Vandaag is zo'n dag waarop ik het liefst in mijn bed zou kruipen met een tas warme thee en een dagboek waarin ik alles lekker van me af kon schrijven. Jammer genoeg gaat dat niet meer. De kleine man is even afgeleid door Plop en zijn vriendjes, en ik heb welgeteld tien minuten, misschien een kwartier, en dan moet mama er weer staan. Pap geven, bedje in en waarschijnlijk samen in slaap vallen. (Ik heb zo nood aan tijd voor mezelf!! Aaaargh!) Dus besloot ik alles snel neer te schrijven op mijn blog, in de hoop toch enige vorm van deftige nachtrust te hebben.
Het gekke is dat er niet eens iets bijzonder is voorgevallen vandaag. Het was een gewone dag. Maar in mij zijn zich al enige tijd kleine dingen aan het opstapelen. Zoals Lut Celie het zou zeggen (die therapeute van het programma 'De Bleekweide'), mijn emotioneel vat is vol. Ik heb niet veel meer nodig om te exploderen en jammer genoeg is de kleine man vandaag slachtoffer geweest van mijn kort lontje. Wat scheelt er dan? Het is zelfs zo dat ik in eerste instantie niet eens op die vraag kan antwoorden. Tot ik wat verder ga nadenken en de som van alle kleine delen zie...
1. Een slecht voedingspatroon
Op vakantie gaan betekent vaker uit eten gaan en niet altijd even gezond eten. Ik eet ook graag en op vakantie laat ik me iets te veel gaan. Ik was thuis nochtans bezig met minder brood eten en meer fruit en groenten op het menu te zetten, maar daar blijft nu nog weinig van over. En dat merk ik aan mijn energiepijl. Ik probeer me te herpakken, maar het is even moeilijk.
2. Het probleem van te veel willen en de halve engagementen
Ik ben zo iemand die zich graag engageert en er dan ook volledig voor wil gaan. Maar sinds de komst van de kleine man lijken al mijn engagementen aan te modderen. Voorbeeld: ik geef elke vrijdag therapie op Tejo en de organisatie heeft me onlangs gevraagd dagverantwoordelijke te worden. Ik zeg natuurlijk met veel goesting en engagement "ja" om dan afgelopen vrijdag te beseffen dat ik er niet zo goed in ben. Voorbeeld: voor de komst van de kleine man zou ik er elke vrijdag staan, ik zou zorgen dat ik alle collega's geregeld zie of spreek, ik zou mooi mijn afwasje doen en bij de laatsten vertrekken (het goede voorbeeld geven), ... Nu ben ik degene die snel even therapie komt geven en dan weer gauw weg moet omdat ze haar kleintje op tijd bij de oma moet afhalen. Een passerende wervelwind in plaats van een constante aanwezige.
En ik wil dan bijdragen aan Reishonger (de reisblog waar ik al een paar jaar voor schrijf, of beter schreef), mijn eigen blog, schrijven voor mijn cursus Korte Verhalen Schrijven en ik snap bijgod niet hoe anderen dat doen. Want dan zie ik ook nog eens die leuke blogcursus passeren bij Sabrina, wat me echt zo boeiend lijkt om te doen, samen met de plannen die ik al langer heb voor een nieuwe lay-out die beter bij mij en mijn blog past... maar ik kan echt geen goede thuismama zijn (en dat is nu even mijn hoofdengagement), geen huishouden runnen en al die andere dingen erbij nemen. Laat staan dan nog eens een goede echtgenote zijn. (En met goed bedoel ik "goed genoeg", het moet heus niet perfect zijn. Verre van. Maar dan nog.)
3. Over goede echtgenotes gesproken
Zeggen dat mijn man me geen goede echtgenote vindt, is veel gezegd maar op reis zat het er weer dik tegen. Ik snauw, hij is gekwetst en ik weet niet eens waarom ik snauwde. Soms kan ik me gewoon zo in hem ergeren, ook al zie ik hem doodgraag. Dan moet hij als het ware maar zijn hoofd "verkeerd" draaien en ik word al gek. Ik had gehoopt dat het aan mijn hormonen lag en dat ik zwanger was (wat een excuus, dan kan hij toch niet boos zijn), maar helaas.
4. Moeilijk zwanger geraken
Dat brengt me bij het volgende druppeltje in mijn emotioneel vat: de teleurstelling omdat vorige week dinsdag, twee dagen overtijd, mijn maandstonden toch doorkwamen. Maar dat stukje ga ik loslaten. Ik heb geen zin meer om daarover in te zitten. We zullen wel zien en ik ga het zijn gangetje laten gaan.
5. Depressieve beste vriendinnen
Ik heb twee beste vriendinnen. De ene zit een tijdje thuis met een burn-out, maar ik heb altijd al vertrouwen gehad dat ze er wel door ging komen. (Wat dan misschien voor haar ook niet zo eerlijk was, want ben ik er wel genoeg voor haar geweest?) De andere, daar heb ik me veeeeeeel zorgen om gemaakt. Lange tijd dacht ik echt dat ze misschien wel zelfmoord ging plegen, dat ik ze kwijt was... Ik had haar, of iemand anders die ik graag zie, nog nooit zo gezien. Zo leeg, zo diep. Maar tijdens het laatste bezoek zag ik voor het eerst terug mijn beste vriendin. Er was vooruitgang en hoop. En toch had ik er een dubbel gevoel bij. Enerzijds zo opgelucht, en anderzijds boos om de laatste maanden.
Maar goed, ik ga mijn gezicht begraven in de lange blonde fris gewassen haren van mijn zoontje, slapen en hopen dat mijn vat bij deze weer wat hersteld is.
Morgen ga ik bedenken wat ik kan doen om me beter te voelen. En volgende keer post ik terug iets normaal, zoals Prinses het verwoorde :-)
En wat zouden jullie vertellen als jullie een dagboek hadden? Vinden jullie het moeilijk om daar eerlijk over te bloggen, want ik vind dat niet zo evident. Heeft dat met het 'alles moet leuk zijn' syndroom van Facebook te maken denk je? Dat het ook leuk moet zijn op je blog?
12 reacties:
Ik blog ook heel erg vanuit mijn gevoel. Een paar maanden terug had ik het daar ook moeilijk mee omdat ik dacht te veel als een zaag over te komen maar hoe persoonlijker ik schrijf hoe meer lezers het bericht heeft :) Ik lees ook graag posts die erg persoonlijk zijn zoals wat jij hierboven schreef... Het is allemaal perfect normaal hoor en je leven ligt inderdaad serieus overhoop met zo'n kleintje. Je prioriteiten liggen plots ergens anders, dat wordt dan niet altijd begrepen door de buitenwereld en zelf voel je er je ook niet goed bij... Ik ken het helemaal!!! Hopelijk vind je gauw terug je "draai".
Volgens mij hangt het in de lucht, ik voel mij ook niet zo super de laatste weken zonder echt dé reden te kunnen aanwijzen. Hopelijk waait het allemaal snel weer over!
Met een kleintje is het inderdaad een evenwicht zoeken en hij verandert ook snel en dan is het telkens weer aanpassen? Zou het dat dan zijn denk je?
Ik ben echt wat aan het zoeken wat er net scheelt, zodat ik ook kan zoeken wat ik er aan kan doen.
Ik ben over het algemeen wel een gelukkig persoon maar het is toch met ups en downs en ik wil de downs er wat uitkrijgen.
Is het echt Sheena? En zijn er bij jou geen kleine dingen die het allemaal samen wel eens zouden kunnen zijn? Soms vraag ik me het wel af hoor of ik gewoon geen dingen oppik buiten mij, bepaalde energieën ofzo. Wie weet. De uitdrukking dat het in de lucht hangt, komt toch ergens van?
Je zou inderdaad wel eens echt goed moeten nadenken waardoor het precies komt dat je je zo voelt. Maar met die kleintjes is het inderdaad een grote aanpassing en ik lees dat hij nog altijd bij jullie slaapt... Dat weegt natuurlijk ook wel he (hoe leuk het soms ook is). Je leven van voorheen krijg je nooit meer terug, je relatie verandert... Er gebeurt veel op korte tijd. Ik vind dat dat gevoel fel betert als ze eens iets ouder zijn maar dat duurt natuurlijk een paar jaar (en als er dan een tweede komt is het terug aanpassen...).
Ik denk dat je reeds een mooi punt maakt, je wil je inzetten voor verschillende zaken maar jouw prioriteiten heb je nu eigenlijk niet meer te kiezen.
Ik heb ook zo van die dagen, ze zijn stik vervelend. Je ziet alles fout lopen en je kan er niks aan doen.
Ik ga dan op zoek naar de resetknop. Ik weet voor mezelf ook dat ik mijn gezondheid goed in het oog moet houden, dan lijkt de rest ook vlotter te gaan. Maar bovenal, krijg jouw prioriteiten en wil tot inzet op dezelfde lijn, want daar loopt het volgens mij fout. Althans dat heb ik ervaren bij mezelf.
Ik lees trouwens het liefst blogs als deze, hier haal ik de meeste inzichten uit.
Ik denk dat ik soms het oude leven ook wel mis en dat moeilijk kan lossen...
Hij slaapt trouwens terug bij ons, na de reis. Omdat we merkten dat hij dan in de bus wel doorsliep en nu zo tussen ons in het grote bed gaat het ook best goed. We missen nu wel ons eigen plekje, maar mijn man noch ik zien het zitten de kleine man weer apart te leggen en er weer elke nacht uit te moeten :s
Misschien ook de impact van dat alles niet onderschatten inderdaad...
Hey Sopdet, wat bedoel je juist met de resetknop?
Lijkt me momenteel een hele opgave om mijn wil en prioriteiten op punt stellen...
Is een hele opgave Ann, maar iedere kleine stap helpt. Ik ervaar zelf dat ik net nood heb aan andere zaken wanneer ik moe ben en het gevoel heb geen tijd over te hebben voor 'andere' zaken dan datgene hoog op mijn lijstje. Door dat lijstje af en toe eens los te laten ontdek ik dan vaak dat mijn hart echt wel verlangt naar de essentie.
Ik duim dat je intussen een beetje goede nachtrust gegund werd... Verder ken ik ze maar al te goed, die dagen die liefst zo snel mogelijk voorbij zijn zonder dat er iets speciaals gebeurde. Ik vind het trouwens best moeilijk om daar over te bloggen, niet omdat het perse allemaal leuk moet zijn, maar meer uit angst om mezelf toch te veel bloot te geven ofzo. Dus dankjewel dat jij dit zo eerlijk durfde delen!
Iets om over na te denken...
Dag Sabrina, bedankt voor je geruststelling en lieve woorden. Ik vond het ook moeilijk. Woorden wikken en wegen en gauw op post drukken voor ik me bedacht :)
Een reactie posten