Toen ik het stuk van Oon en dat van andere bloggers over hun werk las, had ik geen zin om mee te doen. Tot ik besefte dat mijn weerzin vooral angst was. Angst om dat pad vol twijfels en onzekerheden weer op te zoeken. Geniet ik ervan om elke dag bij mijn zoontje te zijn? Natuurlijk. Maar dat wil niet zeggen dat ik me nooit zorgen maak om mijn professionele toekomst.
 |
| Bron: www.pioniq.com |
Wat met mijn pensioen?
Dat is de vraag die ik me al het meest gesteld heb. Stoppen met werken, of in mijn geval stoppen met werk zoeken, riep aanvankelijk een enorme weerstand op. Ik heb altijd geleerd dat het belangrijk is te gaan werken en ervoor te zorgen dat je op je oude dag van je pensioen kan genieten. Aan die normale gang van zaken ben ik beginnen twijfelen na het zien van 'Into the wild'. Gek hoe een film me onze zo vanzelfsprekende waarden en normen in vraag heeft doen stellen.
Ik merkte dat ik na verschillende stages en een job in de sociale sector allesbehalve gelukkig was. Zo had ik me het leven als jonge twintiger niet voorgesteld. Het vooruitzicht om in deze sector te blijven werken voor de komende vijftig jaar maakte me ziek. De centrale vraag in mijn leven werd: Wat zou mij wél gelukkig maken? Stilaan leerde ik dat tijd met mijn man en met mijn (toen nog toekomstige) kinderen voor mij bovenaan staan. Samen met mijn droom om therapeute en schrijfster te worden.
Het idee dat ik moet gaan werken en voor mijn pensioen moet zorgen probeer ik wat los te laten. Ten eerste moet ik de pensioenleeftijd al überhaupt bereiken. Ten tweede is mijn inkomen op pensioenleeftijd veilig zo lang ik samen blijf met mijn man en dat is toch de bedoeling. Ten derde moet er binnen veertig jaar nog een pensioen zijn voor onze generatie. (En ik ben heus niet de enige die zich daar zorgen om maakt.) Ten vierde wil ik nu genieten van mijn leven en vooral tijd hebben. Tijd om mijn eigen huishouden te doen, om elke week met mijn zoontje te gaan zwemmen of een andere leuke uitstap te doen, om hem elke ochtend te zien wakker worden en elke avond zijn ogen te zien toevallen. Dat zijn kostbare geschenken.
Vergooi ik mijn beste werkjaren?
Het is dubbel hoor. Intussen besef ik dat het inderdaad ook logisch is om veel en hard te werken wanneer je nog jong bent, om dan 'het grote geld' te verdienen en te minderen als je ouder wordt. Ik merk het bij mijn vijftig jaar oude schoonouders. Vanaf een bepaalde leeftijd gaat het gewoonweg niet meer zo vlot. Je lichaam begint tegen te werken. Dat is misschien wel het voordeel van mijn beroep: ik moet vooral met mijn verstand werken. Een beetje ouder worden heeft als psychotherapeute zelfs zijn voordelen. Ik sta nu steviger in mijn schoenen dan pakweg tien jaar geleden en kan meer hart leggen in mijn werk.
Hoe zal het zijn als ik terug werk ga zoeken?
Ik kan me inbeelden dat werkgevers niet staan te springen om iemand met een gapend gat in haar CV aan te nemen. Anderzijds heb ik nooit echt zonder engagement gezeten. Na mijn studies ben ik aan een therapie-opleiding begonnen en aansluitend met het vrijwilligerswerk bij TEJO (VZW Therapeuten Zonder Grenzen). En hierna staat een eigen praktijk op de planning. Ik hoop toekomstige werkgevers te kunnen vermijden en mezelf gewoon in dienst te nemen.
Hoe het ook loopt, ik heb er eigenlijk wel vertrouwen in. Alles komt goed. In mijn omgeving wemelt het van de bemoedigende voorbeelden. Mijn erg ervaren supervisor die ik zo bewonder is zelf bijna tien jaar thuisblijfmama geweest. Een vijftig jaar oude collega van mij heeft na een leven als huisvrouw nog een boeiende job in een reclamebureau gevonden. Het zal erop aankomen gemotiveerd te zijn en iemand te vinden die me een kans wil geven.
Een bestseller schrijven of geld verdienen met mijn blog(s) is eveneens een optie.
Word ik dommer?
Serieus, sinds mijn zwangerschap lijk ik er niet slimmer op te worden. Van zwangerschapsdementie moet toch iets aan zijn. De eerste maanden na de geboorte van de kleine man kon ik me niet eens op een sudoku focussen. Dag in dag uit tussen de pampers en de brabbelende baby zitten, leken er ook niet aan te helpen. Gelukkig zijn de hersenen een spier die je kan trainen. Het beterde van zodra ik terug één dag in de week therapie ging geven, begon te schrijven voor mijn blog en mezelf mentaal weer uitdaagde.
Conclusie
Ik ben en blijf pro thuisblijfouders (niet noodzakelijk de moeder, de vader mag ook) ondanks alle vragen die ik me al eens durf stellen. Zeker als ik zie hoe mijn ventje ervan geniet om elke dag bij een van zijn ouders te kunnen zijn. Maar, het moet financieel haalbaar zijn. Ik begrijp dat het niet binnen elk gezin een optie is. En zelfs al is het een mogelijkheid, ik kan ook aannemen dat er gewoon ouders zijn die liever blijven werken. Het is zoals Sheena Blogt zei rond borstvoeding geven: iedereen moet gewoon doen waar hij/zij zich het beste bij voelt.
19 reacties:
Dat pensioen is ook het minste van mijn zorgen... Ik denk dat als je je goed voelt bij je keuze je dat voorlopig zo moet houden... Misschien groeit de behoefte wel weer eens de kindje(s) ouder zijn. Het is vooral NU dat ze ons nodig hebben denk ik dan. Vandaar dat voor mij fulltime gaan werken voorlopig ook echt niet moet, misschien later weer... We zien wel :)
Inderdaad Inge, we zien wel. Je kan nu niet zeggen hoe het binnen tien jaar ofzo gaat zijn. Ik heb ook al van mama's gehoord die zich thuis nog meer nodig voelden eens hun kids tieners waren. Ik ben benieuwd.
Ik ben niet altijd in de gelegenheid geweest om thuis te kunnen blijven, maar wat ik wel heb ondervonden is (te) veel werken niet bepaald bevorderlijk is voor de sfeer in huis.
Ik weet nog dat ik als kind bijvoorbeeld veel liever gehad zou hebben als mijn moeder wat minder gewerkt had en wat meer 'aanwezig' zijn zijn geweest thuis. En zelf ben ik ook niet altijd voldoende 'aanwezig' geweest, vind ik als ik er achteraf op terugkijk.
Nee, ik denk dat je een goeie keus hebt gemaakt!
Als je het thuismama zijn toch beu zou worden wil ik altijd wel thuispapa worden :).
Xxx
Dat is wel fijn om te horen Sunny!
Ik heb ook een mama gehad die veel thuis was en heb dat altijd fijn gevonden.
Ik weet het wel schatje :-)
Maar het moet inderdaad haalbaar zijn!
Ik begrijp de vragen die je je stelt bij je keuze... want zo'n keuze heeft natuurlijk consequenties, maar zoals je zelf zegt, je mag ook vertrouwen hebben, want er zijn genoeg voorbeelden dat het wel kan, later terug aan het werk. Misschien dat je wat meer hindernissen tegenkomt, maar het kan... En uiteindelijk is de toekomst niet nu... en op dit moment doe je waar je je het best bij voelt en daar zou je nooit spijt van moeten krijgen :)
Ik zit trouwens ook al een hele week te twijfelen of ik dit tweede thema ga aanpakken op mijn blog... omdat mijn situatie ook niet zo in dat plaatje past..
Liefs,
Tamara
Mooie post! Ik ga hem delen op de facebookpagina van Het Moederfront!
En inderdaad: het is ook een kwestie van vertrouwen hebben. Het is belangrijk om je niet te laten leiden door angsten.
Huisvlijt
Alle respect voor je keuze, maar ik heb het gevoel dat je over een aantal dingen ook wat eenzijdig denkt om je keuze in stand te houden. Ik hoop ook voor jou dat je huwelijk stand houdt, maar je zou de eerste niet zijn die plots de arbeidsmarkt op moet na een onverwachte breuk. Daarnaast is het denken over pensioen ook wel 'makkelijk' zo (bestaat er nog wel pensioen, bereik ik die leeftijd wel). En over into the wild: ik snap dat het een film is die je hele waarden- en normensysteem op zijn kop zet, maar als je de romantiek er even afpelt blijft het een tamelijk absurde actie van een tamelijk onverantwoordelijke jongeman, die het ook met zijn leven bekocht heeft en in zijn laatste schrijfsels ook terug kwam op wat hij gedaan had, nl. zich terugtrekken in de eenzaamheid. Als je het boek leest, zie je ook hoe hij heel naïef en dus ook vrij dom aan zijn hele actie is begonnen (cfr de getuigenis van een man die hem nog een lift heeft gegeven).
Daarnaast: werk is niet alleen een belasting, maar ook een kans tot zelfontplooiing. En ik weet ook niet of het voor elk kind altijd de beste keuze is om thuis te zijn bij een ouder (al lees ik dat jouw zoontje ook naar oma gaat etc). In een vorige post van jou las ik ook wel dingen waar ik me zorgen over maakte met betrekking tot je keuze.
Dus: ik wens je het beste en respecteer je keuze helemaal, ik zie alleen een soort 'bias' in je manier van kijken waarbij ik me vragen stel. Ook trouwens bij het schrijven van een bestseller of geld verdienen met je blog. Wees realistisch, meid. Het is weinigen gegeven en op dit moment ben je vrij jong en schrijf je vooral over jezelf/kind/gezin, wat een zeker publiek van andere mama's aanspreekt maar volgens mij niet zo een gat in de markt is ofzo, met alle respect voor je werk want ik kom hier graag lezen. Ik besef dit ook voor mijn eigen blog: het is één van de velen, ik trek een zeker publiek, maar dat is het dan ook.
Misschien daarom juist wel doen Tamara?
Dag prinses, mijn innerlijke criticus en jij zouden het goed met elkaar kunnen vinden :-) Besef wel dat de dingen die je zegt allemaal gedachten zijn die ik ook gehad heb of zorgen die ik me maakte, maar na verloop van tijd heb ik die zorgen gewoon losgelaten. Van vasthouden aan een worst case scenario wordt je niet gelukkig. Vertrouwen hebben in de toekomst en in jezelf wel.
Als kind van gescheiden ouders is mijn relatie zeker geen evidentie maar toen mijn collega van 50 scheidde, altijd huisvrouw geweest, dan toch nog een nieuwe boeiende job vond, veranderde er toch iets bij mij. Als het ooit gebeurt, vind ik mijn weg ook wel.
En ja, dat pensioen. Vijftig jaar geleden maakten ze zich er al zorgen over dus eens het zo ver is zal het er nog wel zijn.
En into the wild, ik heb het boek gelezen en zijn actie was inderdaad niet doordacht maar het idee erachter van een maatschappij en een bepaald plaatje dat ons in het gareel houdt, dat blijft wel overeind.
En geld verdienen met schrijven, dat was vooral als 'grap' bedoeld. Als het ooit kan, graag, maar ik maak me heus geen illusies!
En om mezelf te blijven ontplooien blijf ik wel elke week één dag therapie geven. De groei die ik daar ervaar, doet me deugd. Onlangs nog een bedankkaartje van een jongere gehad die zei dat ze me bewonderde en hoe ik haar geholpen heb. Ook dat is goud waard. En dat is één dag in de week waarop de zoon naar één van de oma's gaat zodat hij naast mama en papa nog belangrijke hechtingsfiguren heeft. Dat voelt wel goed.
Liefdesband met je kinderen = het ware pensioen / De rest zou zomaar een illusie kunnen worden :-)
Ik maak me eigenlijk geen zorgen daarover. Ik ben nu 6 jaar thuisblijfmama. Sommigen vinden het dom dat ik mij geen zorgen maak, ik vind het slim. Waarom zou ik me nu zorgen zitten maken terwijl ik ook volop kan leven en genieten van de keuzes die we maken. We doen wel bijvoorbeeld aan pensioensparen. Het was een weloverwogen keuze dus neen ik ga deze niet zitten verpesten door angstig te zijn, dan zou ik beter gewoon gaan werken. Ik hoop ook nooit meer voor een baas te gaan werken, tenzij ik het dan opeens echt zou willen. Een eigen bedrijfje of zo zie ik wel nog gebeuren ...
Ik kan het soms niet laten me zorgen te maken maar ik probeer dat inderdaad niet te veel te doen want anders vergeet je te genieten van het nu.
Ik denk dat het goed is om nog niet teveel stil te staan bij de toekomst en gewoon in het nu te leven. Je ziet wel wat er komt, misschien is het op een dag nodig om toch te gaan werken of misschien komt er een gelegenheid op je pad waar je nu nog iet eens bij stil hebt gestaan. Intussen kan je verder genieten van de kostbare tijd met je gezin, dat is in mijn ogen een echte luxe, meer waard dan een pensioen :-)
Ik voel mezelf afstemmen op de laatste reactie. Vaste lezers weten ondertussen wel dat je deze beslissing bewust genomen hebt. Nu nog genieten zonder jouw eigen beslissingen in twijfel te trekken of te proberen verantwoording af te leggen aan jouw eigen criticus. Al lees ik die conversaties wel graag.
Sheena, ik doe mijn best. Tijd met je gezin is inderdaad veel meer waar dan een pensioen! En heel waar, in het nu leven is ook heel belangrijk. Maarja, soms begin je er dan toch eens aan te denken he, aan die toekomst :-)
Sopdet, heel raak wat je zegt. Mijn eigen beslissingen in twijfel trekken. En die innerlijke criticus... die maakt me alvast wel sterker, want elke kritiek die er van buitenaf kan komen (ik denk aan de reactie van prinses op de kikkererwt), heb ik zelf al wel eens gedacht :-)
Een reactie posten