"Kan je me beloven dat je deze week geen zelfmoord zal plegen?" Het meisje waaraan ik dit vroeg, antwoordde overtuigd: "Nee." Therapie geven, het is niet altijd een makkelijk beroep. Soms kan het echt belonend zijn. Wanneer je een jongere ziet groeien bijvoorbeeld en zich stap voor stap met jouw hulp uit die (soms al wat minder) diepe put sleept. Maar het kan ook echt gewoonweg k*t zijn. Wanneer er een jongere voor je zit in ondraaglijke pijn en je daar machteloos in je stoel geplakt zit. Alles wat je zegt, lijkt tevergeefs dus besluit je maar te zwijgen en een zakdoekje aan te bieden om de tranen te drogen.
Zo'n dag had ik (intussen iets meer dan) een week geleden. Kapot en moedeloos kwam ik thuis. Het meisje dat ik die avond gezien had, heeft last van erge faalangst. Niet dat ze denkt dat ze dom is en dat het haar allemaal niet zal lukken. Integendeel, ze is intelligent en ze weet dat ook. Maar tijdens de examens rustte er een grote onverklaarbare druk op haar. Een druk op haar hart, noemde ze het zelf. Zo jammer om een mooi, verstandig meisje dat alles mee zou moeten hebben zo te zien afzien.
Van waar die druk op haar hart juist komt, hebben we nog niet kunnen vinden. Ik heb het gevoel dat hij diepe wortels heeft en niet zo maar te verwijderen valt. En ook al heeft ze een heel liefhebbende omgeving, toch denk ik dat een groot deel van het probleem bij hen gaat liggen.
Van waar die druk op haar hart juist komt, hebben we nog niet kunnen vinden. Ik heb het gevoel dat hij diepe wortels heeft en niet zo maar te verwijderen valt. En ook al heeft ze een heel liefhebbende omgeving, toch denk ik dat een groot deel van het probleem bij hen gaat liggen.
Die vrijdag heb ik de diepte van haar pijn ten volle mogen ervaren en ik wist dat zelfmoordgedachten in haar geval een realiteit waren. Vandaar de vraag: "Kan je me beloven dat je deze week geen zelfmoord zal plegen?" Dat kon ze niet. "Kan je me beloven dat je me eerst gaat opbellen voor je iets doet?" Dat kon ze gelukkig wel. Dus heb ik de hele week met mijn GSM op zak gelopen, met een bang hartje kijkend bij elk binnenkomend telefoontje. (Natuurlijk belden de mensen van Het Nieuwsblad me net die week drie keer op met een zogezegde niet te missen aanbieding. Als ik die verkopers nog niet haatte, dan nu zeker wel.)
Het voelen van machteloosheid, het bang afwachten, angst voor zelfdoding, ... Je moet geen Freud zijn om de paralel met mijn eigen leven te zien, nu mijn beste vriendin met een zware depressie worstelt. Het is dan ook geen wonder dat de afgelopen week mijn knie en rug terug pijn begonnen doen. De typische spanningsgerelateerde kwaaltjes.
Wat was ik opgelucht toen mijn jongere de vrijdag erna alive and kicking in de therapiestoel zat. De zelfmoordgedachten waren bedaard en de examens waren bijna gedaan. De druk was terug een beetje lichter. Samen besloten we te vieren dat we elkaar terug zagen en dat ze de examens letterlijk bijna overleefd heeft. Dus begonnen we in tijdschriften te scheuren om een mozaïek te maken rond het thema vakantie (haar idee). Er kwam terug ruimte voor wat levensvreugde. Terwijl ze de uitgescheurde snippers op het grote tekenblad begon te plakken, zag ik haar open bloeien. En dat deed zo'n deugd.
Therapie geven, het kan een zwaar beroep zijn. Maar mijn jongeren, ik bewonder ze zo. Hoe moeilijk ze het ook hebben, zij blijven de kracht vinden om door te zetten. Van een ogenschijnlijk uitzichtloze situatie maken ze vaak het beste. Ze kiezen ervoor om te veranderen en iets te doen aan hun problemen, ook al is dat niet de gemakkelijkste keuze. En zelfs in de meest barre omstandigheden, kunnen ze een sprankeltje levensvreugde vinden.
Zo moedeloos als ik vorige week de deur van de therapieruimte achter mij dicht trok, zo dankbaar en hoopvol was ik nu. Mijn batterij was weer wat opgeladen en met een lach sloot ik thuis ik de kleine en de grote man in mijn armen.
4 reacties:
Heel veel respect voor wat je doet! Het moet tegelijk een zenuwslopende en voldoening gevende job zijn.
Bedankt Literasa!, wat fijn om te horen!
Helemaal waar. Beetje zoals mama zijn ;-)
Heftige job heb je. Een noodzakelijke ook, al is ze zeker niet voor iedereen weggelegd. Respect.
Mensen kampen vandaag de dag met zoveel angst. Angst om te falen, angt om iemand teleur te stellen, angst om "er niet bij te horen". Allemaal angsten waar wij als maatschappij (mee) verantwoordelijk voor zijn. Dit gaat niet om angst voor iets reëels (een ongeval, een gevaarlijk beest) maar om het "niet voldoen aan de normen". Normen die we onszelf opleggen en laten opleggen.
Hoe schrijnend toch dat de jongeren (van nature al zo onzeker over zichzelf) zoveel druk ervaren voor examens. Alsof hun leven er van af hangt. Alsof die punten allesbepalend zijn.
Zonde van al die leuke tijd die ze zou kunnen hebben in plaats van rond te lopen met donkere gedachten...
Het is toch een job met een zware rugzak. Mooi dat je ook de kans had om haar te zien openbloeien eens de stress weg begon te ebben.
Een reactie posten