Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

En toen ging mijn mama dood...

Eind juli bleef de wereld even stilstaan toen mijn moeder plots en overwacht overleed. Deze week zou ze 70 jaar worden. Sommigen zouden zeggen dat ze een mooi leven achter de rug had. Anderen dat het nog jong was om te sterven. Het voelt in elk geval raar om als 32-jarige vrouw zonder haar door het leven te moeten. Voor mij komt haar overlijden te vroeg. Het zal tijd vragen dit allemaal een plaats te geven. Veel zal ik niet over haar schrijven, toch niet openlijk (om haar wens te respecteren), maar ik moet deze ingrijpende gebeurtenis ook op mijn blog een plaats kunnen geven (in 'the story of my life'). Dus post ik hieronder een brief naar haar. (De andere brieven blijven tussen ons moeke, beloofd.)

Lieve moeke,

Intussen heb ik al een paar brieven naar je geschreven, maar ik kan me er niet toe brengen ze op mijn blog te posten. Ik denk dat ik ondanks alles je privacy wil respecteren, want je vond het niet fijn dat ik zo open schreef over mijn leven. Of misschien maakt dit het veel te echt en wil een stukje van mij nog altijd niet geloven dat ze haar moeder eind juli verloren is.

In de eerste brief schreef ik over je dood en de beelden die me voor altijd zullen bijblijven. Over jou zien liggen in het ziekenhuisbed toen we nog geloofden in een toekomst met jou, over je even later terug te zien toen je net overleden was, over je opgebaard zien liggen… De dood is nog nooit zo dichtbij gekomen. Iemand zei me dat jouw dood me zal leren om echt te leven, maar voorlopig maakt het me vooral angstig. Er is een diep besef gekomen wat de kwetsbaarheid van het leven betreft. Het kan letterlijk op elk moment gedaan zijn. En ik wil (nog) niet dat er een einde aan komt, dus ben ik bang.

Ondanks alles heb ik toch kunnen genieten van mijn gezin de afgelopen twee maanden. Mijn schoonmoeder zei me kracht te halen uit mijn kinderen en vaak lukt(e) dat ook effectief. Ik kan veel intenser genieten van hen te zien spelen, lachen, met hen te knuffelen, hen te ruiken… Misschien omdat ik weet dat jij er ​alles voor had gegeven nog wat langer bij hen te zijn. Nu moet ik genieten voor twee.

In de tweede brief schreef ik vooral hoe erg ik je mis, hoeveel je voor ons betekende en over al die kleine dingen die je voor ons deed. Zelfs de dingen die me ergerden zou ik er met alle plezier bijnemen als jij dan nog vijf of tien jaar (of langer) bij ons kon zijn. Dan kon ik nog steeds gebakken patatjes bij jou komen eten (de beste die er zijn), dan konden we nog samen praten over de kindjes en hoe ze het doen op school (de enige naast mij en mijn schoonmoeder die zo bezorgd om hen was), dan kon ik je voor de zoveelste keer zeggen om niet zo veel cadeautjes voor de kindjes te kopen (wat je toch bleef doen, zucht)…

Soms kijk ik naar je overlijdensbrief en kijk ik vol ongeloof naar de datum dat je gestorven bent. Die datum hoort nog niet te bestaan. Daaronder hangt je gedenkkaartje en nog steeds vind ik het raar dat jouw foto op zo’n prentje staat. Het lijkt op momenten nog steeds een slechte droom (over de vreselijkste zomer tot nu) waar ik zo snel mogelijk van wil ontwaken. Want leven in een wereld zonder jou, ik kan me niet inbeelden hoe dat moet.

De laatste jaren was je meer en meer oma van de kindjes en minder mijn ​moeke. Ik werd zelf mama en werd ‘echt’ volwassenen. In mij zit echter nog altijd dat kleine kind dat heel droevig is omdat ze haar ​eigen mama nu verloren is. In mij voel ik een grote wonde die misschien nooit echt gaat genezen. Ik mis je moeke en ik weet dat ik je altijd zal missen. Misschien niet elke dag even veel, misschien niet elke dag even lang, misschien niet elke dag even intens. Maar missen zal ik je.

Nog een gelukkige verjaardag moeke, waar je ook bent. Ik had hem zo graag nog samen gevierd...


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

4 reacties:

nele zei

ach lieve Ann wat verdrietig …
ik kan het me niet voorstellen, dat mijn mama er niet meer zou zijn …
dikke dikke knuffel !

Ann W. zei

Dankjewel Nele! Ja, dat kon ik me ook nooit inbeelden, dat doen we liever niet he. Want draai het of keer het, het blijft onze mama...

nele zei

hé Ann, gaat het wel met je ?
het blijft zo lang stil …
nou, ik kan me niet voorstellen hoe lang ik stil blijf als mijn mama gaat, maar ik hoop gewoon maar dat alles naar omstandigheden goed met jou/jullie gaat !

Ann W. zei

Dag Nele, wat een lief bericht. Bedankt seg!
Het gaat wel hoor, ik ben bezig aan een nieuw bericht... ook terug een iets positiever en leuker bericht :-) Maar het is inderdaad wel moeilijk om die stap te zetten en echt verder te gaan stilaan met het leven, ook hier op mijn blog. Dat verklaart de stilte wel denk ik. Tot gauw ;-) Veel liefs!

Een reactie posten