Ik geloof er wel in dat je soms boodschappen krijgt van het universum. Als ik een keuze moet maken, durf ik te vragen om mij een teken te geven (aan wie, daar ben ik nog niet helemaal uit) en dat kunnen de meest uiteenlopende dingen zijn. Zo was ik vandaag aan het winkelen al piekerend over prioriteiten stellen en mijn oog viel op deze t-shirt:
In mijn zoektocht naar wat er nu net met me scheelt, hebben jullie me enorm geholpen. Daar ben ik zo dankbaar voor! Voor de reacties en het mee zoeken.
Ik besef nu dat ik inderdaad moeite heb met aanpassen. Aanpassen aan het leven met een kind en hoe dat kind boven alles komt te staan. Ik wist dat wel. Kinderen krijgen is een grote verandering, dat zeggen ze al jaren tegen ons. Dat heb ik het afgelopen jaar ook ten volle ervaren. Maar wat ik nu merk is hoe moeilijk ik het vind om het oude leven los te laten. Een leven vol tijd voor mezelf en mijn relatie, voor mijn vrijwilligerswerk, therapie geven en schrijven. Een stukje van mij bleef maar vasthouden aan hoe het anderhalf jaar geleden was en streven naar iets dat niet meer haalbaar is. Loslaten, het is mijn sterkste punt niet, dat is nog maar eens gebleken. Maar dat wordt dus de opgave nu: loslaten, en aanvaarden.
Aanvaarden dat ik niet alles meer kan doen wat op mijn weg komt. In plaats daarvan is het zoeken naar wat ik écht wil. De belangrijkste prioriteiten eruit filteren en daar voor gaan. Is het een ramp als ik geen goede dagverantwoordelijke ben op mijn vrijwilligerswerk? Nee, want ik heb een co-verantwoordelijke (die het meeste werk doet) en als ik haar ondersteun, doe ik al meer dan genoeg. Zo was het eigenlijk ook afgesproken, want zij zal uiteindelijk de echte verantwoordelijke zijn wanneer ik terug uitval bij een volgende zwangerschap.
Ik kan trouwens niet elke interessante cursus doen die er is. Dus in plaats van er drie maar half te doen, doe ik er liever één en echt goed. En dat is nu voorlopig mijn cursus Kortverhalen Schrijven. (Ik zal binnenkort ook eens een verhaal met jullie delen.)
Keuzes maken is niet altijd evident. Kiezen is verliezen. Maar ik vergat altijd dat kiezen ook winnen is, namelijk de dingen waarvoor je wél kiest.
Ik ben er niet helemaal uit, maar ik voel beweging en probeer vertrouwen te hebben. In mezelf, in het proces. En dat zorgt ervoor dat ik terug iets geruster slaap.
4 reacties:
Mooi om dat te lezen. Ik heb dat beseft toen ik ging kamperen. Ik had toen heel veel tijd en had een ganse zak vol met spullen die ik eindelijk eens wou gebruiken. Toen puntje bij paaltje kwam wou ik enkel dingen doen met mijn dochter en was ik lastig toen zij niet mee wou LoL
Die spreuk is zo toepasselijk en er gewoon recht op.
Veel succes met jouw transformatie.
Blij voor je dat je er ongeveer uit bent... Maar nu begint het hé :) Zoals ik in je vorige post al zei, mijn persoonlijke ervaring is dat het aanvaarden echt gewoon komt omdat je gewoon wordt aan dat nieuwe leven... Maar bij mij heeft dat toch ook even geduurd. Pas als mijn dochter naar school begon gaan had ik het gevoel dat ik terug wat meer ademruimte kreeg! En dan was er die tweede, 16m geleden: terug naar af, terug aanpassen! Vergelijk een baby krijgen met het springen uit een vliegtuig: je moet gewoon terug landen en zo te horen ben jij nog ergens aan het "zweven" :) misschien ook daarom dat de tweede zwangerschap wat uitblijft (misschien is je lichaam er onbewust gewoon niet klaar voor?) Veel succes met het aanvaarden, het lukt je wel!
Zalig :-)
Ja he, ik vond het echt bijzonder. De juiste woorden op het juiste moment.
Dankjewel Inge!
Het zal me lukken maar het vraagt veel tijd bij mij :-)
Je zou wel eens gelijk kunnen hebben wat die zwangerschap betreft. Alles op zijn tijd.
Een reactie posten