Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Ann wordt 30 en doet zichzelf een omgekeerde bucket list cadeau

Huisvlijt had het er een tijdje geleden al over: de omgekeerde bucket list. Als reactie op de traditionele bucket lists die overal opdoken. We leggen onszelf (onrealistische?) lijstjes met 10, 30 of wel 101 doelen op. Maar is het niet veel leuker om de emmer eens om te draaien en te kijken wat we allemaal al wél gedaan en bereikt hebben? Dat leek mij de ideale manier om mezelf vandaag (de dag waarop ik 30 word) wat op te beuren: door een omgekeerde bucket list te maken

Daar gaan we!

1. Ik ben getrouwd in Las Vegas, in The Little Chapel of the Flowers, op 14 juli 2009. 
Dat verhaal heb ik jaren geleden al uitgebreid verteld op Reishonger.


2. Ik heb de afgelopen jaren heel wat reizen gemaakt en dat met verschillende voertuigenachterop de motor (Ik zat op dat kleine plaatsje tussen mijn man en het bagagerek.)


maar ook met het vliegtuig, de (huur)auto en tegenwoordig met onze Volkswagen T2.

3. Er staan al heel wat bestemmingen op mijn lijst: Zweden, Denemarken, Engeland, Duitsland, Nederland, Luxemburg, Frankrijk, Monaco, Spanje, Andorra, Polen, Tsjechië, Italië, Oostenrijk, Hongarije, Zwitserland, Marokko, Tenerife en Corsica. Check, check, check!

4. Maar de coolste waren wel: Nieuw-Zeeland (wat een prachtland!) en de USA (drie keer zelfs). En daar houd ik een hoop bijzondere momenten aan over:

  • Ik heb door talrijke indrukwekkende Nationale Parken gewandeld: Grand Canyon, Bryce, Zion, Yosemite, ... (F*ck, kies hier maar eens één foto uit. De klassieker dan maar...)

Grand Canyon National Park

  • Ik ben hoorndol geworden op het veel te drukke Times Square.


  • Heb met de fiets gereden door het bekende Central Park.


  • Ik ben gesmolten in het ondraaglijk warme Death Valley National Park. (Bijna 50 graden Celsius is iets te veel van het goede.)
  • Gokte in de bekendste gokstad ter wereld. 
  • En hier heb ik eveneens het ja-woord gegeven in de aanwezigheid van een zwarte, gigantische dominee en onze fotograaf als getuige. (Dat was zo cool dat het twee keer op de lijst mag.)


  • Ik ben al in Disneyworld geweest (en kan niet wachten om ooit terug te gaan).


  • Heb een Amerikaanse basketbal- en honkbalwedstrijd bijgewoond. Wat een aanrader is, zelfs voor een niet-sportliefhebber als ik.


  • Samen met mijn man heb ik naar de meest magische sterrenhemel ooit gezien in Zion National Park. (Stel je een pikzwarte hemel voor met wel duizenden, wat zeg ik, ontelbaar veel kleine witte lampjes. Wacht, je kan je dat gewoon niet voorstellen. Zo buitengewoon was het.)
  • Ik heb tussen de zeekoeien gekajakt (in Florida) en tussen de Zeeleeuwen (in Nieuw-Zeeland).

Abel Tasman National Park, Nieuw-Zeeland
  • Ik heb op het ijs gestaan van een gletsjer in Nieuw-Zeeland. (Vooraleer mensen gaan denken dat ik avontuurlijk en sportief ben, dat ben ik dus niet.)

    Franz Josefgletsjer, Nieuw-Zeeland

    • Ik heb in december aan een cocktail genipt op een terras in de Florida Keys (met de kerstversiering aan de bar, wuivende palmbomen, een prachtige zonsondergang en een aangename 25 graden).


    Een idee voor deze winter?

    6. Intussen ben ik mama geworden van een mooie, gezonde zoon.


    7. Ik heb twee Bachelordiploma's behaald en ben nadien nog een extra therapie-opleiding gaan volgen. Ik heb dus drie diploma's op zak.

    8. Geef nu meer dan vier jaar therapie aan kinderen en jongeren, en enkele hebben intussen een bijzondere plaats in mijn hart.

    9. Ben co-auteur van het boek 'Toveren met jongeren in woelige tijden' (een project van de organisatie TEJO waar ik therapie geef).

    10. En ik heb nu bijna één jaar een eigen blog. 

    Een lijst waar ik trots op ben!

    Hoe leuk het ook is om de emmer om te draaien, ik blijf toch fan van de traditionele bucket list. Zo legde ik mezelf een korte lijst op tegen mijn dertigste verjaardag.

    Ken je ze nog? 

    1. Meer reizen. Dat is duidelijk gelukt. Ik heb deze zomer twee reizen achter de rug en nu ligt er een derde in het vooruitzicht.  Man, wat doet dat deugd! Ik heb gemerkt dat ik dat echt nodig heb. Ik moet geregeld weg van het everyday life, ontsnappen aan de drukte en rondtrekken met mijn gezin.

    2. Een ingrijpende lichamelijke verandering. Ingrijpend was ze niet, maar een verandering was er wel. Ik heb meer kleedjes gedragen (heb er intussen zelfs nog eentje bijgekocht) en bovenal voelde ik me er goed in!
    De geplande tattoo is niet vergeten, maar ik was er niet klaar voor. Ik kan geen koru laten tatoeëren die symbool staat voor nieuw leven, evenwicht, groei, ... als ik me maar half voel (of beter: driekwart). Ik wacht nog steeds op het laatste stukje om mij(n gezin) compleet te maken.

    3. Baby nummer twee. Die is dus nog niet op komst. We hebben het geprobeerd, maar helaas.

    4. Iets doen dat ik nog nooit gedaan heb. Yep! Ik ben vorige week voor het eerst naar de opname van een tv-programma geweest: The Voice van Vlaanderen.

     

    Wat ik vooral fijn vond aan dit puntje is de invloed ervan op mijn mentaliteit: open staan voor nieuwe ervaringen. Ja zeggen als ik eerder nee wou zeggen. Iets om vol te houden.

    5. Groeien als schrijfster. Ik ben alvast terug gaan schrijven voor mijn cursus Korte Verhalen Schrijven en heb ook bij Reishonger de draad weer opgepikt. De eerste stappen zijn gezet.

    Ik zou mezelf een 3,5 op 5 geven. Aangezien puntje 2, 3 en 4 niet helemaal gelopen zijn zoals ik wou.

    Conclusie

    Hoewel ik het leuk vond om met mijn vijf dingen bezig te zijn, toch maakte mijn to-do-lijstje me ook rusteloos. De willens werden al snel moetens. Terwijl zo'n omgekeerde bucket list maken, dat gaf me enkel rust en een enorm tevreden gevoel! Plus veel goesting in onze derde vakantie dit jaar. (Spanje, here we come!) (En de wandelwagen blijft ook deze keer weer thuis!)


    Wat staat er allemaal op jullie omgekeerde bucket list, mijn coole lezeressen? 
    Of zou het niet leuk zijn om mee te doen en je eigen omgekeerde bucket list te posten? Laat het me dan zeker weten in de comments, dan kom ik lezen!

    • Digg
    • Del.icio.us
    • StumbleUpon
    • Reddit
    • RSS

    De humor ligt op de straat, of in ons geval, bij de buren!

    Schrijf een verhaal waaruit blijkt dat de humor op de straat ligt: dat is de opdracht van mijn schrijfcursus. Grappig genoeg, moest ik meteen ook letterlijk aan onze straat denken. Vooral aan alle mensen die ik daar tijdens onze dagelijkse wandelingen tegen kom.

    Sinds de kleine man er is, staat wandelen praktisch elke dag op de agenda. De peuter geniet ervan om in zijn wandelwagen of vanop mijn rug naar de omgeving te kijken. Dan steekt hij zijn kleine wijsvinger in de lucht naar elke voetganger die voorbijkomt en zegt luid ‘broembroem’ tegen alle voertuigen. (Ook tegen de mensen in een rolstoel, dat is iets minder.) Wandelen in ‘de Limburg’ betekent trouwens een vriendelijke glimlach of goeiedag van elke voorbijganger en niet zelden stoppen deze mensen om een praatje te maken.


    Bron: www.loesje.nl

    Onlangs hebben we de meest interessante man ontmoet: een kale, praatgrage veertiger. Ik vermoed dat hij net iets te veel gedronken had, want hij deed nogal familiair voor een eerste ontmoeting. Toen hij vroeg naar de naam van mijn zoontje zei ik wel drie keer “Ian”, maar hij bleef erop staan om hem Liam te noemen. “Liam, goh, wat een mooie naam.” Ik gaf het op en liet hem maar doen. Hij was toch zo dronken dat hij de dag erna niemands naam nog zou weten.

    “Blijkbaar zijn we buren”, vertelde hij ons. “Jullie wonen in het huis op de hoek van de straat? Waar de Hollander vroeger woonde?” Mijn man, die tijdens dit gesprek naast me stond, antwoordde bevestigend. Buren noemt hij ons. Wel grappig, want hij woont op het einde van onze straat. Maar in deze streek is blijkbaar iedereen die binnen een straal van een kilometer woont buren van elkaar.

    Dat mocht ik een tijdje geleden al ondervinden toen een andere praatgrage ‘buur’ (die twee straten verderop woont) me opbelde om me uit te nodigen voor een bezoek aan zijn nieuwe meubelzaak. Ik lag toen net lekker in bad tijdens het zeldzame uurtje voor mezelf en had helemaal geen zin in verkoopspraatjes, ook niet van sympathieke veel te familiaire bijna-buren. Dus wimpelde ik hem zo snel mogelijk af. Wat nog altijd in een telefoongesprek van zestien minuten resulteerde over het beroep van mijn man en mijn zoontje dat veel te snel groot zal zijn.

    Een paar jaar geleden woonden we nog in de provincie Antwerpen. Dit is dus een hele cultuurshock voor mij. Laat anderen maar lachen met de Limburgers, ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als hier. De mensen zijn hier gewoonweg verfrissend vriendelijk. (Misschien soms een beetje te vriendelijk, dat geef ik toe.) Maar in onze vroegere woonplaats hadden we onze buren nog niet herkend wanneer die happend naar adem in de goot zouden liggen. Dan heb ik het liever zo.

    Later die week kwam ik de kalende, praatgrage veertiger nogmaals tegen. De naam van onze kleine zoon wist hij inderdaad niet meer. “Ah, dag Brigitte!” zei hij. “Het is Ann”, verbeterde ik hem. De naam van de mevrouw wist hij dus blijkbaar ook niet meer. Een dooddoener voor iemand die het apprecieert als mensen haar naam goed onthouden (en schrijven). Ons tweede gesprek heeft bijgevolg niet zo lang geduurd. Ik vond hem sympathieker toen hij gedronken had.

    Wie we ook geregeld treffen, is een oudere man met een te grote snor en een veel te klein hondje. Van de praatgrage buur weet ik dat dit hondje tweeduizend euro gekost heeft. Wablieft? Toen hij dat vertelde, glimlachte en knikte ik alleen maar. Ik wist echt niet hoe reageren. Wat mij betreft, is een dier pas een hond als het tot aan mijn knieën (of toch minstens voorbij mijn enkels) komt. Laat staan dat ik duizenden euro’s zou betalen voor een huisdier. De oudere man begreep mijn neutrale reactie blijkbaar als interesse en begon over de vlekken op de pels van het hondje te praten (deze zie je beter als hij pas gewassen is) (uhuh) en over zijn vorige al even dure hondje. Dit was toch wel één van de minst interessante gespreksonderwerpen ooit.

    Dan is er nog de hele vriendelijke oude mevrouw. Ik geloof dat ze al in de tachtig is. Ze ziet er niet meer jong uit (lees: ze heeft zo veel rimpels als een pasgeboren shar-pei), maar haar geest is dat volgens mij wel. Altijd als ik haar zie, vertelt ze weer een stukje van haar levensverhaal of praat ze over haar achterkleinkind dat bijna geboren moet worden. Steeds met het enthousiasme van een geboren verhalenverteller. De eerste keer dat ik haar zag trouwens, stelde ze zichzelf voor als de eigenares van het huis met de groene brievenbus. Naar die brievenbus ben ik dus nog altijd op zoek.

    Ook kom ik al eens een ouder koppel tegen; zij gaan geregeld wandelen met hun kleinzoontjes. Deze zomer kruisten onze wegen elkaar toen we op de nabijgelegen heide naar de grazende koeien gingen kijken. Ik hoorde de grootmoeder vertellen over de bijzondere pels van de koeien en hoe ze helemaal uit Schotland naar hier gekomen zijn. Vol bewondering luisterden de twee blonde kleinzonen naar hun wijze oma. De week erna stonden mijn man en ik bij diezelfde koeien. “Komen die nu echt uit Schotland?” vroeg ik hem. “Natuurlijk niet.”

    Soms gebeurt het zelfs dat er van wandelen weinig in huis komt. Als onze buurman in zijn tuin aan het werken is bijvoorbeeld. Die buurman heeft vroeger in ons huis gewoond. Blijkbaar is dat een vrijgeleide om commentaar te leveren op onze tuin en hoe wij hem vooral niet onderhouden zoals hij dat vroeger deed. Verder is het best een goede man. Mijn tactiek is gewoon: knikken en zo snel mogelijk van onderwerp veranderen. That always does the trick! Gelukkig maar.

    Maar de buren die ons het nauwst aan het hart liggen, zijn toch wel de overburen. Het gezin met de twee tieners en de moeder die onze asociale kat komt verzorgen als wij op reis zijn. (Wat best vaak is de laatste tijd.) Met haar kan ik echt heel lang praten. Meestal eindigt (of begint, het is maar hoe je het bekijkt) een ontmoeting met een tas thee in de zetel of tijdens de zomer met een glaasje water op het terras. Ik ben wel blij dat onze gesprekken meestal op hun domein plaatsvinden. Sporadisch steekt ze de straat al eens over, maar om de één of andere reden is mijn huis dan telkens een puinhoop. (Waarschijnlijk omdat ik niet zo’n beste huisvrouw ben. Oeps.)

    Dit waren ze dan: mijn ‘buren’. De ene woont al wat verder dan de andere, maar het zijn stuk voor stuk bijzondere mensen. En ze maken onze wandelingen toch net dat tikkeltje interessanter!

    • Digg
    • Del.icio.us
    • StumbleUpon
    • Reddit
    • RSS

    Mijn eerste Liebster Award!


    En daar ben ik heel trots op :-) 
    Dankjewel Inge van La vie en mama, een blogster die ik zelf al een tijdje met plezier volg. 
    Wat is die Liebster Award nu juist? Wel, bloggers nomineren andere bloggers die ze leuk vinden. Aan de award hangt een vragenlijstje vast met persoonlijke vragen die ze aan hun genomineerden willen stellen. De bedoeling is om je 'geliebte' bloggers beter te leren kennen. In principe moet je 11 weetjes over jezelf vertellen, 11 vragen beantwoorden en 5 tot 11 andere bloggers nomineren waaraan jij dan weer 11 vragen stelt. De weetjes sla ik over, want die komen in de vragen al voldoende aan bod (en als je mijn blog volgt, weet je al veel van mij), maar aan de rest zal ik me proberen houden ;-)

    Dit zijn de vragen die Inge me stelde:


    1. Welke huishoudelijke taak vind je absoluut niet leuk?
    Afwassen!! Zeker als mijn man niet thuis is en ik ook nog eens moet afdrogen. Ik heb nu al spijt dat we de afwasmachine die in onze keuken stond toen we het huis kochten hebben weggedaan.

    2. Wat is je favoriete “bezighouding” op een regenachtige zondagnamiddag?
    Series zien, een bad nemen of puzzelen. Onlangs had mijn man voor het eerst in jaren nog eens een puzzel bovengehaald en daar zijn we als gekken opgevlogen. Met de verwaarlozing van onze kleine man tot gevolg ;-)

    3. Van welk seizoen hou je het meest?
    De lente:
    · de belofte op beter weer en meer zon
    · de eerste bloemen die open gaan
    · fris groene blaadjes aan de bomen
    · de vogeltjes 's morgens horen fluiten
    · terug meer gaan wandelen
    · terug meer energie
    · dagen die langer worden...
    Maar elk seizoen heeft wel iets moois.

    4. Als je een vakantiebestemming mocht kiezen, ongeacht de kostprijs, welke zou dat dan zijn?
    Enkele jaren geleden zijn we naar Nieuw-Zeeland geweest en dat was echt zo geweldig. Dus nu staat Australië al lang boven aan mijn lijstje. Maar als ik echt geen rekening met het kostenplaatje moest houden, mag het best een wereldreis zijn want reizen is nog steeds één van mijn grootste passies.

    5. Verklap me je favoriete zoete zonde!
    Ik ben geen zoetebek, maar af en toe kan ik enorm genieten van een klein doosje pralines van Leonidas. Pure chocolade, gevuld met praliné en krokantjes. Echt alleen die. 
    Er zijn niet veel mensen die dat weten :-)

    6. Trouwen of samenwonen?
    Om mijn man tevreden te houden, zeg ik maar trouwen :-)
    Neenee, zeker trouwen. Noem me ouderwets, maar ik vind het toch nog steeds iets romantisch en een hele, niet zo evidente stap (als kind van gescheiden ouders zeker).

    7. Onthaalmoeder of crèche?
    Ik ben zo blij dat ik geen van beide heb, maar als ik moest kiezen dan toch een onthaalmoeder. Ik geloof dat hun aanpak iets persoonlijker is en meer gezinsvervangend. Maar ik denk dat een (gelukkige) full- of parttime mama/papa toch het schoonste cadeau is voor een kind.

    8. Is er een verzorgingsproduct dat je absoluut niet kan missen?
    Haarlak. Mijn man kan er al eens om zagen en zegt dat mijn haar gaat uitvallen tegen dat ik 50 ben. Het maakt misschien niet veel verschil, maar toch voel ik me meer op mijn gemak met wat haarlak om mijn kapsel op zijn plaats te houden.

    9. Heb je een bepaald lied dat je linkt aan een gebeurtenis uit je leven? Welk lied en welke gebeurtennis?
    Een lied kan ik niet meteen bedenken, maar muziek is altijd heel belangrijk voor me geweest. De muziek van de Nederlandse groep Kane doet me denken aan het begin van de relatie met mijn man. 17 jaar, smoorverliefd en niets anders willen dan je tong in elkaars mond steken. 

    10 Hoe ziet jouw favoriete ontbijt eruit?
    Oh, ik ben echt een fan van ontbijten, liefst uitgebreid brunchen. Pistolets (tijger-), verse charcuterie, vers geperst sinaasappelsap en een lekkere tas koffie. Mmmmm...

    Nu mag ik 5 bloggers nomineren...

    Tromgeroffel!
    Vijf blogs die ik graag lees en apprecieer:

    - Blog van Sabrina: voor Sabrina met haar fijne mamablog die me al veel tips heeft opgeleverd (voor nieuwe blogs, recepten, ...)
    Keep it sweet and simple: voor Sopdet Si die me down to earth houdt
    En ze leefden nog groen en gelukkig: voor de altijd eerlijke Prinses en haar blog die ik echt heel graag lees
    Sheena blogt: voor een redelijk recent ontdekte blogster die ik nog graag zal volgen (vooral omdat ze vermoedelijk even veel van Eddie Vedder en Pearl Jam houdt als ik, ik ben bevooroordeeld :-))
    Literasa: ook een redelijk nieuwe blog voor mij. Haar blog gaat vooral over boeken, maar dat bewonder ik dan weer aan haar. Literasa zegt dat ze over boeken zal schrijven en doet dat ook. (Terwijl ik over het mama zijn ging schrijven en intussen al heel erg ben uitgeweid.) Maar dat maakt me meteen ook benieuwd om iets meer over de vrouw achter de blog te leren...

    En mijn 11 vragen voor hen zijn...

    1. Wat is de beste film die je ooit gezien hebt en waarom?

    2. Welk gerecht heb je echt helemaal onder de knie? (Waar je dus mee kan uitpakken als er bezoek is.)

    3. Deel de laatste foto die je gemaakt hebt. Waar was je? Met wie? Wanneer?

    4. Waarom ben je met bloggen begonnen? Waarover schrijf je het liefst?

    5. Wat is je favoriete blogpost? (Degene waar je het meest trots op bent.)

    6. Wat is je meest gelezen blogpost? Had je dat verwacht?

    7. Wat is je favoriete uitspraak? (De mijne is bijvoorbeeld 'Be the change you want to see in the world')

    8. Als je iets aan jezelf mocht veranderen, wat zou dat dan zijn?

    9. Wat is de beste dag van je leven tot nu toe? 

    10. Heb je ergens spijt van? Wat zou je graag opnieuw doen als je de kans had?

    11. Stel dat je een magische lamp vond en drie wensen mocht doen, welke zouden dat dan zijn? (en geen cliché-antwoord zoals “vrede op aarde” :-))

    Veel succes met het invullen van de vragen. 
    Ik kom echt zeker naar de antwoorden kijken, want ik ben superbenieuwd!


    • Digg
    • Del.icio.us
    • StumbleUpon
    • Reddit
    • RSS

    De moeilijke weg naar aanvaarding

    We weten allemaal dat ons leven onherroepelijk zal veranderen van zodra er kinderen zijn. En toch heb ik me door de impact hiervan laten verrassen. Een tijdje terug schreef ik dat ik al enkele weken door een dipje ging. Wat er juist mis was, daar kon ik de vinger niet opleggen. Ik wist dat het de samenloop van kleine dingen was, maar pas na jullie reacties besefte ik waar de kern van het probleem lag: mijn leven is 16 maanden geleden drastisch veranderd en ik bleef halsstarrig vasthouden aan een leven dat nooit terug zou komen. Dus moet/moest ik een rouwproces door om eindelijk tot een soort van aanvaarding te komen en een nieuw evenwicht te vinden waar ik me gelukkig bij kon voelen.

    Bron: www.psychologytoday.com

    Kübler-Ross onderscheidt 5 fasen in een rouwproces. Of het nu gaat om de dood van een persoon of huisdier, het einde van een relatie of vriendschap, het los moeten laten van een bepaald beeld of zoals in mijn geval van een bepaalde levensstijl. Deze fasen moeten we door (niet persé in chronologische volgorde) om met die nieuwe situatie te leren omgaan.

    Fase 1: Ontkenning. “Zo veel is er toch niet veranderd?!”

    16 maanden geleden werd de kleine man geboren en ik hoor mezelf nog tegen mijn man zeggen dat de verandering minder groot was dan ik dacht. Ook maakte ik mezelf geregeld wijs dat de verandering slechts tijdelijk zou zijn (18 jaar of meer is wel een  heel lange tijdelijk) en gebruikte dat eerder als excuus om me niet volledig aan de nieuwe situatie te moeten aanpassen. Geregeld schoof ik de zorg voor de baby en later de peuter af op de wederhelft in een soort wens om even opnieuw waarlijk kinderloos te zijn. Om verder te kunnen leven in de waan dat ik nog gewoon Ann was in plaats van 'mama Ann'.

    Die momenten van even zonder de kleine man te willen zijn, waren het probleem niet. Mijn motieven, daar wrong het schoentje.

    Ik merkte meer en meer een halsstarrig vasthouden aan gewoonten uit het pre-kids tijdperk. Zoals het 's avonds gezellig een uurtje voor tv zitten voor ik onder de wol kroop. Een maand of twee geleden werd dat echt onhoudbaar. De kleine man ging nu samen met ons slapen dus de momenten met z'n twee voor de tv werden noodgedwongen afgeschaft. Het was op tijd gaan slapen en overdag mens zijn, of langer opblijven voor dat tv-moment en zombie blijven. Ik koos het eerste.

    Fase 2: Onderhandelen. “Ik zorg al twee weken alleen voor hem, ik verdien dan toch...”

    Deze fase ging hand in hand met de eerste. Om het goed te praten dat ik de zorg voor babyzoon regelmatig van me afschoof, had ik een mooi arsenaal aan argumenten. Daarmee kon ik de wederhelft lekker emotioneel chanteren. Mijn man kwam echter thuis van twee weken werken en had ook nood aan rust. Die botsende verlangens zorgden geregeld voor strubbelingen.

    Maar naarmate de zoon groter werd, liet hij zich niet zo maar opzij schuiven. Mama zorgde al twee weken voor hem, dan kan het toch niet dat zijn hoofdverzorger het vervolgens twee weken geregeld 'laat afweten'?! De kleine man vroeg om consequent te zijn. Hij had nood aan een mama die er altijd is. 

    Fase 3: Boosheid. “Laat me nu toch eens gerust!”, “Wil je nu wel eens met je zoontje bezig zijn?"

    De kleine man kon er niet mee om als ik me terugtrok in cyberspace. (Noemen ze dat eigenlijk nog steeds zo?) Het was vooral in mijn schrijven en mijn blog dat ik van het mama zijn kon vluchten. Maar van zodra mama aan de laptop zat, kwam er een ventje aan mijn been staan: “Mumumum...” Ik kon me daar zo in storen. Ook aan de grote man die niet leek in te grijpen en zich volgens mij niet voldoende met de zoon bezig hield. 

    Ik was me echter niet bewust van de eigen onvervulde behoeften die ik op mijn wederhelft projecteerde. Ik wist dat de kleine man één van ons nodig had (bij voorkeur mama) en omdat ik diegene niet wou zijn, moest mijn man die rol vervullen. Als mama had ik de behoefte om in te spelen op de aangevoelde verlangens van mijn kind, maar in plaats van hier zelf gehoor aan te geven, schoof ik de verantwoordelijkheid door.

    De spanningen met de wederhelft namen toe en ik begon me slechter en slechter te voelen bij de momenten dat ik me mentaal van de kleine man afsloot. Alsof ik hem in de steek liet. Gewoon omdat ik even veel wou blijven schrijven en therapie geven als voor het mama worden. Ik wou wel thuismama zijn, maar tegelijk kon ik mijn oude leven niet opgeven.

    Fase 4: Verdriet. “Het probleem van de halve engagementen.”

    Ik voelde pijn. Om de spanningen in mijn relatie, om het leven dat ik miste, om de momenten dat ik mijn zoontje in de steek liet... Alles kwam samen. Ik kreeg het gevoel dat ik te veel wou en daardoor niets nog echt goed deed. Ik wou een bloeiende blog, een cursus volgen, nog wat schrijven voor een andere blog, veel therapie geven, even betrokken blijven in de organisatie waar ik vrijwillerswerk doe, ik wou tijd voor mezelf, tijd voor mijn relatie en een goede mama zijn. Maar niets liep zoals het moest. En dus volgde een crash.

    Fase 5: Aanvaarding. “Kiezen is winnen.”

    Ik ging op zoek naar een nieuw evenwicht. Ik leerde dat ik te veel wou doen, te veel hetzelfde wou blijven doen als voor het mama zijn. Er is een groot verschil tussen weten dat het ouder worden een groot en tijdrovend engagement is of eraan toegeven. Ik bleef er als een gek tegen vechten. 

    Dus zette ik mijn engagementen op een rijtje en maakte een hiërarchie. Wat is er het meest belangrijk? Ik zette er de filter op en hield die dingen over waar ik volledig voor wou gaan: het opvoeden van mijn zoon, het onderhouden van mijn relatie, af en toe therapie geven en schrijven als hobby. Om tijd te hebben voor dat laatste moest ik leren aanvaarden dat ik hier andere hobby's voor opzij zou moeten zetten zoals series en films zien. Maar om toch enige vorm van ontspanning te hebben na een schrijfsessie, ben ik terug beginnen lezen. Iets dat ik kan doen als de kleine man al lekker naast mij in het grote bed slaapt.

    Er is dus een kleine, maar belangrijke shift gekomen in hoe ik mijn dagen indeel en bepaalde engagementen heb ik laten varen. Voor degene die ik naast het mama zijn nog wel wil onderhouden, is vooral plannen heel belangrijk. Maar het meest ingrijpende is misschien wel dat ik het ouderschap terug meer als mijn hoofdactiviteit ben gaan zien en de rest als (ook wel belangrijke) zij-activiteiten. 

    Wat me enorm is bijgebleven is de reactie van Sopdet Si van Keep it Sweet and Simple. Ze vertelde dat ze overspoeld door de vele engagementen al eens op de resetknop durft drukken en wat dan overblijft is vooral veel zin om tijd met de dochter door te brengen. En dat is inderdaad wat er voor mij ook het meeste toe doet. De tijd nemen voor mijn kleintje en hem groot zien worden. En stilaan komt er dan wel terug meer tijd voor al die andere dingen die ik nu even voor hem terugschroef.

    Voor het eerst voel ik echt dat life as we know it daadwerkelijk gedaan is, maar door de aanvaarding van dat ene simpele feit kan ik genieten van het leven zoals het nu is. En daar heb ik mij een enorm schoon cadeau mee gedaan. Dus als mijn zoontje nu aan mijn been staat terwijl ik aan het schrijven ben, geef ik hem een stevige knuffel en steek mijn neus nog eens in zijn zachte haardos.



    • Digg
    • Del.icio.us
    • StumbleUpon
    • Reddit
    • RSS

    Ann zag 7000 mannen en vrouwen ploeteren door de modder (en wist dat ze nooit nummer 7001 zou worden)

    Bijna 7000 mannen en vrouwen staan klaar wanneer het startschot voor de vierde editie van de Fisherman's Friend StrongmanRun door de lucht gaat. En bij die hoop avontuurlijke lopers staat mijn ventje in zijn loopkledij zenuwachtig te ijsberen, klaar om te lopen en vooral heel erg vuil te worden.


    Trots en een beetje zenuwachtig, zo voelde ik me afgelopen zondag toen mijn man voor het eerst mee deed met de StrongmanRun. Een loopwedstrijd bestaande uit een parcours van 21km en 38 unieke hindernissen. Hiervoor waren we naar het noordelijke Hellendoorn gereden. Een rit van toch wel 2,5 uur, maar erg vond ik dat niet. De kleine man hadden we voor een dag bij oma afgezet en wij hadden nog eens een peuterloze dag. Plus, hét voordeel van een rit doorheen Nederland zijn de 'kroketten uit de muur' en daar heb ik lekker van geprofiteerd. Mmmmm...


    7000 lopers die allemaal hun nummer en goodie bag wilden afhalen aan de sporthal van Hellendoorn, is gelijk aan: een Ann die zich heel klein voelde tussen al die grote Nederlanders en gek werd van de drukte. Ik heb echt een hekel aan massa's. Gelukkig vonden we al gauw een vrije vierkante meter aan de rand van het terrein waar mijn man zich kon omkleden en ik zijn wedstrijdnummer kon opspelden. Klaar!


    Daarna begaven we ons naar de start en finish, waar we nog een uur nerveus moesten wachten voor de wederhelft eindelijk mocht vertrekken. Zes weken trainen en binnen drie uur zouden we weten of dat voldoende was. Intussen sprak ik hem nog wat moed in, hielden we elkaars handen vast en luisterden naar de opzwepende muziek (en de luidruchtige Nederlandse commentator).

    De laatste groep Staying Alive, waar mijn man toe behoorde, mocht eindelijk vertrekken en ik begon aan mijn eigen queeste. Mijn doel: mijn ventje zo veel mogelijk in actie zien aan de vier uitzichtpunten die verspreid lagen over het 21 km lange parcours. Uiteindelijk zou ik hem één maal zien aan de eerste hotspot. Daarna zou ik een uur tevergeefs aan nummer twee wachten om dan nog een uur terug naar de finish te moeten wandelen (want de pendelbus reed intussen niet meer, of course). Het voelde even alsof ik mee deed aan mijn eigen uitputtingsslag.

    Wat was ik blij toen ik mijn wederhelft terug zag, fris gedoucht en trots op zijn behaalde medaille.


    En dat vierden we met een typische festivalmaaltijd :-)


    Het heeft wel iets zo'n StrongmanRun. Een hoop (knappe) mannen en vrouwen die hun grenzen verlegd hebben, stralen van contentement (en de testosteronboost) en weer een straf verhaal hebben om aan de toog te vertellen. Maar ik was niet verleid om me in te schrijven voor volgend jaar. Laat mij maar lekker supporteren. Daar was ik al moe en smerig genoeg van.

    Interesse om ook eens mee te doen? (hahaha) Volgend jaar vindt de Fisherman's Friend StrongmanRun te Hellendoorn (Nederland) plaats op 4 september. Er is ook een Belgische versie te Zolder in mei, maar die datum is nog onbekend. Zeker doen! (Hum.)

    Hebben jullie al eens aan een loopwedstrijd of dergelijke meegedaan? Ik ben benieuwd of ik sportieve lezers heb :-)

    • Digg
    • Del.icio.us
    • StumbleUpon
    • Reddit
    • RSS

    Die week dat we zonder wandelwagen op vakantie waren

    Dingen vergeten, mijn man en ik zijn daar echt kanjers in. "Heb jij de buggy in de bus gezet?" vroeg de werderhelft toen we in Nederland de autosnelweg opreden. “Sh*t!” (Ja, volgens mijn man vloek ik trouwens te veel, klein werkpuntje.) De voorbereidingen van onze laatste reis gingen er nogal chaotisch en met de (on)nodige strubbelingen aan toe. Resultaat: een heleboel spullen niet bij. Waaronder sandalen en sokken voor de kleine man (gelukkig zijn we toch een beetje hippies), onze jassen en dus ook: onze wandelwagen. 

    "Laten we meteen een babyzaak zoeken en een nieuwe buggy kopen," was onze eerste reactie. Tot ik me realiseerde dat ik dit meteen als een test kon zien. Hoe zou het zijn om een week door te brengen zonder wandelwagen? Vertaling: de kleine man veel pakken en dragen in onze gloednieuwe Ergobaby Carrier (die we gelukkig niet vergeten waren). Ik ben altijd al een voorstander van natuurlijk ouderschap geweest, in theorie alvast, dus deze kans kon ik niet voorbij laten gaan. Is het in de praktijk ook iets voor ons? Al zag ik er aanvankelijk een beetje tegenop. Vooral mijn rug dan.


    De eerste stop van de reis hielden we in de IKEA van Eindhoven. Als kind aan huis was hier geen uitdaging aan. We wisten van de vele kinderstoelen die men in het restaurant voorzien heeft. Plus, er zijn speciale winkelkarretjes om je kleintje in te zetten en je winkeltas aan te hangen. Een wandelwagen hebben we hier niet gemist. In tegendeel. Tijdens dit bezoek waren we veel mobieler. Niet meer wachten op de lift, maar weer snel de trap of roltrap nemen.


    De volgende dag brachten we een bezoek aan de Burgers Zoo in Arnhem. Hier was ik een beetje nerveus voor. Een hele dag op stap en de kleine man die geen middagdutje kon doen in zijn wandelwagen. 

    Aanvankelijk was het wel fijn om onze peuter veel te dragen. Dan samen naar de diertjes kijken en kunnen volgen naar waar zijn blik gaat. Maar naarmate de dag vorderde en het warmer werd, begonnen mijn man en ik serieus te zweten en zo'n wandelwagen toch wel te missen. Ik heb zelfs even gekeken of we geen buggy konden huren (zoals Sabrina in Leuven gedaan had, you never know) maar dat was niet het geval. In de restaurants zijn ze in een dierentuin op kids voorzien dus dat vormde geen probleem en het middagdutje heeft hij in zijn drager gedaan, op de rug van mama. (Jammer genoeg maar een half uur, dus uitgeslapen was hij niet bepaald.)

    Zoals ik vermoedde, was mijn rug ook niet zo heel blij, maar mijn moederhart wel. Het heeft toch iets, dat dragen. Net als borstvoeding geven. Je kleintje zo dicht tegen je aangedrukt voelen... het versterkt alvast de band. 


    Uiteindelijk zijn we de dag dus zonder echte problemen doorgekomen. Al waren we wel blij dat we onze peuter tegen de avond in zijn autostoel konden dumpen.

    Naarmate de week vorderde, werd de kleine man de dutjes in de drager beter gewoon. Van zodra hij op de rug van mama gehangen werd en het doekje over zijn hoofd ging, vielen de oogjes binnen de vijf minuten dicht. 


    Mijn man en ik bleven de wandelwagen af en toe missen, maar dan vooral als drager van al onze zakken en spullen. Het is zoals met alles gewoon een kwestie van aanpassen. De grote pamperzak maakte plaats voor een compacte rugzak en we (vooral ik) moesten leren minder spullen mee te nemen.

    De voorlaatste dag van de reis wandelden we door Bremer-Haven en voor het eerst viel me op dat ik de buggy helemaal niet meer miste. Vijf dagen om af te kicken en aan te passen, zo lang duurde het ongeveer. De kleine man ging uiteindelijk zonder morren in zijn drager en keek rustig rond. En ik genoot vooral van het gevoel aan gewonnen vrijheid. Trappen kunnen nemen, geen liften meer moeten zoeken, elke winkel binnen kunnen, alles kunnen bezoeken (en geen plekje moeten vinden om die wandelwagen veilig te droppen), …


    Alleen tijdens de eetmomenten miste ik ons groot gedrocht wel. Je hebt nu eenmaal altijd een zitmogelijkheid voor je kleintje bij, om hem in vast te snoeren en rustig eten te geven. De kleine man vond het niet erg om op een grote stoel te zitten, maar ik miste het toch om zelf wat meer op mijn gemak te eten en maar een half oog in het zeil te moeten houden.

    De laatste dag van de reis was de ultieme test: een hele dag op citytrip naar Bremen. Wat mij opviel was hoe zeer de kleine man van het buggyloos leven genoot. (Kijk maar eens naar de foto :-)) Hij mocht altijd dicht tegen papa of mama aanzitten, slapen op de rug van mama, eten aan de grote mensen tafel of lekker rondkijken op de nek van papa.


    We begonnen ook meer te zoeken naar alternatieve oplossingen om ons ventje te entertainen en toch een beetje rust te hebben. Zoals een terrasje doen op die plaats waar ons kleintje in een zandbak kon spelen terwijl wij van onze café latte nipten. 


    Het deed me zelfs pijn te beseffen hoe doods hij er eigenlijk vaak bijzat in zijn wandelwagen terwijl wij ergens iets dronken of aten, alsof hij zich steendood verveelde. En dan gewoon omdat het voor mama of papa makkelijker was.

    De buggy afzweren doen we zeker niet, maar ik merk wel dat ik nu ook thuis minder snel naar die stoel op wielen grijp. Het is minder evident geworden om ons ventje in zijn wandelwagen te zwieren. Zo ben ik vorige week nog met de kleine man in de drager gaan wandelen. Leuk voor hem, maar ook voor mama, die even hard van die dichtheid genoot als hem.

    En jullie? Zouden jullie de wandelwagen kunnen missen of leiden jullie misschien al een buggyloos leven? 


    • Digg
    • Del.icio.us
    • StumbleUpon
    • Reddit
    • RSS