Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Happy times

Deze morgen was bijzonder, een heerlijk moment van stilte voor de storm. Ik was uit mezelf wakker geworden op een respectabel uur (OMG) en iedereen sliep nog. Naast mij hoorde ik de ademhaling van mijn man en aan de andere kant die van de baby, terwijl de poes op de schommelstoel bij ons op de kamer lag te snurken. Ik genoot ervan om naar mijn gezinnetje te luisteren en stil te staan bij het punt in mijn leven waarop ik mij bevind.


Ik vraag in therapeutische gesprekken regelmatig aan mijn jongeren om een cijfer van 0 tot 10 te plakken op hoe ze zich nu voelen. Ik begon na te denken over mijn cijfer en zou mijn leven momenteel een 8 of een 9 geven. Deze gedachte deed me glimlachen, want het is zeker niet altijd zo geweest. 

Mijn zoontje is nu 8 maanden oud en zit in een zeer aangename fase. Hij is nog aai- en knuffelbaar klein, lacht als ik hem vastpak of aandacht geef en laat zich maar al te graag overladen met kusjes. Hij kan zo lief giechelen als ik protgeluidjes maak in zijn nek, op zijn wangen of op zijn buik. Ook kiekeboe is een klassieker die het tegenwoordig goed doet bij onze kleine man. Lachen hoort er volop bij. Hemels!

Ook mijn man en ik voelen ons weer goed samen. Na de geboorte van de baby was het even zoeken. We kregen ineens een hele nieuwe rol te vervullen. En mama zijn bleek een erg grote rol die ik moeilijk met mijn rol als partner wist te verzoenen. Bovendien word je niet als ouder geboren (nee, toch niet), maar is het ouderschap een leerproces dat een groot deel van je energie vraagt. Eigenlijk alle energie die je nog over hebt wanneer je pasgeboren baby het verschil tussen dag en nacht nog niet kent, je verstand appelmoes is geworden door het slaaptekort en je lichaam nog aan het recupereren is van de zwangerschap en de bevalling. Kortom, na de geboorte leefden mijn man en ik niet echt op een roze wolk. (Al had ik die na de verhalen van mijn vriendinnen ook niet echt verwacht.)

Tijd en slaap doen gelukkig wonderen. Na meer dan een half jaar hebben mijn man en ik terug iets dat lijkt op een normale nachtrust. (Thank God!) Je leert ook wat het is om ouder te zijn en je leert om intussen je relatie te blijven verzorgen. Na een tijdje ben je niet meer alleen mama en papa, maar komt er terug ruimte om ook man en vrouw te zijn. Veel beter!

Ook voor ons kleine monster (de poes) was het niet evident. We waren vijf dagen verdwenen en plots kwamen we thuis met een roos wezentje dat al onze aandacht in beslag nam. Gelukkig was onze baby alvast geen grote huiler. Toch vermeed de poes het lange tijd om bij ons in de buurt te komen. Achteraf bekeken leek het alsof ze voelde dat het tijdelijk beter was om naar de achtergrond te verdwijnen en ons wat te ontlasten. Voor mij moet je nu niet te veel zorgen, ik red het wel even zonder jullie.

Stilaan begon ze zich aan te passen aan de nieuwe gezinssituatie en eiste ze haar plaatsje weer op. Nu ligt ze vaak bij ons op de kamer (want de stoel waarin ik borstvoeding gaf 's nachts is terug vrij), als we ontbijten zit ze zoals vroeger met haar grote poep bij op tafel, 's avonds als de baby slaapt wil ze haar knuffelmoment in de zetel en ook in de loop van de dag moeten we ze aaien en met haar spelen. Als we dat niet op tijd en stond doen, zal ze ons miauwend achtervolgen tot we toegeven. Ze is met ander woorden weer helemaal zichzelf.

Ons gezin is dus terug op zijn plooi gekomen en de baby zit in een hele leuke fase. Tijd om met volle teugen te genieten, want de kleine man groeit met de dag, een volgende zwangerschap en pasgeborene zal dit evenwicht in de toekomst weer verstoren, mijn man en ik zullen wederom spanningen kennen, ... Maar tot het zo ver is, geniet ik van het nu en mijn roze wolk die met een beetje vertraging dan toch gearriveerd is. 

Wat een heerlijk gevoel om 2014 mee te eindigen en het nieuwe jaar in te gaan :-)

Beste wensen allemaal!!!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mijn eerste Kerstmis

Ik ben nu bijna acht maanden oud en heb al heel wat meegemaakt, maar de laatste dagen waren toch wel echt bijzonder. Mijn mama zei dat het woensdag Kerstmis was, een hele speciale dag. Ik heb veel pakjes gekregen (Dit zijn dozen met speelgoed, in een kleurrijk papiertje gewikkeld, dat ik er dan lekker mocht afscheuren terwijl al die grote mensen met grote ogen naar mij keken.), ik heb de hele dag mensen zien eten (die kauwende monden volgde ik heel graag) en heb op verschillende schoten gezeten (de ene al aangenamer dan de andere). Cadeaus, eten en veel mensen zien. Is dat dan Kerstmis?


De gekke dagen begonnen dinsdag. Mijn mama en papa waren overdag al druk in de weer. Het huis werd nog eens proper gemaakt (dat was al lang geleden) en in de keuken waren ze de hele middag bezig aan het avondeten. Blijkbaar is het een traditie van mijn ouders om de dag voor kerstavond samen te vieren, omdat we op kerstavond en Kerstmis zelf al naar de oma's moeten. Die avond heb ik de eerste keer cadeautjes geopend. Dat vond ik best moeilijk. Ik begreep maar niet wat ik moest doen en wachtte tot mama of papa het papier van het speelgoed afscheurde. De nieuwe speeltjes waren leuk, maar nog leuker vond ik de blinkende papiertjes of felle strikken. Die stak ik zo graag in mijn mond!


Mijn mama deed ook een beetje gek. Ik zag ze van een speciaal hoog glas drinken met daarin een goudgele drank vol belletjes. Na een paar glazen hing ze op tafel en lachte met alles wat mijn papa zei. Ik weet wel dat hij grappig is, maar zo grappig nu ook weer niet. Volgens mij was het een soort lachdrank. Intussen deden ze cadeaus open en aten erop los. Na vijf pakjes had ik er genoeg van. Ik bleef zeuren tot ze me eindelijk naar bed brachten, maar ik kon de slaap niet vatten. Ook in bed bleef ik zeuren en papa of mama konden me niet helpen. Ik wilde niet gepakt, gestreeld of geknuffeld worden. Ik wou ook niet tutteren. Het was dus erg moeilijk, maar na een uur viel ik uitgeput in slaap en ging het feestje zonder mij verder.

De dag erna begon ontspannen. Ik dacht dat we lekker thuis zouden blijven, maar iets na de middag deed papa mijn jas aan en zette me in de maxi cosi. Waar zouden we nu weer naartoe gaan? Mijn mama zette me in de grote toet en niet veel later viel ik in slaap. Toen ik mijn ogen open deed, zag ik het hoofd van oma en opa naar me lachen. Ik had nog niet veel zin om terug te lachen. Mensen lijken maar niet te begrijpen dat ik eerst wat tijd nodig heb om te kijken waar en bij wie ik ben.

Even later kwam mijn lieve meter binnen. Alle mensen lachten naar elkaar en gaven kussen. Ik zat gezellig in het midden van de woonkamer op de speelmat of in mijn stoel naar iedereen te kijken. Nu deden ook mama, papa, meter, oma en opa pakjes open. Wat is dat toch met die gekke gekleurde dozen? Waarom vinden die grote mensen dat nu zo leuk? Tussendoor keek of lachte er iemand naar mij, trokken ze al eens een gekke bek en speelde ik met papier en strikken. Ik had het best naar mijn zin.


Toen het donker was, gingen we met z'n allen aan de grote tafel zitten. De grote mensen aten  (nog wat meer) en nadien gingen ze terug in de zetels cadeaus opendoen (weeral). Ik ben die avond wel heel lang mogen opblijven, tot half 10. Ik had het zo naar mijn zin dat ik niet wou gaan slapen, maar na een tijdje moest ik me toch gewonnen geven. Gelukkig heb ik bij de oma een knus bedje en viel ik vrij snel in slaap. Tot half 1 heb ik de grote mensen nog horen lachen en praten.

De dag erna heb ik lekker lang geslapen. Mama en papa waren zelfs al voor mij wakker. Na het ontbijt heb ik oma en opa nog zien afwassen terwijl mama en papa zich aan het klaarmaken waren. Mama had ineens een mooie kleedje met gouden strepen aan. Dat draagt ze bijna nooit, zo van die kleedjes. Het moet wel een heel speciale dag zijn. Ik kreeg een rode outfit aan waardoor iedereen met mij lachte en heel enthousiast was (volgens mij iets speciaals). Opa trok nog een paar foto's van mij -Dat zwarte bakje ken ik al goed. Vroeger begon ik te lachen als iemand het boven haalde, maar nu ben ik het een beetje beu gezien en lach ik niet meer zo snel- en daarna werd ik opnieuw in de maxi cosi gezet. Gaan we nu dan eindelijk naar huis?


Nee hoor. Ik werd een hele poos later bij het nieuwe huisje van de andere oma binnen gedragen. Mijn nonkels en tante waren er ook, samen met mijn nichtje en neefjes. Ik kijk zo graag naar mijn neefjes. De ene kan al rondstappen en de andere kruipen. Ik wou dat ik al zo groot was als hen en overal naartoe kon kruipen of stappen. Nog een paar maanden en dan mogen mama en papa achter mij aan hollen. Dat lijkt me zo fijn! We hebben lange tijd aan tafel gezeten. Mama en papa hebben nog gespeeld met mijn nichtje en daarna heeft papa me in de draagdoek gewikkeld voor een dutje. Toen ik wakker werd, zag ik weeral mensen gekleurd papier van dozen scheuren. Komt er dan geen einde aan?

Opnieuw waren mijn mama en papa druk in de weer en voor ik het wist, zaten we terug in de blauwe toet. Mijn ogen gingen open in het huis van moemoe en vava. Dat zijn de mama en papa van mijn oma en opa, zij zijn al heel oud. Hier waren een hoop mensen die ik niet zo vaak zie. Iedereen was naar mij aan het kijken en aan het lachen. Ik wist eerst niet goed wat doen, maar begon al gauw weer vrolijk te spelen. Ook hier ging iedereen aan de grote tafel zitten om te eten. Er werd veel gepraat en sommige mensen waren nogal luidruchtig. Mama zegt dat dat normaal is, want de familie van mijn opa heeft een beetje een grote mond. Wil dat zeggen dat ze veel eten in hun mond kunnen steken?


Tegen de avond werd ik wel erg moe. Mama en papa brachten me naar een koude en donkere kamer, maar uiteindelijk viel ik daar na mijn papflesje toch in slaap. Ik heb zelfs niet gemerkt dat mama en papa me twee uur later weer in de maxi cosi gelegd hebben om naar huis te rijden. Ik was zo blij toen ik in mijn eigen bedje lag, nog eens melk mocht drinken en het eindelijk lekker stil rond me was.

De dag erna wachtte ik in spanning af. Moeten we nu weer ergens naartoe? Gelukkig heb ik de hele dag met mama en papa mogen spelen op mijn speelmat of in mijn box. Ik was die dag extra moe en heb best veel geslapen. Wat was ik blij dat die gekke dagen voorbij waren. Kerstmis was leuk, maar wel vermoeiend voor een baby hoor!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Kerstmagie

Deze week is ons huisje eindelijk mooi versierd. Alle kerstfiguren staan er, de kerstballen hangen in de boom en de dozen waar alles inzat zijn weggeborgen. Zoals mijn man het beschrijft: “Christmas has puked all over the place."  En zo heb ik het graag.


In ons huisje is alles dus al lekker kerst, maar ook buiten ons nestje kan je er niet meer omheen. De warmste week is volop bezig op Studio Brussel, de winkels worden steeds drukker en in elke grote stad komt de geur van gluhwein en het geluid van kerstliederen op je af. Heerlijk, die kerstmarkten! 

Deze week hebben mijn man en ik er twee bezocht. Dinsdag de kerstmarkt in Antwerpen, woensdag in Brussel. In Antwerpen deden ze hun best. Er was een reuzenrad, een schaatsbaan, een grote versierde kerstboom en vele kraampjes. Tot mijn grote vreugde was er bovendien een ruime keuze aan snacks. Van vissoep, noedels, spekpatatjes en pizza tot pannekoeken, churos en poffertjes. Maar desondanks kon deze markt niet tippen aan de Brusselse versie.




Het mooiste van eender welke kerstmarkt bij ons vind ik trouwens het decor van een typisch Europese stad die trots haar geschiedenis draagt. De schoonheid van de oude herenhuizen, kerken en kathedralen is iets dat veel buitenlanders benijden. De kroon op dit vlak werd gespannen op de kerstmarkt van Brussel. Een groot gedeelte van de Grote Markt is intussen prachtig gerenoveerd en mag met trots het centrum van onze hoofdstad genoemd worden. Er pronkt bovendien een grote verlichte kerstboom op het plein waardoor het Antwerpse exemplaar een schraal boompje lijkt (en die van ons huisje zeker).




Daarnaast is er 's avonds een lichtshow op de Grote Markt die de moeite waard zou zijn. Gelukkig heb ik een filmpje op de facebookpagina van mijn schoonbroer zien passeren want na een uur wachten moesten mijn man en ik het afdruipen zonder lichtshow. (Normaal zou de show in de week om het uur moeten spelen, en dit tussen 17u en 22u. In de weekends om het half uur.)


 
De kerstmarkt in Brussel bezochten we zonder de baby. Woensdag is hij namelijk voor het eerst bij oma blijven slapen zodat mama en papa naar een concert konden gaan. Dat was geleden van november vorig jaar toen onze kleine man nog knus in mijn buik zat. Vorig jaar hebben we Seasick Steve gezien, nu was Ben Howard aan de beurt. Twee topartiesten. De laatste deed me vergeten dat er nog vijf muzikanten rond hem en honderden toeschouwers rond mij stonden. Na een paar liedjes leek het alsof mijn man en ik de eer hadden een living room concert van Ben Howard bij te wonen. Zalig!

Maar oh, wat heb ik mijn zoontje gemist. Overal zag ik mensen met hun baby en zat ik melig in de kinderwagens te staren. Alles deed me denken aan onze kleine man: andere kinderen, het kleine restje groentepap op mijn man zijn trui, de foto van de peuter op de tram... Als het de bedoeling was om tijdens onze date niet aan de baby te denken of babytalk te vermijden, dan is dat grondig mislukt.

De ochtend erna moesten we op tijd opstaan. Uitslapen en lang ontbijten was er niet bij. In de plaats daarvan ben ik stiekem uit bed gekropen terwijl mijn man nog een half uurtje sliep om verslag bij jullie uit te brengen. Daar zat ik dan. Achter mijn laptop, bij de kersttrein op de grote tafel en een tas lekker geurende koffie, de verlichte boom naast mij op de grond en de lege speelmat van de baby in het midden van de woonkamer. Blij dat ik mijn ventje bijna mocht gaan halen en door al die kerstmarkten meer dan klaar voor de meest magische tijd van het jaar. Christmas, here I come!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Ann stopt de voedselverspilling


Met de naderende feestdagen begint naast de kerststemming ook mijn schuldgevoel aan te dikken. Ik weet dat ik weer met een ronde buik in de zetel zal ploffen na het zoveelste familiediner terwijl ik eigenlijk een hekel heb aan overdaad. Even erg vind ik dat ik wekelijks eten in de vuilbak of GFT-container werp. Soms gewoon omdat ik iets niets lust of weeral eens te veel heb gemaakt van een gerecht. Na twee dagen restjes eten, ben ik het gerecht meer dan beu en blijft het staan tot het onverantwoord zou zijn voor mijn gezondheid om er nog van te eten. En dat terwijl ik ook verspilling haat. Niet zo goed bezig dus.


En ik ben niet de enige. In Vlaanderen wordt er 2 miljoen ton voedsel weggegooid, omgerekend is dit ongeveer 300kg per persoon op een jaar. Wereldwijd wordt er wel 1,3 miljard ton eten verspild, een derde van alle voedingsmiddelen. Er gaat 600 miljoen euro verloren aan de productie van dit niet geconsumeerde voedsel en de uitstoot tijdens het productieproces is gelijk aan 3,3 miljard ton koolstofdioxide. Een ware ramp voor het milieu. Dit allemaal terwijl 870 miljoen mensen op deze aardbol honger lijden. Daartegenover staat dat we al gauw 50kg voedsel per persoon zouden kunnen besparen als we bewuster met eten zouden omgaan. Een kleine verandering in mentaliteit kan een groot verschil maken.

Het wordt tijd om mijn steen bij te dragen. Gedreven door mijn schuldgevoelens besluit ik mezelf (en mijn man) een uitdaging op te leggen. Ik zou graag zes weken geen eten willen weggooien. Dus geen restjes die in de ijskast blijven liggen tot ik ze wegdoe, geen rot fruit of groenten die slecht geworden zijn, zelfs geen broodkorstjes in het groenafval. Misschien dat ik op deze manier iets aan mijn verspilgedrag kan veranderen, want dat is uiteindelijk toch de bedoeling van een uitdaging: zorgen voor verandering op lange termijn. Bovendien moest mijn moeder lachen toen ze op mijn blog las dat ik ecologisch tracht te leven (dankuwel moeke). Hoog tijd om mezelf te bewijzen.

En we gaan op zoek
Ik begin deze uitdaging met een zoektocht naar tips die me weer dat stapje verder kunnen helpen. Niet de voor de hand liggende zaken zoals het maken van restjessoep, yoghurt die twee dagen na de houdbaarheidsdatum is mag je nog opeten, overschotjes kan je invriezen (maar uiteindelijk blijven ze dan weer in de vriezer liggen) en het is best om zo veel mogelijk restjes in de koelkast te bewaren want dan blijven ze langer goed. Ja, duh, dat doen we allemaal al. En toch belandt er nog voedsel in de afvalbak.

Wel lees ik ergens dat de plaats van de voedingswaren in de koelkast belangrijk is. Zet een restje vooraan, dan ga je er sneller naar grijpen. In het oog, in het hart (of in dit geval, de mond). Logisch, maar ik hield er geen rekening mee. 
 
Waar kan ik nog op letten? Vooral winkelen kan efficiënter. Een lijstje maken (doe ik al) en me er aan houden (doe ik meestal). Blijkbaar is het ook geen goed idee om je door acties te laten verleiden. Eén brocoli kopen, één gratis en de gratis brocoli belandt een tijd later in het groenafval. Om me te helpen ga ik ook een weekmenu opstellen voor ons en de baby. Deze maak ik met de inhoud van mijn koelkast en onze diepvrieslijst voor mij. Heb ik wortelen, een paprika en een courgette liggen? Dan is het misschien nog eens tijd voor spaghettisaus. Nadien maak ik dan het boodschappenlijstje op basis van onze weekmenu.

Over onze diepvrieslijst gesproken. We hebben echt een lijst met alle voedingswaren die in onze vriezer zitten. Nemen we er iets uit, dan schrappen we dit. Gaat er iets in de vriezer, dan schrijven we het op. Dit bespaart je heel wat tijd op lange termijn (geen “Oh, wat heb ik nu ook al weer in de vriezer zitten”-zoektochten), maar het vergt wel discipline. “Ik schrijf het straks wel op,” is geen optie. Dan vergeet je het toch. Maar soit. Ondanks onze lijst, blijft de vriezer een ware vergeetput. Restjes verdwijnen erin om nooit nog gezien te worden. Een volgende voornemen is daarom: minstens één item uit de vriezer op de weekmenu.

Ook minder kieskeurig zijn tijdens het winkelen is belangrijk trouwens. Koop de groente met een vlekje of het stuk vlees dat vandaag opgebruikt moet worden. Zo belandt het uiteindelijk niet in de afvalcontainer van de supermarkt.

Wat bij ons ook vaak wordt weggegooid, zijn restjes brood. Je kunt oud brood toosten, er wentelteefjes of croques van maken, je kan het drogen voor de vogels of verkruimelen tot paneermeel, of er je eigen croutons voor in de soep mee maken. Veel opties. Wegwerpen is dus niet nodig.

Het grootste werkpunt bij ons zal zijn om bewuster te koken. Ik kook vaak te veel en kan dan dagen restjes eten. Om porties beter in te schatten vind ik hulp op de geweldige website van Het Voedingscentrum. Hoeveel patatjes, rijst of pasta moet je per persoon maken? Op de groentewijzer staat dan weer hoe groot de portie groenten moet zijn en dit voor 50 verschillende soorten. Na een uurtje surfen heb ik al heel wat bijgeleerd en een paar handige tools op zak.

En we zijn begonnen
Intussen zijn we in ons nestje al volop aan de slag gegaan. Naast een bodempje room is er nog niets in de vuilbak belandt. Al geef ik toe dat mijn man soms een beetje als vuilbak dient (sorry schatje). Zal het zo gemakkelijk blijven gaan? Waarschijnlijk niet. En lukt het om bewuster te winkelen en koken? Want om eerlijk te zijn, zo veel hebben we deze week nog niet zelf moeten koken of winkelen. (Dat is het handige van een hele week gaan helpen met de verbouwingen in het huis van je moeder. Je hebt een gratis babysit en gratis eten.) Wat met al die goede voornemens? Ik houd jullie op de hoogte!


Bronnen:
Knack.be en Het Voedingscentrum

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Vier kleurrijke beelden

Het zijn sombere dagen. Bewolkt, koud, regenachtig en snel donker. En alles is zo grijs. Maar als je er voor open staat, vind je toch veel kleur in je omgeving. Deze beelden hebben mij de afgelopen week opgefleurd.


1. Vrijdag kwam ik op weg naar mijn vrijwilligerswerk een rode Volkswagen T2 tegen. Het was een grijze, miezerige dag waardoor deze schitterende bus nog meer in het oog sprong. Mijn man en ik hebben ook een T2 (alleen nog niet zo mooi opgemaakt) en zijn grote liefhebbers. Ze toverde alvast meteen een lach op mijn gezicht. Net zoals onze eigen bus dat telkens weer doet. (Lees ook: The Magic Bus)

2. Bijna drie jaar geleden hebben mijn wederhelft en ik ons huis gekocht. De tuin is altijd een van de hoofdredenen geweest om voor dit stekje te kiezen. Er staan heel wat mooie planten in en elk seizoen hebben we bloemen en/of kleur in onze kleine oase. Elk jaar ontdek ik nog nieuwe planten, zoals dit paars exemplaar dat vorige week trots tussen de kale struiken pronkte.

3. Een paar dagen geleden was ik onze kleine man aan het verschonen toen het daglicht zijn helderblauwe ogen deed oplichten. Hij had het de afgelopen week wat moeilijker (slechter inslapen, meer zeuren, slechter eten), maar op dat moment was dat allemaal weer even vergeten.

4. De herfst loopt ten einde en de meeste blaadjes zijn intussen hun mooie kleur verloren. (Tenzij je van bruin houdt.) Dankzij de zachte temperaturen van de afgelopen maanden, begon de laatste boom pas eind november zijn bladeren te verliezen. Hierdoor kunnen we nu nog steeds een beetje genieten van de geel-oranje-rode bladerpracht die zo eigen is aan dit seizoen. 


Laat nu die witte, winterse sneeuwlandschappen maar komen!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mijn brief aan de Sint

Het is bijna Sinterklaas en als je ouder geworden bent, beleef je dat plots weer met die hernieuwde kinderlijke magie. We (lees: ik) zijn al dagen "Dag Sinterklaasje" aan het zien, de baby heeft gisteren nog op de schoot van de Sint gezeten (gewoon omdat mama dat leuk zou vinden, want geef nu toe, zelf heeft hij daar nog geen snars aan) en vrijdag zal ook ik mijn schoentje zetten. Met deze brief :-)


Beste Sint,

Om speelgoed te vragen ben ik intussen een beetje oud geworden, maar ik heb wel een paar wensen voor het komende jaar waar u altijd rekening mee mag houden.

Het is een goed jaar geweest, Sint. Al bij al. Ian is geboren en ik moet toegeven dat dat niet altijd even simpel was, of mooi en magisch zoals iedereen beweerde. Hij dronk niet goed, sliep slecht, ... maar aangezien u overal een oogje in het zeil houdt, zal u dit vast allemaal al weten. Vooral het slecht slapen doet iets met een mens. Je bent niet de beste versie van jezelf en je verstand lijkt nog de grootte van een pindanoot. Ook niet fijn voor mijn partner, want ik was zelfs niet in staat om een deftig gesprek met hem te voeren. Dus wil ik u om te beginnen bedanken om mij een man te geven die deze periode voor mij wou doorstaan en mij graag is blijven zien, ondanks de mindere momenten.

In 2015 zou ik graag hebben dat dit zo blijft. Mijn man en ik zijn al en tijdje samen en alles gaat nu goed. Maar we zijn op een punt in ons leven gekomen dat de eerste bevriende koppels uit elkaar beginnen te gaan. Dat doet een mens nadenken. Eigenlijk kan ik alleen maar wensen en hopen dat mijn man en ik altijd de liefde van vandaag blijven voelen voor elkaar. En een beetje overeen blijven komen. Wat minder vaak ruzie mag altijd wel.

Verder wens ik een tweede baby. Maar graag eentje dat niet te vroeg geboren wordt, gezond is, na een korte tijd al doorslaapt en meteen goed van de borst drinkt. Ook liefst zo vrolijk en snel tevreden als onze eerste spruit. Oja, en eentje dat zowel graag groente- als fruitpap eet. Het perfecte kind dus. Kan u dat even regelen voor mij? Dank u!
En als ik terug zwanger ben, zou ik daar graag niets van voelen. Geen pijn, nooit misselijk, veel kunnen eten zonder veel bij te komen. U ziet, ik ben zeker niet veeleisend of onrealistisch.

Als laatste zou ik graag hebben dat iedereen in en rond ons gezin, dichte vrienden en familie, gezond blijft. Graag geen kanker of andere erge ziektes. Maar niet alleen lichamelijk gezond, ik zou het fijn vinden als iedereen zich ook mentaal goed voelt. Heel belangrijk!


Oja, bijna vergeten, de baby heeft nog steeds een kaal plekje op de achterkant van zijn hoofd, kan u daar misschien wat haar laten groeien? 

En kan u me dan meteen een cupmaatje bijgeven? Want na de borstvoeding schiet er niet veel van over.

Ziezo Sint. Ik zal morgen alvast mijn schoen zetten met deze brief, dan kan u hem meenemen en als u het komende jaar de tijd vindt, mag u altijd een van (liefst al) mijn wensen vervullen.

Liefs,


Het braafste kind. 



En jij, wat zou jij zoal vragen? :-)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Wat is dat toch met al die "quality time"?

Je had al onder een steen moeten leven om al die stukken over de balans tussen gezin en werk te missen. Nu, ik leef een beetje onder een steen, want de impact was mij duidelijk ontgaan. Tot ik de artikels (de vrouwen- en de mannenversie) grondig doornam en de cijfers tot mij doordrongen. "Is dit dan quality time?" werd 100 000 keer gelezen en 20 000 keer gedeeld. Blijkbaar spreekt het heel wat mensen aan, waaronder mezelf.
 

Maar hoe meer ik het artikel en de reacties lees, hoe meer mijn maag gaat draaien. Want het toont mij nog maar eens hoe veel mensen belang hechten aan werken, geld, carrière. Naar mijn gevoel de minst belangrijke zaken in het leven. Zelf heb ik ervoor gekozen voorlopig fulltime thuis te blijven en voor ons zoontje (en het toekomstige tweede kindje) te zorgen. Hoe lang? Zo lang ze me nodig hebben. Ik heb geen plan zoals Ilse en zo heb ik het graag. Vind ik het altijd even fijn? Goh, nee. Dat kan ik eerlijk zeggen. Maar ik zou het niet anders willen.

Vorige week vrijdag ben ik voor het eerst terug met mijn vrijwilligerswerk gestart. Ik geef gratis therapie aan jongeren, één dag per week. Dit betekent dat ik één dag het voor alle (of toch de meeste) andere ouders normale leven vervoeg en mijn zoontje bij een oppas afzet. Deze is dan nog gelukkig mijn moeder of mijn schoonmoeder, geen totale vreemde die ik na een grondige screening heb uitgekozen en hoop met mijn kind te kunnen vertrouwen. En toch zakte de moed me in de schoenen toen ik mijn kleine jongen moest achterlaten. Het ging in tegen al mijn instincten die schreeuwden dat mijn zoon mij nodig had en dat ik bij hem moest blijven. Maar als er iets is dat we vandaag wel doen, is het leren om ons gevoel en onze instincten te negeren om te doen wat volgens ons hoort.

Ik heb al veel tegenwind mogen ervaren uit mijn omgeving ("Dat is toch niet van deze tijd") en als ik ooit terug werk zoek, zullen de meeste mogelijke werkgevers mij vast en zeker met een frons bekijken. Bovendien denk ik ook na over de invloed van deze keuze op mijn pensioen. Soms maak ik mij daar best zorgen over. Het is er nu eenmaal zo ingebakken bij onze generatie: "Je moet werken en zorgen voor je pensioen, dan kan je later van je oude dag genieten." Maar ik maak me even veel zorgen of onze generatie wel ooit op pensioen kan gaan en hoe hoog dat pensioen nog gaat zijn. Dus laat ik me maar van mijn jonge dagen genieten.

Thuis blijven, het is geen makkelijke keuze. Zo veel is zeker. Maar als ik elke avond mijn zoontje over zijn hoofdje streel en zijn ogen zie dichtvallen onder mijn warme hand, weet ik dat het de juiste keuze is. Er is geen enkele meer belangrijke plaats waar ik hoor te zijn. En mijn man? Die zou het liefst van al met mij ruilen.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

36 weeks and counting

Morgen wordt de baby 7 maanden oud. Exact 7 maanden geleden, een dag voor de bevalling, heb ik een kortverhaal geschreven over mijn zwangerschap. Ik had toen nog geen blog, nu wel. Dus kan ik het eindelijk met jullie delen. Volgens mij voelde ik stiekem dat het einde van de zwangerschap om de hoek kwam loeren. Als ik dan toch nog iets wou neerpennen over het zwangere leven, moest het dan gebeuren. Goh, wat herinner ik me de spanning van die laatste dagen nog glashelder...

Ja, ik weet het, ik had toen een vlek op mijn t-shirt. Die krijg je er tijdens een zwangerschap gratis bij.


Toen ik net zwanger was dacht ik dat er een magische tocht voor me lag waarover ik wekelijks verslag zou willen uitbrengen op een eigen blog. Sommigen onder jullie weten dat ik heel graag schrijf, vooral over mijn persoonlijke ervaringen. Er zit een kleine columnist in mij verborgen. Noem het gerust een kleine ijdeltuit die zichzelf lekker interessant vindt. En geef nu toe, een zwangerschap lijkt toch een perfect onderwerp om honderduit over te palaveren! Maar toen begon het braken, de misselijkheid, de krampen, het gebrek aan eetlust…. Laat staan dat ik zin had om achter mijn laptop te kruipen en hierover te schrijven. Viel dat even tegen!

Er valt eigenlijk heel weinig te beleven tijdens een zwangerschap. Dat klinkt misschien erg contradictorisch en een tikkeltje pessimistisch, want er zit uiteindelijk wel een klein wezentje in jou te groeien dat je leven voor eens en voor altijd zal veranderen. In het begin besef je echter amper dat er überhaupt iets in jou aan het rondzwemmen is. Gelukkig zijn er de maandelijkse echo’s. Dat waren elke keer weer momenten waar ik naartoe leefde. Dan kwam ik het kantoor van mijn gynaecoloog buiten met een foto van een miniatuurbaby en het besef dat die erwt binnen zo veel maanden mijn eerstgeboren zoon zou zijn.

Ik zou heel wat kunnen klagen en zagen over de afgelopen maanden (en dat ga ik waarschijnlijk ook doen, waarvoor alvast mijn excuses), want kwaaltjes heb je als zwangere vrouw genoeg. Op de moeilijke momenten vervloek je al die stralende vrouwen die naar je keken alsof de Heilige Maagd Maria (misschien niet de beste vergelijking) net voor hen verschenen was. “Oh, ik vond het geweldig om zwanger te zijn!” “Zwangere vrouwen zijn zo mooi.” “Geniet ervan!” (En zo'n enthousiaste types kom je doorheen je zwangerschap genoeg tegen.) Ben ik dan echt een abnormaal geval? Toch moet ik toegeven dat een zwangerschap inderdaad ook unieke momenten kent die je nooit zal vergeten. Momenten die een erg diepe indruk op je maken...

Om te beginnen is er het moment van de zwangerschapstest. Mijn man en ik hebben heel bewust voor kindjes gekozen (zeker mijn man) en op het moment dat we (lees: hij) er klaar voor waren (ik ben nooit echt klaar voor iets), ben ik met de pil gestopt. Wij horen nog bij de gelukkigen die niet meer moeite hebben moeten doen: weg met de anticonceptie en een keer meer vrijen. Een paar maanden later was ik een dag over tijd. We hadden net voor de avond gegeten. De maaltijd zelf herinner ik me niet meer, het glaasje rode wijn daarentegen nog zeer goed. (Wat een bitterzoete herinnering...) (Give me alcohol!) Tijdens de maaltijd hadden mijn man en ik het over een mogelijke zwangerschap en plots werden we te nieuwsgierig. Na het legendarische plasje op de stick wachtten we vol spanning het resultaat af. Toen we een plusteken zagen verschijnen, werden we door een golf van gemengde gevoelens overspoeld: ongeloof, blijdschap en ronduit blinde paniek. Daar stonden mijn man en ik dan. Samen te staren naar het begin van een nieuw hoofdstuk in ons leven. Eten hebben we die avond niet meer gedaan.

Ook de eerste keer dat ik de baby voelde bewegen is me bijgebleven. Ik weet niet meer hoe veel weken ik op dat moment was. Mijn man en ik lagen lekker knus in de zetel naar een film te kijken (een film die hij gekozen had en die me niet erg interesseerde, dat gebeurt wel meer), toen ik plots een vreemd gevoel gewaar werd in mijn onderbuik. Hoe die eerste beweging van de baby juist voelde, is moeilijk te omschrijven. Een collega van mij kwam nog het meest in de buurt toen ze uitlegde dat het op een scheetje onder water lijkt. Op dat moment riep ik het, zoals het elke toekomstige mama beaamt, enthousiast uit: “Ik heb onze baby voelen bewegen!” En mijn man legde zijn hand op mijn buik in de hoop ook iets te voelen.

Daarnaast waren er dus de maandelijkse echo’s. Het horen en zien van de hartslag, het kleine onidentificeerbare wezentje zien uitgroeien tot iets dat lijkt op een baby, ontdekken dat je een zoontje verwacht, je kleintje dat tuimelt in de buik, … en afgelopen week nog het zien bewegen van zijn longetjes. Telkens betrap ik mezelf erop om samen met de gynaecoloog naar dat kleine schermpje breeduit te lachen. Ik vervloek mensen die hun pasgeboren kind een wondertje noemen (beetje te melig als je het mij vraagt), maar stiekem ben ik tijdens een echo telkens door hem verwonderd…

Wat mijn man en ik zeker niet zullen vergeten is het kleine paniekaanvalletje toen ik 35 weken zwanger was. Ik ging nietsvermoedend op controle bij de gynaecoloog toen ze me plots meedeelde dat de baby al bijna op komst was. Ik moest het dringend rustig aan doen. Mijn hart sloeg een slag over. Mijn tas voor de bevalling was nog niet klaar (typisch), de suikerbonen moesten nog in orde gemaakt worden, ik had nog niet genoeg kleertjes voor onze baby en vooral… mijn man moest nog anderhalve week werken. Verbouwereerd begon ik op de tafel bij de gynaecoloog te wenen: “Hij mag nu nog niet geboren worden!”

Ik zou de volgende dagen bij mijn moeder blijven slapen tot mijn man die vrijdag thuis kwam (gelukkig had hij dit met zijn baas kunnen regelen). Dit vond onze baby echter niet voldoende. Ik kreeg ernstige oefenweeën tot op het punt dat ik de dag erna het ziekenhuis belde en op controle moest komen. Na de monitor raadde de gynaecoloog me aan om een nachtje te blijven. Het zag ernaar uit dat de bevalling al op gang zou kunnen komen. Geschrokken belde ik mijn man die alles liet vallen en enkele uren later trouw naast mij aan het ziekenhuisbed zat (wat een held). Toen begon het wachten…

De dag daarna was onze kleine spruit er nog steeds niet en mocht ik het ziekenhuis verlaten. Het was belangrijk om kaap van de 36 weken te halen. Dan zou onze zoon niet meer (standaard) in de couveuse moeten. Het idee van jouw kind in zo’n glazen bak wil je het liefst vermijden dus begon ik als een gek te rusten. Ik kwam zo weinig mogelijk uit het bed of uit de zetel en liet me volop bedienen.

Intussen hebben we de 36 weken bereikt. Afzien doe ik nog geregeld want de oefenweeën en allerhande andere pijntjes blijven. En mijn man die ziet af met mij, want hij moet nu al anderhalve week voor een veeleisende patiënt zorgen.

Elke avond ga ik slapen denkende dat ik die nacht misschien met gebroken water en weeën ga wakker worden. Het zijn spannende tijden en wel om twee heel verschillende redenen. Ik kijk er naar uit om onze baby te ontmoeten (Zou hij echt lijken op zijn pretecho? Ik hoop van niet.) maar tegen het afzien op de bevallingstafel kijk ik erg op. Zo ben ik in een constante staat van ontkenning. Mijn man wil dat ik zo snel mogelijk in arbeid ga en ik wil dat koste wat het kost uitstellen (uitstel van executie zeg maar). Maar ooit gaat er een punt komen dat zijn tijd er is en ik voel me daar allesbehalve klaar voor. Zal hij deze nacht komen? Morgen? Maandag? Komt hij in april of zal het mei worden? Geen idee. Ik weet alleen dat ik nu 36 weken (en 3 dagen) ben. 36 weeks, and counting.


En 24 uur later brak mijn water.


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Joepie, de eerste verkoudheid

Het is zover. De herfst is volop bezig. Druilerig weer, dagen die steeds korter worden en de thermometer haalt geen 10 graden meer. En samen met dat slechte weer komen ook de druipneuzen in het land. Ons gezin is er lange tijd aan kunnen ontsnappen, maar deze week zit ook ik met een verkouden baby. Moeilijk inslapen, zich wakker hoesten, overdag lekker veel snot uit die neus en op tijd en stond zeuren omdat hij zich gewoon niet zo lekker voelt. Fijn!

Natuurlijk begon hij ziek te worden op de dag van zijn doopsel. 38 graden zei de koortsthermometer. Dat gebeurt bij onze kleine vent niet zo snel. En je weet (als je mama of papa bent) hoe dat gaat met koortsige baby's. Ze kunnen minder verdragen, hebben het moeilijker met drukte en willen wat met rust gelaten worden. Ideaal dus voor een baby die dezelfde dag gedoopt zal worden. Wanneer hij in het middelpunt van de belangstelling staat en alle mensen hem willen vastpakken. Het is dan ook niet te verwonderen dat mijn normaal goedlachse baby op een groot deel van de foto's staat met een lekker zuur gezicht. Laat staan dat hij dat water over zijn hoofd kon appreciëren!



De eerste nacht viel eigenlijk best mee, maar leuk is anders. Vooral het inslapen ging erg moeizaam. Normaal kan ik gewoon zijn tutje geven, even over zijn hoofdje strelen en de oogjes vallen al dicht. Nu kon hij dat verdomde tutje maar niet in zijn mond houden en bleef hij spartelen als een vis op het droge, happend naar adem. Na een half uur was het dan eindelijk gelukt, maar natuurlijk zaten we 's nachts opnieuw met de gebakken peren. Na zijn voeding (ja, hij eet nog altijd 's nachts) lag hij met grote kijkers in zijn bed. Uiteindelijk heb ik zijn neusje gespoeld en is hij met zijn kopje op mijn schouder in slaap gevallen. Hèhè!

De dag erna stroomden de snottebellen lekker uit zijn neus en heb ik hem als een echte irritante mama met een zakdoek achtervolgd. Ik vond het best schattig hoe hij als een typisch kindje zijn hoofd wegdraaide alsof ik hem stoorde in zijn veel belangrijkere bezigheden. Ik ging ook op zoek naar tips op het internet en ging ten rade bij mijn mamavriendinnen. Zo legde ik een ui naast het bed, heb ik bakjes water op de verwarming geplaatst, heb ik de raam overdag een tijdje open gezet, ... Alles om de kamer aangenaam van temperatuur en vochtig te houden. (De ui deed me denken aan mijn zwangerschap. Toen ik zelf geen medicatie mocht nemen tegen mijn verkoudheid en ook allerlei trucjes uitprobeerde om het me zo aangenaam mogelijk te maken. Dat mis ik toch niet!)

Dinsdag kreeg ik dan van mijn moeder een fles hoestsiroop mee om die avond aan hem te geven. Het was eigenlijk al een beetje te laat toen ik Ian klaarmaakte voor zijn nacht en op zo'n momenten gaat het natuurlijk mis. De hoestsiroop kwam er sneller weer uit dan dat hij erin ging, samen met zijn melk van twee uur geleden. Wat een stank! En dan kon mama natuurlijk al zijn kleren uitdoen, de overtrek verversen, de baby een beetje wassen en het zootje ook meteen in de wasmachine steken. Toen hij eindelijk in bed lag en ik in de zetel, was het bijna tijd voor mama om mee onder de wol te kruipen. Daar ging die tijd voor mezelf! En mijn afkeer van medicatie is er niet kleiner door geworden.

Vandaag lijkt de situatie min of meer onder controle. De nacht was voor hem zeer oké, zijn neusje loopt niet meer en zijn hoest lijkt ook beter. Hopen dat het zo blijft. Dan hebben we onze eerste verkoudheid met glans (en de bijhorende portie braaksel) doorstaan!

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Klaar voor de doop

Vandaag wordt mijn klein ventje gedoopt. Alles is in orde: de doopkaars, het doopkleed, de schelp waarmee hij gedoopt zal worden (Ja, ik weet het, we moesten echt voor alles zelf zorgen.), de misboekjes, ... Ik kijk er eerlijk gezegd naar uit en dat had ik niet verwacht. Niet naar het hele kerk- en christelijk gebeuren, wel naar het samen zijn met onze familie en vrienden, terwijl er allemaal mooie lieve dingen tegen ons ventje gezegd worden en iedereen hem de beste wensen meegeeft voor het verdere verloop van zijn leven. Bovendien hebben we echt goede liedjes gevonden voor de viering die helemaal bij ons passen. Niet de zoveelste André Hazes of Trijntje Oosterzeik, maar wel geweldige live muziek van Eddie Vedder en Jack Johnson.

Maar oké, wat ik eigenlijk met jullie wil delen is een tekstje dat ik voor mijn kleintje geschreven heb in een melancholische bui. Want goh, wat ben ik toch verliefd op die kleine man. Ook al maakt hij me nog elke nacht wakker om te eten, stinken zijn pampers als een rioolputje en kwijlt hij als een buldog. Gek genoeg had ik dat niet verwacht. Ik had schrik om mama te worden en mijn baby'tje niet graag te zien. Het is dus net iets anders uitgedraaid. 

Ian,

mooie jongen
zo klein, zo lief
zo schattig en volmaakt
mijn hartendief.

Voor altijd verbonden
deel van mij
vult mijn hart met liefde
maakt me zo blij.

Dat groot rond hoofdje,
die helderblauwe blik,
dat piepkleine neusje
en wangetjes lekker dik.

Het mooiste geschenk,
de baby van mijn dromen,
is 6 maanden geleden
in mijn leven gekomen.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Handig, zo'n schattige baby!

Het leven kan soms erg verrassend uit de hoek komen. Kleine momenten kunnen plots een veel grotere betekenis krijgen. Uitstapjes kunnen onverwacht positief uitdraaien. Zeker als je een schattig ventje bij je hebt. Neem nu mijn bezoek aan broodjeszaak Panos gisteren. Ik ga daar al eens graag binnen voor een cappuccino of worstenbroodje (gisteren voor allebei, hihi) en mijn kleintje moest net zijn fruitpap hebben. Het ideale excuus!

Tijdens het fruitpapmoment kwamen er twee jonge meisjes binnen. Ik schat ze vooraan in de twintig. (Nu ik bijna dertig word, mag ik dat jonge meisjes noemen.) Ze zaten gezellig bij te praten en een broodje te eten. Tot ik mijn baby uit zijn maxi cosi haalde. Toen werden ze stil en zag ik ze loeren. Ik word niet zo heel graag bekeken. Het liefst ga ik lekker in het decor of in een massa op. Maar met een baby trek je nu eenmaal vaak de aandacht heb ik al gemerkt. Zeker met een lieve baby die veel lacht. Toen de meisjes recht stonden en langs mijn tafel wandelden, zei een van hen: "U hebt een mooie baby, mevrouw." En plots was mijn dag weer dat tikkeltje beter. "Dank u", zei ik met de nodige portie trots!

De fruitpap was op en mijn cappuccino ook. Tijd om in te pakken. Maar de baby trok intussen opnieuw de aandacht, deze keer van de mevrouw achter de kassa. Ze kwam vragen hoe oud hij was, hoe hij heette, ... The usual. (Ze was blijkbaar vergeten dat ze dat een maand geleden ook al had gedaan.) En begon daarna over haar eigen kindjes. De baby gaf intussen teken dat het tijd werd om te vertrekken dus stond ik recht en maakte ik aanstalten om de zaak te verlaten. Nog snel vroeg ze of ik interesse had in oude kleertjes van haar zoontje, een schommelstoel en nog wat spulletjes. De kleertjes deed ze zelfs gratis weg! En voor ik het wist ging ik buiten met haar naam en telefoonnummer.

Ik was niet alleen een cappuccino en een worstenbroodje in mijn buik (en aan mijn heupen) rijker, maar ook een fijn complimentje en gratis spulletjes. En dat allemaal dankzij mijn schattige baby!


  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Op stap naar... Den Helder (slot)



De laatste dag
Deze laatste dag begint opnieuw goed. Eerst samen met het gezin wakker worden en lekker knuffelen. Daarna wacht het ontbijtbuffet voor de laatste keer op ons. Vandaag smaakt de koffie net dat tikkeltje beter (of ik ben na twee dagen aan de smaak van slechte koffie gewend). Ook nu hebben we geen probleem met ons ventje. Hij geniet ervan om in een nieuwe omgeving te zijn en al die mensen te zien rondwandelen. Regelmatig komt er ook iemand (meestal een oudere vrouw) boven zijn maxi cosi hangen en dag zeggen. Entertainment genoeg!

  

Het marinemuseum
In de late namiddag rijden we naar huis, maar eerst nog een museum bezoeken. Mijn man heeft me kunnen overtuigen om het marinemuseum een kans te geven (Klinkt me eigenlijk een beetje saai in de oren. Maar als je met een partner op reis gaat, moet je al eens iets voor de ander doen. Net zoals mijn man een keer meer gaat eten voor mij.) 
In het mooi verzorgde museum komen we alles te weten over de laatste 500 jaar marinegeschiedenis. De rondleiding begint met een knap ineengestoken introductiefilm (zeker een van de betere die ik al gezien heb doorheen onze reizen). Daarna ben ik vooral fan van de interactieve tentoonstelling over het leven op een werf. Je mag er zelf proberen lassen, lading hijsen, een kanon laden, … Leuk voor kinderen, maar ook voor mij!

Het museum heeft een indrukwekkende collectie schepen: een onderzeeboot, een ramschip, een mijnenveger en een brughuis van een vroeger wapenfregat. Vooral de onderzeeboot maakt een diepe (get it?) indruk op mij. Misschien omdat ik lichtjes claustrofobisch word van zodra ik de laatste trede van de trap afstap. Onze wandelwagen mogen we gelukkig in het gebouw bij de bewaker achterlaten waardoor we gezellig met z’n drietjes in de onderzeeboot kunnen gaan. Ook de baby trekt grote ogen als we in de boot zijn. Hij is gefascineerd door al die lichtjes en knopjes.


Ik kan maar niet geloven dat er echt mensen in dit gevaarte zoveel meter onder de zeespiegel hebben doorgebracht. Bij de slaapvertrekken zit een oudere man te praten met enkele bezoekers. Ik hoor hem vertellen over het leven in de boot en wijst het bed aan waar hij geslapen heeft. Wat fijn dat er iemand in levende lijve zijn getuigenis aan het delen is! Om echt te stoppen en mee te luisteren is er te weinig plaats dus zetten we onze tocht verder.

Om alles grondig te bezoeken heb je eigenlijk een hele namiddag of misschien zelfs een hele dag nodig. Toch is het ons gelukt om tegen 14u alle hoogtepunten (sommige weliswaar in vogelvlucht) te zien. En dan is het weer tijd om te eten! (Hoog tijd, want mijn humeur begint er onder te lijden. Ik kan intussen geen boot meer zien.)


Een klein kunstwerkje
Het duurt even voor we iets gevonden hebben. Rond het museum zouden verschillende eetgelegenheden moeten zijn, maar ze zijn niet erg duidelijk aangegeven of wij zijn plots blind. Het restaurantje dat we dan wel vinden, zit helemaal vol. We zijn al met de auto op weg naar de uitrit wanneer we toch een bord met reclame van drank zien staan. We parkeren de auto en stappen het café binnen. Hier hebben we gelukkig nog wel plaats!

Onze laatste Nederlandse maaltijd nuttigen we in Barista Café Njoy. Op het menu staan allerlei broodjes, van het traditionele broodje kroket tot de iets meer verfijndere keuzes. Mijn broodje met rosbief is alvast een klein kunstwerkje. Ik begin er bijna met spijt van te eten, bijna. Daarna móeten we gewoon een koffie drinken aangezien we hier in een barista café aanbeland zijn. Dankzij een redelijk slechte film op vijftv (maar niet zo slecht als die van gisterenavond) weten mijn man en ik dat een barista iemand is die zich bijzonder gespecialiseerd heeft in het maken van koffies. En ik moet zeggen dat de cappuccino een van de betere uit mijn leven is. Ik heb geen klagen van de Hollandse keuken! En onze baby? Die ligt intussen te slapen in zijn maxi cosi.



Samen in de file… ja gezellig?
Van daaruit beginnen we aan de rit naar huis. Normaal zouden we drie uur onderweg zijn (de nodige pauzes niet meegerekend), maar dankzij een ongeval staan we in de file. En gezellig is het niet, want we zitten intussen met een baby die graag een stopje wil maken en moeilijk te entertainen is. (Lees: begint te huilen.) Gelukkig lukt het me uiteindelijk om hem te sussen met een leeg waterflesje en veel geduld!

Met een vertraging van anderhalf uur doen we om 21u de deur van ons eigen stekje open. Meestal ben ik na een reisje blij als ik weer thuis ben, maar deze trip had toch net iets langer mogen duren. Melancholisch zucht ik even. We hebben het goed gehad in Den Helder.

Eén iemand is alvast wel heel blij dat we thuis zijn! 




Adressen
Marinemuseum
Hoofdgracht 3
1781 Den Helder
Toegangsprijs voor volwassenen: 6 euro p.p.

Njoy
Willemsoord 52-B
1781 Den Helder

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS