Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Am I losing it (again)?

Dat vraag ik me de laatste tijd geregeld af. Ongeveer een jaar geleden is mijn depressie begonnen. Daar wees een herinnering op Facebook me op. Een jaar geleden heb ik blijkbaar een link naar mijn blog gedeeld, naar het artikel over de gevoelige peuter, een huilende mama en de baby die niet goed wou drinken. De huilende peuter is nu een vaak boze of droevige kleuter met autisme geworden, de mama is nog altijd heel gevoelig en leert zichzelf op dat vlak beter kennen en de baby is nu een peutermeisje dat nog steeds maar net genoeg eet (maar ze is gelukkig en gezond, thank god).

Het bewijs :-)
Makkelijk is het nog steeds niet. Gelukkig voel ik me nog steeds niet. Soms gaat het wel makkelijker en soms heb ik wel gelukkige momenten. Er zijn periodes dat ik terug meer energie heb, maar ik lijk het nog niet te kunnen vasthouden. Gelukkig kan ik wel geregeld van mijn kinderen genieten en heb ik niet meer het gevoel dat het life sucking monsters zijn. Ze kunnen me terug energie geven. Joepie! Maar op avonden zoals deze besef ik wel dat ik nog steeds veel moet dragen en er nog steeds best alleen voor sta.

De kleine man gaat sinds enkele weken drie dagen in de week voor een hele dag naar school. Dat is enerzijds een fijne verandering, want dat brengt overdag meer rust, maar er helemaal van genieten is nog niet aan de orde. Mijn kleuter komt redelijk overprikkeld en moe thuis na een hele dag school en is een emmer dat bij het minste overloopt. Deze keer was de druppel onze buurvrouw die onverwacht in onze tuin wandelde. (Ze komt soms groentenafval aan onze kippen geven, wat ik erg fijn vind.) Ik wuifde haar gedag en vroeg even te wachten om bij te praten. Ze zag mijn zoontje en vroeg aan hem hoe het op school was. Zoals meestal bleef hij gefocusd bezig met zijn auto en reageerde hij niet op de vraag. Niet zo erg. Dat was nog niet dé trigger. Wel zijn mama, die zin had om met de buurvrouw te praten en daardoor niet voldoende op zijn vraag om hulp in ging. Niet veel later ging er een boos en huilend ventje naar binnen.

Het volgende half uur bestond uit manieren zoeken om hem terug rustig te krijgen. In zo’n boze en droevige bui doet hij gelukkig niemand pijn (dat hoor je vaak bij kinderen met autisme), maar hij kan zich zo in zijn emotie verliezen dat hij helemaal ontroostbaar wordt. Hij wil gepakt worden, maar wil snel weer losgelaten worden. Hij wil zijn 'tutje', maar gooit die ook meteen weer weg… Het lukte me best goed deze keer om zelf gegrond te blijven en de rust te bieden die hij nodig had om weer de rust in zichzelf te vinden. We keken samen op de gsm en knuffelden (hij speelde terwijl met mijn haar, dat doet hij altijd om te kalmeren) en het lukte me zelfs om onze kleine meid zichzelf even te laten entertainen. Dat heb ik goed gedaan, dacht ik toen nog.

Later op de avond merkte ik wel dat ik prikkelbaarder werd. Het zeuren van de kleine man of huilen van de nog kleinere meid leken driedubbel binnen te komen en ik geraakte zelf helemaal overprikkeld. Dingen die me anders niet storen, kunnen dan aanleiding zijn tot een hap en een snauw. Zoals mijn kleuter die helemaal niet wou meewerken bij het aandoen van zijn pyjama. Eenmaal boven probeerde ik zoals elke avond tegenwoordig twee keer 'Milan gaat naar school' voor te lezen. Dat is de ultieme favoriet van ons meneertje, al meer dan een maand ondertussen. Zijn zus is het boekje bijgevolg al helemaal beu (en mama ook) en wou absoluut niet rustig mee kijken. Omdat ik mijn kleine peuter continu in het oog moest houden, kon ik me niet op het voorleesboek focussen. Dat stoorde me mateloos. En toch is ze er nog in geslaagd om in dat ene onbewaakte moment van het bed te sukkelen. Met een grote bonk en veel drama tot gevolg. Zij huilde ontroostbaar en hij werd door haar verdriet overmand. Op dat moment verloor mijn zoontje dan ook nog eens de controle over het glas water in zijn handen en morste zijn pyjama en het bed helemaal onder.

Dat was er te veel aan. De moeheid en vermoeiheid, de moeilijke periode van ons zoontje, zijn huilbui eerder op de dag, het gezeur later vanavond, het luide huilen van mijn meisje, het schuldgevoel omdat ik haar val niet had kunnen voorkomen, mijn zoontje die mee begon te huilen… én dan… nog eens morste ook! (Bovendien haat hij morsen en moet natte kledij meteen vervangen worden. Ik wist dus wat me weeral te wachten stond.) De mama die het allemaal onder controle had en nog geduld kon opbrengen, maakte plaats voor de boze mama die net weer iets te hard begon te roepen. En dan volgde de droevige blik in de ogen van mijn kleine man die mijn hart helemaal in elkaar deed krimpen (wat is er met mama aan de hand?).

Een jaar geleden had ik me er allemaal meer in verloren. In het schuldgevoel om wat er gebeurd was. In de angst om te "hervallen” die me op moeilijke momenten weer komt bezoeken. Am I losing it again?

Ik beslis om me te proberen focussen op wat er wel goed gegaan is.
Ik heb zijn huilbui na school goed opgevangen.
Ik heb mijn geduld verloren en te hard geroepen, maar gelukkig ook niet meer dan dat.
Er zijn al duidelijk bepaalde omstandigheden veranderd, door tijd of door mijn toedoen.
En ook ik ben niet helemaal dezelfde Ann meer van een jaar geleden. Terug een beetje sterker. Stap voor stap.


Maar wat kijk ik uit naar de dag dat ik terug blij kan verkondigen dat alles goed met me gaat. Dat ik geen moe of prikkelbaar stuk mens meer ben. Dat ik blij ben met mijn leven en gezin. Dat er rust is, in mijn hoofd en in mijn hart. Ik ben er klaar voor.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Zo'n stempel kan ook goed zijn

Ons zoontje, voor wie nog veel deuren mogen opengaan...

Tien jaar geleden werd ik in mijn opleiding Toegepaste Psychologie met waarschuwingen gebombardeerd: Pas op met het stellen van een diagnose; dit kan erg negatieve gevolgen hebben voor een kind. Een terechte boodschap in een tijdperk waarin er met stempels gestrooid werd. Een (onterechte) diagnose kan zeer nadelig zijn o.a. voor het zelfbeeld van het kind. Verder liggen de nadelen voor een groot deel bij de omgeving (vind ik). Leerkrachten, ouders, familie, ... zouden het kind kunnen reduceren tot zijn diagnose en alle gedrag van daaruit gaan bekijken. Een kind met autisme blijft in de eerste plaats een kind. Hetzelfde voor een kind met ADHD, dyslexie, ... en dat leek men lange tijd te vergeten.

Intussen heb ik echter geleerd dat een diagnose ook voordelen kan hebben. En dat vooral door mama te zijn van een kindje dat volgens mijn man en mezelf (en nog een aantal anderen) op het spectrum thuishoort...

Bijna een jaar geleden nam een verpleegster van Kind & Gezin voor het eerst het woord autistoform gedrag in de mond. Onze kleine man was toen 2,5 jaar en kreeg een gigantische driftbui nadat de lieve vrijwilligers hem wilden meten. Hij wou niet luisteren of meewerken aan de opdrachten die de verpleegster hem aanbood en maakte voortdurend een zeurend geluid. Aan dat zeuren waren wij trouwens zo gewend dat het ons al helemaal niet meer opviel. Vooral voor mij was het even schrikken toen de verpleegster haar bedenking deelde. Even. Daarna viel er eindelijk een stuk van de puzzel op zijn plaats. Daarom is ons zoontje dus anders!

Een jaar later is hij bijna volledig zindelijk, zegt hij meer dan honderd (vooral zelfgemaakte) woorden, krijgt hij een pak minder driftbuien en gaat hij enorm graag naar school. Maar anders is hij nog steeds. Dat zal hij ook altijd zijn. Mijn man en ik hebben zijn ‘anders zijn’ intussen volledig aanvaard (we houden er zelfs enorm van) en hebben gebruik gemaakt van het afgelopen jaar om ons verder in zijn autisme te verdiepen. We zijn een paar keer langs een auticoach geweest, hebben verschillende boeken gelezen en zijn intussen een jaar van creatief zoeken, uittesten, vallen en opstaan rijker. We zijn trots op de stappen die wij en hij al gezet hebben. De kleine grote successen. We geloven in hem en zijn toekomst. Maar makkelijk, nee, dat is het niet.

Zijn zusje van één jaar heeft duidelijk geen autisme. Zij ontwikkelt met het grootste gemak. Op haar veertien maanden heeft ze al een tientallen woordjes (of klanken die toch erg in de buurt van het juiste woord komen) en ze probeert er steeds meer en meer na te zeggen. Ze kijkt naar ons en doet ons na. Intussen is ze helemaal into stappen en wil ze niets anders dan oefenen. Wat een verschil met haar broer die altijd zo in zijn eigen wereldje vertoefde en zo hard moest/moet werken om elk stapje in zijn ontwikkeling. Onze dochter maakt voortdurend oogcontact, lacht met en naar ons, kijkt als we ergens naar wijzen en wijst op haar beurt naar de dingen die zij interessant vindt, ... Onze zoon deed niets van dat alles. Toch zeker niet toen hij zo oud was als haar. Door onze dochter bezig te zien valt het nog meer op hoe anders onze grote man is. Zij neemt alles in zich op als een spons, terwijl het bij hem zoeken is naar wegen om door zijn harnas doorheen te prikken.

Mag ik wel zeggen dat we enorm genieten van onze kinderen? Het afgelopen jaar hebben we gezocht hoe we ons zoontje het best konden helpen. We hebben hem vergezeld in zijn wereld tot hij interesse begon te tonen in die van ons. We hebben manieren gezocht om hem zindelijk te krijgen, wat een hele weg geweest is, en ontdekten dat hij een kei is in puzzelen. Een activiteit die we nu met plezier samen doen. Momenteel is het weer zoeken naar een weg om hem te stimuleren in zijn taal. Intussen wil hij al woordjes gebruiken, maar nu moet hij nog die van ons willen gebruiken. (Niet zijn eigen, doch erg mooie, taal. Een ster is bijvoorbeeld een 'sedeleh', een monstertruck is een 'kesseki' en zijn boekentas is de 'kettekas'.)

We zijn dankbaar om de stappen die hij zet, maar ook met de vooruitgang van ons meisje. Het is zelfs een beetje een wonder hoe gewoon en makkelijk het bij haar gaat. Iets wat door andere ouders en kinderen heel vanzelfsprekend genomen wordt, voelt voor ons aan als pure magie.

Ons zoontje doet het best goed, en toch willen we hem graag laten testen. Dat was in het begin zeker niet het geval. Na het fameuze bezoek aan Kind & Gezin, gingen we naar een auticoach. Is testen wel het beste voor hem? Kind & Gezin wou ons doorverwijzen, maar zelf twijfelden we. De auticoach heeft ons geholpen in te zien dat een diagnose veel voordelen kan hebben. Zo opent dat papier de deuren naar hulp en schept het duidelijkheid (voor de omgeving en voor henzelf). Haar ervaring was dat kinderen eigenlijk best wel goed met hun diagnose kunnen omgaan en het als een deel van zichzelf aanvaarden. (Zo lang de omgeving maar hetzelfde doet.) Kindjes die anders zijn en geen diagnose krijgen, kunnen zich heel hun leven afvragen wat er ‘mis is met hen’. In deze gevallen kan een stempel net goed zijn voor het zelfbeeld en heel wat ellende voorkomen.

Mijn man en ik willen ons zoontje laten testen en hopen zelfs op een diagnose (hoe gek dat misschien ook mag klinken). Voor ons zou dat papier duidelijkheid brengen (een kader waarbinnen we met anderen kunnen communiceren) en een stok achter de deur zijn voor het geval er bijvoorbeeld problemen opduiken op school.

Mijn man heeft zelfs schrik voor een leven zonder diagnose wat ons zoontje betreft. Zelf heeft hij zich altijd anders gevoeld en heeft hij nooit begrepen waarom. Hij kan nu zien dat hij zelf waarschijnlijk autisme heeft en dat heeft hem veel deugd gedaan. Er is een zekere rust gekomen. Hij begrijpt zichzelf beter. Dat willen we ook voor onze kleine man.

Onze kinderpsychiater wil echter niet bepaald meewerken.

In juli zijn we met onze zoon op een eerste gesprek geweest. Hij deed het echt heel goed. Hij kwam mooi tot spel, zocht contact met ons, heeft samen met ons een boekje 'gelezen', maakte 'oogcontact' met haar (we denken dat hij naar haar bril keek), ... Haar (voorbarige) conclusie: onze zoon heeft geen autisme. Hij volgt gewoon een eigen ontwikkelingspatroon en heeft misschien wel bijzondere aandacht nodig. Die vage zever vind ik persoonlijk vervelender dan een duidelijke diagnose. Maar oké. Wij zijn vooral boos omdat ze conclusies trekt op basis van haar eigen observatie van hooguit een uur en ons verhaal links laat liggen. Net zoals alle informatie die ook de school en het CLB intussen verzameld hebben.

Bovendien heeft de psychiater het bijvoorbeeld over deuren die zouden sluiten als ze een diagnose op onze kleine man zou plakken. In onze ogen gaan er alleen maar deuren open. Op school kan hij hulp krijgen, wij kunnen hulp krijgen, zijn taal kan actief mee ondersteund worden, … Dus hebben we gevraagd om hem toch te testen, ondanks haar advies. Wat ze nu ook gaan doen. Eind deze maand hebben we terug een afspraak en kunnen we eindelijk van start gaan met de diagnostische procedure. Na een viertal gesprekken zal de kinderpsychiater samen met haar team beslissen of er inderdaad sprake van autisme kan zijn en verder testen indien nodig.

Ik vind haar voorzichtigheid in het geven van diagnoses goed. Dat mag zeker zo blijven. Lange tijd heeft men dat niet gedaan en werden er veel kinderen die het eigenlijk niet nodig hadden gelabeld. Als tegenwind daarvoor is er dan de 'pas op met die stempels' beweging gekomen die volgens mij in een diagnose-angst is uitgemond waar we geen stap mee verder komen. In die angst zit onze kinderpsychiater nu vast...

Ze beschouwt een diagnose als iets negatief, als een 'deurensluiter'… Als onze zoon ons één ding geleerd heeft, dan is het dat 'anders zijn' zo mooi kan zijn en helemaal niets negatief is of toch niet hoeft te zijn. Negeren of doen alsof er niets is, dat kan erg negatief zijn. Daar komen wij noch hij een stap mee verder. Sinds wij van zijn autisme overtuigd zijn en hier rekening mee houden in onze aanpak, is hij met grote stappen vooruit beginnen gaan. Een diagnose kan dus echt in positieve zin het verschil maken. Hopelijk zal onze kinderpsychiater dit gauw inzien.

Kroelen met de kleine man.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

"Dag kleine kind" (Over in therapie zijn, over jezelf beter leren kennen, over verandering)

Het fijne aan therapie is dat je jezelf veel beter leert kennen en veel beter met jezelf leert omgaan. Iets is me de afgelopen periode heel duidelijk geworden. Ik weet nu wat me tegen houdt of tegen gehouden heeft om gelukkig te zijn: mijn kleine kind. Dat kleine stukje in mij dat altijd heel droevig en heel boos is gebleven om haar jeugd en alles wat er is misgegaan. Dit bericht is zeker geen eind goed, al goed. Ik zit nog steeds volop in mijn proces. Maar er zijn dagen dat ik me bijzonder goed voel en mag proeven van wat ik hoop de eindrit van deze emotionele rollercoaster te zijn.

Voorlopig is mijn leven er nog één vol ups en downs, waarbij de ups niet hoog genoeg zijn en de downs veel te diep. Als ik iets blijf koesteren is het hoop. Hoop dat het binnenkort allemaal veel beter zal zijn en dat deze brief weer een stapje in de goede richting is.

Dag kleine kind,

Stiekem heb ik je altijd een beetje lastig gevonden. Je bent een heel droevig kind dat vaak aandacht wil. En als je die aandacht niet krijgt, wordt je boos. Boos op mij en boos op de rest van de wereld. Die wereld heeft lang veel van jou gepikt en geslikt, maar stilaan komt daar een einde aan. 

Het is tijd om groot te worden. Je kan geen kind meer zijn. Er zijn nu anderen die de plaats van kind in huis verdienen. Of nee, er is wel plaats voor jou, maar die is is veel kleiner geworden en dat vond je lange tijd maar niks.

Ook ik heb lang veel van jou gepikt en geslikt. Je hebt een groot deel van mijn leven ingenomen. Anderen hadden energie, jij slorpte die van mij op. Anderen gingen werken en dingen doen, ik bleef thuis en wist me geen raad. 

Je verstopte je achter mijn man die als een papa voor jou moest zorgen. Oké, ik verstopte me achter mijn man. Ik werd afhankelijk en kon maar niet de kracht vinden om zelfstandig te functioneren. 

Soms moest ik wel. Dan ging hij naar het buitenland en heel even voelde ik me opleven. Heel even proefde ik hoe het zou zijn om een volwassenen en sterke vrouw te zijn. Maar het koste veel. Veel energie, veel stress. Het werd heel duidelijk dat ik nog veel te leren had.

Toch was het misschien geen vloek maar een zegen want ik weet nu waarnaar ik wil streven.

Misschien is het de truc om je niet lastig te vinden. Wat als ik zou stoppen met je weg te duwen? Wat als ik je bij de hand neem en de weg laat zien?

Gedaan met boosheid, gedaan met verdriet. Dag kleine kind, op naar het geluk.

Kom maar samen met mijn kindjes genieten van je tweede jeugd. Deze keer gaan we het doen zoals het hoort. Zodat je de kans krijgt om uit te groeien tot een fijne vrouw.

BRON: holtinternational.org

Zijn er nog mensen bij wie het mama of papa worden zo'n grote invloed heeft gehad op zichzelf? (Grote persoonlijke verandering, in therapie gegaan, een verwerkingsproces dat terug in gang geschoten is, ...?)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Hoe mindfulness mij helpt mijn depressie te overwinnen

Hallo, ik ben Ann en ik ben herstellende van een depressie. (Eindelijk kan ik het toegeven!) Een depressie die me zo overvallen heeft dat ik er erg onzeker en angstig van werd. Een nieuwe crash leek om de hoek. Als ik het nu niet had zien aankomen, waarom de volgende keer dan wel? Ik begreep niets meer van mezelf. Ik wist niet wat ik voelde, wat er in mij omging, waarom ik zo emotioneel en eenzaam was. Ann was een groot misterie geworden voor zichzelf. Tot ze de weg naar mindfulness vond...


Twee jaar lag het boek “Haal meer uit je leven met mindfulness” van Marisa Garau in mijn boekenkast. Gloednieuw en onaangeroerd. Tot ik een baby kreeg en een depressie, waarna ik besloot grondig aan mezelf te werken en terug in therapie te gaan. Daar leerde ik dat ik erg functioneerde op automatische piloot. “Wat denk je nu? Wat voel je nu? Wat wordt je in je lichaam gewaar?” Die drie vragen kreeg ik mee naar huis van mijn psychologe. Drie vragen die ik maar al te goed kende en vaak zelf mee gaf als 'huiswerk' aan cliënten. Dat is toch niet wat ik nodig heb, dacht ik eerst. Tot ik de oefening diezelfde week terugvond in het boek van Garau en ze een kans gaf. (Got the hint, universum.) En ja, deze kleine oefening deed me beseffen hoe weinig bewust ik me was van mijn eigen innerlijke wereld. 30 jaar heb ik rondgelopen als een kip met oogkleppen op. Ik deed maar wat. Tot ik frontaal en in volle vaart tegen die grote stenen muur botste en crashte.

Elke weg, ook die naar verandering, begint met kleine stapjes. Lezen in het boek van Garau was daar één van. In enkele duidelijke stappen en op basis van een aantal eenvoudige oefeningen toont ze hoe je van een zeurend, angstig persoon die geleefd wordt kan gaan naar een gelukkig, evenwichtig persoon die leeft. Op haar aanraden laste ik dagelijks momenten van bewust ademen in. Garau beschrijft een korte en een lange ademhalingsoefening. De korte kan je meerdere keren per dag doen; de lange elke dag op een vast moment. Na enkele weken begon ik het effect te voelen en merkte ik dat de dagen waarop ik niet aan haar oefening toekwam veel sneller blokkeerde.

In een volgend hoofdstuk moet de lezer zoeken naar zijn ware dromen en verlangens (en nadien de smoesjes die deze in de weg staan). Omdat ik graag serieus met de oefening aan de slag wou gaan, heb ze een tijdje opzij gelegd. Tot ik wist dat ik een uurtje zonder mijn twee lieve jengelende kindjes had en écht naar mezelf kon kijken op zoek naar de juiste antwoorden. 

Ben jij er ook klaar voor?


Stel jezelf dan de volgende vragen:

Waar droom ik van?
Wat wil ik?
Wat wil ik niet?
Wat heb ik hiervoor niet nodig?
Wat heb ik hiervoor wel nodig?
Wat kan ik doen om dit in werking te zetten?

Mijn antwoorden…

…hoewel ze heel persoonlijk zijn, wil ik ze toch delen. Here it goes.

Ik droom van:
- gelukkig zijn
- gezond zijn
- in balans zijn
- schrijven, dingen creëeren/scheppen
- iets betekenen voor anderen, nu in de eerste plaats mijn kinderen/ man/ gezin

Ik wil:

- op tijd tijd voor mezelf
- geregeld mediteren, tot mezelf komen
- geregeld bloggen, schrijven
- veel tijd doorbrengen met de kindjes en mijn gezin
- op tijd op date met mijn man of momenten voor ons hebben
- geregeld op reis gaan
- mijn zoontje begeleiden en ondersteunen in zijn autisme 
- genieten van mijn kindjes
- leren loslaten
- werken aan mezelf
- mijn eigen weg gaan

Ik wil niet:
- ik wil me niet terug eenzaam voelen en alles alleen doen
- ik wil niet hervallen in de automatische piloot en me ongelukkig voelen zonder te weten waarom
- ik wil me geen zorgen maken of toch zo weinig mogelijk
- ik wil niet zagen of zelfmedelijden hebben
- ik wil de begeleiding van mijn zoontje niet helemaal uit handen geven
- ik wil mijn kindjes beiden voldoende aandacht en liefde geven, onvoorwaardelijk
- ik wil niet te veel meegaan met de stroom
- ik wil niet aan het verleden blijven vasthouden

Dit heb ik niet nodig:
- angst en onzekerheid
- zelftwijfel
- schuldgevoel
- weerstand
- denken dat ik een slechte mama ben
- denken dat ik niet genoeg ben
- passief zijn

Dit heb ik wel nodig:
- Zelfliefde en zelfacceptatie
- Vertrouwen
- Steun
- Gelijkgestemde zielen
- Op tijd actie ondernemen
- Open staan voor nieuwe contacten, vriendschappen, …
- Momenten van reflectie

Dit kan ik doen (of blijven doen) om het in werking te zetten:
- naar de psycholoog en meditatiegroep gaan
- blijven leren en lezen over autisme en tijd maken om met mijn zoontje te werken
- blijven momenten voor mezelf en voor mijn partner vrij maken
- op tijd hulp vragen
- me aansluiten bij een facebookgroep die bij me past (vb. rond langdurig borstvoeden of natuurlijk ouderschap)
- zoeken naar een opleiding of cursus om te volgen
- een praatje beginnen met een mama/papa aan de schoolpoort, buren, wandelaars (sociale contacten!)
- schrijven, berichten posten op mijn blog, gedichten maken
- schrijfcursus terug opstarten of definitief afsluiten (beslissen!)
- het proces aangaan

Dat is mijn lijstje. Het meeste wist ik al en toch gaf het een heel voldaan gevoel om het op te schrijven en allemaal voor mezelf op een rijtje te hebben. Alsof ik eindelijk de blauwdruk in handen had om mijn leven verder vorm te geven.

Ben ik al aan de eindstreep van deze weg? Absoluut niet. Ik voel me nog steeds niet helemaal terug mezelf, ben nog steeds niet terug gelukkig, ... Heel vaak overvalt de 'automatische piloot' mij nog en moet ik me weer helemaal opnieuw herpakken. Er is nog werk aan de winkel. Old habits reallly die hard. Maar ik voel wel dat ik mijn weg gevonden heb. Het doel van mijn reis is duidelijker geworden: geluk.

En toch lijkt iets me nog altijd tegen te houden om in volle vaart op dat doel af te stappen...


Volg mijn blog via Bloglovin

FOTO Origineel: www.tickers4u.com

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

9 misverstanden over borstvoeding

Drie jaar geleden stond ik voor de keuze: borstvoeding geven of niet. Mijn eerste zoontje zou geboren worden en flesvoeding was zo wat de norm bij iedereen in mijn omgeving. Toch sprak het idee mij enorm aan: mijn baby die door melk uit mijn lichaam gevoed zou worden en knus aan mijn borst zou hangen. We gingen tijdens mijn eerste zwangerschap naar een infomoment over borstvoeding en de voordelen bleken enorm, zowel voor mijn kind als voor mezelf. Hoe kon ik dat allemaal weten en niet voor borstvoeding kiezen? Drie jaar later geef ik al elf maanden (and counting) borstvoeding aan mijn jongste dochter. Mijn zoontje heb ik bijna zeven maanden borst gevoed. En wat ben ik blij met die keuze!

Toch is het nog steeds niet de norm om je kind borstvoeding te geven en als er al voor de borst gekozen wordt, stopt de mama in kwestie er na drie tot zes maanden mee. Met mijn elf maanden begin ik zo stilaan bij de langvoeders te horen. Dat moet veranderen. Borstvoeding zou meer aanvaard mogen worden en meer als eerste optie gezien mogen worden i.p.v. iets waarvoor de mama zich op den duur zelfs moet verantwoorden. Geen “ik zal het proberen” meer, maar “ik ga het doen”. Om die beweging mee mogelijk te maken, zijn er alvast enkele misverstanden over borstvoeding (waar ik vroeger zelf van overtuigd was) die ik de wereld wil uithelpen.

1. Hap en klaar

Drie jaar geleden geloofde ik nog dat het zo simpel was: baby aan de borst, zuigen, melk drinken en klaar. Ja, het is zo simpel… én eigenlijk ook niet. Toch zeker niet in het begin. Dan kan er vanalles “mis” gaan: je baby kan de verkeerde zuigtechniek hanteren, je moet hem helpen goed aan te leggen, je tepels kunnen kloven krijgen of ontsteken, sommige kindjes zijn luie drinkers (here here) en stimuleren je productie niet genoeg, je productie kan sterk achteruitgaan of zelfs helemaal verdwijnen… Maar daarom zijn er vroedvrouwen die ons met al hun kennis en steun kunnen bijstaan, én die aan huis komen. Thank god!

2. Als je geen melk meer hebt, moet je stoppen.

Dat is een fabeltje dat mijn vroedvrouw al snel ontkracht had. Na de geboorte van mijn zoontje viel mijn melkproductie na tien dagen weg. Ik huilde tranen met tuiten en belde in paniek een vroedvrouw op. Zij kon me gelukkig geruststellen en zei dat ik door kolven mijn productie terug tot leven kon wekken. Gewoon twee dagen elke voeding kolven, ook al komt er niets uit op dat moment. Ze had gelijk; twee dagen later was de melk er weer. En mijn zoontje heeft nog zes maanden kunnen drinken.

3. Het is moeilijk.`

Dat is een misverstand en ergens ook niet. Borstvoeding geven gaat niet persé vanzelf, bij mij toch niet. Bij baby nummer één heb ik altijd moeten bijkolven om mijn productie op pijl te houden. Baby nummer twee was (en is) een moeilijke eter waardoor ik ook geregeld moe(s)t bijkolven, allerlei trucjes moest proberen om ze te laten drinken (waaronder eten geven in de draagdoek), tussendoor moest kolven en borstmelk met de fles geven (wat dan de ene dag super ging en de dag erna wou ze alleen borst), … MAAR nu ze groter wordt, gaat het allemaal makkelijker. Ik geef nog maar een paar melkvoedingen per dag en zeker als ze daarna in slaap mag vallen aan de borst is het heel knus. Momenten van onschatbare waarde. Ik zou er ondanks alle 'moeilijkheden' meteen opnieuw aan beginnen. Mama’s die geen borstvoeding geven of gegeven hebben, missen een heel intiem en mooi iets. 

4. Het is voor luie mensen.

Als dat zo was, zouden wel meer mensen het doen. Nietwaar? Maar intussen is het inderdaad gemakkelijk geworden. De eerste maanden is het echter doorbijten. En dat hoor ik wel meer zeggen.

5. Het is voor marginale mensen.

Dat is een overtuiging waar ik me voor schaam, maar ik had ze wel. Waarschijnlijk omdat borstvoeding totaal de norm niet is in mijn omgeving en ik weinig hoger opgeleide vrouwen kende die voor borstvoeding kozen. Dat is gelukkig intussen veranderd. Niet dat ik veel vriendinnen heb die borstvoeding geven, maar intussen heb ik via blogs en Facebook wel wat gelijkgestemde zielen gevonden. 

6. Je borsten zijn nadien leeggezogen theezakjes.

Ik heb mama’s ontmoet die dat effectief zullen beamen, maar ik ken ook mama’s die zelfs een cupmaatje meer hadden na het borstvoeden van hun kind. 
Mijn borsten zullen tot de theezakjescategorie behoren, maar dankzij borstvoeding ben ik ook massa’s overtollig vet kwijt en past de rest van mijn lichaam perfect bij die platte borsten.

7. Flesvoeding is even goed.

Sofie zegt het al in haar heel interessant artikel (Het is geen tussendoortje, een kind): Je kan niet zeggen dat je borstvoeding geeft en dat het beste vinden, zonder (de meeste) ouders die flesvoeding geven op de teen te trappen. Maar zonder oordeel of veroordeel, borstvoeding is gewoon het beste en de meest gezonde optie voor je kind.

8. “Als het lukt…”

Nog voor mijn eerste kindje geboren werd, plakte ik snel die zin aan mijn antwoord als mensen me vroegen of ik borstvoeding wou geven. Alsof ik me op voorhand al excuseerde, moest ik uiteindelijk toch flesvoeding geven. Er is volgens mij een soort laksheid gekomen. Borstvoeding is het beste, maar het is oké als het niet lukt. Dat is zo, maar doen we oprecht ons best voor we ermee stoppen? Hebben we echt alles geprobeerd? Ik ken ook mama's die graag borstvoeding wilden geven, maar die toch gestopt zijn. Vooral omdat ze hun partner of netwerk niet mee hadden.
Uiteindelijk heb ik echt voor de borstvoeding moeten werken, nee, moeten vechten. Gelukkig had ik de steun van mijn man en vroedvrouw, maar het deed me wel beseffen hoe belangrijk dat netwerk is. Soms heb je iemand nodig die zegt dat je niet op mag geven, dat je goed bezig bent, dat je een goede mama bent. Geen "Stop toch gewoon als het niet meer gaat", "Waarom blijf je al die moeite toch doen?" of "Ik snap niet waarom je nog borstvoeding geeft."
Met wat meer steun, begrip en acceptatie vanuit de omgeving, zou borstvoeding vaker 'lukken'.

9. Zes maanden borstvoeding geven is lang.

Ik geef nu elf maanden borstvoeding en zelfs dat is nog niet lang. Twee jaar raadt de WHO aan en tot het kind zeven jaar oud is, is hij gebaat bij moedermelk (zei onze vroedvrouw). 
Toen ik voor de zes maanden controle naar Kind en Gezin ging, vroeg de verpleegster of ik al rare opmerkingen kreeg over het feit dat ik nog borstvoeding gaf. Dat op zich vond ik een rare opmerking. Het voelde helemaal niet gek om dat klein, nog van mij afhankelijk wezentje, aan mijn borst te zien hangen. En het voelt nog steeds erg juist en natuurlijk.


Dan rest me alleen nog...

Sorry aan alle mama’s die ik misschien ooit zelf scheef bekeken heb. Het is oké dat ik een beetje borst zie wanneer je eten geeft aan je kleintje. Het is oké als ik een glimps opvang van je tepel wanneer je baby net loslaat. Het is oké dat je peuter op je schoot kruipt en om papje vraagt. Het is oké om je kind te voeden terwijl ik aan de tafel ernaast eet. Het is meer dan oké. Het is supermooi.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Terugblik

Ik hou van blogposts waarin de auteur vertelt waar zij (ik kies voor het vrouwelijke geslacht omdat ik eerlijk moet bekennen dat ik meestal vrouwelijke blogsters lees) op dat moment mee bezig is. Welk boek is ze aan het lezen, welke film heeft zopas haar hart gestolen, welk nieuw gerecht is zwaar gelukt of mislukt, … ? Twee jaar geleden heb ik voor het eerst een eigen “As we speak” geschreven (zo noemen deze berichten op de bekende blog Tales from the crib) onder de noemer "Momenteel". Enthousiast wou ik de draad van deze poging tot rubriek opnemen. Tot ik aan een “Momenteel” begonnen was die intussen al weer lang niet meer momenteel is. Nee, een terugblik, dat werkt voor mij veel beter. Een samenvatting van wat mij de afgelopen maand zoal bezig hield. Het resultaat is hetzelfde: de lezers zijn weer helemaal mee met wat er zich in mijn wereldje afspeelt. Hoera!

De afgelopen maand was ik een boek aan het lezen met de titel “Kies voor geluk”. Dit geeft perfect weer wat voor mij de laatste tijd centraal staat: de zoektocht naar geluk. Ik heb het ZWAAR gehad. Tijdens de herfst- en wintermaanden eigenlijk. Met de komst van de lente (deels toeval, deels waarschijnlijk niet) is het tij aan het keren. Intussen ben ik drie keer met een psycholoog gaan praten (nu ben ik pas echt een cliché: een therapeut die zelf in therapie is) en heb ik al verschillende kleine stapjes in de goede richting gezet. Traag maar gestaag doen deze hun werk.

Onderdeel van mijn weg naar geluk, is het zoeken naar een nieuwe hobby. Zo heb ik me recent aangesloten bij een meditatiegroepje dat maandelijks samenkomt. De eerste sessie was een erg fijne ervaring die me geholpen heeft mijn kindjes terug als energiegevers te zien en niet enkel als energiezuigende monstertjes (want dat kunnen ze ook zijn). De tweede sessie is een beetje in het water gevallen (lees: ik ben als enige komen opdagen) en de derde sessie is niet op de afgesproken datum doorgegaan (waardoor ik niet aanwezig kon zijn). Zo’n dingen zijn voor mij not done dus de kans dat ik ga afhaken, wordt meer en meer reëel. Misschien verder zoeken?

Ik ben nu al bijna een jaar fulltime thuisblijfmama en als ik één ding geleerd heb, dan is het dat ik activiteiten naast het mama zijn nodig heb om in balans te blijven. Maar wie niet? Naast een nieuwe hobby wil ik iets zoeken dat mijn verlangen naar zelfontplooiing meer voedt. Ik overweeg om terug vrijwillig therapie te geven. Dat heb ik ongeveer vijf jaar gedaan op TEJO (therapeuten voor jongeren) en met enorm veel plezier. Ik mis het gevoel van iets te betekenen, bij te dragen aan de maatschappij, de warmte die ik daar voelde, de contacten met even rare mensen als ik, … Melancholische zucht.

Eenzaam, zo heb ik me lang gevoeld. Want fulltime thuis zijn, is nu eenmaal veel alleen zijn met de kinderen. Blijkbaar is het dus waar dat je die conversaties met volwassenen nodig hebt. Ik denk dat ik veel uitstapjes en bezoekjes vermeden heb toen ik niets anders deed dan pipi dweilen van de grote man en mijn borst in de mond van mijn kleine meid proppen. Maar eindelijk is de kleine man nu zindelijk (wat een overwinning!), gaat hij naar school en is de kleine dochter groter, eet ze vast voedsel, … Nu spreek ik terug meer af met vrienden, ga ik weer geregeld op familiebezoek, sla een praatje met de ouders aan de schoolpoort of de buurvrouw, … Kleine dingen die echt een verschil maken. Dan toch.

Wist je dat ik trouwens enorm ben afgevallen? Eerst vond ik dat best fijn. Ik kon eten wat ik wou en leek toch gewicht te verliezen. Dankjewel borstvoeding! Tot ik amper 50 kg woog (zelfs minder) en toch maar eens langs de dokter besloot te gaan. Geen medische oorzaak te vinden. Een verrassing was dat niet. Ik wist ergens wel dat mijn lichaam gewoon besloten had om te tonen wat er al lang aan de gang was: er schoot niet veel van mezelf over.

Wat ongetwijfeld bijgedragen heeft aan mijn moeilijke periode is het autisme van de oudste zoon en de eetproblemen van de jongste dochter. In oktober begonnen de vermoedens te groeien dat onze kleine man autisme zou hebben. Het is een rollercoaster van emoties geweest. Eerst ontkenning, dan verdriet, wat angst, een groot schuldgevoel, … Centraal stond het feit dat ik me tekort voelde schieten. Het leek alsof zijn ontwikkeling stil stond en ik er met geen stokken beweging in kreeg. Met als bewijs het feit dat hij maar niet zindelijk wou worden.
Onze dochter wou intussen (nog steeds) maar net genoeg eten en net genoeg bijkomen. Hoe veel moeite ik ook deed. Ook de overstap naar vast voedsel was een strijd. Het is beter beginnen gaan van zodra ze tanden kreeg en zelf kon eten. Ik heb doorgezet en geef ik nog steeds borstvoeding, wat gelukkig geen strijd meer is en zelfs meestal erg fijne momenten geworden zijn. Niet dat ze nu ineens beter bijkomt of een grote eter geworden is, maar ik heb geleerd het (min of meer) los te laten. Eindelijk. Net zoals het autisme van mijn oudste. Ik aanvaard hem zoals hij is en we zijn blij om elk klein stapje dat hij zet. En sindsdien blijven die kleine stapjes ook met regelmaat komen. Geen toeval denk ik dan. Happy mama, happy kids.

Wie ook niet zo “happy” was met mijn grote dip is de wederhelft. De komst van baby twee was een grote verandering en heeft me toch ook deze keer weer enorm opgeslokt. Een half jaar is dat kleintje niet van mijn zijde geweken. Wat dus ook wil zeggen dat de man en ik amper quality time hebben gehad. Gelukkig is die draad intussen weer opgepikt en zetten we kleine stapjes in de richting van terug genieten van elkaars gezelschap en plezier hebben met elkaar. We proberen elke maand één keer op date te gaan en onze draai als koppel terug te vinden. Want uiteindelijk blijft hij wel degene waarmee ik graag oud zou willen worden. 

Makkelijk, nee, dat is het allemaal niet. Voor elke dag dat het me lukt om me beter te voelen, is er nog een dag waarop me dat niet lukt. Maar we houden vol.

To be continued.

En hoe is het intussen nog met jullie? Wat zou er in jullie terugblik staan? Heel benieuwd! Laat het me zeker weten!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Brief aan de jarige


Mijn lieve jongen,

Nog even en je wordt drie jaar.  Zo groot al. De cliché’s over tijd zijn echt waar. Maar gelukkig ben je ook best nog wel klein. Je ligt nog steeds naast mama in bed en speelt met mijn haar voor je in slaap valt. Als je moe bent of pijn hebt, wil je het liefst op mijn schoot kruipen en dicht bij mama zijn. Als je iets leuk vindt, kijk je me trots aan en wil je jouw geluk met me delen. Ik kan nog steeds genieten van het geluid van jij die jezelf ‘s avonds in slaap tut en van wakker worden met de geur van ‘pipipamper’ op de achtergrond.

We weten nu een half jaar dat je autisme hebt (nog geen diagnose, maar mama en papa zijn zeker) en het is niet altijd gemakkelijk. Maar beseffen dat je een "ontwikkelingsstoornis" hebt, maakt het wel beter. Nu hebben mama en papa tenminste het gevoel dat we je beter begrijpen en kunnen we meer geduld opbrengen. Zo kan je nog steeds erg boos worden en kan je niet zeggen waarom. Mama en papa proberen je dan te troosten en het gevoel te geven dat we er voor je zijn. Vroeger durfden we al eens boos worden op jou om een driftbui of je in de hoek zetten. Dat voelde nooit echt juist en gelukkig weten we intussen waarom. Je boosheid mag er zijn en die proberen we nu gewoon te aanvaarden. We snappen dat je gevoelens soms zo overweldigend kunnen zijn dat je geen blijf meer weet met jezelf. Toch zal mama blij zijn wanneer je deze fase ontgroeid bent.

Je wil nog steeds niet praten. Natuurlijk gebruik je wel een paar woorden. Net genoeg om de belangrijkste dingen aan mama en papa verstaanbaar te maken. En je zou mijn zoon niet zijn, moesten de meeste woorden niet met eten te maken hebben: koek, ta (tomaat), ap (appel), ei, ka (chocolade) en ke (drinken). De andere helft van je woordenschat heeft met voertuigen te maken, of course: toet (auto of eigenlijk alles met wielen), 'ush' (bus) en nieuw is ook ‘actr’ (tractor). Verder zijn ‘kijk’ en ‘kaka’ (alles wat met pipi doen en het potje te maken heeft) heel belangrijke woorden in je leven.

Wist je trouwens dat mama heel trots is op jou? We zijn al een half jaar of langer rond zindelijkheid aan het werken en sinds enkele weken doe je flink pipi op het potje! Eindelijk ben je die natte broeken beu en kan je tegen je lichaampje zeggen wanneer het wel en niet pipi mag doen. Intussen ben je weeral bezig met de volgende stap: pipi leren doen op het grote toilet. Op reis in Duitsland is het al gelukt! Misschien kan je binnenkort ook op school plassen? Mama is alvast erg benieuwd en enthousiast!

Papa en ik geloven erg in jou. Natuurlijk, soms wanhopen we wel, maar dat is omdat mama en papa nog veel moeten leren, niet jij. Je hebt ons laten zien dat je echt heel wat in je mars hebt. Je ontwikkelt misschien anders dan andere kindjes, maar uiteindelijk kom je toch op hetzelfde punt terecht (of op een ander punt dat even goed is). Zo doe je het flink op school, nu ben je stilaan zindelijk en praten zal je ooit ook wel doen. Als jij daar klaar voor bent en er de zin van inziet, vooral dat laatste.

Mama is heel blij met jou. Je bent erg lief en komt graag knuffelen. Je houdt van auto’s en alles wat daarmee te maken heeft, je eet graag eitjes, spek en frietjes (tomaatjes en pasta hebben momenteel even afgedaan als dé lievelingsgerechten), na een plasje op het potje kijk je graag filmpjes op de GSM als beloning (filmpjes over auto’s, natuurlijk), papa is je grootste held en jij bent die van de zus en mama, het beste cadeau dat we je gegeven hebben is een abonnement op Plopsa, verder ben je zot van de oma en opa, je meter en onze beste vrienden (en zij zijn verzot op jou). Je kan al alleen inslapen ‘s middags, maar ‘s avonds heb je nog graag het gezelschap en het haar van mama. Je gaat graag wandelen, fietsen en spelen in de speeltuin bij ons in de buurt.

Je houdt niet van kleverige handjes, pleisters, eten morsen op je kledij, je broek die aan je enkels hangt terwijl je op het potje zit, het moment dat je uit bad moet komen en afgedroogd wordt, wakker worden, de zus die aandacht wil (vooral als je nog maar net wakker bent), plaatsen zonder internet (en dus geen filmpjes kunnen zien op de GSM van mama en papa), vreemde mensen die je aanspreken en mama en papa die ruzie maken (maar welk kindje houdt daar wel van).

Mama heeft het de laatste maanden moeilijk gehad en ik denk dat je haar soms gemist hebt. Voor jou (voor je zus en de papa) is ze zich nu aan het herpakken. Het was bovendien niet zo makkelijk om een zusje te krijgen en plots de aandacht van mama te moeten delen. Ook ik mis soms de periode waarin het nog wij met z'n tweetjes was (of drietjes als papa thuis was). Maar intussen zijn we een nieuw evenwicht aan het vinden en koester ik de band die we delen des te meer. Je bent mijn zoontje, mijn eerste baby, mijn speciale jongen. Ik hou zo ONMOGELIJK veel van je. To infinity and beyond.

Gelukkige verjaardag lieve schat!




BewarenBewaren

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Het verhaal van een slechte eter en een mama die echt heel erg moe is.

Enkele maanden is het intussen geleden, het verhaal over mijn hele slechte eter. Niet willen drinken aan de borst, alleen willen eten terwijl ik met haar rondwandelde en haar wiegde, eten moeten geven in de draagdoek, ... Kortom: ontspannen gaan zitten was er niet bij. Ik moest alles uit mijn spreekwoordelijke kast halen om mijn kleine meid voldoende te laten drinken. En dan nog kwam ze maar net genoeg bij om niet hopeloos onder de benedengrens van de gewichtscurve te vallen. (Dramatische zucht!) 

Ze is intussen acht maanden oud, mijn kleine monster. Cute as hell, maar eten is nog altijd een hekel punt. 


De afgelopen maanden

Aangezien haar gewicht soms in erg kleine sprongetjes vooruit huppelde, bleef de vroedvrouw elke week of tweewekelijks langskomen om de kleine meid te wegen. Soms was ik dolgelukkig en kwam ze 180 gram bij op een week, om daarna weer teleurgesteld te horen dat ze maar 10 gram op twee weken was bijgekomen. "Heb je een verschil gemerkt?" vroeg de vroedvrouw dan. Eerlijk, zo veel verschil leek er niet te zijn in haar eetgedrag. Het bleek moeilijk in te schatten of ze nu veel at of niet. Toen ze vier maanden oud werd, was ik zo blij dat we aan vaste voeding konden beginnen. Maar de hoop dat het eindelijk beter zou gaan, bleek vals.

De overstap naar groentepapjes is niet voor elke baby evident dus mijn man en ik bereidden ons voor op het ergste. Toch wenste ik stiekem dat het die lepel was waar ze eigenlijk al maanden op wachtte en dat het allemaal lekker los zou lopen nu ze 'vaste' voeding mocht eten. De maand die volgde heeft ze nooit gretig van haar pap gegeten. Elke hap moesten we haar afleiden, overtuigen, iets geven om mee te spelen, ... Een portie van honderd gram kreeg ze in geen honderd jaar op. Zeggen dat ze de helft at, is redelijk positief.

We hielden vol en dachten dat het alleen kon beteren. Yeah right. Ons meisje werd zes maanden oud. We mochten fruitpap starten en vlees of vleesvervanger in haar groentepap doen. Misschien zou ze dat graag eten? In tegendeel. Er veranderde zo veel voor haar op korte tijd dat ze gewoonweg stopte met papjes te eten. Elke middag zat ik met een baby die haar koppige lipjes stijf op elkaar hield, wegkeek en elke hap weigerde. Na vijf dagen 'papjesstaking' kreeg ons meisje last van zeer pijnlijke constipatie. 

Haar zo pijn zien lijden, maakte mij wanhopig. Ten einde raad besloot ik Kind en Gezin te bellen. Op hun advies zijn we met fruitpap gestopt en begonnen we terug opnieuw. Alleen groentepap van groenten, geen vlees of aardappel erbij. Dezelfde smaak dagen achter elkaar, tot ze eraan gewend was. Pas dan mocht ik een nieuwe groente proberen. We moesten er ook rekening mee houden dat ze misschien geen aardappel lustte en kijken of pasta en rijst meer succes boekten. Bovendien mocht het eten geen bron van frustratie meer zijn. Een fijn, positief eetmoment creëren; dat moest voorop staan. Het was goed nieuws dat ik nog steeds borstvoeding gaf. Zo lang ik dat deed, moest ik me niet al te veel zorgen maken.

Dat leek te werken. Na enkele dagen kreeg ik terug een aantal hapjes groentepap in de mond van mijn meisje. Kleine stapjes, kleine succesjes. Daar was ik al blij mee. Meteen na haar voeding kreeg ze melk bij om het tekort aan te vullen. Zo ging haar constipatie eindelijk voorbij. Nooit gedacht dat ik zo van sappige kakapampers kon genieten.

Met het telefonisch advies van de vriendelijke verpleegster kon ik weer een aantal dagen verder. De week daarna was het tijd voor haar zes maanden check-up bij Kind en Gezin. Daar bleek ons meisje het goed te doen qua ontwikkeling, lengte en hoofdomtrek. Haar gewicht schommelde echter nog steeds onderaan de curve. Omdat de kleine meid er wel vrolijk en gezond uitzag, vermoedde de verpleegster dat er niets aan de hand was. Toch moest ze me doorverwijzen naar de kinderarts. Een week later zat ik met mijn dochter in de wachtkamer van de arts die haar meteen na de geboorte onderzocht had.

Ik deelde mijn zorgen die intussen nog steeds in mijn achterhoofd spookten. Is het normaal dat mijn meisje zo weinig eet? Kan het dat ze last heeft van iets tijdens het eten? De dokteres luisterde wel naar mij, maar leek me niet echt te horen. Ze veegde mijn zorgen van tafel: "Ja, uw dochter zit onderaan de curve, maar er moet één kindje zijn dat op de benedengrens ligt." Ik heb dus gewoon pech dat het mijn kindje is. Zal ik dan altijd een slecht etertje in huis hebben?

Misschien niet. Intussen eet ons meisje nog steeds niet veel van de papjes. Vorige maand moesten we terug beginnen met fruitpap en daar braakte ze zelfs letterlijk van. (Duidelijk.) Wat echter wel goed lijkt te gaan is het eten van stukjes. Geef haar stukjes brood, sandwich, een hardgekookte eitje, gestoomde schijfjes komkommer, erwten, pasta, puree... en haar mondje gaat gretig open. Ze moet het zelf kunnen pakken en in haar eigenwijze mondje steken. Natuurlijk is haar motoriek nog net niet fijn genoeg en zou het handig zijn moest ze al meer dan twee tanden hebben.

Is het probleem dan echt dat ze het gewoon zelf wil doen?

Het borstvoedingsverhaal

Intussen geef ik nog steeds borstvoeding. Acht maanden. Nooit gedacht. In een reactie merkte iemand onlangs op dat het intussen wel beter zal gaan. Eerlijk, zo geweldig gaat de borstvoeding niet. Ik had altijd dat romantisch (onrealistisch?) beeld in mijn hoofd: je baby aanleggen, laten drinken, aan de ene kant, aan de andere kant en een paar uur later opnieuw. Bij sommige vrouwen loopt het misschien zo, maar bij mij dus niet.

Ik geef regelmatig gekolfde melk van de fles, maar probeer twee voedingen nog zeker aan de borst te doen. Vooral de voedingen waarbij ze in slaap valt, kunnen erg knus zijn. Overdag echter wil ze zo graag rondkijken dat het bijna een marteling is om borstvoeding te proberen geven. Soms mag ik trouwens wel even gaan zitten, maar meestal moet ik nog altijd met haar rondwandelen. En als ik rechtstreeks wil aanleggen, kan ik best in een prikkelarme/donkere ruimte zitten. Verder zuigt ons meisje eigenlijk niet hard genoeg en moet ik bijkolven om mijn productie op gang te houden. Het blijft dus best wel een hele investering. 

Toch is het al bij al die moeite waard. 

Soms kan ik echt genieten van haar aan mijn borst te zien hangen. Haar ogen dicht, genietende geluidjes makend, haar handje dat mijn blouse vasthoudt. Dan komen er heerlijke knuffelhormonen vrij en kan ik niet anders dan haar kusjes geven en aan haar haartjes ruiken. Verder is ons meisje misschien geen goede eter, maar ziek wordt ze niet veel. Misschien verandert dat nu kleine man naar school gaat, maar voorlopig lijkt ze een goede weerstand te hebben. Plus, ik ben nog nooit zo slank geweest als nu. Geen betere manier om al je babyvet kwijt te geraken. 

Mama is moe (en misschien ook een beetje depressief)

Ik zou hier een hele klaagzang kunnen doen over mijn meisje en haar eetgedrag en vergeten dat ze zo mooi en lief kan zijn, maar dat probeer ik niet te doen. Wat ik nu probeer, is het los te laten. Ik laat ze eten wat ze eet, niet eten wat ze niet wil eten. Ik doe mijn best. Ik geef wat ik geven kan en wat er nog over is, geef ik nu aan mezelf. Of aan mijn auti zoontje.

Eerlijk, mijn kinderen hebben de laatste maanden zo veel van mij gevraagd dat er nog weinig Ann overbleef. De dochter die zo slecht at en de zoon die anders bleek te zijn, hebben al mijn energie opgeslorpt. Nu probeer ik kleine stapjes in de goede richting te zetten. Ik maak tijd voor mezelf, ben op zoek naar een nieuwe hobby, ga deze week met iemand praten (in therapie gaan zou ik het nog niet durven noemen), ... In de hoop dat ik snel terug mezelf ben en weer gelukkig in het leven kan staan. Want het is misschien één van de zwaarste periodes in mijn leven, maar het zou ook één van de mooiste kunnen zijn. Alleen voel ik dat laatste nu even niet.

Dus denken jullie tussendoor een beetje aan mij?


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS