Van mijn tweede zwangerschap zou ik meer kunnen genieten. Ik zou me minder zorgen maken en minder angst hebben, o.a. voor de bevalling. Ik heb het allemaal toch al een keer gedaan? Yeah right. Ik steek nog een praline in mijn mond en denk na over mijn droom vannacht die toch wel het tegendeel bewijst. 20 weken ben ik intussen zwanger en er zijn al heel wat dromen de revue gepasseerd. Meestal gaven ze me een fijn gevoel. Dromen waarin ik de heldin was, ontsnapte van de slechteriken en mijn angsten overwon. Tot vannacht. Om vier uur werd ik wakker met het meest fijne en tegelijk ook beangstigende gevoel.
Blijkbaar is het normaal dat je tijdens de zwangerschap vaker droomt. Zwangere vrouwen hebben een langere REM- of droomslaap en slapen minder vast. Daardoor worden ze vaak wakker tijdens die REM-slaap en kunnen ze zich hun dromen bijgevolg ook goed herinneren. Nu, ik slaap zelden erg vast en droom dus sowieso geregeld, maar tegenwoordig lijkt het wel een explosie van nachtavonturen in mijn hoofd. Soms is het heel duidelijk wat een droom betekent, maar deze van vannacht hoop ik al schrijvend verder te analyseren en van me af te zetten. Daar gaan we.
Het eerste beeld dat ik me herinner is een ziekenhuisbed waarin ik met mijn pasgeboren dochter lig te slapen. Ik word wakker en naast mij ligt een slapend roos wezentje met een bruine haardos. Ik lach wanneer ik haar zie en ruik aan haar haren. Iets wat ik trouwens bij mijn zoontje ook vaak doe, heerlijk knus. Blijkbaar is ze nog maar net geboren. Mijn man en mijn peuter zijn niet op de kamer. Ik herinner me dat ze bij de oma gingen slapen.
Intussen begin ik een beetje rusteloos te worden en ga rechtop zitten. Babydochter begint te mopperen. Ik ga ervan uit dat ze honger heeft, haal mijn tepel boven en wil haar aanleggen. De onzekerheid steekt de kop op. Hoe ging dat ook allemaal weer in zijn werk? Wanneer is zo'n kleintje goed aangelegd? Mijn dochtertje opent haar kleine mond en ik schrik. Deze blijkt al vol tandjes te staan. Ze heeft een volwaardig mini-gebit! Ik denk terug aan de borstvoeding met de kleine zoon (tanden = bijten) en zie het plots niet meer zitten om borstvoeding te geven. Heeft ze eigenlijk sinds haar geboorte al eten gehad? Ik maak me zorgen en besluit op de rode knop te drukken om hulp te vragen.
Een verpleegster komt binnen en wijst me erop dat het niet verstandig is om recht te zitten. Ik zou beter blijven liggen. Ze vertelt me dat de bevalling nogal zwaar was. Juist ja. Ik schrik en besef dat ik me die fameuze bevalling niet kan herinneren dus vuur ik allerlei vragen op de nietsvermoedende verpleegster af. Heb ik een epidurale gekregen? Nee, daarvoor is de bevalling te snel gegaan. Om hoe laat is mijn dochter geboren? 3u54, vier à vijf uur nadat mijn water gebroken was. (Hm, zouden de gelijkenissen met de recente bevalling van een vriendin toeval zijn?) Heeft de vroedvrouw weer mee moeten duwen? Ja. Hebben ze me moeten knippen? Ja. (En deze keer was de knip zelfs nog groter dan bij mijn eerste bevalling.) De verpleegster waarschuwt me dat ik snel pijn zal beginnen voelen aangezien de pijnstiller die ze me gegeven hebben bijna is uitgewerkt.
Ik sta op het randje van een huilbui omdat ik me niets van de afgelopen nacht herinner.
Als laatste vraag ik de verpleegster of ik mijn dochter na de geboorte bij mij heb mogen houden. En vooral, heeft ze niet veel later voor het eerst borstvoeding gekregen? Blijkbaar niet. Na de bevalling was ik flauw gevallen en hebben ze me laten slapen. Mijn dochtertje heeft intussen al een flesje gekregen. Ik ben enorm teleurgesteld en heb meteen schrik dat ze nu niet meer van de borst zal willen drinken.
Met behulp van de verpleegster besluit ik haar toch aan te leggen. Het laatste wat ik me herinner is het beeld van mijn tepel waar maar een druppel melk uit wou komen. En als dat nog niet erg genoeg was, bleek de melk niet meer geel te zijn. (Voor de leken: De moedermelk die je de eerste dagen na de bevalling produceert heeft een gele kleur en heet colostrum. Colostrum zit onder andere boordevol anti-stoffen en is dus erg belangrijk voor je pasgeborene.)
Mijn ogen gaan open, de droom is voorbij en laat een gelukkige maar ook verwarde zwangere vrouw achter.
Zo ben ik wel blij. Ik voel me dicht bij mijn ongeboren kindje (waarvan we vermoeden dat het een dochter is, maar nog steeds geen zekerheid rond hebben). Enthousiast laat ik aan mijn man weten dat ik in mijn droom ons tweede kindje gezien en geknuffeld heb. Een intiem moment. Maar achter dat enthousiasme gaan ook heel wat angsten en onzekerheden schuil die in deze droom aan bod kwamen:
- Zo weet ik dat tweede bevallingen doorgaans sneller verlopen dan eerste en onze kleine man was op zeven uur geboren. Wil dat zeggen dat ik zoals die ene vriendin zonder epidurale zal moeten bevallen omdat daar simpelweg geen tijd voor zal zijn?
- Zal ik deze keer zonder hulp van de vroedvrouw kunnen bevallen? Tijdens de eerste bevalling heeft ze op mijn buik moeten duwen. Dat was vooral een onaangename ervaring, maar daarnaast gaf het me ook het gevoel dat ik mijn kindje niet alleen ter wereld heb kunnen brengen. Eerste test als mama: gebuisd. (Mijn verstand weet dat dit een absurde redenering is, maar in mijn hart is dat altijd blijven wringen.)
- Tijdens de eerste bevalling hebben ze me moeten knippen. Er zijn ergere dingen, maar erg fijn vond ik de dagen na de bevalling nu ook weer niet. Vooral zitten ging erg moeilijk.
- Zal de borstvoeding deze keer beter gaan? De kleine man kwam vier weken te vroeg. Gevolg: een "luie" baby die niet sterk genoeg kon zuigen. Ook al heb ik zes à zeven maanden borstvoeding gegeven, het is nooit vanzelf gegaan. Ik heb altijd moeten bijkolven en ik heb niet het gevoel dat het ooit een simpelweg fijne ervaring voor mij is geweest. (En toch zou ik het zo terug doen, daar niet van.)
- Om nog maar te zwijgen van die keren dat de kleine man op mijn tepels gebeten heeft. Niet zo handig voor je borsten als je kleintje al op drie maanden tanden begint te krijgen.
Ik probeer mijn angsten los te laten en me vol vertrouwen over te geven aan de onzekerheden van de toekomst. Ook al waren er heel wat minpunten aan de vorige bevalling, het moment waarop je dat kleintje voor de eerste (en de tweede en de derde en ...) keer in je armen houdt is goud waard. Het verlangen naar dat moment is momenteel groter dan de som van al mijn angsten.
Maar als ik een glazen bol had, zou ik toch wel even in de toekomst willen kijken en die angsten hopelijk wat sussen.
Hoe hebben jullie je tweede zwangerschap ervaren? Was dat voor jullie wel meer genieten en minder angsten/zorgen?
11 reacties:
Ik kan me voorstellen dat die angsten (weer) de kop op steken... niemand kan voorspellen of het gemakkelijker of moeilijker gaat zijn...
Ik zou soms ook wel even in de toekomst willen kijken. Maar dan alleen als alles goed afloopt. Laat anders maar zitten.
Huisvlijt
Nee inderdaad. Had jij ook angsten voor de bevalling en dergelijke of viel dat bij jou nogal mee Tamara?
Ik vertrouw erop dat wat ik in die glazen bol zou zien, mij gerust zou stellen. Maar je weet natuurlijk nooit...
Ik heb mij minder zorgen gemaakt bij mijn tweede zwangerschap dan bij mijn eerste... De bevalling, daar zag ik ook wel enorm tegen op maar ik probeerde er gewoon niet aan te denken (bij mij was het trouwens ook een geval van te laat voor een epidurale de tweede keer). Probeer maar wat te genieten, die baby zal er snel genoeg zijn :)
Amai, je geeft me wel hoop :-) En wil het dan ook zeggen dat de pijn dan 'minder' (of draaglijker) is omdat de bevalling ook sneller gaat, Inge?
Ik weet het dat ik er ook van moet genieten. We doen ons best!
Tijdens mijn zwangerschap heb ik veel voorspellingsdromen gehad. Dat begon al nog vóór ik wist dat ik zwanger was en dat ging nog een poosje door na de bevalling. Ik raakte daar heel snel aan gewend om van te voren te weten wat er zou gaan gebeuren en het waren nooit dingen om bang van te zijn.
Ik kan me jouw angsten heel goed voorstellen (zelf ben ik vaak ook bang voor het onbekende), maar je weet wat ze zeggen: Je lijdt het meest onder de pijn die je vreest.
Dat is waar Sunny. Bedankt voor je goede raad.
Ik probeer de angsten stilaan wat los te laten en me te focussen op het nu. Het zwanger zijn en zijn ook wel fijne aspecten.
Dat snap ik nu volledig sé. Bij de eerst zwangerschap dacht ik, wat niet weet niet deert, maar nu ik bij de 2de zwangerschap weet wat mij allemaal te wachten staat... Ik ben toch ook een pak gestresseerder nu. Bevalling en baby waren beide een droom, maar of dat de 2de keer ook zo gaat zijn? En die redelijk zware periode de eerste maanden, de borstvoeding die niet wilde lukken,.... ik ben der allemaal wat angstig voor. Maar ik probeer het los te laten en mij te concentreren op een gezonde baby, een leuke naam bedenken, geboortekaartje, ... (praktische zaken die precies een beetje vooruit geschoven worden bij de 2de, oeps) En natuurlijk genieten van de tijd die we nu nog hebben met ons 3tjes. Alles zal zo snel voorbij zijn én op zijn pootjes vallen. Ik kan me de pijn van de eerste bevalling zelfs niet meer herinneren. Geniet nog van de zwangerschap en probeer het een beetje los te laten.
Dag Roselien, blij dat iemand het zo snapt :-) Het niet weten wat te verwachten was voor mij ook veel makkelijker. Ook al kan ik mij inderdaad de pijn van de bevalling niet echt meer herinneren.
Ik probeer het los te laten. Dat gaat de ene keer al makkelijker dan de andere, maar we doen ons best.
Begrijp ik goed dat je ook terug zwanger bent? Als dat zo is, een hele dikke proficiat! Een goede zwangerschap en even goede bevalling/baby als de vorige keer gewenst!
Hey Ann, ik ben idd ondertussen 21 weken zwanger. Dus ik denk dat we ongeveer even ver zijn, niet? Mss moeten we toch eens afspreken om onze "zorgen" te delen :-)
Een reactie posten