Ann W. Mogelijk gemaakt door Blogger.
RSS

Mijn veilige, warme, niet zo hippe Annland

Enkele weken geleden ging ik een ICI Paris binnen. Ik had een staaltje van een goed parfum liggen en wou mezelf verwennen met de grotere versie ervan. (Een valentijnscadeautje voor mezelf, joepie!) Toen ik de winkel binnenkwam, zag ik dat je zelf niet meer tussen de parfums kon sneukelen en testen. Nu moet je hulp vragen aan een bediende. (Dat haat ik stiekem zo. Laat mij maar op mijn gemakje rondkijken.) Dus stapte ik met tegenzin op de eerste de beste winkeldame af en vertelde haar naar welk geurtje ik op zoek was.

De jongedame die mij verder hielp, had de allures van een echte parfumwinkelbediende: ze droeg een liter parfum, een dikke laag make-up en designer kledij. De blonde dame met de veel te rode lippen spoot nonchalant een vleugje  op een teststrookje en liet me ruiken. Bingo! Ik vroeg naar de prijs en... bedankte vriendelijk. 60 euro voor een klein flesje was me net iets te duur. Een beleefde goeiedag kreeg ik niet van de juffrouw en het teststaafje mocht ik zelf in de vuilbak werpen. Geweldige klantenservice(!)

Na mijn ontmoeting met de niet zo vriendelijke dame begon ik na te denken over "het soort mensen" dat in parfumwinkels werkt. (Beetje bevooroordeeld, ik weet het. Mijn excuses.) Maar zijn dat niet doorgaans de meer verzorgde, trendy en hippe mensen? Met andere woorden: zo wat alles wat ik niet ben. 

Nou ja, verzorgd ben ik natuurlijk wel, maar niet zo hip en trendy. De laatste modetrends laat ik meestal gewoon aan mij voorbijgaan. Ik draag wat ik mooi vind en dat mag best tien jaar oud zijn. Niet zelden krijg ik een blik van: "Die trui is so last season!" (Of misschien zelfs ten seasons ago.) Vroeger was ik daar het hart van in. Ik wou erbij horen, zijn zoals de rest, meevaren met de grote stroom. Intussen denk ik: "Doe jij maar gewoon wat jou gelukkig maakt, dan doe ik hetzelfde." En met een goed gevoel doe ik nu mijn eigen zin.

Ook andere, niet kledinggerelateerde hipes gaan aan mij voorbij. Neem nu Facebook. Ik denk dat zo wat iedereen die ik kende een pagina had vooraleer een vriendin mij zo ver heeft kunnen krijgen om hetzelfde te doen. "Het is zo gemakkelijk." "Je blijft op de hoogte van elkaars leven." "Het is alsof je elkaar regelmatig blijft zien." De mensen waarmee ik Facebookvriendjes ben, zijn ook échte vrienden. Of familie, of mensen waar ik het contact niet mee wil verliezen. Dat zijn er dus geen honderd(en). Ook op dat vlak volg ik de grote stroom niet.

Dat geldt eveneens voor mijn blog. Een vriendin had het onlangs op haar blog over zo bekend mogelijk worden en de beste manieren om dat te doen. Naast een eigen Facebookpagina, zou een account op Pinterest een goede manier zijn. Dus ging ik naar mijn Pinterestprofiel (Jaja, ik had er al eentje.) vol goede moed om ze verder uit te breiden en up to date te maken. Tot ik me een half uur later realiseerde: "Dit ben ik niet. Waar hou ik me in godsnaam mee bezig." Fuck Pinterest, Twitter, WhatsApp (What's up with that?) en wat er daarnaast nog allemaal mag zijn. Mee zijn, ik kan er mijn tijd en energie gewoon niet insteken. 

Wist je dat we zelfs geen TV hebben? Ja, het toestel wel, maar kabel of digitale televisie hebben we niet. Daar ben ik zo dankbaar om. Af en toe horen we een nieuwsbericht op de radio, zien we een glimps van een krant of geeft mijn schoonvader ons de wekelijkse update. Akkoord, soms leidt dat tot nogal beschamende taferelen. Zoals toen ik de berichten van "Je suis Charlie." zag opduiken en nietsvermoedend vroeg: "Wie is die Charlie nu eigenlijk?" (I know.)

Nee, ik ben helemaal niet mee, zo ver is duidelijk. Je kan mijn blog niet volgen via Facebook of Twitter, ik heb geen Pinterest die interesting is en mijn posts spelen vaak helemaal niet in op de actualiteit. Veel dingen gaan gewoon aan mij voorbij. Ik kan alleen maar hopen dat mensen someway, somehow toch de weg naar mijn blog zullen vinden. Dat ze ervan kunnen genieten om net als ik eventjes helemaal niet "mee te zijn". Dat ze samen met mij heerlijk tot rust kunnen komen in mijn veilige, warme, niet zo hippe Annland.

  • Digg
  • Del.icio.us
  • StumbleUpon
  • Reddit
  • RSS

4 reacties:

Nicole Orriëns zei

Ik herken dit wel. Ik vind parfumdames vaak ook niet zo vriendelijk. Ze kunnen wat hooghartig over komen soms.

Huisvlijt

Ann W. zei

Inderdaad Nicole. Maar uiteindelijk ben ik het betreffende parfum toch gaan halen. In een andere winkel dan, waar ze wel vriendelijk waren én ik korting kreeg :)

Barbara zei

Ik val bij al t nieuws meestal ook uit de lucht hoor. Onder een steen wonen is soms gewoon gezelliger ipv al dat negatieve altijd ;-).

Sheena zei

Ik moet ineens terugdenken aan die keer dat ik eens gewoon ergens snel mascara en wat douchegel etc wou kopen en ik door zo'n type winkelbediende meteen werd aangesproken en ongevraagd advies begon te krijgen over het type oogschaduw dat bij mij zou passen (wat er hip was en blablabla) terwijl ik net gezegd had dat ik geen hulp nodig had. Ik kreeg ook veel meewarige blikken zo van 'die snapt niks van make-up' ... Het verhaal eindigde ermee dat ik alles wat ik al in mijn handen had om te kopen boos mompelend heb teruggelegd en daarna online ergens anders mijn bestelling heb gedaan ;-) Laat mij ook maar rustig in mijn eigen wereldje ;-)

Een reactie posten