Op de valreep, mijn laatste post voor boostyourpositivity. Ik ben wat aan de late kant, maar ik heb een goed excuus. Beloofd. Daarover later meer (knipoog knipoog).
Het laatste thema ging over kinderen en de quality time die je met hen doorbrengt. Tijd voor het nageslacht heb je als thuisblijfmama voldoende. Maar weet je waar ik de laatste tijd pas echt van geniet? Samen slapen. De blonde haartjes van mijn zoontje tegen mijn wang voelen kriebelen, zijn kleine vingers die mijn wijsvinger stevig vasthouden, de geur van zijn pas gewassen pyjama en zwitsal naast mij, luisteren naar zijn steeds dieper wordende ademhaling terwijl ik zelf helemaal tot rust kom. Hemels.
Het laatste thema ging over kinderen en de quality time die je met hen doorbrengt. Tijd voor het nageslacht heb je als thuisblijfmama voldoende. Maar weet je waar ik de laatste tijd pas echt van geniet? Samen slapen. De blonde haartjes van mijn zoontje tegen mijn wang voelen kriebelen, zijn kleine vingers die mijn wijsvinger stevig vasthouden, de geur van zijn pas gewassen pyjama en zwitsal naast mij, luisteren naar zijn steeds dieper wordende ademhaling terwijl ik zelf helemaal tot rust kom. Hemels.
 |
| bron: themominmemd.files.wordpress.com |
De laatste vier maanden overnacht de kleine man bij ons in het grote bed en slaapt hij eindelijk door. Joepie! We hebben ons evenwicht gevonden. Maar daar is een hele zoektocht aan vooraf gegaan.
Zij die mijn blog al even volgen, weten dat slapen lange tijd een hekel punt is geweest. Onze kleine man is alles behalve een goede slaper te noemen. Maandenlang werd hij steevast om 1 à 2 uur 's nachts wakker, dronk hij een fles melk en duurde het vaak uren vooraleer hij terug de slaap kon vatten. Ik zie me nog gebogen en gebroken over de rand van zijn bed hangen, mijn zoontje strelend over zijn borstje in de hoop dat hij snel weer in slaap zou vallen. Wat zelden gebeurde. Met een wanhopige mama tot gevolg.
Alles hebben mijn man en ik geprobeerd: de baby apart leggen (in zijn eigen bedje en zijn eigen kamertje), zijn bedje bij ons op de kamer zetten, de kleine man bij in het grote bed nemen, de speciale verzadigingsmelk voor het slapen gaan, allerlei slaaprituelen installeren, in slaap wiegen, niet meer in slaap wiegen... zelfs laten wenen. Ook op medisch vlak begonnen we naar mogelijke oorzaken te zoeken. Als je het kan bedenken, wij hebben het gedaan. Samen slapen dus ook. Alleen hebben de wederhelft en ik dat nooit volgehouden uit angst om een deel van onze intimiteit en ons seksleven te verliezen. (Niet dat je nog veel seks wil als je zo moe bent.)
Het keerpunt kwam pas tijdens onze vakantie met de Volkswagenbus afgelopen augustus. Zeven dagen sliep de kleine man tussen mijn man en mij in. Zeven nachten heeft hij doorgeslapen. Een week hebben de wederhelft en ik kunnen bijslapen. We voelden ons weer mens. Waw! Eenmaal thuis hadden we echt geen zin om die peuter weer apart in zijn eigen bedje te leggen en te vervallen in het oude patroon van de slapeloze nachten. Onze nood aan slaap won het van onze eerdere angsten en twijfels.
Waar ik een beetje van geschrokken ben, zijn de reacties uit onze omgeving. Vooral van mijn schoonouders. “Daar ga je nog spijt van hebben” mopperde mijn schoonvader onlangs nog. We zouden ons zoontje te hard verwennen, slechte gewoontes aanleren en vooral nooit mee in het grote bed mogen nemen. Dat was echt het slechtste dat we ooit hadden kunnen doen. Tja, te laat.
Ach, eigenlijk schrik ik niet zo erg van hun reactie, want tot voor kort waren mijn man en ik ook geen voorstander van samen slapen. Een kind hoort in zijn eigen bed; zo had ik het geleerd. Dat is wat onze ouders ons altijd verteld hebben en wat de meeste mensen in onze nabije omgeving als norm hanteren. Tot een dik jaar geleden, toen onze vroedvrouw me vertelde over het natuurlijk ouderschap en hoe samen slapen in vele landen de meest normale zaak ter wereld is. Ze vertelde bovendien dat het helemaal niet gevaarlijk is (mits enkele voorzorgsmaatregelen) en dat het zowel voor ouder als kind een fijne ervaring kan zijn.
Ik was niet meteen overtuigd, maar haar visie is blijven hangen. Nu ben ik zelf helemaal (of toch grotendeels) voor.
Wist je trouwens dat samen slapen verschillende voordelen heeft?
Zij die mijn blog al even volgen, weten dat slapen lange tijd een hekel punt is geweest. Onze kleine man is alles behalve een goede slaper te noemen. Maandenlang werd hij steevast om 1 à 2 uur 's nachts wakker, dronk hij een fles melk en duurde het vaak uren vooraleer hij terug de slaap kon vatten. Ik zie me nog gebogen en gebroken over de rand van zijn bed hangen, mijn zoontje strelend over zijn borstje in de hoop dat hij snel weer in slaap zou vallen. Wat zelden gebeurde. Met een wanhopige mama tot gevolg.
Alles hebben mijn man en ik geprobeerd: de baby apart leggen (in zijn eigen bedje en zijn eigen kamertje), zijn bedje bij ons op de kamer zetten, de kleine man bij in het grote bed nemen, de speciale verzadigingsmelk voor het slapen gaan, allerlei slaaprituelen installeren, in slaap wiegen, niet meer in slaap wiegen... zelfs laten wenen. Ook op medisch vlak begonnen we naar mogelijke oorzaken te zoeken. Als je het kan bedenken, wij hebben het gedaan. Samen slapen dus ook. Alleen hebben de wederhelft en ik dat nooit volgehouden uit angst om een deel van onze intimiteit en ons seksleven te verliezen. (Niet dat je nog veel seks wil als je zo moe bent.)
Het keerpunt kwam pas tijdens onze vakantie met de Volkswagenbus afgelopen augustus. Zeven dagen sliep de kleine man tussen mijn man en mij in. Zeven nachten heeft hij doorgeslapen. Een week hebben de wederhelft en ik kunnen bijslapen. We voelden ons weer mens. Waw! Eenmaal thuis hadden we echt geen zin om die peuter weer apart in zijn eigen bedje te leggen en te vervallen in het oude patroon van de slapeloze nachten. Onze nood aan slaap won het van onze eerdere angsten en twijfels.
Waar ik een beetje van geschrokken ben, zijn de reacties uit onze omgeving. Vooral van mijn schoonouders. “Daar ga je nog spijt van hebben” mopperde mijn schoonvader onlangs nog. We zouden ons zoontje te hard verwennen, slechte gewoontes aanleren en vooral nooit mee in het grote bed mogen nemen. Dat was echt het slechtste dat we ooit hadden kunnen doen. Tja, te laat.
Ach, eigenlijk schrik ik niet zo erg van hun reactie, want tot voor kort waren mijn man en ik ook geen voorstander van samen slapen. Een kind hoort in zijn eigen bed; zo had ik het geleerd. Dat is wat onze ouders ons altijd verteld hebben en wat de meeste mensen in onze nabije omgeving als norm hanteren. Tot een dik jaar geleden, toen onze vroedvrouw me vertelde over het natuurlijk ouderschap en hoe samen slapen in vele landen de meest normale zaak ter wereld is. Ze vertelde bovendien dat het helemaal niet gevaarlijk is (mits enkele voorzorgsmaatregelen) en dat het zowel voor ouder als kind een fijne ervaring kan zijn.
Ik was niet meteen overtuigd, maar haar visie is blijven hangen. Nu ben ik zelf helemaal (of toch grotendeels) voor.
Wist je trouwens dat samen slapen verschillende voordelen heeft?
- De kans op wiegendood is kleiner omdat het kind niet naar de diepste slaapfasen gaat.
- Je slaapt effectief beter omdat je als ouder sneller kan inspelen op de noden van je kind. Je kind moet niet wakker worden en beginnen wenen vooraleer hij bijvoorbeeld zijn fopspeen terug krijgt.
- Er zijn minder bedtijdproblemen omdat gaan slapen niet met alleen zijn geassocieerd wordt.
- Kinderen die de eerste levensjaren samen geslapen hebben, zouden meer zelfvertrouwen en eigenwaarde hebben.
- Ze zouden ook minder angstig zijn en meer tevreden in het leven staan.
- Ze zouden ook minder angstig zijn en meer tevreden in het leven staan.
- Het zorgt voor een hechte band tussen ouder en kind, en binnen het gezin.
(Bronnen: Natuurlijk Ouderschap en Green Evelien)
Ik heb me inderdaad nog nooit zo fijn, knus en hecht gevoeld met mijn twee ventjes als nu.
De nadelen die mijn man en ik vreesden, blijken trouwens niet gegrond. Als je echt intiem wil zijn, vind je wel een manier. Dan houdt een kleine peuter in je bed je niet tegen :-)
6 reacties:
Dat klinkt een beetje bekend. Zoonlief sliep meer dan een jaar bij ons in de kamer (de eerste maanden meer tussen ons dan in zijn eigen bedje), tot hij zo veel begon te knorren en frikkelen dat manlief er minder goed van kon slapen ;-)
Het spijlenbedje van de dochter hebben we aan ons eigen bed gehangen, waardoor die meestal op haar stukje begon en vaak ergens anders eindigde. Zij heeft toen ze iets meer dan anderhalf was onze kamer ingeruild om bij haar broer in de kamer te gaan slapen. Zodra een van hen er nood aan krijgt, zullen ze eigen kamers krijgen, maar zolang ze zich verdrietig voelen als ze alleen moeten slapen is dit dik oké.
Dat jouw kindje nu eindelijk rust vindt in zijn slaap, vind ik toch het belangrijkste. Ik heb natuurlijk gemakkelijk spreken, ik heb ook een dochter die niet graag alleen slaapt. Ondertussen slaapt ze wel in haar eigen bed, maar een paar keer per week zal ze toch vragen of ze bij iemand mag slapen. Het is haar karakter, ze is niet graag alleen, en verder hoeft daar naar geen rare oorzaak gezocht te worden.
Ik hoor het die oudere generatie graag zeggen, maar zelf zijn ze opgegroeid in grote gezinnen waar soms drie kinderen bij elkaar in bed lagen. Tijden veranderen en de meeste kinderen zijn nu eenmaal niet graag alleen.
Groetjes
Ik ben vooral blij om te lezen dat jullie eindelijk een oplossing gevonden te hebben want die onderbroken nachten zijn echt afmattend. Zoals je weet heeft onze kleine man ook zijn volledige eerste levensjaar tussen ons in geslapen. Meestal krijg je inderdaad negatieve reacties maar trek je dat vooral niet aan. "Nu ben je aan iets begonnen hoor" is ook zowat de meest gehoorde reactie... Dat ze het maar allemaal maar eens komen doen: maanden lang niet slapen:-) En dan nog... Onze zoon slaapt nu eindelijk goed in zijn eigen bed het is nu de dochter van vijf die s nachts vaak tussen ons kruipt! Als ze die behoefte hebben dan vind ik dat wij daar als ouders aan moeten beantwoorden :)
Dat is een goed idee, de kindjes elkaar gezelschap laten houden :-)
Onze peuter kan soms nog erg onrustig zijn in zijn slaap waardoor er ook nachten zijn dat we elkaar enorm lijken te storen. Op zo'n momenten droom ik er toch van hem op een eigen kamer te leggen :-)
Dat is waar Sopdet. Ik vind het eigenlijk heel normaal dat een kind graag bij de ouders in bed komt liggen en niet alleen wil zijn, dat komt pas als ze ouder zijn. Maar toch keek ik daar een tweetal jaar geleden anders naar. Maarja, als ouder leer je ook bij, afhankelijk van de noden van je kind.
Ik denk dat de meeste mensen zich inderdaad niet kunnen inbeelden hoe slopend dat jaar vol slechte nachten was. Anders zouden ze zo niet reageren ;-) Ik ben ook blij Inge!
Hoe hebben jullie bij de zoon de overgang naar eigen bed en kamer aangepakt?
Een reactie posten