Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Wat is dat toch met al die "quality time"?

Je had al onder een steen moeten leven om al die stukken over de balans tussen gezin en werk te missen. Nu, ik leef een beetje onder een steen, want de impact was mij duidelijk ontgaan. Tot ik de artikels (de vrouwen- en de mannenversie) grondig doornam en de cijfers tot mij doordrongen. "Is dit dan quality time?" werd 100 000 keer gelezen en 20 000 keer gedeeld. Blijkbaar spreekt het heel wat mensen aan, waaronder mezelf.
 

Maar hoe meer ik het artikel en de reacties lees, hoe meer mijn maag gaat draaien. Want het toont mij nog maar eens hoe veel mensen belang hechten aan werken, geld, carrière. Naar mijn gevoel de minst belangrijke zaken in het leven. Zelf heb ik ervoor gekozen voorlopig fulltime thuis te blijven en voor ons zoontje (en het toekomstige tweede kindje) te zorgen. Hoe lang? Zo lang ze me nodig hebben. Ik heb geen plan zoals Ilse en zo heb ik het graag. Vind ik het altijd even fijn? Goh, nee. Dat kan ik eerlijk zeggen. Maar ik zou het niet anders willen.

Vorige week vrijdag ben ik voor het eerst terug met mijn vrijwilligerswerk gestart. Ik geef gratis therapie aan jongeren, één dag per week. Dit betekent dat ik één dag het voor alle (of toch de meeste) andere ouders normale leven vervoeg en mijn zoontje bij een oppas afzet. Deze is dan nog gelukkig mijn moeder of mijn schoonmoeder, geen totale vreemde die ik na een grondige screening heb uitgekozen en hoop met mijn kind te kunnen vertrouwen. En toch zakte de moed me in de schoenen toen ik mijn kleine jongen moest achterlaten. Het ging in tegen al mijn instincten die schreeuwden dat mijn zoon mij nodig had en dat ik bij hem moest blijven. Maar als er iets is dat we vandaag wel doen, is het leren om ons gevoel en onze instincten te negeren om te doen wat volgens ons hoort.

Ik heb al veel tegenwind mogen ervaren uit mijn omgeving ("Dat is toch niet van deze tijd") en als ik ooit terug werk zoek, zullen de meeste mogelijke werkgevers mij vast en zeker met een frons bekijken. Bovendien denk ik ook na over de invloed van deze keuze op mijn pensioen. Soms maak ik mij daar best zorgen over. Het is er nu eenmaal zo ingebakken bij onze generatie: "Je moet werken en zorgen voor je pensioen, dan kan je later van je oude dag genieten." Maar ik maak me even veel zorgen of onze generatie wel ooit op pensioen kan gaan en hoe hoog dat pensioen nog gaat zijn. Dus laat ik me maar van mijn jonge dagen genieten.

Thuis blijven, het is geen makkelijke keuze. Zo veel is zeker. Maar als ik elke avond mijn zoontje over zijn hoofdje streel en zijn ogen zie dichtvallen onder mijn warme hand, weet ik dat het de juiste keuze is. Er is geen enkele meer belangrijke plaats waar ik hoor te zijn. En mijn man? Die zou het liefst van al met mij ruilen.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

36 weeks and counting

Morgen wordt de baby 7 maanden oud. Exact 7 maanden geleden, een dag voor de bevalling, heb ik een kortverhaal geschreven over mijn zwangerschap. Ik had toen nog geen blog, nu wel. Dus kan ik het eindelijk met jullie delen. Volgens mij voelde ik stiekem dat het einde van de zwangerschap om de hoek kwam loeren. Als ik dan toch nog iets wou neerpennen over het zwangere leven, moest het dan gebeuren. Goh, wat herinner ik me de spanning van die laatste dagen nog glashelder...

Ja, ik weet het, ik had toen een vlek op mijn t-shirt. Die krijg je er tijdens een zwangerschap gratis bij.


Toen ik net zwanger was dacht ik dat er een magische tocht voor me lag waarover ik wekelijks verslag zou willen uitbrengen op een eigen blog. Sommigen onder jullie weten dat ik heel graag schrijf, vooral over mijn persoonlijke ervaringen. Er zit een kleine columnist in mij verborgen. Noem het gerust een kleine ijdeltuit die zichzelf lekker interessant vindt. En geef nu toe, een zwangerschap lijkt toch een perfect onderwerp om honderduit over te palaveren! Maar toen begon het braken, de misselijkheid, de krampen, het gebrek aan eetlust…. Laat staan dat ik zin had om achter mijn laptop te kruipen en hierover te schrijven. Viel dat even tegen!

Er valt eigenlijk heel weinig te beleven tijdens een zwangerschap. Dat klinkt misschien erg contradictorisch en een tikkeltje pessimistisch, want er zit uiteindelijk wel een klein wezentje in jou te groeien dat je leven voor eens en voor altijd zal veranderen. In het begin besef je echter amper dat er überhaupt iets in jou aan het rondzwemmen is. Gelukkig zijn er de maandelijkse echo’s. Dat waren elke keer weer momenten waar ik naartoe leefde. Dan kwam ik het kantoor van mijn gynaecoloog buiten met een foto van een miniatuurbaby en het besef dat die erwt binnen zo veel maanden mijn eerstgeboren zoon zou zijn.

Ik zou heel wat kunnen klagen en zagen over de afgelopen maanden (en dat ga ik waarschijnlijk ook doen, waarvoor alvast mijn excuses), want kwaaltjes heb je als zwangere vrouw genoeg. Op de moeilijke momenten vervloek je al die stralende vrouwen die naar je keken alsof de Heilige Maagd Maria (misschien niet de beste vergelijking) net voor hen verschenen was. “Oh, ik vond het geweldig om zwanger te zijn!” “Zwangere vrouwen zijn zo mooi.” “Geniet ervan!” (En zo'n enthousiaste types kom je doorheen je zwangerschap genoeg tegen.) Ben ik dan echt een abnormaal geval? Toch moet ik toegeven dat een zwangerschap inderdaad ook unieke momenten kent die je nooit zal vergeten. Momenten die een erg diepe indruk op je maken...

Om te beginnen is er het moment van de zwangerschapstest. Mijn man en ik hebben heel bewust voor kindjes gekozen (zeker mijn man) en op het moment dat we (lees: hij) er klaar voor waren (ik ben nooit echt klaar voor iets), ben ik met de pil gestopt. Wij horen nog bij de gelukkigen die niet meer moeite hebben moeten doen: weg met de anticonceptie en een keer meer vrijen. Een paar maanden later was ik een dag over tijd. We hadden net voor de avond gegeten. De maaltijd zelf herinner ik me niet meer, het glaasje rode wijn daarentegen nog zeer goed. (Wat een bitterzoete herinnering...) (Give me alcohol!) Tijdens de maaltijd hadden mijn man en ik het over een mogelijke zwangerschap en plots werden we te nieuwsgierig. Na het legendarische plasje op de stick wachtten we vol spanning het resultaat af. Toen we een plusteken zagen verschijnen, werden we door een golf van gemengde gevoelens overspoeld: ongeloof, blijdschap en ronduit blinde paniek. Daar stonden mijn man en ik dan. Samen te staren naar het begin van een nieuw hoofdstuk in ons leven. Eten hebben we die avond niet meer gedaan.

Ook de eerste keer dat ik de baby voelde bewegen is me bijgebleven. Ik weet niet meer hoe veel weken ik op dat moment was. Mijn man en ik lagen lekker knus in de zetel naar een film te kijken (een film die hij gekozen had en die me niet erg interesseerde, dat gebeurt wel meer), toen ik plots een vreemd gevoel gewaar werd in mijn onderbuik. Hoe die eerste beweging van de baby juist voelde, is moeilijk te omschrijven. Een collega van mij kwam nog het meest in de buurt toen ze uitlegde dat het op een scheetje onder water lijkt. Op dat moment riep ik het, zoals het elke toekomstige mama beaamt, enthousiast uit: “Ik heb onze baby voelen bewegen!” En mijn man legde zijn hand op mijn buik in de hoop ook iets te voelen.

Daarnaast waren er dus de maandelijkse echo’s. Het horen en zien van de hartslag, het kleine onidentificeerbare wezentje zien uitgroeien tot iets dat lijkt op een baby, ontdekken dat je een zoontje verwacht, je kleintje dat tuimelt in de buik, … en afgelopen week nog het zien bewegen van zijn longetjes. Telkens betrap ik mezelf erop om samen met de gynaecoloog naar dat kleine schermpje breeduit te lachen. Ik vervloek mensen die hun pasgeboren kind een wondertje noemen (beetje te melig als je het mij vraagt), maar stiekem ben ik tijdens een echo telkens door hem verwonderd…

Wat mijn man en ik zeker niet zullen vergeten is het kleine paniekaanvalletje toen ik 35 weken zwanger was. Ik ging nietsvermoedend op controle bij de gynaecoloog toen ze me plots meedeelde dat de baby al bijna op komst was. Ik moest het dringend rustig aan doen. Mijn hart sloeg een slag over. Mijn tas voor de bevalling was nog niet klaar (typisch), de suikerbonen moesten nog in orde gemaakt worden, ik had nog niet genoeg kleertjes voor onze baby en vooral… mijn man moest nog anderhalve week werken. Verbouwereerd begon ik op de tafel bij de gynaecoloog te wenen: “Hij mag nu nog niet geboren worden!”

Ik zou de volgende dagen bij mijn moeder blijven slapen tot mijn man die vrijdag thuis kwam (gelukkig had hij dit met zijn baas kunnen regelen). Dit vond onze baby echter niet voldoende. Ik kreeg ernstige oefenweeën tot op het punt dat ik de dag erna het ziekenhuis belde en op controle moest komen. Na de monitor raadde de gynaecoloog me aan om een nachtje te blijven. Het zag ernaar uit dat de bevalling al op gang zou kunnen komen. Geschrokken belde ik mijn man die alles liet vallen en enkele uren later trouw naast mij aan het ziekenhuisbed zat (wat een held). Toen begon het wachten…

De dag daarna was onze kleine spruit er nog steeds niet en mocht ik het ziekenhuis verlaten. Het was belangrijk om kaap van de 36 weken te halen. Dan zou onze zoon niet meer (standaard) in de couveuse moeten. Het idee van jouw kind in zo’n glazen bak wil je het liefst vermijden dus begon ik als een gek te rusten. Ik kwam zo weinig mogelijk uit het bed of uit de zetel en liet me volop bedienen.

Intussen hebben we de 36 weken bereikt. Afzien doe ik nog geregeld want de oefenweeën en allerhande andere pijntjes blijven. En mijn man die ziet af met mij, want hij moet nu al anderhalve week voor een veeleisende patiënt zorgen.

Elke avond ga ik slapen denkende dat ik die nacht misschien met gebroken water en weeën ga wakker worden. Het zijn spannende tijden en wel om twee heel verschillende redenen. Ik kijk er naar uit om onze baby te ontmoeten (Zou hij echt lijken op zijn pretecho? Ik hoop van niet.) maar tegen het afzien op de bevallingstafel kijk ik erg op. Zo ben ik in een constante staat van ontkenning. Mijn man wil dat ik zo snel mogelijk in arbeid ga en ik wil dat koste wat het kost uitstellen (uitstel van executie zeg maar). Maar ooit gaat er een punt komen dat zijn tijd er is en ik voel me daar allesbehalve klaar voor. Zal hij deze nacht komen? Morgen? Maandag? Komt hij in april of zal het mei worden? Geen idee. Ik weet alleen dat ik nu 36 weken (en 3 dagen) ben. 36 weeks, and counting.


En 24 uur later brak mijn water.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Joepie, de eerste verkoudheid

Het is zover. De herfst is volop bezig. Druilerig weer, dagen die steeds korter worden en de thermometer haalt geen 10 graden meer. En samen met dat slechte weer komen ook de druipneuzen in het land. Ons gezin is er lange tijd aan kunnen ontsnappen, maar deze week zit ook ik met een verkouden baby. Moeilijk inslapen, zich wakker hoesten, overdag lekker veel snot uit die neus en op tijd en stond zeuren omdat hij zich gewoon niet zo lekker voelt. Fijn!

Natuurlijk begon hij ziek te worden op de dag van zijn doopsel. 38 graden zei de koortsthermometer. Dat gebeurt bij onze kleine vent niet zo snel. En je weet (als je mama of papa bent) hoe dat gaat met koortsige baby's. Ze kunnen minder verdragen, hebben het moeilijker met drukte en willen wat met rust gelaten worden. Ideaal dus voor een baby die dezelfde dag gedoopt zal worden. Wanneer hij in het middelpunt van de belangstelling staat en alle mensen hem willen vastpakken. Het is dan ook niet te verwonderen dat mijn normaal goedlachse baby op een groot deel van de foto's staat met een lekker zuur gezicht. Laat staan dat hij dat water over zijn hoofd kon appreciëren!



De eerste nacht viel eigenlijk best mee, maar leuk is anders. Vooral het inslapen ging erg moeizaam. Normaal kan ik gewoon zijn tutje geven, even over zijn hoofdje strelen en de oogjes vallen al dicht. Nu kon hij dat verdomde tutje maar niet in zijn mond houden en bleef hij spartelen als een vis op het droge, happend naar adem. Na een half uur was het dan eindelijk gelukt, maar natuurlijk zaten we 's nachts opnieuw met de gebakken peren. Na zijn voeding (ja, hij eet nog altijd 's nachts) lag hij met grote kijkers in zijn bed. Uiteindelijk heb ik zijn neusje gespoeld en is hij met zijn kopje op mijn schouder in slaap gevallen. Hèhè!

De dag erna stroomden de snottebellen lekker uit zijn neus en heb ik hem als een echte irritante mama met een zakdoek achtervolgd. Ik vond het best schattig hoe hij als een typisch kindje zijn hoofd wegdraaide alsof ik hem stoorde in zijn veel belangrijkere bezigheden. Ik ging ook op zoek naar tips op het internet en ging ten rade bij mijn mamavriendinnen. Zo legde ik een ui naast het bed, heb ik bakjes water op de verwarming geplaatst, heb ik de raam overdag een tijdje open gezet, ... Alles om de kamer aangenaam van temperatuur en vochtig te houden. (De ui deed me denken aan mijn zwangerschap. Toen ik zelf geen medicatie mocht nemen tegen mijn verkoudheid en ook allerlei trucjes uitprobeerde om het me zo aangenaam mogelijk te maken. Dat mis ik toch niet!)

Dinsdag kreeg ik dan van mijn moeder een fles hoestsiroop mee om die avond aan hem te geven. Het was eigenlijk al een beetje te laat toen ik Ian klaarmaakte voor zijn nacht en op zo'n momenten gaat het natuurlijk mis. De hoestsiroop kwam er sneller weer uit dan dat hij erin ging, samen met zijn melk van twee uur geleden. Wat een stank! En dan kon mama natuurlijk al zijn kleren uitdoen, de overtrek verversen, de baby een beetje wassen en het zootje ook meteen in de wasmachine steken. Toen hij eindelijk in bed lag en ik in de zetel, was het bijna tijd voor mama om mee onder de wol te kruipen. Daar ging die tijd voor mezelf! En mijn afkeer van medicatie is er niet kleiner door geworden.

Vandaag lijkt de situatie min of meer onder controle. De nacht was voor hem zeer oké, zijn neusje loopt niet meer en zijn hoest lijkt ook beter. Hopen dat het zo blijft. Dan hebben we onze eerste verkoudheid met glans (en de bijhorende portie braaksel) doorstaan!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Klaar voor de doop

Vandaag wordt mijn klein ventje gedoopt. Alles is in orde: de doopkaars, het doopkleed, de schelp waarmee hij gedoopt zal worden (Ja, ik weet het, we moesten echt voor alles zelf zorgen.), de misboekjes, ... Ik kijk er eerlijk gezegd naar uit en dat had ik niet verwacht. Niet naar het hele kerk- en christelijk gebeuren, wel naar het samen zijn met onze familie en vrienden, terwijl er allemaal mooie lieve dingen tegen ons ventje gezegd worden en iedereen hem de beste wensen meegeeft voor het verdere verloop van zijn leven. Bovendien hebben we echt goede liedjes gevonden voor de viering die helemaal bij ons passen. Niet de zoveelste André Hazes of Trijntje Oosterzeik, maar wel geweldige live muziek van Eddie Vedder en Jack Johnson.

Maar oké, wat ik eigenlijk met jullie wil delen is een tekstje dat ik voor mijn kleintje geschreven heb in een melancholische bui. Want goh, wat ben ik toch verliefd op die kleine man. Ook al maakt hij me nog elke nacht wakker om te eten, stinken zijn pampers als een rioolputje en kwijlt hij als een buldog. Gek genoeg had ik dat niet verwacht. Ik had schrik om mama te worden en mijn baby'tje niet graag te zien. Het is dus net iets anders uitgedraaid. 

Ian,

mooie jongen
zo klein, zo lief
zo schattig en volmaakt
mijn hartendief.

Voor altijd verbonden
deel van mij
vult mijn hart met liefde
maakt me zo blij.

Dat groot rond hoofdje,
die helderblauwe blik,
dat piepkleine neusje
en wangetjes lekker dik.

Het mooiste geschenk,
de baby van mijn dromen,
is 6 maanden geleden
in mijn leven gekomen.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Handig, zo'n schattige baby!

Het leven kan soms erg verrassend uit de hoek komen. Kleine momenten kunnen plots een veel grotere betekenis krijgen. Uitstapjes kunnen onverwacht positief uitdraaien. Zeker als je een schattig ventje bij je hebt. Neem nu mijn bezoek aan broodjeszaak Panos gisteren. Ik ga daar al eens graag binnen voor een cappuccino of worstenbroodje (gisteren voor allebei, hihi) en mijn kleintje moest net zijn fruitpap hebben. Het ideale excuus!

Tijdens het fruitpapmoment kwamen er twee jonge meisjes binnen. Ik schat ze vooraan in de twintig. (Nu ik bijna dertig word, mag ik dat jonge meisjes noemen.) Ze zaten gezellig bij te praten en een broodje te eten. Tot ik mijn baby uit zijn maxi cosi haalde. Toen werden ze stil en zag ik ze loeren. Ik word niet zo heel graag bekeken. Het liefst ga ik lekker in het decor of in een massa op. Maar met een baby trek je nu eenmaal vaak de aandacht heb ik al gemerkt. Zeker met een lieve baby die veel lacht. Toen de meisjes recht stonden en langs mijn tafel wandelden, zei een van hen: "U hebt een mooie baby, mevrouw." En plots was mijn dag weer dat tikkeltje beter. "Dank u", zei ik met de nodige portie trots!

De fruitpap was op en mijn cappuccino ook. Tijd om in te pakken. Maar de baby trok intussen opnieuw de aandacht, deze keer van de mevrouw achter de kassa. Ze kwam vragen hoe oud hij was, hoe hij heette, ... The usual. (Ze was blijkbaar vergeten dat ze dat een maand geleden ook al had gedaan.) En begon daarna over haar eigen kindjes. De baby gaf intussen teken dat het tijd werd om te vertrekken dus stond ik recht en maakte ik aanstalten om de zaak te verlaten. Nog snel vroeg ze of ik interesse had in oude kleertjes van haar zoontje, een schommelstoel en nog wat spulletjes. De kleertjes deed ze zelfs gratis weg! En voor ik het wist ging ik buiten met haar naam en telefoonnummer.

Ik was niet alleen een cappuccino en een worstenbroodje in mijn buik (en aan mijn heupen) rijker, maar ook een fijn complimentje en gratis spulletjes. En dat allemaal dankzij mijn schattige baby!


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Op stap naar... Den Helder (slot)



De laatste dag
Deze laatste dag begint opnieuw goed. Eerst samen met het gezin wakker worden en lekker knuffelen. Daarna wacht het ontbijtbuffet voor de laatste keer op ons. Vandaag smaakt de koffie net dat tikkeltje beter (of ik ben na twee dagen aan de smaak van slechte koffie gewend). Ook nu hebben we geen probleem met ons ventje. Hij geniet ervan om in een nieuwe omgeving te zijn en al die mensen te zien rondwandelen. Regelmatig komt er ook iemand (meestal een oudere vrouw) boven zijn maxi cosi hangen en dag zeggen. Entertainment genoeg!

  

Het marinemuseum
In de late namiddag rijden we naar huis, maar eerst nog een museum bezoeken. Mijn man heeft me kunnen overtuigen om het marinemuseum een kans te geven (Klinkt me eigenlijk een beetje saai in de oren. Maar als je met een partner op reis gaat, moet je al eens iets voor de ander doen. Net zoals mijn man een keer meer gaat eten voor mij.) 
In het mooi verzorgde museum komen we alles te weten over de laatste 500 jaar marinegeschiedenis. De rondleiding begint met een knap ineengestoken introductiefilm (zeker een van de betere die ik al gezien heb doorheen onze reizen). Daarna ben ik vooral fan van de interactieve tentoonstelling over het leven op een werf. Je mag er zelf proberen lassen, lading hijsen, een kanon laden, … Leuk voor kinderen, maar ook voor mij!

Het museum heeft een indrukwekkende collectie schepen: een onderzeeboot, een ramschip, een mijnenveger en een brughuis van een vroeger wapenfregat. Vooral de onderzeeboot maakt een diepe (get it?) indruk op mij. Misschien omdat ik lichtjes claustrofobisch word van zodra ik de laatste trede van de trap afstap. Onze wandelwagen mogen we gelukkig in het gebouw bij de bewaker achterlaten waardoor we gezellig met z’n drietjes in de onderzeeboot kunnen gaan. Ook de baby trekt grote ogen als we in de boot zijn. Hij is gefascineerd door al die lichtjes en knopjes.


Ik kan maar niet geloven dat er echt mensen in dit gevaarte zoveel meter onder de zeespiegel hebben doorgebracht. Bij de slaapvertrekken zit een oudere man te praten met enkele bezoekers. Ik hoor hem vertellen over het leven in de boot en wijst het bed aan waar hij geslapen heeft. Wat fijn dat er iemand in levende lijve zijn getuigenis aan het delen is! Om echt te stoppen en mee te luisteren is er te weinig plaats dus zetten we onze tocht verder.

Om alles grondig te bezoeken heb je eigenlijk een hele namiddag of misschien zelfs een hele dag nodig. Toch is het ons gelukt om tegen 14u alle hoogtepunten (sommige weliswaar in vogelvlucht) te zien. En dan is het weer tijd om te eten! (Hoog tijd, want mijn humeur begint er onder te lijden. Ik kan intussen geen boot meer zien.)


Een klein kunstwerkje
Het duurt even voor we iets gevonden hebben. Rond het museum zouden verschillende eetgelegenheden moeten zijn, maar ze zijn niet erg duidelijk aangegeven of wij zijn plots blind. Het restaurantje dat we dan wel vinden, zit helemaal vol. We zijn al met de auto op weg naar de uitrit wanneer we toch een bord met reclame van drank zien staan. We parkeren de auto en stappen het café binnen. Hier hebben we gelukkig nog wel plaats!

Onze laatste Nederlandse maaltijd nuttigen we in Barista Café Njoy. Op het menu staan allerlei broodjes, van het traditionele broodje kroket tot de iets meer verfijndere keuzes. Mijn broodje met rosbief is alvast een klein kunstwerkje. Ik begin er bijna met spijt van te eten, bijna. Daarna móeten we gewoon een koffie drinken aangezien we hier in een barista café aanbeland zijn. Dankzij een redelijk slechte film op vijftv (maar niet zo slecht als die van gisterenavond) weten mijn man en ik dat een barista iemand is die zich bijzonder gespecialiseerd heeft in het maken van koffies. En ik moet zeggen dat de cappuccino een van de betere uit mijn leven is. Ik heb geen klagen van de Hollandse keuken! En onze baby? Die ligt intussen te slapen in zijn maxi cosi.



Samen in de file… ja gezellig?
Van daaruit beginnen we aan de rit naar huis. Normaal zouden we drie uur onderweg zijn (de nodige pauzes niet meegerekend), maar dankzij een ongeval staan we in de file. En gezellig is het niet, want we zitten intussen met een baby die graag een stopje wil maken en moeilijk te entertainen is. (Lees: begint te huilen.) Gelukkig lukt het me uiteindelijk om hem te sussen met een leeg waterflesje en veel geduld!

Met een vertraging van anderhalf uur doen we om 21u de deur van ons eigen stekje open. Meestal ben ik na een reisje blij als ik weer thuis ben, maar deze trip had toch net iets langer mogen duren. Melancholisch zucht ik even. We hebben het goed gehad in Den Helder.

Eén iemand is alvast wel heel blij dat we thuis zijn! 




Adressen
Marinemuseum
Hoofdgracht 3
1781 Den Helder
Toegangsprijs voor volwassenen: 6 euro p.p.

Njoy
Willemsoord 52-B
1781 Den Helder

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Checklist: Ik ga op reis met een baby en ik neem mee...

Als je met een baby op stap gaat, zit je auto altijd lekker vol gestouwd. Wanneer je met een baby voor enkele dagen of langer op reis gaat, zit je auto nóg voller. Mijn man en ik zijn afgelopen zomer naar Duitsland geweest en vorige week naar Holland, samen met de baby. Deze checklist heeft mij geholpen om niets te vergeten!




(De hoeveelheden zullen afhangen van de duur van je verblijf en sommige zaken zullen afhankelijk zijn van je accommodatie of het seizoen waarin je op reis gaat.)
  

Mijn man suggereerde dat het ook altijd handig is om iemand mee te nemen die alles kan dragen. Gelukkig heb ik jou bij, hé schatje!

Hebben jullie nog aanvullingen (of tips vb. dat moet je niet meenemen want je kan ook...)? Laat het me gerust weten!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Op stap naar... Den Helder (Deel 2)

Ochtendstond…

De wekker maakt ons (de grote mensen) om 8u wakker, maar onze baby slaapt nog hardnekkig door. Zelfs het licht, pratende ouders en krakende zakken chips maken hem niet wakker. Gelukkig werken knuffels en kusjes wel. Haha! (Wat gaat hij ons nog haten.)
Een half uur later zitten we aan de ontbijttafel. Er is een ruime keuze aan broodjes, beleg, drank, … Als ik dan toch even kritisch mag zijn. De koffie deed me aan oploskoffie denken en de eieren smaakten naar de Amerikaanse poeder scrambled eggs. Dan heb ik liever wat minder keuze, maar alles vers. Toch heb ik goed gegeten. De baby zit intussen braaf in zijn maxi cosi te spelen en naar de voorbijgangers te kijken. Wat een flinkerd! 



Na het ontbijt vertrekt mijn man naar zijn tweede sollicitatie van onze driedaagse. Met de Teletubbies op de achtergrond (wat is dat lang geleden) speel ik nog wat op de hotelkamer met onze kleine jongen. Niet veel later gaat de baby een dutje doen en kan ik me terugtrekken in het schrijvershoekje van de kamer. Heerlijk om nog een beetje tijd voor mezelf te hebben! 

 

Fort Kijkduin

Rond de middag is mijn man terug, heeft de baby zijn groentepap gegeten en kunnen we weer op uitstap. Vandaag gaan we naar het museum en aquarium in Fort Kijkduin. Het fort werd nog niet zo lang geleden gerenoveerd en in 1996 door Prins Willem Alexander geopend. Als je het Museum of National History in Washington ooit bezocht hebt, lijkt dit een minimuseum in iemands kelder (daar zijn we weer met die kritische noot), maar voor kinderen is dit toch een fijne attractie. Vooral het aquarium! Zo is er een bak met roggen en kleine haaien die je mag aaien en de 15 meter lange doorlooptunnel als publieksfavoriet. Onze baby vindt het alvast erg fascinerend. In het museum leren we dan weer bij over het leven in het fort en zijn geschiedenis.

 

Food! 

Mijn favoriete moment van de dag is aangebroken: etenstijd. Vlak bij het fort ligt taverne “Nogal Wiedus” waar we binnengaan voor een namiddagsnack. Ik ben tegenwoordig helemaal into uitsmijters en ook vandaag kan ik niet aan de verleiding weerstaan. Gelukkig maar! Ik krijg een verzorgd bord voor mij en begin met smaak te eten. (En ja schatje, jouw pannenkoek met appel en kaneel was ook heel lekker.)


Na een uitsmijter met zicht op zee maken we een korte wandeling. Eerst langs de duinen, daarna door de omliggende woonwijk. Onderweg komen we enkele mooie rustieke huizen tegen. Het valt ons op hoe goed de huizen hier onderhouden zijn. Ze zijn duidelijk behandeld met het respect dat ze verdienen.



 
De zee, de gezellige huisjes, de grijze wolken en de frisse wind maken er een fijn herfstuitstapje van. We moeten ons lekker in onze jassen induffelen en hadden gerust een muts kunnen gebruiken. Nu is het pas echt oktober!

Callantsoog 

De mogelijk nieuwe baas van mijn man raadde ons het dorpje Callantsoog aan. Op het strand zouden er tenten moeten zijn waar je een warme chocomelk kan drinken. Jammer genoeg blijken deze niet bereikbaar met een wandelwagen. Het dorpje zelf is gelukkig ook gezellig. Ik zie in de zomer de toeristen al kuieren langs de winkels en iets drinken op een van de vele terrasjes. Maar nu is het rustig. Zo rustig zelfs dat ik medelijden krijg met de mensen die hier een zaak hebben. 

In taverne “Iegewies” eten we iets voor de avond, voor minder geld als de dag ervoor en tien keer beter. Het eten was met kennis, zorg en liefde voor het vak gemaakt. Hun kaart met dessertkoffies is erg verleidelijk waardoor we niet anders kunnen dan er na onze lekkere hoofdmaaltijd eentje uit te proberen. En dan te bedenken dat we eigenlijk niet zo veel honger hadden!


Intussen wordt Ian doodmoe. Hij heeft zich de hele avond flink gehouden, maar nu beginnen er traantjes te vloeien. Tijd om naar onze kamer te gaan, onze baby in zijn reisbedje te leggen en onder het knusse deken naar de filmverrassing van de avond te kijken.

Een niet zo aangename verrassing

Nadeel van een verrassingsfilm is dat die ook negatief kan uitdraaien. In de thriller van vanavond wordt een blonde vrouw door vier niet zo slimme kerels achtervolgd. Ze willen haar vermoorden omdat ze hen een bewakingsagent heeft zien neerknallen. Tijdens de achtervolging rijdt ze zich te pletter tegen een grote metalen buis op een bouwwerf. Gelukkig heeft ze net genoeg tijd om een rood kistje met gereedschap uit haar koffer te nemen waarmee ze in de loop van de film de vier jongens één voor één van kant zal maken. Ze laat zich wel eerst gewillig verder achtervolgen in de bossen en natuurlijk verraadt dat verdomde kistje altijd haar locatie. Klinkt absurd? Was het ook! En frustrerend. We krijgen helemaal de slappe lach wanneer ze ook nog eens besluit een plasje te doen midden in een rivier terwijl haar achtervolgers zogezegd vlakbij zijn.

We hebben al gauw genoeg tv gezien. Tijd om samen met onze kleine jongen de slaap te vatten.

Adressen

Fort Kijkduin
Admiraal Verhuellplein 1
1789 Huisduinen

Nogal Wiedus
Zeeweg 6
1789 Huisduinen

Iegewies
Dorpsplein 21b
1759 Callantsoog







  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS