‘Bie’ verwijst voor alle duidelijkheid naar mijn kleine dochter haar woordje voor borst (afkorting van het Engelse boobie). Nooit had ik gedacht dat ik borstvoeding zou geven aan een peuter die al kan stappen, praten en zelfs met haar eigen woordjes kan vragen om de borst ("bie drinken"), wisselen van kant ("wissele"), laatste keer drinken ("laatekee")... Niet dat ik tegen langvoeden was; ik kon het me gewoon niet inbeelden. Zelf heb ik niet veel voorbeelden rond mij van mama’s die borstvoeden, laat staan lang borstvoeding geven. Mijn man steunt me wel, maar geregeld valt toch de vraag wanneer en hoe ik zal stoppen. En dat schatje, is een goede vraag waarop ik zelf het antwoord niet goed weet.
Een hobbelige start
Twee jaar is ze intussen, die mooie meid van mij. 24 maanden hangt er al een kleine lifesucking baby (intussen peuter) aan mijn borsten. Dat het borstvoedingsverhaal zo lang ging duren, leek aanvankelijk niet het geval. Na drie maanden kreeg ik grote problemen met mijn productie door haar instabiel eetgedrag. Sindsdien was het toch blijven borstvoeden en doorzetten, ook al dronk ze om het uur/om de twee uur. En dan niet gewoon drinken. Ze was alleen tevreden als ik tijdens de voeding met haar rondwandelde. Om dit haalbaar te houden, heb ik haar lange tijd in de draagdoek de borst gegeven. (Lees ook Over gevoelige peuters, huilende mama's en baby's die niet goed willen drinken) Dat zag er ongeveer zo uit:
Toen we de kaap van zes maanden behaalden, ben ik borstvoeding blijven geven aangezien ze vast voedsel weigerde. Ook de maanden daarna bleef ze de voorkeur geven aan de borst, meer en meer aanvullend met vaste voeding. Stoppen leek me pas een goed idee van zodra ze aanvaardbare porties vaste voeding at. (Wat intussen vaak nog altijd niet is, haha.)
Is ze nog altijd een moeilijke eter?
Niet zo zeer een moeilijke eter, wel een kleine eter (die qua gewicht onderaan de curve blijft bengelen). Toch is ze zelden ziek en geeft ze een gezonde indruk. Ze ontwikkelt goed, praat ons de oren van het hoofd en in lengte groeit ze goed mee. Eten doet ze intussen gewoon mee aan tafel. Soms kan ze echt een deftige portie smullen en zijn mijn man en ik onder de indruk. Meestal zit ze maar wat te spelen en te prutsen met haar eten en gaat er af en toe iets in het mondje.
Een half jaar geleden was ze echter nog een hele moeilijke eter. De grote boosdoener leek lange tijd haar tanden te zijn. Er waren periodes dat ze van de pijn jammerde van zodra ze een stukje vlees of aardappel in haar mond stak. Eten is dan natuurlijk een onaangename bezigheid; ik kon dus wel begrijpen dat ze liever wat meer van de borst dronk. Dit is eigenlijk nog maar een paar maanden beter en haar eetgedrag aan tafel bijgevolg ook.
Een half jaar geleden was ze echter nog een hele moeilijke eter. De grote boosdoener leek lange tijd haar tanden te zijn. Er waren periodes dat ze van de pijn jammerde van zodra ze een stukje vlees of aardappel in haar mond stak. Eten is dan natuurlijk een onaangename bezigheid; ik kon dus wel begrijpen dat ze liever wat meer van de borst dronk. Dit is eigenlijk nog maar een paar maanden beter en haar eetgedrag aan tafel bijgevolg ook.
Ach ja, als er één ding is dat ik geleerd heb, dan is het loslaten. We doen wel ons best om haar met groentengezichtjes of fruitsaté’s te overtuigen, maar als het dan nog niet lukt, dan is het zo. Mijn dochter bewijst dat je niet veel eten nodig hebt om te groeien en gezond te zijn.
 |
| Chocomousse voor 'the birthday girl' |
Kolf ik nog steeds?
Ik weigerde de eerste maanden van de borstvoeding te kolven en wou bewijzen dat ik zonder hulp voldoende melk had. (Ik wou het mezelf blijkbaar moeilijk maken.) Dat heb ik een half jaar volgehouden. Toen ben ik elke dag zeker één keer beginnen bijkolven om mijn productie omhoog te schroeven en de voedingen iets aangenamer te maken. Tot op de dag van vandaag kolf ik nog steeds bij, zowel ’s middags als ’s avonds. (Na de twee ‘hoofdborstvoedingen’ om het zo te zeggen.)
Haar voedingsschema ziet er ongeveer zo uit:
- ’s morgens drinkt ze een beetje aan de borst
- dan gaat ze mee aan de ontbijttafel
- in de voormiddag mag ze één keer een “beetje bie drinken” :-) (ik probeer de boot meestal wel af te houden en vaak is een alternatief tussendoortje ook goed vb. nootjes of een banaan)
- ’s middags eet ze mee aan tafel (een grote soepfan!)
- voor het middagdutje krijgt ze borstvoeding (“boven bie”) en valt ze aan de borst in slaap
- na haar dutje krijgt ze koek en fruit
- voor het avondeten vraagt ze af en toe om bij te drinken, maar daar probeer ik niet op in te gaan of ze eet aan tafel niet zo goed
- dan eten we samen voor de avond (naargelang wat de pot schaft, zal ze veel of weinig eten)
- voor het slapen drinkt ze nog een grotere portie melk aan de borst
- en dan ’s nachts drinkt ze nog één of twee keer bij (jaja)
Voed ik nog steeds op vraag?
In hoeverre moet ik nog borstvoeding op vraag geven? Ik heb dit lange tijd gedaan, maar de laatste maanden merk ik dat het niet altijd het beste is om meteen op haar vraag in te gaan. Ze is twee jaar dus het wordt ook belangrijk haar te leren dat ze soms moet wachten, dat ze niet altijd meteen kan krijgen wat ze wil en met die frustratie leert omgaan. Er zijn dagen dat ze meer om borstvoeding vraagt omdat ze extra nood heeft aan mama (bijvoorbeeld na een moeilijke nacht) of aan troost. Daar durf ik zeker op ingaan. Op andere dagen probeer ik haar juist af te leiden, een tut te geven of gewoon een knuffel. Ik heb ook al gemerkt dat ze tussendoor naar de borst vraagt omdat ze een beetje dorst of honger heeft en dan is het aanbieden van een gezond alternatief (ze is zot van cashewnootjes) voldoende.
Het is luisteren naar haar noden, die van mijzelf en zoeken naar een gulden middenweg.
Wanneer ga ik stoppen?
Daar heb je dé vraag. Dat ga ik eens op een forum bevragen. Hoe zijn andere langvoedende mama’s gestopt? Het zou geweldig zijn om te kunnen stoppen op het moment dat mijn meisje gewoon niet meer om de ‘bie’ vraagt. Geen afscheidsvoeding, simpelweg gedaan als de natuur dat aangeeft. Moest ik in een glazen bol kunnen kijken en weten dat dit binnen nu en enkele maanden is, zou ik beslissen om nog even vol te houden. Dat gaat jammer genoeg niet. En het extra kolven is een (te) grote investering aan het worden die ik stilaan niet meer voor mezelf kan verantwoorden en ten koste gaat van tijd voor mezelf, mijn man of mijn zoontje.
De WHO raadt twee jaar borstvoeding aan en die kaap heb ik gehaald. Het einde komt in zicht, dat heb ik al beslist. Maar hoe ik ga afbouwen, is nog een vraagteken. (Ik ben al wel bezig met het uitstellen van de kleine voedingen tussendoor, dat is volgens mij een eerste stap.)
Intussen geniet ik nog extra van het borstvoeden en de voordelen die het biedt. Als mijn meisje heel overstuur is (wat met een peuterpuber al wel eens gebeurt), laat ik haar soms nog aan de borst hangen. Na een momentje samen, zijn we dan allebei weer lekker blij van de oxytocine. Fijn voor haar en voor mij (zeker als ze haar veeleisende zelf is en mama dat liefdeshormoon goed kan gebruiken om meer geduld te kunnen opbrengen). Onze dochter is nog maar weinig ziek geweest en als er toch een virus doorbreekt, is ze veel sneller genezen dan haar broer of wij. Voor ons voorlopig nog geen nachten of dagen in het ziekenhuis (hout afkloppen).
Maar vooral hebben mijn mooie meid en ik een fijne, hechte band opgebouwd. We hebben nu een basis die niemand ons meer kan afpakken. En ja, ergens is er wel de angst dat dit gaat veranderen van zodra ik stop met borstvoeden. Wat een verklaring kan zijn voor mijn drang om het toch nog een beetje uit te stellen...
0 reacties:
Een reactie posten