Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

It's the most wonderful time of the year (en nog groot nieuws)

Kerstmis, het blijft mijn favoriete tijd van het jaar. Niet zo gek dat ik een dik jaar geleden schreef over happy times en nu datzelfde gevoel ervaar. Jaja, Ann is een gelukkig mens. Behalve dan dat ze niet zo veel kan schrijven en bloggen als ze zou willen (maar daar kom ik zo meteen nog even op terug).

Vorige week hebben we ons huisje weer helemaal versierd. Geen plekje in het huis dat me er niet aan herinnert dat het bijna Kerstmis is. De kleine sneeuw- en kerstmannen op de kasten, de kerstboom met de vele kleurrijke lichtjes, ... 


Het kan me echt niets schelen dat het elke dag grijs is buiten, dat het regent en dat ik een serieus tekort aan zon heb. Ik zit momenteel toch het liefst van al lekker binnen, met een warme kom soep of een tas thee en mijn twee ventjes in de buurt. Meer heb ik niet nodig.

De afgelopen dagen waren grotendeels gevuld met het kopen van cadeaus en het inpakken ervan. Ik besef dat Kerstmis voor overconsumptie zorgt, maar toch blijf ook ik er bewust aan meedoen. Dingen geven en krijgen vind ik nog steeds geweldig. Ik zeg wel tegen mijn man dat hij niets voor me moet kopen, maar ik ben heel blij dat hij op dat vlak niet naar me luistert. Als een klein kind zoek ik op kerstavond naar de cadeaus met mijn naam op en ik kijk er reikhalzend naar uit om ze te openen. Consuminderen is voor de andere 364 dagen van het jaar.

Maar waar ik vooral van houd, is hoe Kerstmis mensen samen brengt. Het is de tijd van het jaar dat je iets hoort van een oude vriend die je bijna vergeten was, dat je gezellig en warm binnen zit met de mensen die het meeste voor jou betekenen, dat je nog eens kan bijpraten met familieleden die je doorheen het jaar amper ziet. Het is een periode die in het teken staat van liefde, geven aan elkaar en geven aan het goede doel.

Toegegeven, niet voor iedereen zijn de feestdagen zo geweldig. Want wat als je net iemand verloren bent die je graag ziet? Wat als je man juist tijdens de feestdagen in het buitenland moet werken? Wat als je helemaal niet van familiefeesten houdt en het enkel vervelende sociale verplichtingen voor je zijn? 

Omdat Kerstmis dit jaar voor mij wél een mooie tijd mag zijn, ben ik heel dankbaar. Blij met alles wat ik heb en vooral wie ik heb.
Dankbaar voor mijn man, still going strong na al die jaren.
Dankbaar voor mijn lieve kleine peuter die me geregeld kusjes en knuffels komt geven.
Dankbaar voor mijn moeder die altijd voor me gezorgd heeft, samen met mijn broers.
Dankbaar voor mijn schoonfamilie die ik echt graag heb.
Dankbaar voor mijn beste vrienden die het allemaal weer relatief goed stellen.
En het meest van al, dankbaar voor het nieuwe gezinslid dat op komst is. Want ik ben 13 weken zwanger! Ik zei toch dat ik een goed excuus had ;-)


Dus als je weinig van me hoort, weet dan dat ik elk vrij moment kotsmisselijk en uitgeput in de zetel hang. 

Weet ook dat ik het schrijven, bloggen en jullie mis. (Ik hoop dat het binnenkort allemaal wat beter zal gaan.)

Maar voor nu, fijne feesten allemaal! <3

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Eigen-aard-igheidjes

Het karakter van je kind zou al snel tot uiting komen. Zeker als je een oplettende mama bent die al die kleine nuances in het gedrag van haar baby meteen ziet. Zo'n mama ben ik dus niet. Tijdens de babyperiode viel me niet veel bijzonders op. Alles leek goed te zijn voor onze kleine jongen, behalve fruitpap eten en gaan slapen. Intussen kan ik er niet naast kijken: onze zoon is al een echt mensje geworden met zijn eigen voorkeuren. Hij kan al heel duidelijk maken wat hij leuk vindt en wat niet. (Veel makkelijker dan de babytijd waarin ik er maar het raden naar had.)

Dit is onze nu 19 maanden oude peuter en al zijn eigen-aard-igheidjes.


- Tegenwoordig is zijn nieuwe hobby het verplaatsen van voorwerpen. Het kommetje van de thee haalt hij uit de kast waarna ik het in de dvd-kast of bij de leesboekjes terugvind. Er lag ook al een balletje in de schuif bij het schrijfgerief, een (gelukkig nog gesloten) pakje poezeneten in zijn speelgoedbak en zijn speelgoedbestek dropte hij onlangs in de keukenkast naast de thee. Jammer genoeg durft er af en toe ook iets in de luieremmer of de vuilbak verdwijnen. En wie mag dat er dan uitvissen?

- Stapt hij niet door het huis op één van ‘voorwerpverplaatsqueestes’ dan staat de peuter aan de dvd-kast met een doos van Plop in zijn handen. Als ik niet snel genoeg kom, steekt hij het schijfje wel zelf in de Playstation. Hij is gewoonweg verslaafd aan Kabouter Plop, die met de kabouterbaby is zijn all time favorite. (Inderdaad, dat is de film die ik intussen al kotsbeu gezien ben.)

- Als ik tijdens het badmoment zijn haar nat wil maken, moet hij persé recht gaan staan. Geen ontkomen aan. Alsof hij moet en zal voorkomen dat er water in zijn gezicht komt. Iets waar hij enkele maanden geleden helemaal geen probleem mee had.

- Hem afdrogen na zijn badje is lange tijd een groot drama geweest. Ook al was hij het spelen in bad beu, ook al gaf ik hem een paar minuutjes op voorhand een waarschuwing dat het bijna gedaan was of maakte ik heel duidelijk dat ik hem ging afdrogen. Niets leek te helpen. Tot mijn man ontdekte dat het beter ging wanneer hij mocht blijven rechtstaan. Hij wou blijkbaar absoluut niet nat op de verschoontafel gelegd worden.

- Intussen is hij ook dikke vriendjes met zijn blauwe, knuffelzachte badjas. Terwijl ik hem afdroog zit hij er demonstratief naar te wijzen. (Aandoen aub!) Al verschijnt dat wijzende vingertje tegenwoordig ook op eender welk moment van de dag. Probeer maar eens aan een peuter uit te leggen waarom je buiten een jasje moet aandoen en geen badjas.

- Geduld heeft hij trouwens niet. Het afdrogen kan niet snel genoeg gaan en hij kan absoluut niet wachten tot zijn pamper aan is vooraleer ik zijn blauwe vriend aandoe.

- En niets is beter dan daarna lekker in zijn zeteltje voor de tv hangen. Met Plop natuurlijk.


- Ontbijten is altijd zoeken. De ene dag wil hij een groot stuk boterham zonder korst, de dag erna graag een groot stuk boterham met korst, de dag daarna moet ik zijn boterham in kleine stukjes doen en om de week af te sluiten weigert hij gewoon überhaupt brood te eten.

- 's Middags wil hij wel een boterham, maar alleen met soep of wat rauwe groenten erbij. (Toch niet alleen brood mama.) Het liefst kerstomaatjes of schijfjes komkommer.

- Verder moet ik toch zeggen dat we een lief kind hebben. Geregeld komt hij een kusje (lees: zijn mond wagenwijd open op die van mij zetten) of een knuffel geven. Te schattig voor woorden? Ik denk het wel.

- Ik haalde nog maar net opgelucht adem bij het zien van Inges klimmende peuter op La vie en mama, of die van ons is er ook mee begonnen. Geen stoel is nog veilig. En als hij niet op een stoel staat, probeert hij wel in zijn box te klimmen of op de salontafel. Dat is mijn job tegenwoordig: onze acrobaat constant overal vanaf halen.

- Op de trap klimt hij al lang, maar intussen weet de kleine man gelukkig dat hij mama of papa moet roepen en niet alleen naar boven mag. Slimme peuter.

- Auto’s, daar is hij nu al enige tijd zot van. Zo lang het wielen heeft, kan het meneer zijn interesse wekken. Het is een echt jongetje. Op dat vlak dan toch.

- Zijn andere hobby's zijn dansen en fictieve gerechten maken in zijn keukentje (die mama dan natuurlijk moet proeven). 

Ongetwijfeld gaan zijn interesses en voorkeuren nog verschuiven. Zo sta ik nu al te trappelen om te ontdekken wat voor kleuter hij zal worden. 

Het grote voordeel is dat ik dat als thuisblijfmama van op de eerste rij mag meemaken. Lucky me!

En wat is het karakter van jullie baby, peuter, kleuter, ...? Zijn jullie wel oplettende ouders die dat tijdens de babyperiode allemaal al in de mot hadden?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS