Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Wat er echt toe doet...


Ik wou dat ik de eer voor die uitspraak kon opstrijken maar deze komt Alexander Pola toe, een Nederlandse acteur en tekstschrijver. Ze doet me herinneren aan de belangrijke dingen in het leven. Je wederhelft, je kind(eren), naaste familie, goede vrienden. 

Liefde. Leven. Gezondheid.

Geen nieuwe iPhone, niet de nieuwste Audi of Ford, geen uiterlijk vertonen. Geen dingen. Geen geld.

Wel geld genoeg.
Eten op tafel, voldoende slaap, kleren aan je lijf, geen grote geldzorgen en een dak boven je hoofd zijn basisbehoeften. 
Maar de rest? Zinloze spullen die ik maar al te graag zou opgeven om de gezondheid te betalen van de mensen die ik graag zie.

Voor jou zou ik tien jaar oude schoenen dragen, rijden met de afgedankte auto's die niemand anders nog wil, tien minuten wachten voor mijn modem opgestart is en ik online kan (waar is de tijd), elke dag dezelfde oorbellen dragen, me enkel nog wassen met de goedkoopste douchegel. Zelfs nooit nog op reis gaan. 

Graag en met veel liefde, als dat zou betekenen dat je gauw weer beter bent.


Het was een moeilijke week, maar het wordt tijd om me wat te herpakken. Beloofd.

Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ann en de last die van haar schouders viel

"Kan je me beloven dat je deze week geen zelfmoord zal plegen?" Het meisje waaraan ik dit vroeg, antwoordde overtuigd: "Nee." Therapie geven, het is niet altijd een makkelijk beroep. Soms kan het echt belonend zijn. Wanneer je een jongere ziet groeien bijvoorbeeld en zich stap voor stap met jouw hulp uit die (soms al wat minder) diepe put sleept. Maar het kan ook echt gewoonweg k*t zijn. Wanneer er een jongere voor je zit in ondraaglijke pijn en je daar machteloos in je stoel geplakt zit. Alles wat je zegt, lijkt tevergeefs dus besluit je maar te zwijgen en een zakdoekje aan te bieden om de tranen te drogen.

Zo'n dag had ik (intussen iets meer dan) een week geleden. Kapot en moedeloos kwam ik thuis. Het meisje dat ik die avond gezien had, heeft last van erge faalangst. Niet dat ze denkt dat ze dom is en dat het haar allemaal niet zal lukken. Integendeel, ze is intelligent en ze weet dat ook. Maar tijdens de examens rustte er een grote onverklaarbare druk op haar. Een druk op haar hart, noemde ze het zelf. Zo jammer om een mooi, verstandig meisje dat alles mee zou moeten hebben zo te zien afzien. 

Van waar die druk op haar hart juist komt, hebben we nog niet kunnen vinden. Ik heb het gevoel dat hij diepe wortels heeft en niet zo maar te verwijderen valt. En ook al heeft ze een heel liefhebbende omgeving, toch denk ik dat een groot deel van het probleem bij hen gaat liggen.

Die vrijdag heb ik de diepte van haar pijn ten volle mogen ervaren en ik wist dat zelfmoordgedachten in haar geval een realiteit waren. Vandaar de vraag: "Kan je me beloven dat je deze week geen zelfmoord zal plegen?" Dat kon ze niet. "Kan je me beloven dat je me eerst gaat opbellen voor je iets doet?" Dat kon ze gelukkig wel. Dus heb ik de hele week met mijn GSM op zak gelopen, met een bang hartje kijkend bij elk binnenkomend telefoontje. (Natuurlijk belden de mensen van Het Nieuwsblad me net die week drie keer op met een zogezegde niet te missen aanbieding. Als ik die verkopers nog niet haatte, dan nu zeker wel.)

Het voelen van machteloosheid, het bang afwachten, angst voor zelfdoding, ... Je moet geen Freud zijn om de paralel met mijn eigen leven te zien, nu mijn beste vriendin met een zware depressie worstelt. Het is dan ook geen wonder dat de afgelopen week mijn knie en rug terug pijn begonnen doen. De typische spanningsgerelateerde kwaaltjes.

Wat was ik opgelucht toen mijn jongere de vrijdag erna alive and kicking in de therapiestoel zat. De zelfmoordgedachten waren bedaard en de examens waren bijna gedaan. De druk was terug een beetje lichter. Samen besloten we te vieren dat we elkaar terug zagen en dat ze de examens letterlijk bijna overleefd heeft. Dus begonnen we in tijdschriften te scheuren om een mozaïek te maken rond het thema vakantie (haar idee). Er kwam terug ruimte voor wat levensvreugde. Terwijl ze de uitgescheurde snippers op het grote tekenblad begon te plakken, zag ik haar open bloeien. En dat deed zo'n deugd.

Therapie geven, het kan een zwaar beroep zijn. Maar mijn jongeren, ik bewonder ze zo. Hoe moeilijk ze het ook hebben, zij blijven de kracht vinden om door te zetten. Van een ogenschijnlijk uitzichtloze situatie maken ze vaak het beste. Ze kiezen ervoor om te veranderen en iets te doen aan hun problemen, ook al is dat niet de gemakkelijkste keuze. En zelfs in de meest barre omstandigheden, kunnen ze een sprankeltje levensvreugde vinden.

Zo moedeloos als ik vorige week de deur van de therapieruimte achter mij dicht trok, zo dankbaar en hoopvol was ik nu. Mijn batterij was weer wat opgeladen en met een lach sloot ik thuis ik de kleine en de grote man in mijn armen.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Hoe druk hebben we het echt?

"Ik heb het druk." We zeggen het allemaal en al te vaak. Ook als thuismama zijn er dagen dat ik als een kip zonder kop rond loop en niet weet waar te beginnen. Of neem nu mijn schoonvader. Hij heeft het nog nooit zo "druk" gehad als tijdens de weken dat hij thuis in ziekenkas zat. Het verbaast me dus niet dat Bart Eeckhout in De Morgen verklaart dat er wel degelijk een kloof bestaat tussen beleving en werkelijkheid. Hoe druk hebben we het echt? 
Ook Ignace Glorieux haalt in zijn artikel in Moment (Jaja, er staan al eens boeiende artikels in dat krantje van de CM.) de ogenschijnlijke tegenstelling aan dat we het drukker lijken te hebben terwijl er de laatste jaren meer toestellen en diensten zijn gekomen die het leven vergemakkelijken. Denk maar aan de was- en vaatwasmachine, kant- en klare maaltijden, een poetsvrouw die betaald kan worden met dienstencheques, ... Of neem nu gepensioneerden. Afgelopen week waren we op bezoek bij de grootouders van mijn man. Net zoals vele gepensioneerden hadden ook zij het druk, want morgen kwam er weeral bezoek, de dag erna moesten ze nog boodschappen doen en in het weekend moesten ze hun koffers beginnen pakken. 
Het druk hebben is een statussymbool geworden, zoals ook Eeckhout zegt. We vragen aan elkaar wat we het afgelopen weekend gedaan hebben en zeggen dat je twee dagen thuis in de zetel hebt gelegen, is niet zo interessant. Verder in het artikel slaagt Eeckhout volgens mij de nagel op de kop: onze mogelijkheden zijn enorm toegenomen. We kunnen veel, we hebben de middelen daartoe en we willen ook veel. De laatste nieuwe film zien, dat hippe restaurant uittesten, op stap gaan met het gezin, onze keuken renoveren, ... De keuzemogelijkheden zijn erg ruim, maar onze tijd is beperkt. Het gevolg is een continu gejaagd gevoel.
De rol van de media is hierbij niet te onderschatten. Zij wijst ons op alle leuke, niet te missen boeken die we "moeten" lezen, films of series die we "moeten" zien, reizen die we "moeten" maken, ... Eeckhout toont aan hoe het woord "moeten" in ons taalgebruik  is binnengeslopen.  Denk maar aan een must seemust hear of must read. Zo hebben we in onze berging een doos staan vol artikels over mooie, vaak exotische reisbestemmingen of leuke activiteiten in de buurt die we nog eens "moeten" doen. Een overvolle doos die onmogelijk af te werken valt op één mensenleven. En elke week komt er wel een artikel bij. 

Er is dus altijd wel iets te doen en tegelijkertijd nog meer dingen die we niet kunnen doen.  Kiezen is verliezen, zeggen ze dan. Dat merk ik alleen al wanneer ik blogs begin te lezen. Ik kan niet alles lezen, ik kan niet iedereen volgen of op alle posts reageren. Onvermijdelijk zullen er boeiende artikels aan mijn radar ontsnappen en dat kan ik niet altijd even goed loslaten. Fear of missing out noemen ze dat blijkbaar. 
Vrije tijd voelt helemaal niet meer zo vrij. Ook ik betrap mezelf er vaak op te zeggen dat ik iets nog MOET doen of daar nog naartoe MOET. Dus besloot ik deze week de "ik moet" actief te veranderen door een "ik wil" of "ik zou graag". Wanneer ik 's middags met het gezin op bezoek ga bij een vriend die thuis zit na een operatie, kan ik dat als een sociaal verplicht ziekenbezoekje zien of ik kan het beschouwen als een persoonlijke keuze om hiervoor tijd vrij te maken, aangezien vrienden voor mij belangrijk zijn. En meteen voelde ik mij terug meer baas over mijn eigen tijdsbesteding (en leven).

Glorieux geeft nog enkele tips voor mensen die willen onthaasten. Ga ergens naartoe waar er geen TV, internet of GSM is. Even weg van alle prikkels. Ik moet toegeven dat ik daarom zo geniet van op reis gaan. In een tent staat geen TV, onze GSM komt alleen 's avonds boven (om een SMS te sturen naar de nog steeds bezorgde ouders) en internet hebben we al helemaal niet. Ik zit graag op Facebook en blog heel graag, maar die break van enkele weken heb ik geregeld nodig. 

Verder raadt Glorieux aan om dagelijks een moment van rust in te lassen. Voor hem was dat de wandeling naar de tram op weg naar het werk, maar je kan bijvoorbeeld ook elke morgen beginnen met een kop koffie en een kwartiertje lezen. Het zijn die momenten van rust die we nodig hebben om staande te blijven in deze gejaagde tijden.

Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Depressie (is a total b*tch)

Helemaal bedwelmd zit ze daar
de schim van de vrouw die ze ooit was
verzonken in gedachten en diepe gevoelens
als een bodemloze put

Elk woord een poging om haar eruit te helpen
Elke afgewende blik een afwijzing
Als aan de grond genageld zit ik daar
Zwaar wegende machteloosheid

Kon ik de muur rond haar maar slopen
en mijn vriendin terug in mijn armen sluiten
Dus wacht ik geduldig tot ze mij weer binnen laat
En slik de tranen intussen weg

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

McCandless: een idioot of een held?

"Het leven en de dood van McCandless mogen zinloos zijn geweest, zelfs afkeurenswaardig, maar aan het einde van het boek geef je zielsveel om hem." vertelt de New York Times en ik moet ze gelijk geven. Jaren geleden zag ik de film, kocht ik de CD (begon mijn liefde voor Eddie Vedder) en op reis heb ik nu ook het boek gelezen. Maar vanuit de ogen van een mama zag het verhaal er toch net iets anders uit dan vanuit mijn naïeve puberblik. 


Als student die volop zocht naar een richting in haar leven, vond ik de tocht van McCandless en zijn idealen geweldig. Alles achterlaten, je volledige spaargeld aan het goede doel geven, paspoort en bankkaarten vernietigen en gewoon verdwijnen. Twee jaar heeft zijn familie niets van hem gehoord. Wat schaarse bezittingen en zijn eigen gezelschap. Meer had hij niet nodig op zijn trektocht door de USA, met als doel de zomer door te brengen in het afgelegen Alaska. De wildernis in. Hij was mijn held. Wat een idioot, denk ik nu. Hoe egoïstisch om zijn ouders zo uit zijn leven te bannen. Wat een nachtmerrie moet het voor hen geweest zijn.

Als in de film McCandless' visie en verwerping van de kapitalistische maatschappij mij aanspraken (naast de knappe acteur, de diepzinnige citaten en de mooie natuurbeelden), dan is dat in het boek de zoektocht van de schrijver om de motieven van de jonge avonturier te doorgronden. Wat bezielde deze twintiger om redelijk onvoorbereid de wildernis in te trekken en vervolgens nooit terug te keren? Krakauer maakt de vergelijking met een aantal andere idealistische, eigenzinnige, misschien ook wel excentrieke figuren die hun leven meermaals argeloos op het spel zetten. Want dat is wat McCandless gedaan heeft. Door met een minimum aan kennis, voorbereiding en materiaal het onverbiddelijke Alaska in te trekken. 

Tijdens de reis heb ik er veel over nagedacht en ook met mijn man over gepraat. Stilaan werd duidelijk dat het gedrag van McCandless misschien nog zo gek niet is. Om te beginnen was hij vooraan de twintig. Een leeftijdsfase die erom bekend staat om te experimenteren, grenzen op te zoeken en in het proces te spelen met je eigen leven. Hoe veel jongeren kruipen er bijvoorbeeld niet dronken achter het stuur? Een vergelijking die ook Krakauer uiteindelijk zal maken. Hij noemt het een soort overgangsritueel. Bovendien vertelde mijn man me over het avonturiersgen. Een gen dat ervoor zou zorgen dat mensen willen exploreren, zich aangetrokken voelen tot het onbekende, adrenalinekicks opzoeken, ... Mensen die drager zijn van dit gen gaan bijgevolg risico's nemen, want je krijgt nu eenmaal geen kick van een avondje in de zetel. 

En als dat nog geen verklaring genoeg is, dan heb ik bovendien ooit gelezen dat de hersenen pas volgroeid zijn op de leeftijd van 25 jaar. Pas dan kunnen we risico's echt inschatten, worden we voorzichtiger, ... Zo hebben we een vriend die graag overdreven hard met de motor rijdt. Nu hij de 25 voorbij is, zien we hoe ook zijn rijgedrag veranderd is. Plots staat hij stil bij de gevaren die zijn hobby inhoudt en kan hij ook de rust wat meer appreciëren. We zeggen niet voor niets dat verstand met de jaren komt.

Toch vond ik McCandless in de loop van het boek maar een gekke kerel. Hoe bizar is het dat hij over zichzelf praat en schrijft onder het pseudoniem Alexander Supertramp? "Hij dwingt zich tot kalmte. Alex heeft één reservepeddel. Kwijtraken is dood." vertelt hij over zijn tocht op de Calorado River. Tot ik me realiseerde dat veel mensen dat eigenlijk doen, mensen die volgens mij mentaal best oké zijn. Denk maar aan bloggers met een schuilnaam. Misschien had hij die schuilnaam ook nodig om een figuur te creëren die zich echt van zijn familie had losgemaakt en zich zo te ontdoen van banden die hem zouden kunnen tegenhouden in zijn grote tocht naar Alaska. Dat is ook wat hij doorheen het boek en de film blijft vermijden, een hechte band met andere personen. Want die kunnen zijn grote avontuur in de weg staan. Wat meteen een tragische noot geeft aan een van zijn laatste aantekeningen: "Happiness only real when shared."

Het verhaal van Christopher McCandless was een echte life changer. Na het zien van de film zeven jaar geleden is mijn kijk op de samenleving erg veranderd. Vanzelfsprekendheden werden plots in vraag getrokken en om mijn toekomst richting te geven, begon ik buiten de lijntjes te kijken. Er groeide ook een nog steeds heersend ongenoegen over onze eenzame, materialistische maatschappij. In een tijd waar wij zogenaamd alles hebben, heb ik nog nooit zo veel depressieve, ongelukkige mensen gekend. Reden te meer om het anders aan te pakken. Dus ben ik thuisblijfmama en staat mijn gezin, schrijven en vrijwilligerswerk voor mij op de eerste plaats. Niet geld verdienen en dingen bezitten.

Net als de film bracht ook het boek allerlei gevoelens in mij los. Soms werd ik boos, dan was ik zo ontroerd dat ik aan de ontbijttafel zat te wenen, om vervolgens weer diep in gedachten te verzinken. Mijn held gedroeg zich dan misschien een beetje als een idioot (overdreven idealistisch en roekeloos), maar op het einde hield ik inderdaad van hem. Nog meer als daarvoor.

Bron: Panoramio

Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

De mooiste beelden van onze reis

Ik hou zo van reizen! De eerste dagen, laten we eerlijk zijn, was het zoeken. Waar waren we aan begonnen? Rondtrekken met een kleine babypeuter die niet in de auto wou slapen en ook 's nachts geregeld van zich liet horen. Maar eens we een routine gevonden hadden, was het heerlijk. Twee weken zijn we weggeweest, twee veel te korte weken. Zijn mijn batterijen nu opgeladen? (Die vraag krijg je dan geregeld te horen.) Niet echt. Misschien na nog een reisje. (Of twee.)

Voor jullie heb ik alvast de mooiste foto's op een rijtje gezet. Ik vermoed dat er geen interesse is naar de volledige fotosessie van 450 foto's dus heb ik me tot 17 foto's beperkt. 

1. De eerste dag maakten we een stopje aan een speeltuin, vlak bij dit mooie duinlandschap. Deze naaldbomen vond ik echt prachtig. (Het is toegestaan om zoals mijn man met de ogen te rollen, want ik stond toen ook al alleen in mijn liefde voor deze bomen.)


2. De kust in Etretat. Meteen ook de reden waarom ik niet meer van de grijze Belgische kust vol flatgebouwen kan genieten.


3. De tropisch warme vlindertuin in Honfleur


4. Typische Normandische huizen in Beuvron-en-auge


5. De kleine man speelt voor het eerst op een strand, op Juno Beach nog wel. (Beetje gek als je bedenkt wat zich hier 70 jaar geleden heeft afgespeeld... En nu zit daar een kleine vent rustig in het zand te dabben.)


6. Restanten van de tweede wereldoorlog, het hoort bij Normandië. Dit was een monument ter ere van de Amerikaanse soldaten op een kerkhof in Colleville-sur-mer. En we waanden ons ook heel even in Amerika. Het hele kerkhof was groots, proper en verzorgd. 


7. Een klein moment van geluk toen ik onze schoenen bij elkaar zag staan... (Ja, ik heb ze zelf zo mooi bij elkaar gezet.)


8. Oesters eten aan de kust van Cancale. Conclusie: nog steeds geen fan.


9. Dinan, een betoverend Middeleeuws stadje


10. De Mont Saint Michel. Eindelijk heb ik hem ook eens bezocht!


11. Mijn hoogtepunt: een bungalow aan de kust gehuurd en elke avond ben ik (alleen) naar de zonsondergang gaan zien.


12. Eén van mijn favoriete foto's van de reis: mijn twee ventjes aan de Côte de Granit Rose.



13. Waar meteen ook de mooiste gezinsselfie getrokken is...


14. Boottochtje naar en wandelen op Sept-Îles. Een aanrader!


15.  Kroelen in de tent


16. In Jumièges bezoeken we de ruïne van een abdij.


17. En wordt meteen de leukste foto van onze kleine vent genomen.



Normandië en Bretagne, het waren zeker niet de meest exotische bestemmingen die we ooit bezocht hebben, maar het was er wel heel mooi. Het was zeker niet het beste weer dat we ooit gehad hebben (vaak bewolkt, regen en veel wind), maar gelukkig brak de zon geregeld door. Het vervoer was ook niet zo bijzonder (gewoon met de auto, niet met de magische bus of de motor), maar het was fijn om lekker warm en droog te zitten tijdens die buien.

Bovenal heb ik genoten van de tijd met mijn twee ventjes en het gezelschap. Meer heeft een mens (of toch deze mens) uiteindelijk niet nodig om er een goede reis van te maken.


En hoe waren jullie afgelopen weken nog?

Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS