Willen of niet, door mijn zwangerschap schrijf en blog ik veel minder. Tot nu toe was dit een bron van frustratie. Waarom moet ik nu zo moe en futloos zijn? (Dag zelfmedelijden, mijn oude vriend.) Afgelopen week begon ik echter de voordelen te zien. Na meer dan een jaar bloggen werd ik gedwongen om afstand te nemen van het hele gebeuren, wat me de mogelijkheid bood om de situatie eens grondig te evalueren. De metapositie innemen noemen we dat in therapie. En wat blijkt? Ik was eigenlijk helemaal geen happy blogger. Ontevreden met hoe ik bezig was, ploeterde ik lekker voort en stevende recht op een blog burn-out af.
Gij zult...
Zo had ik mezelf allerlei geboden opgelegd. Moetens waaraan ik hoorde te voldoen om een goede blog te onderhouden. Een groot deel van die regeltjes waren gebaseerd op Het Blogboek van Kelly Deriemaeker. Ik kan haar en haar blog Tales from the Crib nog steeds appreciëren maar wat voor haar werkt, werkte duidelijk niet voor mij.
Zo was ik ervan overtuigd dat ik wekelijks twee tot drie berichten moest posten. Volgens Kelly moeten dit minstens één inhoudelijk sterke post en twee vullers zijn (liefst andersom natuurlijk). Om te beginnen ligt dat cijfer voor mij te hoog. Je hebt van die bloggers die praktisch dagelijks leuke dingen op hun blog kunnen zetten (zoals Huisvlijt en Hallo Sunny), maar als ik meerdere posts per week moet voorzien, begin ik de rijnste onzin te schrijven.
Bovendien ben ik te perfectionistisch en schrijf ik niet foutloos genoeg. Een tekst moet bij mij herlezen, nog eens herlezen en bewerkt worden. Hij moet de tijd krijgen om te rijpen, zoals goede kaas of goede wijn. En ik drink liever één of twee keer in de maand echt lekkere wijn dan één of twee keer in de week een fles van de Lidl.
Twee posts per maand, dat is niet veel. Toch ken ik leuke blogs die aan dit quotum voldoen. Neem nu Miss Mila at Home. Soms moet ik twee weken wachten op een nieuw bericht, maar zodra het er is, ga ik enthousiast lezen. Er was een periode dat ze meer van zich liet horen. Niet dat de kwaliteit van haar teksten toen achteruit ging, toch verloor ik mijn interesse een beetje. Meer hoeft niet altijd beter te zijn.
Welke regels had ik zo nog? Gij zult elke week blogjes lezen en liefst nog op elke post reageren ook. Kelly geeft dat als één van de manieren om je blog bekend te maken bij andere lezers. Daar heeft ze gelijk in. Net zoals Nicole van Huisvlijt gelijk heeft wanneer ze zegt dat het alleen maar beleefd is om een bezoek te brengen aan die bloggers die ook bij jou op bezoek komen. (Zie artikel Blogetiquette.) Gelijk of niet, op den duur werd blogjes lezen meer een verplichting dan een hobby.
Ik had een hele lijst van blogs die ik volgde en deze moest ik minstens één keer per week bezoeken. Nu ik op blogsabat ben en veel minder tijd heb om andere blogs te lezen, kies ik er enkel diegene uit die ik oprecht graag volg. Dat is een heel wat korter lijstje dan mijn vroegere Bloglovinlijstje, maar blogs lezen voelt tenminste terug plezierig.
Naast andere blogs volgen en zo veel mogelijk reageren, moest ik van mezelf minstens elke week een nieuwe blog leren kennen. Dit deed ik door te zoeken tussen de reacties van anderen of door te gaan kijken naar een post die een reeds gekende blogster me aanraadde. Op zich is dat inderdaad the way to go om nieuwe blogs te ontdekken. Zo heb ik er een paar gevonden die ik nu nog steeds graag lees. Maar wekelijks had ik daar niet de tijd voor. En toch deed ik het.
"Wie tegen de stroom ingaat, komt uit bij de bron." Daar geloof ik echt in. Zo probeer ik de laatste jaren mijn leven te leiden. In plaats van deze gouden regel door te trekken naar mijn manier van bloggen, probeerde ik mee te gaan met de algemene stroom in blogland. Ik volgde niet langer mijn eigen weg, maar hield me aan andermans regels en een veel te gejaagd tempo dat eigenlijk de perfecte weergave is van onze huidige maatschappij.
"Wie tegen de stroom ingaat, komt uit bij de bron." Daar geloof ik echt in. Zo probeer ik de laatste jaren mijn leven te leiden. In plaats van deze gouden regel door te trekken naar mijn manier van bloggen, probeerde ik mee te gaan met de algemene stroom in blogland. Ik volgde niet langer mijn eigen weg, maar hield me aan andermans regels en een veel te gejaagd tempo dat eigenlijk de perfecte weergave is van onze huidige maatschappij.
Veel te vaak heb ik de zoon voor televisie gezet om iets te kunnen schrijven of om nog snel wat reacties te posten. Meermaals heb ik gekozen voor mijn blog in plaats van tijd met de wederhelft of het gezin door te brengen. Bloggen ging zelfs ten koste van mijn seksleven en de band met mijn partner. Het beïnvloedde ook mijn huishouden btw. Ik was een echte blogaholic. Nu ik terug energie heb en die meer verdeel (onder de mensen die ik graag zie, mijn andere hobby's en mijn huis) ziet dat laatste er terug veel verzorgder uit.
Maar laten we eerlijk zijn. Mijn huis is dan misschien wat netter, mijn grote en kleine man zijn terug wat meer tevreden, ik ben weer mee met de laatste nieuwe series maar... zoals mijn blog er nu bijligt, voelt het ook niet goed. Hij wordt een beetje verwaarloosd.
...Keuzes maken
Daar komt het vaak op neer. Wat ik nooit zal vergeten is de vraag van mijn man: "Wil je een schrijfster zijn die blogt of een blogster?" Aanvankelijk was het mijn bedoeling om te schrijven en mijn teksten via mijn blog te delen. Stilaan begon ik me schuldig te maken aan het posten van recepten, reisfoto's en babyweetjes. Net omdat ik dat bij andere blogs ook zo leuk vond. Ik poste gewoon wat ik wou zonder er al te veel bij na te denken en mijn blog ging een heel andere kant uit dan gepland.
Nu mijn hersenmassa in gang geschoten is, sta ik toch graag even stil bij enkele zaken. Waar wil ik eigenlijk over bloggen en waarover niet? Waar liggen mijn grenzen? (Sommige zaken kan ik misschien beter voor Facebook houden.) Welke thema's wil ik vooral aan bod laten komen? Wie is mijn doelgroep? Zoals elk goed draaiend bedrijf heb ik nood aan een visie en missie.
Gelukkig duurt mijn zwangerschap aka mijn blogsabbat nog enkele maanden en heb ik tijd om met een aantal dingen in het reine te komen. En na de bevalling/babyperiode verwacht ik een comeback van een blogster die meer weet waar ze naartoe wil, op tijd grenzen stelt en regelmatig (hoe regelmatig valt nog te bekijken) fijne teksten post. Zou dat niet mooi zijn?
Ben jij blij met je blogritme?
Zo ja, hoe heb jij een goed/haalbaar ritme gevonden?
Zo nee, wat schort er dan aan?
Zo nee, wat schort er dan aan?
Heb je het gevoel mee te draaien met de stroom of heb jij echt je eigen weg gevonden? (Of misschien kunnen die twee bij jou mooi hand in hand gaan, wie weet.)
14 reacties:
"Let it goooo", zoals hier een prinses al eens pleegt te zingen :-) En zal ik nog eens iets zeggen: ik nam de afgelopen maand eventjes een blogpauze en publiceerde vorige week nog eens een nieuw bericht, omdat ik daar zin in had: het is begot mijn meestgelezen bericht sinds lang! Gewoon je goesting doen en niet te veel focussen op de "regeltjes". Focus maar op je zwangerschap :-)
Mijn blogritme ligt al een tijdje op een laag ritme, grotendeels door dezelfde oorzaken die jij opsomt. Wanneer ik mijn feed bekijk dan zie ik meer en meer titels verschijnen waarvan ik denk: "Weer een review! Weer een verslag van een verslag van een verslag!" Ik zal op den duur weer gaan bloggen, maar op mijn eigen ritme en vanuit mijn eigen interesses.
Veel geluk met het vinden van jouw draai. Denk erom, het is jouw gezin en jouw vrije tijd met hen waar je inspiratie haalt.
Oh Frozen :-)
Dat doe ik hoor Sabrina. Mijn gezin en de zwangerschap komen nu eerst. Genieten van het nieuwe leven in de buik nu ik nog in de aangename tweede trimester zit en van mijn peuter die volgend jaar al naar school gaat. Pfff!
Hoe komt het dat jij een pauze genomen had?
Ik ga van de week dat bericht eens komen lezen dan :-)
Ik merkte het sopdet, dat ook jij wat stiller was geworden dan vroeger. Dan ben ik misschien niet de enige die zich vol enthousiasme in het bloggen gesmeten had en haar daar wat in verloren was :s
Bloggen moet voor mij een hobby blijven zonder te veel cijfertjes, challenges en lijstjes. Ik blog ongeveer 1 keer per week, soms meer, soms minder. Vanaf het begin had ik me ook voorgenomen om niet te veel over mijn privéleven te schrijven. Sommigen vinden dat misschien onpersoonlijk, maar daar trek ik me liever niet te veel van aan...
Trek je dus niet aan wat de "blogconventies" zijn, want die bestaan toch niet. Nog een rustige zwangerschap gewenst en leef en schrijf op jouw eigen ritme :)
Bloggen moet vooral leuk blijven hé. Jouw blog is van jou, en alleen jij bepaalt de regeltjes.
Soms denk ik ook wel: 'wat verwachten de lezers nu', maar tijdens de eerste weken van mijn zwangerschap blogde ik ook veel minder en daar is niemand boos om geweest...
Na het blogweekend van Femma had ik het gevoel dat om een "goede" blogger te zijn er vanalles "moest". Aantal berichten, type berichten, doelgroep, cijfers, ... en ik voelde me doodongelukkig en overwoog zelfs om te stoppen. Die dingen zullen wel hun waarheid hebben en je wordt er misschien een blogger met meer volgers en wie weet benefits van... maar gelukkiger wordt je er zeker niet van. Ik heb het losgelaten. Ik doe waar ik me goed bij voel en ik merk dat mijn berichten gelezen worden... de ene al wat meer dan de andere, maar dat maakt niet uit... ik heb er plezier in...
Neem je tijd maar en doe waar je je goed bij voelt!
Waw Tamara, ik ben zo blij om eens te lezen dat nog iemand die moetens echt wel gevoeld heeft. Zogezegde regeltjes om een goede blogger te zijn en een succesvolle blog uit te bouwen. Want die zijn er echt wel. Ik denk ook dat er waarheid in zit, maar gelukkig werd ik er inderdaad niet van. Ik vraag me af of de "succesvolle" bloggers (dan bedoel ik deze met veel volgers, die er misschien zelfs gedeeltelijk van kunnen leven) er wel gelukkig mee zijn, een evenwicht gevonden hebben, niet te veel van hun familytime etc. moeten opofferen... Ik ben daar echt benieuwd naar. Misschien wel.
Blij om te lezen dat je er plezier in hebt! Ik alvast ook in het lezen van je blog :-)
Coucou! Ik denk dat er al velen geweest zijn die dachten dat je best x aantal berichten per week post en dat die dan ook nog eens aan die en die en liefst ook die voorwaarden moeten voldoen. Awel, mij lukt het ook niet. Zo had ik onlangs nog een nieuwe rubriek in het leven geroepen: Waanzinnige Woensdag. De bedoeling? Iedere week een post plaatsen van wat je zoals met ukkies kunt doen. Vorige week (de tweede keer pas nota bene) schoot het er al bij in. We deden wel leuke dingen, maar het kwam er maar niet van om die dag in blogvorm om te zetten. Loop ik daar mottig van? Ja, eftjes. Maar hey, er zitten nog zoveel woensdagen aan te komen, dus moet ik niet neuten.
Ik blog wanneer het mij uitkomt en wanneer ik denk dat ik iets te zeggen heb wat de anderen wel eens zou kunnen interesseren. Of wanneer ik de nood voel om Arthur nog eens een brief te schrijven.
Een deftig blogritme heb ik dus nog niet gevonden, maar ik wil er ook geen getal meer op plakken, omdat het dan weer "van moetens" is en dat loopt bij mij voor geen meter. Ben ik blij met mijn artikeltjes? Jap. En dat blijft voor mij nog altijd het voornaamste.
Ik hoop dat je sabbatical je tot nieuwe (of net niet) inzichten brengt en dat je jezelf niet al teveel verplichtingen oplegt. En verder? Genieten van dat laatste deeltje tweede trimester. :)
Dat klopt wel. Ik denk dat jij echt jouw ritme wel gevonden hebt en jouw eigen regels volgt. Je weet ook heel goed waarover je schrijft en waarover niet. Onpersoonlijk vond ik dat niet, als lezer heb ik die duidelijkheid altijd wel fijn gevonden :-)
Bij mij duurt het wel langer dan een paar weken :-) En dat zal zo nog even blijven want ik verwacht trouwens niet meteen hopen meer tijd en zin te hebben om te schrijven met een pasgeboren baby.
Bloggen was inderdaad niet meer zo leuk. Daar gaan we terug voor zorgen :-)
Mooie blog heb je trouwens zelf Fieke!
Oh ja, rubrieken. Ik vind ze bij anderen zo leuk maar bij mij werkt het niet echt. Dan heb ik pas echt het gevoel van te moeten schrijven/iets posten. Toch is dat ook één van de vele tips die andere bloggers geveb, werken met rubrieken. Maar misschien komt het er ooit toch van, zonder dat het als een verplichting aanvoelt.
Goed plan, er geen getallen op plakken :-)
Heel interessant om te lezen hoe jij het bloggen ervaart. Ik heb nog bij niet veel bloggers zo'n oprecht en weloverwogen verslag van de manier waarop zij het bloggen ervaren gelezen.
Je noemt mij als een van de bloggers die bijna dagelijks leuke dingen op hun blog weten te zetten (dank voor het compliment en voor de link1), maar zelf heb ik ook zo mijn 'blogfrustraties', hoor. Zo ben ik eergisteren nog heel boos op mezelf geworden voor het buitenproportioneel aantal uur dat ik besteed heb aan de blogpost die morgen op mijn blog verschijnt.
Bloggen kost gewoon verschrikkelijk veel tijd en ik denk, zoals je zelf ook zegt, dat je (niet jij in het bijzonder, maar 'je' in het algemeen) er uiteindelijk niet onderuit komt om daar keuzes in te maken naargelang je (gezins)situatie.
Ik vind het trouwens heel herkenbaar dat jezelf allerlei regeltjes opleggen omdat je toch graag wat van je blog wilt maken. Maar zelf merk ik ook dat wanneer ik de teugels voor mezelf daarin laat varen, ik een stuk gelukkiger ben. En mijn blog lijdt daar geen schade door. Eerder het omgekeerde is het geval!
Heel fijn om te lezen dus, hoe jij dit ervaart.
Fijn om je reactie te lezen Sunny, ik was benieuwd naar jouw mening :-) Je hebt wel een mooie, populaire blog dus volgens mij lonen de uren die je investeert wel. Maar inderdaad, het is een keuze.
Oké, teugels laten varen. Check :-)
Een reactie posten