Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Een trucje dat me helpt ontspannen

Ontspannen. Er zijn momenten dat het me feilloos lukt, maar er zijn er even veel (zo niet meer) waarop het een ver-van-mijn-bedshow lijkt. Dan heb ik het gevoel dat ik mijn plichten verzuim en vanalles zou moeten doen in plaats van die lekkere cappuccino te drinken, even gelukzalig in de zetel te hangen of te werken aan het volgende artikel op mijn blog. En er is daadwerkelijk ook altijd een karwei dat op me wacht. Of de wasmand puilt na een dag al terug uit, of de afwas is aan het opstapelen (Ja, ik weet het, waarom heb ik geen afwasmachine.), of je moet aan het eten beginnen, of de vloer moet nodig nog eens gestofzuigd worden (met kinderen en huisdieren is dat al bijna een dagelijkse job), of de kleine man zijn speelgoed ligt intussen weer over de ganse vloer van de woonkamer verspreid, of er ligt opnieuw een stoftapijt op de kasten, ... You get my drift. 

Ontspannen is iets waar ik bewust mee bezig ben. Tijd voor jezelf moet je nemen. (Ja, dat moet. Niemand houdt het vol zonder.) Om mij hierbij te helpen, gebruik ik een trucje dat ik geregeld aan mijn jongeren in therapie leer: zoek helpende gedachten. Probeer gedachten te formuleren die jou een ontspannen gevoel geven en het schuldgevoel milderen. Dit zijn de mijne.


Als het me dan nog steeds niet lukt, dan is het maar zo. Morgen is er opnieuw een dag.


Dit was de laatste post in het teken van de #boostyourpositivity actie. Ik heb gemerkt dat veel nieuwe mensen mijn blog hebben bezocht en ik heb zelf ook een paar leuke blogs ontdekt. Wat een fijne actie is het geweest en vooral een boost voor mijn inspiratie. Bedankt aan alle mensen achter het initiatief!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mijn momenten van ultieme ontspanning

Zoals voor veel mama's vrees ik (en waarschijnlijk ook voor sommige papa's, al merk ik daar bij mijn man niet veel van), is ontspannen voor mij niet evident. De wederhelft is altijd enkele weken weg voor zijn werk en enkele weken fulltime thuis. Voordeel: als hij thuis is, kan ik wat tijd voor mezelf opeisen. En hij geeft me dat met alle plezier. ("Happy wife, happy life." zal hij denken.) Maar dan lig ik in mijn warme badje, het badschuim knettert in mijn oren, mijn ogen lekker dicht en... mijn molen begint te draaien. "Ik moet dat nog doen." "Ik mag dat niet vergeten." "Oh, snel even een notitie in mijn GSM zetten." Ontspannen? Ik dacht het niet. 

Tijd voor jezelf nemen, is een ding. Tijd nemen voor je partner en je relatie is nog zoiets. Gezellig op date gaan bijvoorbeeld. Je zet de kleine man af bij een van de grootouders, vertrekt en bent pas gerust als je de oprit oprijdt om hem weer af te halen. Tijd met mijn man gaat steeds gepaard met de (onnodige) portie zorgen en schuldgevoelens, die als een stoorzender op de achtergrond aanwezig blijven. Proberen om niet over de kleine man te praten, lukt al helemaal niet. Vanaf zijn geboorte heeft hij het grootste deel van mijn hart veroverd en loopt mijn mond dus van hem over. Eens een mama, altijd een mama. Ook op date.

Weet je wanneer ik me pas echt volledig kan ontspannen? Op reis. Maar sinds de baby er is, zijn we niet verder geraakt dan drie dagen naar Duitsland. Reizen staat dus even op een laag pitje. Dat houdt mij echter niet tegen om het reisgevoel thuis of in eigen land op te zoeken. En zoals zo vaak zit het hem in de kleine dingen. 

Voor de laatste opdracht van #boostyourpositivity zet ik mijn momenten van ultieme ontspanning op een rijtje: 


-  De eerste dag dat mijn man weer thuis is. Die dag voelt steeds als het begin van een vakantie. Vaak verras ik hem dan met een uitgebreid ontbijt (american pancakes zijn een klassieker) en gaan we die dag met het gezin op stap. Genieten is de boodschap.
- Op zon- en feestdagen. Of als we op bezoek zijn bij iemand. Dan is het blijkbaar oké om de rest even te laten voor wat het is. 
- Als ik een wandeling maak langs de heide bij ons de buurt. Ik ben begonnen met wandelen toen de kleine man net geboren was. Wat kon ik anders doen met een ogenschijnlijk onbewust wezentje dat de hele dag op zijn rug lag en gewoon wat rondkeek? De wandelwagen in en weg natuurlijk! Als je onze straat uitwandelt, kom je aan een mooi stukje natuur. De eerste keer dat ik hier kwam, waande ik me in het buitenland. Ik kon niet geloven dat dit vlak bij mijn deur was. Wanneer ik even alles wil vergeten, is dit mijn toevluchtsoord. (Jammer genoeg vindt de baby dat wandelen intussen niet zo fijn meer.)


- Als we met de bus gaan rijden. Ik heb er in het verleden al over geschreven, onze prachtige Volkswagen T2 die we gekocht hebben van zodra er kinderen in the picture kwamen. De motor, ons vroegere transportmiddel bij uitstek, staat voorlopig op stal (tot de kinderen wat groter zijn en we met z'n allen in een zijspan kunnen). En als je dan toch afscheid van iets moet nemen, kan je het maar beter vervangen door iets dat wellicht nog beter is. Telkens als we een ritje maken met de bus, ook al is het slechts tot aan de winkel een paar dorpen verder, ga ik naar mijn happy place.
- Soms kan ik dat vakantiegevoel gewoon thuis hebben. Enkele weken geleden heb ik van mijn man een babyloze nacht en uitgebreide brunch cadeau gekregen (een laat verjaardagscadeau). Die nacht en ochtend was ik 100 procent gerust. Mijn man is heel goed met ons ventje, misschien zelfs té goed. Tegen het einde van zijn twee weken thuis, moet ik steeds onderdoen. Aan zijn gekke bekken en vliegkunstjes kan ik moeilijk tippen. Voordeel is dat ik zonder problemen de zorg voor de baby aan hem kan overlaten. Babyloze nachten rule! (Wanneer krijg ik de volgende, schatje?)


- Lezen doe ik vooral op reis, maar uitzonderlijk neem ik ook thuis een boek vast. Als ik thuis lees, dan liefst buiten op het terras (De lente mag snel komen. Ik ben er klaar voor!) of in de winter lekker warm bij de kachel, knus in de zetel, onder een zacht dekentje.
- Schrijven is voor mij pure ontspanning. Als ik schrijf, ben ik even weg van de wereld. Dan zit ik in the zone. Soms zoek ik een rustig café op om te schrijven. Wanneer ik in mijn notitieboek kan kribbelen met een koffie (liefst cappuccino of dergelijke) bij de hand en het geroezemoes van pratende mensen op de achtergrond, voel ik mij pas echt een toerist.

Af en toe lukt echt ontspannen me ook zonder dat reisgevoel:
- De eerste slok van mijn ochtendkoffie, een momentje van intens genieten.
- Als ik een film in de cinema zie, een goede film welteverstaan, kan ik helemaal opgaan in het verhaal en even aan niets anders denken.
- Hetzelfde geldt voor een goede serie. Om volledig in die andere wereld te vertoeven, moet ik wel twee afleveringen achter elkaar kunnen zien (en dat gebeurt niet meer zo vaak.)
- Weet je wanneer ik ook kan ontspannen? Op dagen dat ik de sociale media afzweer. Geen e-mail, geen Facebook, geen nieuws, geen prikkels. Gewoon even "zijn".
- Last but not least. Als ik het laatste taakje van mijn to-dolijst doorstreep. Niets moet nog die dag, alles mag. (Maar soms streep ik dat laatste klusje door en voel ik me nog even rusteloos als ervoor. Zo makkelijk is het niet altijd.)

En wat zijn jullie momenten van ontspanning? Ik ben benieuwd!


P.S.: Morgen post ik nog een trucje dat mij helpt om te ontspannen.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Baby gaat voor het eerst zwemmen

Eerste keren. Intussen heb ik geleerd dat ze voor de mama en papa veel fijner  zijn dan voor de baby in kwestie. Ik weet nog hoe ik twee weken voor Sinterklaas uit puur jeugdsentiment "Dag Sinterklaasje" opzette, om me vervolgens te realiseren dat de kleine man zelden naar het beeldscherm keek. Zijn speelgoed was veel interessanter dan die oude man in zijn rode mantel. De feestdagen die kort daarna volgden, waren nog minder succesvol. Onze toen zeven maanden oude baby heeft nog nooit zo onrustig geslapen als de weken rond Kerstmis en Nieuwjaar, helemaal dolgedraaid van al die indrukken op de vele familiefeestjes. 

Laten we ook eerste verjaardagen niet vergeten. Mijn neefje zat meer huilend in zijn box dan dat hij genoot van zijn moment, het kindje van een vriendin had de buikgriep op zijn grote dag, ... Mijn verwachtingen van zijn "speciale dag" die er binnen twee maanden aankomt, probeer ik vervolgens zo laag mogelijk te houden. Ik was ook niet verbaasd toen we vorige week voor het eerst met de baby gingen zwemmen en we na een dik half uur onze handdoeken omsloegen met een huilend, uitgeput ventje. Maar wat was hij schattig in zijn zwempakje!


Iedereen klaar voor vertrek?
Na het middagdutje van de kleine man maakte het hele gezin zich klaar. Het was lang geleden dat ik nog een zwemzak gemaakt had. Zelf ben ik geen fan van zwemmen. Alleen al de geur van chloor maakt me stiekem misselijk (jeugdtrauma's), maar die dag was het anders. Ik keek ernaar uit om de baby in zijn zwempamper en zwempakje te hijsen en voor het eerst te zien dobberen in het peuterzwembad bij ons in de buurt. Mijn man en ik hoopten dat hij het gezellig zou vinden en in het water zou spetteren met het plezier en enthousiasme dat we van hem gewoon zijn. Ijdele hoop, zo bleek.

Alle baby's zwemmen in het water... Of toch niet.
Het begon al slecht onder de douches van het zwembad. Van zodra mijn man met ons ventje op zijn arm de doucheknop indrukte, vloeiden samen met het water de eerste traantjes. We gingen snel naar het peuterbad, hoopvol dat we daar meer succes zouden boeken. Niet dus. Verschrikt keek hij in het rond. "Waar hebben jullie me mee naartoe genomen?" Zijn angstige blik verdween allerminst toen we met z'n allen voorzichtig in het zwembad gingen zitten. De kleine vent bibberde dramatisch bij de eerste aanraking met het water. Ik kon het hem niet kwalijk nemen en moest toegeven dat ook ik het water warmer had verwacht. We zaten toch in een peuterbad, of niet?

Eens hij aan het water gewend was, ging het iets beter. We maakten de kleine man in zijn zwemband vast en eventjes gingen de benen op en neer zoals we gehoopt hadden. Maar dan ook wel heel eventjes. Van zodra we afscheid namen van de plaats waar we de afgelopen tien minuten gezeten hadden, ging de lip alweer naar beneden. Voorzichtig dreven we hem verder het zwembad in. Naar de grote muis aan de rand van het bad, die we toch even van dichtbij moesten zien! Blijkbaar niet. De hele (niet zo lange weg) naar de muis keek hij opnieuw verschrikt en droevig rond. "Moet dit nu echt, mama en papa?"

Lekker ronddobberen in de zwemband kon je het dus niet noemen. Eerder survival of the baby. Als we echter in de hoek van het zwembad gingen zitten, met iets warmer water (Ha, daar is dat warme water!) en speeltjes, bloeide de kleine man een beetje open. Lekker tussen de veilige benen van papa kon hij tekeer gaan met een oranje beker. Van de redster mocht ik de regels breken en snel een foto trekken van onze (hele) kleine held. Foto van de eerste keer zwemmen. Check! Die kan ook weeral bij in zijn fotoalbum.

Nadien ging het echter terug bergaf. Vlakbij waren er sproeiers (Je kent dat wel, van die leuke fonteintjes.) maar daar wou hij al helemaal niets mee te maken hebben. Tegen beter weten in hielden we zijn handje onder een fontein. Ondanks ons enthousiasme maakte de lip meteen plaats voor heuse tranen. Hij wreef in zijn ogen, doodop van zijn spannende (zeg maar angstaanjagende) avontuur. Een paar maanden geleden deden we hem een immens plezier met elke nieuwe indruk. Die fase is duidelijk voorbij. Nu lijkt hij het meest tevreden in zijn eigen woonkamer, op zijn eigen speelmat, tussen zijn eigen speeltjes. 

Terwijl ik onder de douche stond, ging  mijn man ons ventje afdrogen. Ik hoorde zijn gehuil boven het neerkletterende water uitkomen (zoals elke ouder herken ik dat huiltje uit de duizend). Mijn hart brak. Ik heb me nog nooit zo haastig gewassen en ging snel vragen of ik iets kon doen. Mijn man gaf me het kleine hoopje ellende dat verstopt zat in zijn handdoek en ik drukte hem tegen me aan. Al gauw voelde ik dat hij tot rust kwam. Hij werd stil, heel erg stil. Voorzichtig deed ik zijn handdoek opzij en wekte hem uit zijn powernapje. Het soezen tegen de mama had hem duidelijk goed gedaan. Een lachje zat er nog niet in, maar zijn ogen stonden terug open en helder. Daar was ons eigenwijs baasje terug!


De après-zwem
Bij een zwempartij hoort een bezoek aan de cafetaria. Zo mama, zo zoon. In de buurt van eten bloeide hij weer helemaal open. Hij genoot ervan om in het stoeltje te zitten bij mama en papa aan tafel en intussen naar de serveerster te lachen. (Ja, hij weet al goed hoe hij de vrouwen moet charmeren.) Terwijl ik een zeer smakelijke club sandwich verorberde. Cafetaria goedgekeurd!

 

Uitgeteld
Baby moe, buikjes vol en iedereen weer tevreden. Tijd om huiswaarts te keren. De rit duurde nog geen tien minuten en die kostbare tijd benutte onze kleine man ten volle. Vanaf de eerste seconde sloot hij opgelucht zijn ogen. Met een lach keek ik in de spiegel naar zijn vredige gezichtje. De baby heeft er misschien niet van genoten, maar mama vond het enorm fijn om hem bezig te zien. Stiekem kijk ik al uit naar het volgende zwemavontuur, in het volste vertrouwen dat het elke keer een beetje beter zal gaan.



Eerste keren, ik koester ze als mama. Laten we dus maar eerlijk zijn. Die eerste verjaardag zal ik binnen een dikke twee maanden, net zoals de meeste mama's en papa's, ook heel overdreven vieren! 

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

12 tips om je huishouden goed te doen draaien (en nog wat tijd voor jezelf over te houden)

"Zo win je tijd," las ik in het oktobernummer van Ouders van Nu. Ik was meteen verkocht. Tijdwinners waardoor ik elke dag een uur zou overhouden. Wie wil dat nu niet? Als thuismama kom ik net zoals iedereen tijd te kort en zie ik eerder op tegen al die huishoudelijke taken. Ik heb noch de tijd noch zin om vijf keer per week boodschappen te doen, het ganse huis wekelijks van kop tot teen te kuisen of de wasmachine non-stop te laten draaien.  

Toeval wil dat de derde opdracht van #boostyourpositivity hier perfect bij aansluit. "Deel je shortcurts. Jouw tips & trics waardoor je alles gebolwerkt krijgt." In het artikel  uit Ouders van Nu worden een aantal tips gegeven, sommige al beter dan andere, om je huishouden zo efficiënt mogelijk te organiseren. Hier een overzicht van degene die ik de afgelopen maanden heb uitgetest en goedgekeurd!

Ouders van Nu, 10-2014

1. Speedcleanen rules! Tegenwoordig kan ik op een uur de illusie creëren dat ons huisje mooi gekuist is. Ik stof de opvallende opervlakken af, stofzuig grondig en met een vochtig doekje verwijder ik de vlekken die meteen in het oog springen. Natuurlijk kom ik er zo niet elke keer vanaf, maar voor een paar dagen zitten we dan weer goed.

2. Koken voor 2 à 3 dagen. Zeker als de grote man voor een paar weken weg is, probeer ik om de dag te koken. Ik maak een dubbele portie, vries de helft in of bewaar het voor de dag erna. Op dagen dat ik niet hoef te koken, doe ik meestal de afwas. (Die afwas kan heus wel een dagje wachten.)

3. De draagdoek! Wat een uitvinding. Niet zelden zwier ik de baby in de draagdoek en doe intussen verder in het huishouden. Zo wat alles behalve koken komt hiervoor in aanmerking. Hij vindt het fijn om dicht bij mama te zijn, kijkt lekker rond en ik krijg tenminste iets gedaan. Echt een redmiddel als de kleine man weer een moeilijke periode heeft.


4. Vermijd multitasken. Klinkt misschien gek, maar mijn man vertelde me dat mensen die multitasken het gevoel hebben dat ze minder doen op een dag dan mensen die taak per taak afwerken. Ik was zo'n multitasker. Niet zelden begon ik aan tien klusjes waarvan er vervolgens zeven onafgewerkt bleven. Ik liep rond als een kip zonder kop en was zero productief. Dus probeerde ik een paar weken de raad van mijn wederhelft op te volgen en taak per taak af te ronden. Resultaat: Ik had inderdaad het gevoel dat ik meer deed op een dag. Ik ben misschien niet met tien dingen bezig geweest, maar wel met vijf. En die zijn alle vijf mooi afgewerkt.

5.  Maak een realistisch to-dolijstje. Elke ochtend maak ik een to-dolijstje met daarop de karweitjes voor die dag. Vroeger kon ik daar al eens in overdrijven en maakte ik veel te lange lijstjes. Voor al de geplande taken, had ik drie dagen nodig. Stel geen te hoge eisen, heb ik intussen geleerd. Ik kies die dingen uit die zeker gedaan moeten worden en de rest van de dag mag ik naar believen invullen. En als er iets tussen komt, zoals een fijne uitstap met een vriendin of een baby die plots niet meer alleen kan zijn, dan is het natuurlijk go with the flow. Morgen is er nog een dag.

6. Plan elke dag me time in. Er is altijd wel iets dat je kan doen in plaats van ontspannen en tijd nemen voor jezelf. Het is belangrijk om die tijd toch op te eisen en je batterijen geregeld op te laden. Om goed te zijn, zou een dag uit 80 procent energiegevers en 20 procent energievreters moeten bestaan. Dat vind ik zelf moeilijk haalbaar. Wel let ik erop om voldoende energiegevers in te plannen, want meer energie zorgt ervoor dat je uiteindelijk meer gedaan krijgt. Een half uurtje gezellig een boekje lezen op de bank, is dus goed voor je huishouden!

Nog enkele aanvullingen van mezelf die ik al doende geleerd heb:

7. Taken verdelen en afspraken maken. Als de grote man wel thuis is, is het natuurlijk véél makkelijker. Dan zijn al die huishoudelijke karweitjes zo gedaan. Wat wel belangrijk blijkt, is communicatie. Na onze ochtendkoffie maken we een dagplanning en verdelen de taken. En natuurlijk zijn er geregeld dagen waarop we gewoon geen planning maken en lekker niets doen. Laat die boog af en toe maar eens ontspannen.

8. De georganiseerde boodschappenlijst. De boodschappenlijst is een klassieker en niet te missen om productief te kunnen winkelen. (Mijn schoonmoeder is een uitzondering op de regel en doet het al jaren zonder. Het is me een raadsel hoe ze dat klaarspeelt.) Niet alleen heb ik zo'n boodschappenlijstje broodnodig, ik rangschik bovendien alle producten naargelang de volgorde waarin ze in de winkel voorkomen. Eerst groenten en fruit, dan vlees, beleg, brood, drinken en varia. Met herorganisaties in de supermarkt doen ze me dus absoluut geen plezier!

9. Anticiperen. Moeilijke momenten probeer ik zo veel mogelijk te vermijden. Zo geef ik de kleine man altijd voldoende tijd om zich op de speelmat te amuseren vooraleer we naar de winkel of bij iemand op bezoek gaan. De kans is groter dat hij een dutje doet in de auto en niet vervelend wordt (lees: ontroostbaar begint te huilen). Ik probeer dus zo veel mogelijk te plannen en te denken in functie van de baby. En de meeste mensen vinden het echt niet erg om af te spreken wanneer dit het beste past voor de kleine man.

10. Beperk sociale media. Ik tracht maximum een of twee maal per dag Facebook en e-mail te checken. (Oké, dat lukt niet altijd, maar ik doe mijn best. Het is zo verslavend!) Je moet eens proberen om een paar dagen niet op je Facebook of in je mailbox rond te hangen. Er kruipt echt veel meer tijd in al die sociale media dan je denkt.

11. Goed is goed genoeg. Ont-moeten wordt het in Ouders van Nu ook genoemd. Laat zo veel mogelijk "moetens" varen. Het huis moet echt niet altijd blinken, de kleertjes van een baby moeten heus niet gestreken te worden, ... (Ik strijk zelfs onze kledij niet. Total waste of time.Laat perfectionisme voor wat het is. Het maakt alles behalve gelukkig. Geloof me, jouw huis is even rommelig als dat van andere mama's en papa's. We ruimen allemaal gewoon snel snel op voor het bezoek eraan komt. (Ik heb zelfs bewondering voor de mensen die dat niet doen, die niet toegeven aan de normen en sociale verplichtingen over "hoe een huis er hoort uit te zien". Het meest welkom voel ik me stiekem in een iets rommeliger huis. Dan weet ik dat die persoon zich goed genoeg voelt bij mij om zichzelf te zijn.) 

12. De luie ouder. Toen de kleine man net geboren was, had ik de illusie dat ik non-stop met hem moest bezig zijn. In plaats van de luie ouder was ik de verstikkende ouder. Stilaan heb ik geleerd dat hij zich best goed kan vermaken in zijn eentje. Het is zelfs heel belangrijk dat ik hem voldoende tijd en ruimte geef om op zichzelf bezig te zijn en te ontdekken. Sindsdien voel ik me niet meer schuldig als ik lekker aan het bloggen ben terwijl hij zich op zijn speelmat of in zijn stoel aan het amuseren is. Ik kan weer gewoon mens zijn i.p.v. supermama. 


Terwijl ik dit artikel schrijf, ziet mijn huis er best oké uit. Alles is opgeruimd, proper genoeg (de kleine man zal geen dagenoude etensrestjes in zijn mond kunnen steken tijdens een van zijn verkenningstochten) en de wasmanden zijn amper voor de helft gevuld. Alles is dus onder controle. En, ik heb effectief bijna elke dag een uurtje (soms zelfs anderhalf) over om lekker in de zetel te ploffen of een beetje te bloggen voor ik met de baby ga slapen. Missie geslaagd!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Een niet zo fijn bezoekje aan de huisarts

De kleine man had vorige week last van diarree. Correctie, mama en papa hadden last van baby zijn diarree. Hij leek er niets van te merken en was zijn vrolijke zelf, maar wij zaten met de minst gezellige pampers van zijn nog jonge leventje. We hebben eerst enkele dagen afgewacht en natuurlijke remedies geprobeerd (Je kent dat wel, rijst in de groentepapjes en een extra banaan tussendoor.) maar toen hij vrijdag wederom tot achter zijn oren vol hing, zijn we de dag erna toch naar de huisarts gegaan. Viel dat even tegen! Ik wou weten of mijn kleine man extra zorg of medicatie nodig had. In plaats daarvan kreeg ik iets heel anders op mijn bord.

Onze huisarts heeft ooit nog voor Kind en Gezin gewerkt. Vroeger vond ik dat een pluspunt, stilaan begin ik mijn mening daarover te herzien. Soit, ik kan niet echt klagen. Hij neemt zijn tijd voor elke patiënt, controleert alles grondig en schrijft doorgaans perfect voor wat je nodig hebt. (Geen antibiotica tenzij dit echt nodig is, ook een hele belangrijke.) Dus zoals verwacht, keek hij onze kleine man van top tot teen na. Aanvankelijk werd mijn vermoeden bevestigd: we hebben een tevreden en gezonde jongen. Hij leek nergens last van te hebben. Tot de huisarts hem ging meten en wegen.

De meetresultaten plaatste onze huisarts in de groeicurves van het Kind en Gezin boekje. Terwijl hij de stipjes op de (volgens hem) juiste plaats zette, mompelde hij met een bezorgde frons: "Oei, dat ziet er niet goed uit." Blijkbaar schoot de curve ineens drastisch naar omlaag en zat onze jongen qua lengte en gewicht onder de benedengrens. Een week geleden zat hij nog netjes tussen de middelste en de onderste lijn. Geen grote of geen zware jongen, maar hij deed het naar zijn normen goed. Een beetje verbaasd en veel meer bezorgd bekeek ik de curve met daarop de stipjes van de huisarts. Mijn gevoel zei me dat er iets niet klopte. Had hij wel goed gemeten?

Volgens mij stonden mijn bedenkingen te lezen op mijn gezicht (of ik heb het hardop gezegd), want de huisarts verdween nogmaals met onze kleine man naar de weegschaal en zijn prehistorisch meetsysteem. (Baby op de tafel, een houten blok aan elke kant en de afstand tussen de blokken meten.) De gegevens waren hetzelfde. Twee weken geleden bij Kind en Gezin was  onze jongen 70 cm groot, bij de huisarts nog maar 68 cm. Zijn gewicht was toegenomen, maar niet voldoende. Waar ik niet van opschrik na een kleine week diarree. Dat krimpen daarentegen...

De huisarts noteerde de gegevens in zijn computer. Oké, daar zag de curve er al iets normaler uit, maar toch nog steeds aan de lage kant. "Dit moeten we in het oog houden." Volgens mij beseft hij niet dat dergelijke zinnen in de oren van een mama klinken als: "Er is iets mis met je zoon", "Dit komt niet goed" en "Jullie doen als ouder iets verkeerd." Wat daarna volgde was een kort verhoor of we wel genoeg dit en niet te weinig dat deden. Toen de huisarts vervolgens zei dat we alles deden wat we konden en ik me geen zorgen moest maken, begon ik al bijna in tranen uit te barsten. 

Mijn man zei intussen niet veel. Op dat moment kon ik hem daarvoor wel vervloeken (Thank you for the support babe!), maar achteraf bleek dat hij weinig waarde hechtte aan al die cijfers en curves. Hij wou het thuis eens rustig bekijken en er met mij over praten. Dat hebben we dan ook gedaan. Daar werd al gauw duidelijk dat de huisarts de stipjes op de verkeerde plaats had gezet, onder "10 maanden" i.p.v. "9 maanden". Daar is het dus de mist in gegaan.

Het is wel een feit dat de baby niet zo groot en niet zo zwaar is voor zijn 9 maanden, maar hij is gezond en blijft vooruit gaan. Zijn curve buigt helemaal niet zo gek veel af. Volgende week eet de kleine man terug wat meer en dan schiet die lijn zo de lucht in. Ach ja, uiteindelijk hebben al die artsen en verpleegsters het beste met ons en onze kinderen voor. Maar afgelopen zaterdag om 10u 's ochtends voelde dat even niet zo.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Zelf hamburgers maken

Wat moeten mensen die niet graag in de keuken staan (of niet veel tijd hebben), maar wél graag lekker en gezond eten absoluut eens klaarmaken? Dat is de tweede uitdaging van de #boostyourpositivity maand van Danone. Mijn man en ik staan graag in de keuken. Voor ons geen al te ongezonde dingen en liefst geen heel erg ingewikkelde recepten. Geen haute cuisine, maar gewoon lekkere home cooked meals. En waar we enorm fan van zijn, is de hamburger. Dan heb ik het niet gewoon over het stukje vlees, maar wel het complete plaatje: een broodje, groenten, een stukje vlees of vis en een sausje om het af te maken. "Is dat wel gezond?" vragen jullie je misschien af. Lekker en snel is het alvast. Het gezond-gedeelte heb je zelf in de hand. Zo maken wij ze!


1. De hamburgers
Wat heb je nodig? Voor 4 hamburgers (en 2 grote eters):
- ongeveer 300 gram gehakt
- een halve ui
- peterselie
- een ei 
- kruidenpaneermeel

Meng het gehakt met het ei en een respectabele portie kruidenpaneermeel. (Ik heb graag dat ze een beetje pittiger zijn dus voor mij liever iets meer dan te weinig.) Doe er daarna de fijngesnipperde ui en peterselie bij. Maak 4 grote gehaktballen van het mengsel, druk ze plat en je hebt zelfgemaakte hamburgers.


Gezonde alternatieven: 
Meestal gebruiken wij varken-rundsgehakt, maar dat kan je even goed door kippen- of een ander mager gehakt vervangen. Je kan het vlees ook helemaal vergeten en een gebakken kabeljauwfilet of een soortgelijke vis naar keuze tussen je broodje leggen.

2. Het broodje
Om het zo gezond mogelijk te houden, gebruiken mijn man en ik doorgaans geen traditionele hamburgerbroodjes. Wij kiezen voor bruine broodjes uit de versafdeling.

3. De groenten
Hier kan je echt alle kanten uit. Meestal gaan we erg basic voor sla, tomaat en ui. In dit exemplaar hebben we gebruik gemaakt van de restjes uit onze koelkast (nog een voordeel van hamburgers maken): rucola, kerstomaatjes en rode ui. Een aanrader. Maar je kan dat even goed aanvullen met geraspte wortelen, een schijfje komkommer, opgebakken courgette en/of aubergine, ...

4. De saus
Een lekker en gezond hamburgersausje is een dressing die in het origineel recept van Albert Hein gebruikt wordt voor pita's: een komkommersalsa.
Hiervoor heb je nodig:
- een halve komkommer
- een half teentje knoflook
- 1 bakje koriander
- 1 tl komijn
- 125g zure room

Halveer de komkommer in de lengte en verwijder de pitjes. Maal het vruchtvlees samen met de knoflook, koriander, komijn en zure room in een blender. (Tip: Ouders kunnen hiervoor ook hun babycook gebruiken. Wat een gerief!) Breng daarna nog even op smaak met peper en zout.


De hamburger op de foto lag vanavond op mijn bord. Niet de meest gezonde variant (geen magere komkommersalsa, wel lekker vettige ketchup en mayonaise), maar het heeft me enorm gesmaakt!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Sweet 29

"Schrijf een brief naar je 16-jarige zelf," dat was de eerste opdracht van het #boostyourpositivity project dat Danone deze maand in samenwerking met enkele bekende blogsters organiseert. In februari krijgt elke week een positief thema toegewezen waarmee alle Vlaamse bloggers aan de slag kunnen. "Inner & self" was het topic van de afgelopen week. Werken aan de relatie met jezelf, daar kan ik geen nee tegen zeggen. Dus besloot ik mij in te schrijven en de eerste opgave een kans te geven. Fuck (vergeef me het taalgebruik), wat kan ik allemaal zeggen tegen de 16-jarige Ann? Veel te veel eigenlijk.

Zoals zovelen was ik niet bepaald het toppunt van zelfvertrouwen. Het liefst kroop ik weg in een hoekje zodat niemand mij zou zien. Tegelijk wou ik dat de hele wereld mij zag. Tegenstrijdigheden vormden de rode draad van mijn puberteit. Daarnaast stond het woord onzekerheid in grote drukletters op mijn hoofd geschreven en erg veel vrienden had ik niet. Toch verlangde ik maar naar een ding. Nee, drie eigenlijk. (Ja, veeleisend ben ik ook altijd geweest.) Zelfvertrouwen, goede vrienden en een nog beter lief. Ik ben nu 13 jaar ouder, maar om eerlijk te zijn voelt die 16-jarige Ann soms nog heel dichtbij. 


Dit is ze dan, de 16-jarige Ann

Ann, lieve vriendin,

Je kent me niet, maar we lijken heel erg op elkaar. Ik ben het stukje van jezelf dat 13 jaar ouder is. In al die jaren heb je toch een aantal zaken bijgeleerd. (Gelukkig maar.) Als ik je een raad mag geven: heb geduld. Je leven lijkt nu niet zo geweldig (understatement) en ik weet dat je stiekem diep in de put zit. Geloof me, er is beterschap op komst. Binnen een dik jaar zal je leven drastisch veranderen. Je voelt dat je huidige vrienden niet meer bij je passen, maar je laat je tegenhouden door de angst voor verandering. Waag de sprong. Ga op zoek naar nieuwe vriendschappen. Of beter nog, stel jezelf open en zij zullen de weg naar jou vinden. Vrienden die zelfs binnen 13 jaar nog belangrijk voor jou zullen zijn.

Niet veel later zal je de liefde van je leven tegenkomen. Ik weet dat je vaak eenzaam bent en droomt van iemand om je hart aan te geven. Ook al zit je momenteel in een relatie, je voelt dat er meer moet zijn. Vertrouw je gevoel. Je huidige relatie zal ten einde komen om plaats te maken voor "the real deal". Geniet ervan, want die eerste maanden worden gewoon heerlijk intens. 

Binnen een jaar of twee zal je op zoek gaan naar hulp. Je zal een gids vinden met wie je de weg naar geluk zal ontdekken. En meisje, binnen 13 jaar ben je echt zo gelukkig. Je hebt een lieve man (meestal), een schattige baby (behalve 's nachts) en dierbare vrienden en familie. Is je leven binnen 13 jaar perfect? Nee, dat niet. Je blijft een zoeker, maar dat zal je misschien altijd een beetje zijn. Vooral het stukje "carrière" is nog niet zo duidelijk. Momenteel ben je thuismama, een erg dankbare job. Intussen deel je ook je verhalen op je eigen blog en ga je een keer per week jongeren helpen op Tejo. Daar geef je gratis therapie. In plaats van zelf hulp te zoeken, help jij nu anderen. Je mag trots zijn op jezelf!

Tot slot nog een paar dingen die ik je graag zou willen meegeven:
  1. Probeer te relativeren. Ja, dat is veel gevraagd van een 16-jarig meisje. Al die gevoelens zijn nu zo intens dat je hoofd er bijna van ontploft. Je weet vaak geen blijf met jezelf en denkt dat het nooit zal beteren. Maar geloof me: "This too shall pass."
  2. Je bent mooi. Je vindt een man die jou dat bijna elke dag zal zeggen, maar misschien nog belangrijker, binnen 13 jaar kan je al eens in de spiegel kijken en blij zijn met de vrouw die naar jou terug lacht. 
  3. Je mag er zijn. Je hebt het recht om gezien te worden. Eis je plekje gerust op.
  4. Je bent een leuk en grappig persoon. Niet zelden zullen mensen lachen om je humor en genieten van jouw gezelschap. 
  5. Je bent de moeite waard. We weten allebei dat het vertrek van jouw papa littekens heeft nagelaten, maar vertrouw me als ik zeg dat dat geen weergave is van jou als persoon. Wat er juist speelde, zullen we nooit weten, maar je zal geloven dat het niet jouw schuld was. Ooit zal je niet treuren om het gemis, maar dankbaar zijn voor de mensen die wel in je leven (geweest) zijn.
  6. Tot slot, always wear sunscreen.

Dikke knuffel en veel liefde,

Ann


P.S.: Mijn man vond deze brief niet zo positief. "Was de opdracht niet boost your positivity? Je hebt het de hele tijd over hoe ellendig je toen was. Plus, je komt zo belerend over. Alsof je de vroegere Ann de hele tijd wil overtuigen." Ja schatje, dat klopt, maar dat is nu eenmaal ook zo. Ik voelde me 13 jaar geleden een hoopje ellende en had het gevoel dat dit altijd zo zou zijn. Bovendien ken ik mezelf: koppig en eigenwijs. Als er ineens iemand van 29, die verdacht veel op mij leek, kwam verkondigen dat alles gaat komen, zou ik eens demonstratief met mijn ogen draaien en denken: "Yeah right". 

Voor mij voelt deze brief wel goed aan. Het was als een intiem momentje met een erg oude vriendin die voor het eerst sinds lange tijd open stond voor alles wat ik tegen haar te zeggen had. En mijn 16-jarige zelf, die voelde zich getroost en geliefd. Self love, lief zijn voor jezelf, jezelf graag zien. Is dat dan niet de ultieme boost voor je positiviteit?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

En heeft Ann nu de voedselverspilling gestopt? (Slot)

Een tijdje terug hebben mijn man en ik besloten de strijd tegen de voedselverspilling in ons huisje aan te gaan. We namen ons voor om zes weken geen eten weg te werpen. Ik vond talrijke tips, online en bij vrienden, en ging aan de slag. (Alle tips staan uitvoerig beschreven in deel 1 en deel 2 van deze reeks.) Jullie weten intussen al dat het niet zo makkelijk bleek om effectief geen voedsel te verspillen. Elke week belandde er toch een product op de composthoop of in de vuilnisbak. Maar de laatste twee weken is er geen eten gesneuveld. Pluim voor ons!


Kijk eens hoe leeg onze koelkast nu is.

Juist genoeg
Na een uitdaging is het altijd afwachten welke gewoonten ook zonder al die extra aandacht overeind blijven. We werken nog steeds met een weekmenu en winkellijstjes. Hierdoor kopen we minder en puilt onze koelkast niet meer zo uit, in tegentelling tot enkele maanden geleden. Toch komen we niets te kort. Vroeger hadden we de gewoonte om veel te kopen (en gaven we toe aan de "goestingskes"). Bijgevolg bleven we met een hoop eten zitten dat we niet tijdig konden verwerken. Ook het koken op maat blijft een succesvolle strategie om restjes en verspilling te voorkomen. "Liever te veel dan te weinig," hebben we van de baan geveegd. Liever juist genoeg.

Kleine veranderingen
Naast het zorgvuldiger aankopen, bereiden en bewaren van voedsel, zijn er ook enkele kleine dingen veranderd. Omdat we altijd met snoepgoed bleven zitten van afgelopen Sinterklaas, Pasen of andere feestdag, ben ik begonnen met het aanvullen van een snoeppot op onze salontafel. Resultaat: onze kast raakt stilaan leeg (en we wegen een kilootje meer). Als er restjes zijn, proberen we het eten ervan zo leuk mogelijk te maken. Van oud brood maak ik tegenwoordig lekkere broodstokjes om in de soep te doppen. Een aanrader is de Patatas Bravas kruidenmix van Oil & Vinegar. Hier kan je heerlijke kruidenboter mee maken. Deze smeer ik op het oude brood, even in de oven en je uitgedroogde korstjes hebben een heel nieuw leven gekregen. (Zeker doen!)

Mijn afkeer voor diepvrieseten
Deze is afgenomen nu ik de vriezer niet meer als afvalemmer gebruik voor bijna vervallen etenswaren of als vergeetput voor de minder lekkere dingen. Geen "Oh, dit eten gaat bijna bederven dus prop ik het gauw in de vriezer" meer. Nu probeer ik mijn voedingswaren zo vers mogelijk op te bergen. Intussen eten we trouwens bijna dagelijks iets uit de diepvries zodat de oudere voedingswaren eindelijk verdwijnen. Nadien kunnen we dan met een schone lei starten: een vriezer met verse etenswaren die regelmatig geconsumeerd worden. Jammer genoeg zijn er bij dit inhaalmanoeuvre een hoop oude voedingswaren gesneuveld omdat ze hopeloos gedateerd waren. (We hebben dus even moeten zondigen.)

Verspilgedrag
Letten op onze voedselverspilling zorgt ervoor dat we meer bezig zijn met verspilling in het algemeen. Zo gebruiken we sinds kort geen vershoudfolie meer om een aangesneden courgette of ui te bewaren, maar maken we volop gebruik van onze tupperware potjes. Ook in de winkel nemen we zo weinig mogelijk plastieken zakjes. Twee paprika's of een peer kunnen ze ook zonder zakje aan de kassa wegen. Hoe meer ik kan recycleren, hoe beter. Vorige week heb ik het kookwater van mijn eitje, die avond voor mijn aardappelen gebruikt. Vele kleintjes maken een groot.

Geven als alternatief
Om af te sluiten wil ik even stil staan bij een andere leuke oplossing voor verspilling: geven. Denk aan de Gentenaar die een koelkast op het trottoir had gezet met porties soep om gratis mee te nemen. Hij gaf het liever dan weg te gooien. (Oké, vergeet even die dwaze meneer die dacht dat hij de koelkast zelf mocht meenemen.) Of de geefkast in Antwerpen waar iedereen mag geven en nemen wat hij of zij zelf wil. Ook een goed alternatief voor snoepgoed dat anders na een jaar in de vuilnisbak zou belanden. (Echt geweldig als je een kindje trots met een van jouw koeken in zijn hand ziet rondlopen alsof hij net een schat gevonden heeft.) 

Ook voor de baby hebben wij veel tweedehandspulletjes van anderen gekregen (of mogen lenen). Waarom alles nieuw kopen als iemand anders het gewoon heeft liggen? Bovendien moet ik altijd aan de persoon in kwestie denken als onze kleine man met een gekregen speeltje van een vriend of vriendin rondloopt of de kleertjes van een dierbaar iemand draagt. Een erg fijne extra. Op onze beurt zullen wij in de toekomst niet twijfelen anderen met onze spulletjes gelukkig te maken. Krijgen is heel leuk, maar teruggeven even zeer.

Om maar te zeggen dat er heel veel dingen te overwegen vallen voor je iets, eten of anders, moet weggooien.

Geslaagd of niet?
Het was fijn om te werken aan een positieve verandering in ons leven. Dat naast de voedselverspilling ons verspilgedrag in ruimere zin is aangepakt, is een welkome bijwerking van een voor mij zeer geslaagd experiment. Na deze zes weken voel ik me meer de persoon die ik wil zijn: een bewustere en groenere mama. Want als ik wil dat de kleine man zo weinig mogelijk verspilt, zal ik het goede voorbeeld moeten geven. 


Ik kijk al uit naar de volgende uitdaging. Ideeën?

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS