +2347084887094. Hij is in staat om elke soort spreuk uit te voeren die je maar kunt bedenken, ik ben een levende getuigenis.
Een reactie posten