Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

De mooiste fotomomenten van januari

"De tijd gaat snel voorbij," hoor je vaak zeggen. Vanaf een bepaalde leeftijd is dat effectief zo. Ik denk van zodra je een baan en een eigen stekje hebt. Dan heb je de handen lekker vol. Wanneer daar nog eens kinderen bij komen, gaat de tijd eens zo snel. Dan heb je de handen overvol. Intussen is de eerste maand van het nieuwe jaar weeral ten einde. Ook al vliegt de tijd, er gebeurt ook heel wat. Zeker als je door de foto's van de afgelopen maand begint te neuzen. En met een baby in huis zijn dat er een hoop! 

Wat leert hij snel bij
Deze maand is de kleine man negen maanden oud geworden. (Pff, negen maand al.) De vooruitgang die een baby op korte tijd maakt, is zo mooi om te zien. Mijn man is altijd twee weken weg voor zijn werk en tijdens die twee weken mist hij onvermijdelijk een kleine mijlpaal. (Gelukkig mist hij er even veel niet.) In het begin van januari waren we zo trots dat ons ventje goed zelfstandig recht bleef zitten. Voor het eerst kon hij in een kinderstoel op restaurant (veilig) mee aan tafel schuiven. Een week later vind ik hem twee meter van zijn speelmat, stralend dat hij zich helemaal alleen tot daar heeft kunnen verplaatsen. En kruipen? In februari dan?



Familie
Jullie weten dat we deze maand naar de China Light Zoo in Antwerpen zijn geweest. Niet alleen mijn kleine en mijn grote man waren aanwezig, ook de meter was van de partij. Tegenwoordig leiden we allemaal drukke levens. Toch vind ik het belangrijk om goede familie regelmatig te zien. Tijd moet je af en toe maken voor elkaar. Ik hoop dat ons ventje op deze manier een fijne band met zijn grootouders, meter en peter kan opbouwen. Foto's zoals deze koester ik enorm.


En het sneeuwt... weeral
Stiekem moet ik toegeven dat ik van sneeuw houd. De winter is best een triestig seizoen. Alles is zo kaal en grijs. Het is koud en regelmatig bewolkt. Maar als er sneeuw ligt, ziet het landschap er een beetje magisch uit. 


De kleine man was er echter niet zo van onder de indruk.


Bedankt
Een karweitje dat ik eindeloos heb uitgesteld: het maken van bedankkaarten voor iedereen die op babybezoek is geweest, een cadeau heeft gegeven of zijn wensen heeft overgebracht. Het werd hoog tijd om er werk van te maken en deze maand is het me eindelijk gelukt! Punt voor mezelf. De bedankkaarten zijn besteld en afgehaald. Nu nog een persoonlijke boodschap voor iedereen op de achterzijde schrijven. (Ik heb mezelf iets aangedaan. Misschien toch blanco versturen?) Oh ja, spoiler alert voor alle vrienden en familie die er eentje in de bus gaan krijgen. Sla de volgende foto misschien even over.



De winnaar
De mooiste foto van deze maand is deze van de kleine man op zijn speelmat. Je weet dat ik af en toe kan verdrinken in zijn blauwe ogen en deze week was het weer zo ver. Op dat moment zag ik de liefde die ik voor hem voel, weerspiegelt in zijn blik. (Nu we terug iets beter beginnen te slapen, kan ik weer helemaal verliefd op hem worden!)



Ik kan alleen maar afsluiten met een gezonde nieuwsgierigheid naar wat februari in petto heeft en een hoop goesting in het leven. Ik wens jullie allemaal hetzelfde toe!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ann en het slaaptekort

Te weinig slaap. Als ouder hoort het er in meer of mindere mate bij. Dat wist ik al voor ik aan kinderen begon. Ik weet nog dat mijn broer een paar maanden voor mijn bevalling (met de bijhorende portie leedvermaak) zei: "Geniet van je laatste maanden slaap." Ik dacht toen: "Yeah right. Ik ben het al gewoon om slecht te slapen en veel wakker te worden. Zo veel verschil zal een baby niet maken." Ik hoop dat ik dat niet hardop gezegd heb.



De laatste vier weken slaapt de kleine man niet zo goed. Velen onder jullie zullen dat intussen al weten. De laatste dagen begint er gelukkig beterschap te komen. Onze kleine  man is een lief en schattig ventje overdag, maar 's nachts liet het lange tijd te wensen over. Zoals mijn man het zei, werd ons ventje bij het vallen van de avond de werebaby. Eerst werd hij twee weken 's nachts huilend wakker of kon hij de slaap niet vatten. Daarna hoorde je hem twee weken om het uur of half uur luid kreunen. Zo luid dat mama en papa er wakker van werden en amper een uurtje aan stuk konden slapen. Het leken wel heuse folterpraktijken hier in ons nestje.

Mijn man en ik zijn tegen "laten huilen". Wij geloven erin dat het op lange termijn baadt om je baby te troosten als hij dat nodig heeft. Onderzoek (vraag me niet meer waar ik dit gelezen heb) heeft uitgewezen dat een baby die altijd getroost werd gedurende zijn eerste levensjaar minder huilt vanaf de leeftijd van één jaar. Twee weken hebben we onze kleine man dan ook getroost, gestreeld, gepakt en geknuffeld. En dat werkte. Hij stopte met huilen en viel zachtjes in slaap. Maar tegen het zeuren van de weken die daarop volgden, leek geen middel opgewassen. 

Dus begonnen we verder te zoeken. Zou hij ergens last van hebben? Eerst dachten we aan nachtmerries. Nu zijn we bij verborgen reflux of krampen beland. Een kwaaltje waar veel baby's in onze omgeving mee lijken te kampen. Dus proberen we al enkele dagen een andere kunstvoeding en dat lijkt te helpen. Ik ben er echter niet uit of het de voeding is die helpt of mijn "ik knuffel je tien minuten voor ik je wegleg waardoor je knus bij mama in slaap valt"-methode. Misschien had ik dat eerst moeten proberen voor ik van voeding veranderde.

Wat alvast niet heeft geholpen, is mijn hart luchten bij Kind en Gezin. Ik heb ontdekt dat hun visie me niet ligt. Gewoon laten zeuren en huilen. Anders wordt hij het gewoon dat je hem streelt en troost. OMG, mijn baby wordt het gewoon dat zijn mama hem affectie geeft als hij het nodig heeft(!) Liever had ik een luisterend oor gehad en iemand die mee zocht naar mogelijke verklaringen. Iemand die me zei dat onze aanpak mooi is, maar wel heel vermoeiend. Dus als we aan onze grens zitten, moeten we misschien toch proberen om het knuffelen 's nachts wat af te bouwen. In plaats daarvan kreeg ik een hoop "moeten" op mijn bord en een wrang gevoel in mijn maag. Dus ga ik vanaf nu naar vrienden voor raad en niet meer naar Kind en Gezin. Lesje geleerd.

Het valt me ook op dat er rond Kind en Gezin twee kampen bestaan: de mensen die tevreden zijn en de mensen die dat helemaal niet zijn. De ontevreden mensen hebben kinderen die op een of andere manier afwijken van de norm: een kindje dat wat kleiner is, een slechte slaper, eentje dat motorisch niet zo snel is, ... En dan doe je als ouder misschien wel iets verkeerd. Of dat gevoel geven ze je dan toch.

Eigenlijk ben ik aan het uitweiden. Ik wou het vooral over mijn negen maanden oude gebrek aan slaap hebben (want ook buiten de slechte perioden is de nachtrust van onze kleine man nu niet bepaald geweldig) en de effecten daarvan op een mens. Maar omdat ik al even bezig ben, zal ik het kort houden: moe, futloos, in weinig zin hebben, geprikkeld rondlopen, lijden aan geheugenverlies, spanningen met je partner, zombie-achtig uiterlijk, rommelig huis, ... Kortom: acht redenen waarom je misschien beter niet aan kinderen begint. Gelukkig zijn er dubbel zo veel om dat wel te doen.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

We had joy, we had fun, we had... a lot of years together

Vorige week hebben mijn man en ik een aantal karweitjes in het huis opgeknapt. Je kent dat wel. Kleine dingen die je blijft uitstellen tot je echt niet meer met een zuiver geweten kan zeggen: "We zullen dat nog wel eens doen." Zoals een houten bord met een spreuk en een kapstok ophangen, fotoalbums verder aanvullen, fotokaders vernieuwen, ... Zo hangt er in onze keuken een fotokader met drie foto's: van ons huis, van ons gezin en van ons favoriete voertuig. Ze bleken echter al lichtjes gedateerd...


Op de bovenste foto staat de houten chalet waar mijn man en ik ongeveer vijf jaar gewoond hebben. Het was op momenten erg idyllisch. Zo stond er op een winterse dag plots een hert in de sneeuw voor het raam. We hadden ook braamstruiken waarvan we in de zomer lekkere bessen konden plukken en het gebeurde niet zelden dat een wandelaar op onze "oprit" stond omdat deze niet doorhad dat het geen wandelweg was. Auto's kwamen er zelden voorbij (alleen die ene gebuur die een beetje verderop woonde) en je hoorde vaak enkel het ruisen van de wind door de hoge naaldbomen. 

Oké, in de zomer kon je niet aangenaam buiten zitten. Door de bomen geraakte amper een streepje zon tot aan het terras en in afwachting van dat streepje zon werd je door een zwerm muggen aangevallen. Bovendien was het er érg vochtig. Tijdens het verhuizen ontdekten we ongezonde leefvormen achter de kast, ondanks onze veelgebruikte luchtontvochtiger. En dan heb ik het nog niet over de teken gehad die onze poes terroriseerden. Desondanks was ik erg verliefd op ons eerste stekje en denk ik er met een glimlach aan terug.


Ik kan het bijna niet geloven maar deze zomer zijn mijn man en ik twaalf jaar samen, waarvan zes jaar getrouwd. Deze foto dateert duidelijk nog van onze vroegere jaren. Mijn man met zijn lang ongetemd haar (lees: hij ging niet naar de kapper) en in mijn kapsel ontbrak nog alle model. Hier zitten we op het terras van een Duits kasteel. Genietend van een tas verse koffie, de zon en de liefde. Aan onze kledij te zien, waren we toen op stap met de motor. 


Dat brengt me bij de laatste foto uit de fotokader: onze Yamaha Diversion. Met dit stalen ros hebben we verschillende reizen doorheen Europa gemaakt. Onder andere Spanje, Italië, Engeland en Hongarije staan op ons been there, done that lijstje. Oh, wat mis ik dat soms. Lekker tegen mijn man aangedrukt, mijn armen rond hem geslagen en rijden langs onbekende, vaak prachtige wegen. Alleen met mezelf en mijn gedachten. 

Ook onze vroegere manier van reizen kan ik al eens missen. We planden bijna niets op voorhand, vertrokken wanneer de weersvoorspellingen goed zaten en zorgden ter plaatse voor onze basisbehoeften. Soms heb ik me echt zorgen gemaakt: "Gaan we wel een slaapplaats vinden?" Soms was ik echt doorweekt of had ik het ijskoud. En soms kon ik niet meer denken van de honger. Uiteindelijk kwam het toch altijd goed en had ik alle vertrouwen in ons. We zijn nooit iets te kort gekomen. Als je op die manier reist, vergeet je  trouwens alle zorgen van thuis en leef je volledig in het nu. Heerlijk, toch? Ik kan goed begrijpen waarom de motor dé oplossing is voor menig midlifecrisis.

Tijd om onze fotokader aan te passen, want intussen ziet het er allemaal een tikkeltje anders uit.


Nee, we wonen niet meer in een houten boshut, maar in een huis mét tuin (en dit in het exotische Limburg). Het stenen bouwwerk hierboven is intussen al bijna drie jaar ons nestje. Stap voor stap zijn we elke ruimte aan het verbouwen en binnen tien jaar hopen we dat alles compleet naar onze zin is. En dan kunnen we waarschijnlijk weer helemaal opnieuw beginnen.


Ben en Ann zijn vervangen door Ben, Ann en Ian. In april is ons ventje geboren en is ons gezin een man rijker geworden. Ik had er aanvankelijk schrik voor, maar kinderen blijken toch een verrijking voor je leven en de liefde die je deelt met je partner. (Ja, dit zeg ik zelfs ondanks mijn weer zware slaaptekort.) Sinds onze kleine man er is, heeft het leven een beetje van zijn magie gewonnen. 


De meesten onder jullie zullen haar intussen al wel kennen: Fillmore. Nog voor de geboorte van onze kleine vent wisten mijn man en ik dat de motor tijdelijk plaats moest ruimen voor een ander (even cool, zelfs niet cooler) voertuig om mee op stap te gaan. Deze zomer hebben we met een paar maanden oude baby onze Volkswagenbus uitgetest en ze is meer dan goedgekeurd. De baby heeft zelden zo goed geslapen als toen. Waar gaan we dit jaar naartoe, schatje?


Tijden zijn veranderd. Zijn ze beter? Nee, gewoon anders. Ik heb genoten van de tijd met alleen mijn wederhelft. Lekker met z'n tweetjes, gaan en staan waar we willen, veel reizen, alleen met ons (en de poes) rekening moeten houden... Die dingen zijn verleden tijd. Maar we hebben er zo veel voor in de plaats gekregen. Van deze periode geniet ik zeker even veel.

PS: Ons ander belangrijk gezinslid niet vergeten! Het kleine monster gaat intussen ook al enkele jaren mee. Hier is haar voor (2008) en na (2014). Schattig!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

9 dingen die je als ouder niet wil horen

De baby is een dikke acht maanden oud. Dit wil zeggen dat mijn man en ik acht maanden papa en mama zijn. (Eigenlijk langer, want je bent al ouder vanaf de conceptie, maar oké.) Het ouderschap brengt blijkbaar een hoop uitspraken van andere mensen met zich mee waar je niet zo mee gediend bent. Hier een overzicht van de meest ergerlijke, aangrijpende, shockerende, (misschien een beetje kwetsende?), overbodige, irrelevante en absurde opmerkingen die de revue gepasseerd zijn.



1. "Het was vroeg deze morgen." Oké, als een kinderloos iemand dit tegen mij zegt, moet ik een beetje zuchten. 7 of 8 uur 's morgens is niet vroeg. Zeg dit aub niet tegen iemand met een pasgeboren baby die het verschil tussen dag en nacht nog niet kent. Of iemand met een baby die weeral gebroken nachten heeft door de zoveelste mentale sprong, tanden, snotjes, ... (Ja, we hebben ervoor gekozen om ouder te worden, maar iedereen hoopt stiekem dat het bij zijn kindje allemaal wel zal meevallen.) 

2. "Je ziet er moe uit." Thank you for stating the obvious! Ik weet het en dat zal nog wel een tijdje zo zijn. 

3. Dit geldt trouwens ook voor: "Heb je goed geslapen?" Laat de slaapopmerkingen gewoon een paar jaar voor wat ze zijn. Dat lijkt me het veiligst.

4. "Heb je die film onlangs ook gezien in de bioscoop?" Soms lijken mensen te vergeten dat het niet ideaal is om met een baby naar de bioscoop te gaan. Bioscoopbezoekjes zijn nu eventjes beperkt tot 1 à 2 maal per jaar, terwijl de baby bij de grootouders is. De kans dat ik die ene film gezien heb, is dan ook erg miniem.

5. "Je moet de auto nog eens kuisen." Auto kuisen kan vervangen worden door: de ramen wassen, het gras afdoen, ... Daar hebben we nu even geen tijd (en zin) voor. Maar voel je vrij om het voor ons te doen. (Wat mijn schoonouders dan ook al eens gedaan hebben.)

6. "Ik heb daar eigenlijk nooit problemen mee gehad," zei mijn schoonmoeder toen ik vertelde dat het soms niet zo eenvoudig is om voor de baby te zorgen. Vooral als mijn man een tijdje weg is en mijn klein ventje weer een moeilijke periode heeft. Wat ze niet beseft, is dat elke mama de meeste problemen gewoon verdringt. Anders zouden er alleen enige kinderen zijn. Luister nu maar gewoon naar mij en laat me wat zeuren als ik dat nodig heb.

7. "Kan jullie baby al kruipen?" Kruipen kan veranderd worden door: stappen, zelfstandig eten, handje klap doen, brabbelen, rollen, zich recht trekken, mama zeggen, ... Nee! Als ik iedereen (of toch veel mensen) mag geloven hebben zij baby's die doorslapen vanaf een week, zelfstandig boeken lazen toen ze een half jaar oud waren en de evenwichtsbalk op hun één jaar vlotjes overstaken. Om maar te zeggen dat alle andere baby's meer lijken te kunnen dan die van ons. Als onze baby iets nieuw kan, zal ik dat wel vol trots verkondigen. Je hoeft er echt niet achter te vragen.

8. "Wanneer komt er een broertje of zusje?" Hallo, het eerste kindje is er nog maar net. We don't do it like they do on the discovery channel. (Nee, toch niet.)

9. En het fijnste dat ik onlangs op mijn bord kreeg: "Je begint zelf ook naar baby te ruiken." Sindsdien heb ik een staaltje parfum standaard in mijn handtas zitten.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

China Light

Elke avond vanaf 18u (van 6 december tot 18 januari, nog maar enkele dagen te gaan dus) wordt de Antwerpse Zoo omgetoverd tot een Chinees lichtparadijs. De toegangspoort is een mooi voorproefje van wat de bezoekers binnen te wachten staat. 


100 kunstenaars hebben 631 lichtfiguren gemaakt. Van giraffen, olifanten, pinguïns en andere dieren uit de zoo tot typisch Chinese figuren zoals lotusbloemen, waaiers en de reusachtige Chinese draak.


Chinese artiesten verzorgen elke dag om 19u40 entertainment dat binnen het thema en de sfeer van dit evenement past. Er treden acrobaten op, een gracieuze vrouw bespeelt de Guzheng en er wordt een traditioneel theemoment gedemonstreerd. Intussen kan je de warmte opzoeken van de vuurmanden en genieten van een soepje of een (dure) warme drank.


De cijfers achter dit spektakel zijn onvoorstelbaar. De meer dan 600 figuren worden door 8500 lichtjes verlicht. Het maken van alle objecten heeft wel 16 227 uur in beslag genomen. De kleine figuren zijn in China zelf gemaakt, de andere zijn ter plaatse gefabriceerd. De lichtobjecten bestaan uit metalen frames omhuld door satijn. Dé topattractie is een 40 meter lange en 6 meter hoge Chinese draak die je aan de inkom welkom heet.


Zelf hebben we het lichtspektakel gisteren bezocht, samen met de baby. Heeft onze kleine man er veel aan gehad? Waarschijnlijk niet. Hij heeft een groot deel van de tijd lekker ingeduffeld in de kinderwagen geslapen. Maar mama en papa hebben ervan genoten!

Je hebt nog tot en met zondag de tijd om de China Light Zoo zelf een bezoekje te brengen. Nog een paar laatste beelden om twijfelaars te overtuigen.







TIP: Vanaf 17u kan je parkeren op de nabijgelegen Parking Nova voor 1,5 euro. Je mag alleen niet vergeten je parkeerticket aan de inkom van de Zoo te laten valideren.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ann blijft vechten tegen de voedselverspilling

Zes weken geen eten wegwerpen. Het klinkt eenvoudiger dan het is. Af en toe iets weggooien zit er blijkbaar goed ingebakken bij ons. Ondanks alle inzet en goede voornemens blijft er elke week een voedingsmiddel sneuvelen. 


Onze koelkast: leger en overzichtelijker dan ooit

Onlangs nog een beschimmelde ananas ontdekt die ik in de kelder had weggeborgen om binnen de acht dagen op te eten (want zo lang kan je een ananas in een koele ruimte bewaren volgens mijn bewaarwijzer). We waren hem niet vergeten, maar plots drong het tot ons door: die ananas hebben we bijna drie weken geleden van de Sint gekregen. Was dat niet pas vorige week?! (Er schort duidelijk iets met onze tijdsbeleving.) 

Maar er is goed nieuws: we boeken vooruitgang. Er worden minder etenswaren verspild in ons huisje dan vroeger. Ik hoop dat we op het einde van de zes weken (nog een kleine twee weken te gaan) zelfs zonder enige voedselverspilling kunnen. We blijven er alvast voor gaan!

En wat is er al veranderd?
Vier weken geleden zijn we met een hoop goede voornemens begonnen en eigenlijk hebben mijn man en ik ons daar al mooi aan gehouden. We stellen een weekmenu op, eten minstens eenmaal per week iets uit de vriezer, verwerken restjes in onze menu, ... Ik merk dat we eveneens gerichter winkelen. We zijn strikt in het volgen van onze boodschappenlijst en extra's kopen we nog zelden. Voor het koken en bewaren van voedsel heb ik meermaals beroep gedaan op de bewaarwijzer. Van pasta en aardappelen wordt een afgemeten portie bereid en ik probeer rekening te houden met de houdbaarheid van producten (zo zou je restjes maar tot twee dagen na bereiding mogen eten). Naast koken op maat proberen we restjes te voorkomen door sneller in te vriezen. Zo bevries ik nu bijna standaard een portie soep als ik een pot heb gemaakt in plaats van af te wachten of het hele zootje zal opraken of niet.

Maar voor een groot deel is het vooral een mentaliteitsverandering. Ik eet niet meer gewoon waar ik zin in heb. Als er beleg in de koelkast staat, zullen we eerst het minst houdbare opeten. Ook ons brood is vaak niet vers van de bakker. Oud brood wordt geroosterd en pas als dat op is, mag er een vers brood uit de vriezer of van de winkel gehaald worden. Zo hebben we al weken geen broodrestjes meer. Ook ben ik stiekem geen grote liefhebber van eten uit de vriezer. Meestal vind ik dat niet zo vers smaken. Maar toch was ik trots toen we zelfs met kerstavond vriezerrestjes in onze kerstmenu verwerkt hadden.

Om op de hoogte te blijven en nog ideetjes op te doen, heb ik me aangesloten bij de facebookpagina van Hoezo 50 Kilo. Hier verschijnen geregeld weetjes of tips rond het bewaren van voedsel of het recupereren van restjes. Wist je dat appels en bananen de rijping van ander fruit versnellen? Je mag ze dus niet bij ander fruit leggen, tenzij je juist graag hebt dat het snel rijp is. En zo leer ik elke dag bij. (En achtervolg ik mijn man tot vervelens toe met weetjes.)

En dit is de tussenstand
Ondanks alle inzet, blijft er wel voedsel sneuvelen. Wat doen we dan nog verkeerd? Niets denk ik. We doen wat we kunnen, maar de grootste vijand is onze vergeetachtigheid. Denk aan de ananas die we maar acht dagen konden bewaren en nietsvermoedend drie weken later wilden opeten. 

Toch heb ik niet het gevoel dat dit experiment aan het "falen" is. Om te beginnen is het gewoon leuk om ermee bezig te zijn. Ik ben ook elke keer trots als we iets uit de vriezer eten of restjes goed wisten te hergebruiken. Het voelt gewoon goed om voedsel niet zo maar weg te gooien. Ik voel me er een beter mens door. Als we echt luisteren naar onszelf en dat stemmetje in ons, weten we dat het verkeerd is om eten te verspillen. Als we dus willen zorgen voor een leefbare toekomst, wordt het tijd om meer naar dat stemmetje te luisteren.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS