Wist jij dat je bij een zelfstandige vroedvrouw terecht kan voor prenatale begeleiding? Ik dus niet. Intussen ben ik 38 weken zwanger van baby nummer twee. Na de geboorte van baby nummer één, die niet zo goed aan de borst wou drinken, raadde het ziekenhuis ons een zelfstandige vroedvrouw aan. Toen heb ik de meerwaarde van een vroedvrouw ontdekt, maar dan wel na de geboorte van je kind. Aan haar advies en steun hebben we zo veel gehad. Ik realiseerde me echter nog niet dat ook voor de geboorte het inschakelen van een zelfstandige vroedvrouw een goed idee kan zijn.
Deze zwangerschap ben ik heel gevoelig, maar dan echt heel gevoelig. Vooral angstig eigenlijk. Maanden heb ik ermee geworsteld. Met de schrik dat het kindje te vroeg geboren zou worden, dat de wederhelft niet thuis zou zijn, dat de bevalling gigantisch pijnlijk zou worden... (In februari heb ik hier reeds iets over geschreven.) Ik probeerde die angsten in mijn eentje te overwinnen, maar moest uiteindelijk toegeven dat het me niet lukte. Ze werden zo overheersend dat ik besloot om hulp te zoeken. (Wat me als therapeut nogmaals deed beseffen hoe moeilijk het is om effectief de stap naar professionele hulp te zetten. Nog eens hoedje af voor al mijn cliënten.)
Ik nam contact op met mijn vroegere vroedvrouw en stelde haar de vraag of ze ook prenataal iets voor mij kon betekenen. Een week later bracht ze me een bezoekje om mijn zorgen te aanhoren en kreeg ik een uitnodiging voor twee prenatale sessies bij haar thuis. Ze zou me kunnen helpen door o.a. mooie voorbeelden van geboortes te laten zien (Die krijgen we in het westen volgens haar te weinig te zien. Hier overheersen de beelden van lijdende vrouwen die moord en brand schreeuwen terwijl ze hun man het liefst van al een pak slaag willen geven.), ontspanningsoefeningen te doen, mijn man te trainen in hoe hij mij het best kan ondersteunen tijdens de bevalling… Het klonk alvast het proberen waard. Instemmen dus. (Ik rekende erop dat ik de wederhelft wel zo ver zou krijgen om mee te doen. Wat gelukkig zo was.)
De eerste sessie: een mooi voorbeeld van een geboorte (33 weken zwanger)
Op weg naar onze eerste prenatale begeleiding voelden mijn man en ik ons vooral wat nerveus, niet wetende wat we nu echt van de komende twee uurtjes mochten verwachten. De vroedvrouw liet ons met haar gebruikelijke enthousiasme binnen in haar praktijkruimte. De grond was bedekt met rode zachte matten, er stonden zetels aan de kant waar verschillende exotisch ogende kussens tegen leunden en intussen hoorde ik een relaxatiemuziekje op de achtergrond klinken. Verschillende sfeerlichten gaven de ruimte een warme gloed terwijl de geur van wierook ons verder de kamer in zoog. De vroedvrouw nodigde me uit om enkele kussens te nemen en een goede positie te zoeken op één van de matten. Mijn man kwam vervolgens naast me zitten. We kregen de keuze tussen verschillende soorten water vergezeld van een gezonde snack. De ontvangst was alvast in orde.
De sessie begon met een mooi voorbeeld van een geboorte: een film met in de hoofdrol een Mexicaanse vroedvrouw die haar eigen bevalling in goede banen leidde. Het hele filmpje voelde zowel surreëel als enorm inspirerend aan. Van zodra de weeën bij deze vrouw begonnen, belde ze haar familie op. Met z'n allen zijn ze een wandeling gaan maken om vervolgens samen een feestmaaltijd te nuttigen. Het was heel belangrijk voor haar dat haar familie in de buurt was vertelde ze. (Oh my god, als mijn water breekt ga ik echt mijn familie en schoonfamilie niet bij elkaar trommelen voor een wandeling en een uitgebreid diner.) Toen de pijn echt te hevig werd, stond ze op en begon ze in huis rond te wandelen, samen met haar man. Op een bepaald moment zag je hoe ze zichzelf overgaf aan de pijn en haar ogen wegdraaiden. Onze vroedvrouw gaf aan dat haar lichaam op dit moment een serieuze dosis endorfines had aangemaakt.
Wat me opviel was dat ze haar man niet wegduwde of uitschold. In tegendeel. Ze wou hem dicht bij haar. Ze had zijn handen vast en hij wandelde achterwaarts met haar mee. Voortdurend keek hij haar recht in de ogen. De intimiteit spatte eraf. De heersende sfeer deed me zelfs een beetje aan een vrijpartij denken. Onze vroedvrouw vertelde achteraf dat de intimiteit van de conceptie in principe ook bij de geboorte aanwezig zou moeten zijn. Heel anders dan het beeld dat ik altijd voor ogen had.
Op een bepaald moment voelde de vrouw in het filmpje aan dat het tijd was om plaats te nemen in het bad. Daar zat ze dan: gehurkt in het water, puur natuur, samen met haar naakte man. Intussen had haar kleuterzoon eveneens zijn kledij uitgedaan (waarom ook niet) en stond hij zijn mama naast het bad aan te moedigen. Niet veel later zag je het hoofdje uit de baarmoeder verschijnen en na de volgende wee trok ze de rest van het verschrompelde lijfje mee het warme water in. De vrouw hield haar slijmerige, blauwe pasgeboren baby stevig vast. Haar man streelde het hoofdje van zijn kersverse dochter en hun twee zoons (peuter en kleuter) zaten mee in bad het tafereel gade te slaan. Af en toe gaven ze hun pasgeboren zus een teken van affectie. Je zag dat het hele gezin dit nieuwe lid welkom heette en hoe zij deze bijzondere ervaring met elkaar deelden.
Wil ik nu plots mijn familie en schoonfamilie voor een etentje uitnodigen van zodra mijn water gebroken is? Wil ik met de wederhelft heel mijn huis rondwandelen terwijl ik doodga van de pijn en hij zwoel in mijn ogen kijkt? Wil ik zonder enige kledij in ons bad bevallen met een naakte peuter en een al even naakte man bij mij? Niet direct. Ik denk ook niet dat onze vroedvrouw me daarom deze film heeft laten zien. Wat ik na het filmpje wel ervoer, was het gevoel dat ik deze tweede geboorte bewuster wil meemaken. Meer in voeling met mezelf, meer verbonden met mijn man en met mijn pasgeboren baby. En dat het uiteindelijk om iets moois gaat, namelijk het verwelkomen van een nieuw gezinslid. Eigenlijk zou dat centraal moeten staan en niet de pijn. Naast mijn angst begon er plaats te komen voor een enthousiast uitkijken naar. En dat voelde heerlijk.
Het idee van thuis te bevallen speelde nadien nog lange tijd in mijn hoofd. Ik vond het zo mooi om te zien dat de nieuwe baby door het hele gezin aanvaard werd. De twee zoontjes zagen waar hun zusje vandaan kwam en maakten deel uit van dit wonderlijke geboorteritueel. Terwijl wij onze kleine man voor een paar dagen bij oma en opa zullen droppen om hem nadien met een klein huilend wezentje weer op te pikken. Papa gaat wel bij hem slapen en onze peuter zal ook op bezoek komen in het ziekenhuis, maar hij gaat helemaal niet begrijpen van waar dat kleintje komt. Ik zou mijn kleine man heel graag tijdens de geboorte bij me hebben. Maar oké, ik vermoed dat het ziekenhuis hier niet echt voor open staat en uiteindelijk voel ik me bij een ziekenhuisbevalling toch iets geruster.
De eerste sessie was nog niet gedaan. Na de film volgde een kleine slideshow met geboorteweetjes. Wist je dat slechts 5 procent van de Vlaamse vrouwen gewoon puur natuur bevalt? Dus geen knip, geen vliezen breken, geen keizersnede, geen ruggenprik, ... Wist je dat een epidurale verdoving jouw pijn wel wegneemt maar dat daardoor de pijn bij het kindje toeneemt? Daar schrok ik wel even van. Normaal maakt het lichaam endorfines aan tijdens de bevalling om jouw pijn en die van de baby te verlichten. Neem je echter een ruggenprik, dan stopt het lichaam met de aanmaak van die endorfines. Ze zijn toch niet meer nodig. De epidurale verdoving neemt jouw pijn wel weg, maar niet die van je kindje. Het idee om toch zonder epidurale te bevallen werd geboren. Ook al was ik er na de eerste bevalling een overtuigd voorstander van.
Om af te sluiten deden we een hypnobirthing oefening die mijn man en ik thuis nog verder mochten trainen en kreeg ik een aantal relaxatieoefeningen doorgestuurd om op mezelf door te nemen. Joepie, huiswerk!
Tweede keer, betere keer? (34 weken zwanger)
Zo tevreden, voldaan en spiritueel ik terugkwam van de eerste prenatale begeleiding, zo emotioneel, angstig en uit balans verliet ik de praktijkruimte na de tweede sessie. Deze begon met een filmpje van nog enkele bijzondere (op het randje van absurde) geboortes (vrouwen die bij wijze van spreke high van de endorfine en in extase bevielen), een ademhalingsoefening voor mij en enkele massagetechnieken die de wederhelft aangeleerd kreeg. Tot dan was ik nog steeds in mijn nopjes en genoot ik weer volop van de sessie. Pas het laatste half uurtje ging het mis.
De vroedvrouw liet een stuk van haar eigen tweede (thuis- en onderwater)bevalling zien. Je ziet haar in het filmpje elke twee minuten door intense weeën gaan, kreunend van de pijn, haar man die de massagetechnieken op haar toepast, zij die tussen de weeën door even tot rust kon komen maar al weer snel door de pijn overvallen werd.... En plots kwam mijn eigen eerste bevalling heel dichtbij. Door haar in pijn te zien, kwam ik terug in contact met mijn eigen pijn twee jaar geleden. Drie uur afzien, tot op het punt dat ik het niet meer kon verdragen en bijna smeekte om een epidurale. Ik had echt het gevoel dat ik het niet meer aankon. De tegenpool van al die mooie bevallingen die de vroedvrouw eerder had laten zien, van al die vrouwen die zich redelijk gracieus door de pijn wisten te puffen, met alleen maar de steun van natuurlijke endorfines en hun man. Ik was tijdens de geboorte van mijn zoontje zo gespannen, zo afgesloten van mezelf...
Mijn lieve vroedvrouw is echt een zalig mens. Ze kan je als de beste geruststellen, vooral door haar openheid over haar eigen ervaringen. Ze vertelde hoe ook voor haar bevallen met veel pijn en angst gepaard ging. Het is bij haar zeker niet gelopen zoals in sommige filmpjes die ze laat zien. (Wat niet wegneemt dat ze het toch zinvol vindt om hen te tonen.) Ze legt uit hoe baren gepaard gaat met een loskomen van alle emotionele pijn die je doorheen je leven hebt opgebouwd. Vooraleer je kindje geboren kan worden moet je door de diepste dalen van je ziel en je overgeven aan de pijn. Op de bevallingstafel komt plots dat gekwetste kind weer heel dichtbij. Dan komen plots al die issues die je dacht verwerkt te hebben terug aan de oppervlakte. Dit zou zich echter allemaal onbewust afspelen. Je beseft op dat moment niet dat je niet alleen lichamelijk maar ook mentaal aan het afzien bent. Hoe meer je dus in het reine bent met jezelf, hoe minder pijnlijk je bevalling zou zijn.
Er viel ergens een puzzelstukje op zijn plaats. Bij het zien van haar bevalling voelde ik echt oefenweeën, zo diep werd ik geraakt. Ik besefte dat de angst die ik al de hele tijd voelde, niet alleen angst was om te vroeg te bevallen maar eveneens voor de geboorte op zich. Angst om terug naar die plek in mezelf te moeten gaan die ik absoluut wil vermijden. Angst voor die onbeschrijflijke lichamelijke pijn. Angst om mezelf weer tegen te komen.
Ook mijn man zei achteraf dat het heel herkenbaar is wat de vroedvrouw vertelde. Een bevalling is een zware fysieke inspanning (‘Psychologies’ noemt het niet voor niets de grootste atletische prestatie in het leven van een vrouw) en bij zware fysieke inspanningen is het normaal dat je op een bepaald moment een breekpunt bereikt. Mijn man is iemand die voor zijn plezier meedoet aan de Dodentocht of de Strong Man Run, dus hij spreekt uit ervaring. Er is altijd een moment waarop je bijna zou willen opgeven, waarop je denkt dat je het niet meer aankan. Als je dan toch de kracht kan vinden om door te zetten, dan krijg je een boost die je tot aan de finish zal helpen.
Op de eerste geboorte was ik totaal niet voorbereid. Ik wou zonder epidurale bevallen, maar ging eigenlijk zonder enige kennis naar de verloskamer. Ik dacht bijvoorbeeld dat weeën met heel heel heel erg zware maandstonden te vergelijken waren. (Lach mezelf nu even heel heel heel erg uit.) Het leek echter eerder alsof er iemand om de zo veel minuten een mes in mijn onderbuik kwam steken en daar lekker sadistisch nog een goede draai aan gaf. Na drie uur kon ik de pijn gewoon niet meer verdragen.
Ik zou liegen als ik zei dat ik geen angst heb om opnieuw die lichamelijke pijn te ervaren. Daarvoor alleen al zou ik terug een ruggenprik nemen. Waarom doe je dat dan niet gewoon, hoor ik mezelf denken? Er zijn een heleboel redenen: omdat ik graag op alle vlakken zo dicht mogelijk bij de natuur wil staan en een natuurlijke bevalling daarom echt iets voor mij is, omdat ik deze keer wel de persdrang zou willen voelen op het einde en de bevalling zo bewust mogelijk wil meemaken, maar vooral omdat ik endorfines wil aanmaken die de pijn voor mijn kindje verzacht. Bovendien is volgens mij de beloning erg groot als je toch door dat diepe dal gaat en een kracht in jezelf kan aanboren waarvan je tot dan het bestaan niet wist. En wat daarna misschien wel volgt, is niet alleen de geboorte van je kind maar ook van een hele nieuwe vrouw. Zou dat niet mooi zijn?
Enkele weken later (38 weken zwanger)
Intussen ben ik eruit dat ik echt wel zonder epidurale wil bevallen. Ik heb er nog met de wederhelft en de vroedvrouw over gepraat en I made up my mind. Gaat het me lukken? Ik heb geen idee. Ik kan alleen mijn best doen, dan kan ik achteraf sowieso trots zijn op mezelf. De vroedvrouw raadt me aan om als doel te stellen de epidurale pas als laatste redmiddel te zien en zo lang mogelijk uit te wachten. Ook pas naar het ziekenhuis gaan van zodra ik voldoende opening heb, zou helpen. De melk niet te vlug bij de kat zetten. Daarnaast zal de wederhelft mijn grootste supporter moeten zijn. Hem wacht dus een zware en uiterst onaangename job. (Hij kan zich alvast troosten met het feit dat het voor mij nog veel minder aangenaam zal zijn.)
Oh ja, die relaxatie/hypnobirthingoefeningen heb ik de afgelopen weken braaf elke dag gedaan. Een aanrader voor elke zwangere vrouw. (Zeker voor de stresskippen zoals mezelf.) Ze hebben me geholpen om effectief minder angstig te zijn, meer vertrouwen te hebben in mezelf en mijn lichaam en meer van de zwangerschap te genieten. Ik ga niet beweren dat mijn angsten verdwenen zijn, het is geen wondermiddel, maar er is wel plaats gekomen voor positieve gevoelens.
 |
| Bron: birthbabyandbeyond |
Link link
Zoals beloofd.
