Hallo allemaal. Nog eens nieuws van mij. Gewoon omdat ik er zin in heb. Gewoon omdat het kan. Gewoon omdat ik me afvroeg hoe het nog met jullie is? (Mijn twee trouwe lezers, hihi.)
 |
| "Ann is doing okay" |
Met mij gaat het alvast goed, zo goed dat ik dat toch even wou delen. Lange tijd heb ik hier dan ook geschreven over mijn slecht voelen, mijn worstelingen, mijn zoektocht. Niet naar geluk, maar gewoon naar een manier om de dag op een redelijke manier door te komen. Er is nooit een label op mijn toenmalige gemoedstoestand geplakt, maar laten we gerust stellen dat ik met een depressie of burn-out kampte die een heleboel problemen met zich meebracht. Ik lag met mezelf in de knoop, voelde me een beroerde mama (en was dat waarschijnlijk met momenten ook), verloor mijn zin in het leven, verloor bijna mijn man, verloor mijn moeder helemaal en een paar vriendschappen waaronder die met mijn (toen al 17 jaar) beste vriendin.
Maar ik besloot er iets aan te doen. Ik ging op zoek. Ik ging in therapie, leerde dat ik hoogsensitief ben, leerde dat voeding een heel belangrijke basis is die ik veel te lang genegeerd had, begon te mediteren, begon yoga te doen, investeerde in mezelf en in mijn relatie, leerde dat mijn zoontje autisme had en hoe ik daar mee om kan gaan… Het was een hele weg. Het is een hele weg.
Nu ben ik nog steeds in therapie, maar de hoofdvraag is niet meer: “Hoe kan ik me oké voelen? Hoe kan ik terug zin krijgen in mijn leven? Hoe kan ik leren genieten? ...” Centraal staat nu: “Ik heb terug zin en energie; waar ga ik die goesting nu op richten?” Ik ben een opleiding rond hoogsensitiviteit aan het volgen: Hoogsensitief & Happy. Bijna afgerond en zijn naam meer dan waard. Verder ben ik bij een darmtherapeute in begeleiding en ben ik mijn lichaam aan het verzorgen/genezen met de juiste voeding en supplementen. Ik kan nu volmondig zeggen: Ann, je bent goed bezig. Waw, wie had dat vijf jaar geleden gedacht?!
En Corona, dat is alvast iets waar ik niet aan onderuit ben gegaan, maar waarvoor ik de kracht al had om ook daar op een waardige manier mee om te gaan.
Is het perfect? Nee. Maar dat is het leven nooit. Ik las onlangs een o zo ware uitspraak van Bart Peeters: Een relatie is als een coronacurve: als ze niet omhoog en omlaag gaat, dan is het geen relatie meer, dan is het een gewoonte geworden. Een goede relatie zit vol ups en downs en in mijn ogen het leven ook. Anders zou het best saai zijn, toch? Ik kan dat nu accepteren. Ik kan de mindere dagen beter dragen en de goede appreciëren. Bij mezelf, in mijn relatie en in het leven.
En nu genoot ik van die onbedwingbare goesting om te schrijven en hier weer iets neer te pennen. Voor wie het lezen wil. Gewoon omdat het kan.
