Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Momenteel

Welk boek ben je nu aan het lezen? Welke serie volg je op tv? Wat houdt jou zoal bezig? Welke gedachten bezetten je hoofd? De antwoorden zullen er vandaag heel anders uitzien dan binnen zes maanden. Het leven en alles om je heen is continu in verandering. Dat maakt het zo speciaal en fijn om even stil te staan bij de antwoorden die je momenteel kan geven. Een kort moment van bezinning.

Dit is mijn "momenteel". Gebaseerd op de As we speak rubriek van Tales from the crib.

Lezen: Dat begint al goed. Tellen de voelboekjes die ik samen met de baby "lees" ook mee? 

Hier is de kleine man echt verzot op.
Waarschijnlijk niet. Oké, wat ben ik aan het lezen? Niet veel. Misschien is dat gek, want volgens mijn man lezen schrijvers ook veel boeken. Ik dus niet. Zo ben ik al vijf jaar bezig in één en dezelfde boekenreeks: De Aardkinderen van Jean M Auel. Wel een hele goede reeks, daar niet van. Over een meisje dat opgroeit in de ijstijd en natuurlijk ook verliefd wordt, een gezin sticht, ... Het enige storende is de lengte van de boeken (200 pagina's minder had ook gemogen) en de ellenlange beschrijvingen van onder andere de werking van elk kruid dat er zo wat bestaat. Sommigen zullen dat misschien geweldig vinden, maar ik haak daar bij af. Dus momenteel houd ik het bij mijn maandelijkse Ouders van Nu en de vele blogs die ik tracht te volgen. Er staan wel een aantal boeken op mijn to-readlijstje waaronder "Consuminderen met kinderen." (Bedankt Nicole voor de tip. Ik ga er werk van maken. Beloofd.)

Eten: Dat is een heel andere zaak. Eten doe ik veel, graag en tegenwoordig ook weer dat tikkeltje te ongezond. Deze week nog naar Nederland geweest en natuurlijk moet ik dan stoppen voor een kroketje uit de muur. Elke week hebben we frieten van de frituur gegeten. Vorige week zijn we nog kebab gaan halen. Dinsdag stond er pizza op tafel voor mijn man zijn verjaardag (zijn lievelingsgerecht). Tijd om terug wat meer richting groenten, fruit en home cooked meals te grijpen. Kwestie van het goede voorbeeld te geven aan het nageslacht.

Kijken naar: Mijn man en ik hebben geen televisie dus als we 's avonds in de zetel even tv kijken, doen we beroep op onze dvd-collectie of harde schijf. Wanneer mijn man niet thuis is, vertoef ik tegenwoordig in de wereld van de Gilmore Girls. Een klassiekertje. Ik houd van de snelle dialogen, de sfeer en de verhaallijn (moeder en dochter die wonen in een gezellig Amerikaans dorpje). Op het moment is mijn favoriete personage Jess (aka Milo Ventimiglia) weer volop aanwezig in de afleveringen. Mijn innerlijke puber staat bijgevolg helemaal wild.

Samen met de wederhelft ben ik intussen Heroes aan het zien. (Daar is die Milo Ventimiglia weer.) Fijn om terug te zien. Al moet ik zeggen dat de reeks niet meer zo spannend is als 9 jaar geleden. Alsof je een boek leest waarvan je het einde al kent. Een goed boek desalniettemin.

Genieten van: Dit antwoord zal ongeveer hetzelfde zijn als voor een groot deel van de Belgen. Ik heb zo genoten van de eerste lentedagen. (Al lijkt dat intussen ook weer een ver verleden.) Lekker in de tuin werken en spelen met het hele gezin. Ook zijn we terug wat vaker gaan wandelen, staan de eerste bloemetjes in de tuin en op onze tafel, beginnen de dagen opvallend te lengen, ... Alles leeft weer op na de maandenlange winterslaap. 


Denken aan: Veel te ernstige dingen. Vorig jaar vond de eerste scheiding in onze vriendenkring plaats. Mijn buurvrouw vertelde daarop dat ze dit herkende. Rond de 30 begonnen ook in hun omgeving de eerste koppels als vliegen te vallen. Wat een fijne gedachte. En eentje die jammer genoeg enkele weken geleden bevestigd werd toen een ander bevriend koppel liet weten dat ze uit elkaar gaan. Ik vind het echt jammer voor hen, maar misschien wel eens zo jammer voor hun kindjes. Won't somebody please think of the children! (Kleine verwijzing naar The Simpsons.) Misschien omdat ik zelf kind ben van gescheiden ouders en als jeugdtherapeute geregeld met de nadelige gevolgen van scheidingen te maken krijg. Het zijn dus geen rooskleurige gedachten die door mijn hoofd fladderen, eerder zware blokken die geen millimeter willen verschuiven.

En als ik dan gisteren het nieuws hoorde van de 27-jarige piloot die 150 mensen samen met hem de dood heeft ingevlogen, werden de gedachten er niet beter op.

Houden van: Het klinkt melig, maar daarop is het antwoord tegenwoordig: mijn leven. Mijn man, mijn zoon en de tijd die we samen hebben. Al die scheidingen en het slechte nieuws doen me appreciëren dat de grote man en ik nog steeds very well together zijn en het goed hebben samen. Onlangs vroeg een vriend aan ons hoe het was, waarop wij alleen "niets speciaal" konden antwoorden. We brengen onze dagen samen door, spreken met vrienden en familie af, werken in de badkamer, zijn gezond, ... Hij was erg enthousiast over ons antwoord en drukte ons op het hart hoe blij hij voor ons was dat alles gewoon goed gaat. En gelijk heeft hij. Laten we het maar even bij "niets speciaal" houden.


En waar zijn jullie momenteel mee bezig?

Follow my blog with Bloglovin

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

De saga van de drie losse tegels en de rotte muur

Verbouwen. Ik kan steeds beter begrijpen waarom een vriend van ons ooit zei: "Een huis is een kruis." Drie jaar geleden hadden mijn man en ik het geweldige idee om een huis op leeftijd te kopen en het op een paar jaar volledig te verbouwen. Moet te doen zijn, niet? We hebben al lang geleerd dat dat mooi klinkt in theorie, maar in de praktijk slepen verbouwingen altijd langer aan dan gepland. In elke ruimte komen we iets tegen waardoor de werken vertraging oplopen. Gelukkig hebben we ons er intussen bij neergelegd dat het een nog velejarenplan zal zijn.

Afgelopen week waren mijn man en ik volop in de badkamer bezig. De derde kamer op drie jaar tijd. Geen gigantische afbraakwerken (dat was het plan althans). Wel de tegels die er al hangen schilderen, een vloertje leggen van plaklaminaat, een nieuwe kraan installeren, ... Zondag reinigde ik alvast alle tegels, terwijl mijn man de oude siliconen rond het bad verwijderde. Daarna zouden we afplakken en de tegelmuur schilderen. Zouden we.

Terwijl ik even later met de kleine man in de woonkamer speelde, hoorde ik mijn naam uit de badkamer echoën. Ik ging kijken wat er aan de hand was. "Zaten die tegels daarstraks ook al los, schatje?" Waarschijnlijk wel, maar dat had ik niet gevoeld tijdens het schoonmaken. Blijkbaar waren er drie koppige tegels die weigerden om te blijven plakken. "Wat gaan we nu doen?" Tja, eraf halen en opnieuw plakken? Gelukkig hadden we nog tegellijm van de verbouwingen in de keuken, dus mijn man kon verder aan de slag.

Niet veel later: "Schatje!" Ik liet de kleine beweeglijke man in zijn box achter en ging wederom kijken. "De tegels blijven niet plakken." Ik hoopte dat onze tegellijm simpelweg niet meer bruikbaar was (wat me na twee jaar een realistische mogelijkheid leek), maar kennelijk was het stuk muur achter de tegels rot. De vorige eigenaar was een Nederlander en we hebben zijn goedkope bouwmaterialen al geregeld vervloekt. (Net als zijn slordige manier van werken.) Ook nu werden er een paar scheldwoorden gericht aan de mijnheer die voor een low budget houten muurtje gekozen had.

Mijn man verwijderde het rotte hout achter de tegels. Op sommige plaatsen was dat blijkbaar tot aan de osb-plaat die we intussen zelf aan de andere kant van de muur bevestigd hadden. Plots werd de mogelijkheid om het ganse zootje te slopen zeer reëel. Wat als we die oude tegels niet bevestigd krijgen en de hele muur te rot is om te recupereren? Zoals het mannen betaamt, begon de wederhelft meteen naar oplossingen te zoeken. De winnaar was iets met glazen tegels, vraag me niet juist wat. Het enige waar ik aan dacht was het feit dat we totaal niet hebben kunnen doen wat er voor die dag gepland stond én dat er alleen maar een hoop werk was bijgekomen

Verbouwingen. Het kan heel leuk zijn, maar het kan ook o zo hatelijk zijn.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Zijn al die complimentjes wel goed voor een kind?

"Stop met positief opvoeden," dat was de titel van een boeiend artikel uit Kiind Magazine en meteen ook het begin van mijn queeste. De auteur Luuk Kolthof stelt dat het enthousiast belonen van goed gedrag (en negeren van slecht gedrag), volgens hem de kern van het positief opvoeden, misschien toch niet the way to go is. Ik kan hem geen ongelijk geven. Wanneer ik doodop ben en voor de tiende keer enthousiast tracht te reageren op een kruippoging van de kleine man, kan ik me alleen maar afvragen of hij de onoprechtheid in mijn lach niet ziet. Is dat dan echt het beste voor mijn kind?


Applaus!
Wat ik zelf ervaar, en wat ook Kolthof aanhaalt, is dat het allemaal heel leuk is als je ouders een applaus geven voor elke scheet die je laat. Wanneer je groot bent, zijn die applausjes echter plots ver zoek. Wat overblijft is een volwassene die hunkert naar aandacht en bevestiging omdat deze nooit geleerd heeft de bevestiging van binnenuit te laten komen. (Ja, ik heb het over mezelf en verdorie, wat stoor ik mij daaraan!) Ik wil dat mijn zoon weet dat ik trots op hem ben, maar ik wil bovenal dat hij trots kan zijn op zichzelf. 

Een bank vooruit
Ook op school wordt er volop gestrooid met pluimen en lofzangen als je goede punten behaalt. Dat was hét doel in mijn leven: een "Goed zo!" van de juf. Door al die applausjes, stickertjes en complimentjes lijken we kinderen (en later volwassenen) te maken die té afhankelijk zijn van externe bevestiging. Het voelt voor mij als de manier van de maatschappij om alle mensen in het gareel te houden. Want wat is er makkelijker dan brave goeddoeners die hun dagen doorbrengen wachtend tot vadertje staat een schouderklopje komt geven?

Het compliment-effect
Ik ben helemaal niet de enige die zich vragen stelt bij al die complimenten. De Amerikaanse psycholoog Carol Dweck concludeert dat kinderen die constant te horen krijgen hoe slim ze zijn, niet leren door te zetten. Ze geven op als iets niet makkelijk genoeg gaat. Resultaat: al die complimentjes leiden tot kinderen die het minder goed doen op school. Maar er is meer. Overdadig complimenten geven kan zelfs zorgen voor onzekerheid en faalangst. Er worden onrealistische verwachtingen gecreëerd waar het kind niet aan kan voldoen. 

Stoppen met complimenten geven?
Dat lijkt me dan ook weer niet de bedoeling. Klasse voor ouders heeft geen ongelijk als ze zeggen dat complimenten ook een positieve en warme band met je kind creëeren. Als ik al die artikels zo lees, lijkt vooral de manier waarop je complimenten geeft belangrijk. 
In Ouders van Nu worden enkele tips gegeven die voor mij goed aanvoelen:
- Richt je op wat je kind doet en niet op het resultaat.
- Vertel je kind wat je ziet. "Je zit al op je handen en knieën!" 
- Geef je kinderen vaak positieve aandacht, zeker ook op de momenten dat ze al mooi aan het spelen zijn. 
- Ook een glimlach of kijken naar je kind is een compliment.
- Blijf vooral oprecht.

Bij mezelf merk ik dat complimenten vaak vanzelf komen. Als de kleine meneer het beste van zichzelf geeft om weer iets nieuw te leren, ben ik gewoon apetrots. Maar dat gaat zeker niet altijd met een staande ovatie gepaard.

Moeten we dan echt stoppen met positief opvoeden? 
Kolthof stelt het positief ouderschap al te simplistisch voor. Het belonen van goed gedrag is maar een klein aspect van een veel ruimere visie. Groeimee omschrijft de vijf steunpilaren van het positief ouderschap als volgt:
1. Zorgen voor een veilige thuisbasis waar het kind zichzelf kan zijn.
2. Positieve ondersteuning bieden in de vorm van oprechte interesse, begrip tonen, praten met je kind, ...
3. Belonen en goed gedrag aansporen (Hier is hij dan.) Duidelijke grenzen stellen en afspraken maken.
4. Geen al te hoge maar ook geen te lage verwachtingen stellen aan je kind. Hij/zij moet niet perfect zijn. Iedereen maakt fouten.
5. Zorg voor jezelf. 

De nadruk ligt voornamelijk op het opbouwen van een warme relatie met je kind, tijd vrijmaken om met je kind te spelen, positieve aandacht geven, praten met je kind (ook over je eigen gevoelens)... Weet je wat? Ik heb ontdekt dat ik niet veel slechts kan zeggen over het positief ouderschap an sich.

Onvoorwaardelijk ouderschap

Er zijn welgeteld twee dingen waar ik me aan stoor. Ten eerste het enthousiasme waarmee een compliment gegeven zou moeten worden. Laten we dat al eens achterwege houden en gewoon echt blijven. Maar wat voor mij pas helemaal fout aanvoelt, is het feit dat aandacht of een compliment (de beloning) als voorwaarde gesteld worden van goed gedrag. Ik zal met je spelen àls je flink bent. Ik zal naar je lachen àls je iets goed hebt gedaan. Alfie Kohn, de grondlegger van het onvoorwaardelijk ouderschap, stelt dat de liefde van een ouder zo tot een verhandelbaar goed gemaakt wordt. Het kind krijgt het gevoel dat hij jouw liefde alleen verdient àls... Bovendien gaat de intrinsieke motivatie verloren. Een kind gaat dingen doen om een beloning (een lach, aandacht, een compliment) te krijgen, niet omdat hij er zelf plezier aan heeft.

Dieper ingaan op het onvoorwaardelijk opvoeden zou me nu te ver leiden (wordt nog vervolgd), maar die Kohn heeft zeker een punt.

En dus...
Onlangs kreeg ik van mijn vijfjarige nichtje een tekening: "Deze is voor jou, tante Ann." Ik wist eerst niet goed wat zeggen. Moet ik nu enthousiast reageren en zeggen hoe ongelooflijk waaw, prachtig en mooi die bijna onherkenbare kribbels op dat blad papier zijn? Toen dacht ik aan dit artikel en de tips uit mijn Ouders van Nu: stel vragen, toon interesse, beschrijf wat je ziet, blijf echt, ... Dus zei ik: "Oh, wat lief. Wat staat er allemaal op? Ik zie een vlinder, een bloem, ... en wat heb je hier getekend? Tante Ann vindt het zo leuk dat ze een tekening gekregen heeft. Weet je wat? Ik ga ze thuis op de koelkast hangen zodat ik er elke dag naar kan kijken." Mijn nichtje lachte en ging verder spelen. Oef, ze was tevreden en ik was gewoon mezelf gebleven. Vroeger dacht ik dat ik de overenthousiaste, applausgevende tante Ann moest spelen, maar intussen weet ik gelukkig beter.



Bronnen:
Alle bronmateriaal is doorheen het artikel gelinkt.
Behalve: van Beek M. (2014). Applaus! Of niet? Ouders van nu, 8, p. 24-27

Leestip:
"Unconditional Parenting" van Alfie Kohn

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Plezier in de tuin

De eerste lentedagen. Heerlijk, niet? En samen met de eerste zonnestralen en aanvaardbare temperaturen (lees: dikke truienweer) trokken we met z'n allen de tuin in. Met het handige lijstje van Mme Zsazsa in mijn achterhoofd (wat te doen in je moestuin deze maand) begonnen we te rijven, bodembedekking op te ruimen, te snoeien, takken te bundelen, onze toekomstige moestuin te bemesten ... en tussendoor maakten we natuurlijk tijd om samen te spelen. 



En wat hebben jullie intussen zoal gedaan om van het mooie weer te genieten? :-)

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Herbronnen

Wat ben ik toch hardleers. De eerste post op mijn blog verklaarde ik metime heilig. Ik had de eerste middag vrij genomen sinds de geboorte van de kleine man en tegen de avond voelde ik me eindelijk terug Ann. Nadien was ik ervan overtuigd dat ik geregeld tijd voor mezelf moest nemen om mentaal gezond te blijven en mezelf niet opnieuw te verliezen. Toch was ik dat geweldige inzicht weer helemaal uit het oog verloren. Ik lijk de neiging te hebben om te blijven doorgaan. Tot ik dagen met een kort lontje rondloop en ik niets meer van de baby kan verdragen. Dan hoor ik plots een luidruchtig alarm in mijn hoofd dat ik niet langer kan negeren, met één heel duidelijke boodschap: hoog tijd om te herbronnen!


Deze week werd het me allemaal even te veel. Oorzaak: slechte nachten door een verkouden baby (die sowieso al geen goede slaper is), twee tanden bijkrijgt en helemaal flipt nu hij de wereld op zijn eentje "para commando style" aan het verkennen is (kruipen kan ik het nog steeds niet noemen). Vertaling: elke nacht twee uur met een baby in mijn armen rondlopen die huilt tenzij mama hem pakt. Tot ik op een nacht boos riep dat mama het zo niet ging volhouden. "Hola Ann, even pauze pakken. Je emmertje zit duidelijk wat te vol." zei die hele wijze stem in mij.

De al langer geplande date met een vriendin kwam dus meer dan gelegen. Toch vroeg ik met een klein hartje aan mijn schoonmama of ze die woensdag op onze kleine man wou passen. Alsof ik aan serieus plichtsverzuim deed door de baby bij haar af te zetten. Waarom moet tijd voor mezelf zo vaak gepaard gaan met schaamte en schuldgevoelens? Gelukkig babysit mijn schoonmama graag en voelt de kleine man zich daar ook best thuis. Op dat vlak moet ik me gelukkig geen zorgen maken. 

Vervolgens zette ik woensdag een bijna huilende (de separatieangst is begonnen), met zijn armpje flapperende baby bij de oma af en nam de trein naar Antwerpen. Moe, futloos en een krop in de keel. Die symptomen verdwenen al snel toen ik mijn vriendin met een lach naar me toe zag komen. 

We hebben geluncht, een terrasje gedaan, een dessertje gegeten en vooral volop gekletst. De tijd vloog voorbij. Met een gevoel van goesting en vol energie (waarschijnlijk ook mede door al die cafeïne, damn you cappuccino's) nam ik de trein terug richting kleine man, die ik 's avonds opnieuw met oprechte blijdschap in mijn armen kon sluiten.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Fun @ IKEA

Weet je nog, mijn momenten van ultieme ontspanning? De dag dat mijn man thuiskomt, stond bij op dat lijstje. Na enkele weken werken, heeft hij enkele weken vrij. Vorige week was het weer zo ver en zoals altijd stond die eerste dag thuis weer helemaal in het teken van ontspanning en family time. Rustig ontbijten, spelen met de kleine man en van zodra hij moe werd, vertrokken we naar IKEA. Met z'n allen de blauwe auto in en weg! (Wij gaan trouwens meestal naar de winkel in Eindhoven. De meeste producten zijn er goedkoper dan in België en het is er nog net iets rustiger.)

Een uurtje rijden en we zijn op onze bestemming. Het is al bijna een traditie geworden: voor we de winkel in gaan, bezoeken we het restaurant. Mijn man kiest telkens een cappuccino met een taartje en ik neem een tomatensoep met een broodje. Wat een gewoontebeestjes zijn we toch. (Zo bestellen wij ook steeds dezelfde vleesjes in een frituur, dezelfde menu in een Chinees restaurant, meestal dat ene broodje in een broodjeszaak, ... Ligt dat aan ons of hebben jullie dat ook?) 

Ook voor de baby (Lang zal ik hem zo niet meer kunnen noemen. Hij wordt al zo groot. Snif!) is het etenstijd. Vandaag is het Hollandse stoverij van Olvarit. (Helemaal in thema.) Vooraleer we gaan winkelen, speelt hij nog een beetje met de papa. Ze hebben elkaar duidelijk gemist!


We hebben eigenlijk niet echt spulletjes nodig dus deze uitstap is vooral voor de gezelligheid. Maar altijd als ik in IKEA kom, koop ik meer dan verwacht. Mijn favoriete aanwinst van deze uitstap: mooie, budgettaire potpourri.


We lijken alle tijd van de wereld te hebben. De kleine man kijkt eerst vrolijk rond in zijn kinderwagen, daarna geniet hij ervan om afwisselend door mama en papa gepakt te worden. (Hij gaat trouwens terug iets vrolijker mee op stap. Een maand geleden begon hij al te kreunen van zodra we zijn jas aandeden en verliet de frons zijn gezicht niet tot hij weer thuis op zijn speelmat zat. Gelukkig is die fase nu voorbij.) Tussendoor zetten we hem even in een opbergdoos. Ook dat vindt hij helemaal niet erg. Laat mama en papa maar wat gek doen!


Voor we vertrekken maken we gebruik van de goed uitgeruste verschoonruimte. Er is plaats voor het hele gezin. Mama kan gezellig in de zetel een boekje lezen (hihi), terwijl papa de luier verschoont en de andere kinderen zich amuseren aan het speeltafeltje ernaast. Het ruikt er bovendien heerlijk fris (niet naar de pampers van de vorige tien baby's) en het is er kraaknet. We zijn onder de indruk!


Boven de verschoontafel hangt een gouden tip voor een volgend bezoek: gratis babyvoeding én gratis luier te verkrijgen. Hoe geweldig is dat?


Overdag hebben we heerlijk zitten dromen over reizen. IKEA heeft eigenlijk altijd dat effect op mij. Ten eerste omdat de winkel Zweden ademt: de Zweedse namen van de producten, de Zweedse specialiteiten in het restaurant, de foto's van Zweedse landschappen die overal op de muren hangen, ... Ten tweede omdat deze IKEA in Nederland gelegen is. Ze spreken er dus een andere taal (toch wel) en we proeven de sfeer van een andere cultuur. Je zou voor minder volledig in de reisstemming komen. 

Toeval wil dat ik die avond op Facebook zie dat een vriendin me het programma Reizen Waes aanraadt. De laatste nieuwe afleveringen kunnen we online niet vinden, maar het eerste seizoen wel. Samen met wat tapas en een glaasje witte wijn zetten we de eerste aflevering op. Het vakantiegevoel thuis opzoeken, daar zijn we intussen meesters in!


Een geslaagd einde van een ontspannende dag.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

Mijn veilige, warme, niet zo hippe Annland

Enkele weken geleden ging ik een ICI Paris binnen. Ik had een staaltje van een goed parfum liggen en wou mezelf verwennen met de grotere versie ervan. (Een valentijnscadeautje voor mezelf, joepie!) Toen ik de winkel binnenkwam, zag ik dat je zelf niet meer tussen de parfums kon sneukelen en testen. Nu moet je hulp vragen aan een bediende. (Dat haat ik stiekem zo. Laat mij maar op mijn gemakje rondkijken.) Dus stapte ik met tegenzin op de eerste de beste winkeldame af en vertelde haar naar welk geurtje ik op zoek was.

De jongedame die mij verder hielp, had de allures van een echte parfumwinkelbediende: ze droeg een liter parfum, een dikke laag make-up en designer kledij. De blonde dame met de veel te rode lippen spoot nonchalant een vleugje  op een teststrookje en liet me ruiken. Bingo! Ik vroeg naar de prijs en... bedankte vriendelijk. 60 euro voor een klein flesje was me net iets te duur. Een beleefde goeiedag kreeg ik niet van de juffrouw en het teststaafje mocht ik zelf in de vuilbak werpen. Geweldige klantenservice(!)

Na mijn ontmoeting met de niet zo vriendelijke dame begon ik na te denken over "het soort mensen" dat in parfumwinkels werkt. (Beetje bevooroordeeld, ik weet het. Mijn excuses.) Maar zijn dat niet doorgaans de meer verzorgde, trendy en hippe mensen? Met andere woorden: zo wat alles wat ik niet ben. 

Nou ja, verzorgd ben ik natuurlijk wel, maar niet zo hip en trendy. De laatste modetrends laat ik meestal gewoon aan mij voorbijgaan. Ik draag wat ik mooi vind en dat mag best tien jaar oud zijn. Niet zelden krijg ik een blik van: "Die trui is so last season!" (Of misschien zelfs ten seasons ago.) Vroeger was ik daar het hart van in. Ik wou erbij horen, zijn zoals de rest, meevaren met de grote stroom. Intussen denk ik: "Doe jij maar gewoon wat jou gelukkig maakt, dan doe ik hetzelfde." En met een goed gevoel doe ik nu mijn eigen zin.

Ook andere, niet kledinggerelateerde hipes gaan aan mij voorbij. Neem nu Facebook. Ik denk dat zo wat iedereen die ik kende een pagina had vooraleer een vriendin mij zo ver heeft kunnen krijgen om hetzelfde te doen. "Het is zo gemakkelijk." "Je blijft op de hoogte van elkaars leven." "Het is alsof je elkaar regelmatig blijft zien." De mensen waarmee ik Facebookvriendjes ben, zijn ook échte vrienden. Of familie, of mensen waar ik het contact niet mee wil verliezen. Dat zijn er dus geen honderd(en). Ook op dat vlak volg ik de grote stroom niet.

Dat geldt eveneens voor mijn blog. Een vriendin had het onlangs op haar blog over zo bekend mogelijk worden en de beste manieren om dat te doen. Naast een eigen Facebookpagina, zou een account op Pinterest een goede manier zijn. Dus ging ik naar mijn Pinterestprofiel (Jaja, ik had er al eentje.) vol goede moed om ze verder uit te breiden en up to date te maken. Tot ik me een half uur later realiseerde: "Dit ben ik niet. Waar hou ik me in godsnaam mee bezig." Fuck Pinterest, Twitter, WhatsApp (What's up with that?) en wat er daarnaast nog allemaal mag zijn. Mee zijn, ik kan er mijn tijd en energie gewoon niet insteken. 

Wist je dat we zelfs geen TV hebben? Ja, het toestel wel, maar kabel of digitale televisie hebben we niet. Daar ben ik zo dankbaar om. Af en toe horen we een nieuwsbericht op de radio, zien we een glimps van een krant of geeft mijn schoonvader ons de wekelijkse update. Akkoord, soms leidt dat tot nogal beschamende taferelen. Zoals toen ik de berichten van "Je suis Charlie." zag opduiken en nietsvermoedend vroeg: "Wie is die Charlie nu eigenlijk?" (I know.)

Nee, ik ben helemaal niet mee, zo ver is duidelijk. Je kan mijn blog niet volgen via Facebook of Twitter, ik heb geen Pinterest die interesting is en mijn posts spelen vaak helemaal niet in op de actualiteit. Veel dingen gaan gewoon aan mij voorbij. Ik kan alleen maar hopen dat mensen someway, somehow toch de weg naar mijn blog zullen vinden. Dat ze ervan kunnen genieten om net als ik eventjes helemaal niet "mee te zijn". Dat ze samen met mij heerlijk tot rust kunnen komen in mijn veilige, warme, niet zo hippe Annland.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS