Mijn meisje. Het is een maand geleden dat je voor het eerst op mijn borst gelegd werd en ik je kleine hoofd vele kusjes gaf. Dat je gezichtje rood werd van het huilen omdat je uit mijn warme buik moest komen. Dat mijn moederhart voor de tweede keer verliefd werd en wist dat ze onvoorwaardelijk alles voor jou zou doen.
De dag ervoor: Je was al vier dagen overtijd. Papa was intussen zo ongeduldig dat hij niet meer geloofde dat je ooit geboren zou worden. Ik wist dat je goed zat in mijn buik en zou komen wanneer je er klaar voor was. Die dag zijn we naar IKEA geweest en deed papa me uren doorheen die grote winkel waggelen (wandelen kon je dat intussen niet meer noemen). Mijn voeten en rug deden pijn en ik moest smeken om even te gaan zitten (true story). Je broer had toen zijn speeltafeltje gekregen en eenmaal thuis hebben we alle gekochte spullen een plaatsje gegeven. Niets deed vermoeden dat je die nacht zou komen.
22u30: Ik zei tegen papa dat we naar bed moesten gaan; ik wou nog een beetje rusten voor het geval je die nacht geboren zou worden. (Nu kan ik beweren dat ik aanvoelde dat het zo ver was, maar ik zei dat eigenlijk bijna elke avond. Al had ik op dat moment wel echt een onbehaaglijk gevoel.)
23u00: We lagen in bed, maar slapen heb ik niet meer kunnen doen. Een half uur later kreeg mama krampen die niet meer voelden zoals de voorweeën van de afgelopen weken. Ik werd nerveus. Is het zo ver? Geduldig wachtte ik af. Ik wou echt zeker zijn vooraleer ik iets tegen papa zou zeggen. (Intussen zal je wel weten dat je papa niet onnodig wil wakker maken.)
00u15: Ik gaf papa een por: “Schatje, ik denk dat het zo ver is.” Papa zei echter heel romantisch tegen mama: “Laat me slapen.” Gelukkig drongen mijn woorden niet veel later door en zijn we stilletjes naar beneden geslopen. Met pijn in het hart nam ik afscheid van grote broer die naast mij aan het slapen was. Met een kus zei ik vaarwel tegen ons leven met drie waar we de laatste tijd zo aan gewend waren.
Beneden belde ik de vroedvrouw op terwijl papa de muziek (zeegeluiden) opzette die ik gekozen had om tijdens de geboorte te spelen. Dit moest me helpen rustig en ontspannen te blijven. Intussen dacht ik aan de hypno birthing oefeningen die ik als voorbereiding dagelijks beluisterd had. “3 2 1 relax…” zei een warme Britse stem in mijn hoofd.
Tussen de weeën door ruimde papa een beetje op en zette hij voor zichzelf een koffie met veel suiker om de nacht door te komen (die de dag daarna nog op tafel zou staan, natuurlijk).
1u30: De vroedvrouw was gearriveerd en onderzocht mama om te controleren of de bevalling begonnen was. Nog maar één tot twee centimeter opening. Voorlopig nog geen echte ontsluitingsweeën dus.
Intussen deed papa zijn taak goed. Tijdens elke wee wreef hij over mijn benen en telde hij mee terwijl ik mijn buikademhaling deed. “1 2 3 4 (adem in, buik omhoog) – 1 2 3 4 5 6 7 8 (adem uit, buik omlaag)”
De vroedvrouw lag op de zetel te slapen in afwachting van de volgende controle om half drie. Ik probeerde de weeën zo ontspannen mogelijk op te vangen. Mama moest intussen een traantje laten omdat ze grote broer miste. Ze keek ernaar uit om jou te ontmoeten, maar vond het moeilijk dat haar andere kindje er niet bij kon zijn.
2u30: Tante Inge was daar. Zij zou bij grote broer blijven slapen terwijl wij naar het ziekenhuis gingen. Het leek wel alsof onze peuter voelde dat er iets op til was. We hoorde de stem van de kleine man door de babyfoon gallen en gingen hem even halen. Daar zat mama dan: in de zetel, puffend, met een hangerige peuter op schoot, maar heel blij om jullie beiden dicht bij haar te voelen. Nu kon ik nog even knuffelen voor het echte werk zou beginnen. Want hoe hard ik ook positief naar jouw geboorte probeerde te kijken, ik had nog steeds schrik voor wat er ging komen.
3u15: Grote broer werd uitgeput naar zijn bedje gedragen door jullie meter. Mama was blij dat haar kleine man weg was, want haar weeën begonnen ineens veel intenser te worden. De vroedvrouw moest zelfs even ingrijpen om haar te helpen ontspannen. De pijn werd gewoonweg overweldigend.
3u45: Vier centimeter opening, de ontsluitingsweeën waren begonnen. Tijd om naar het ziekenhuis te vertrekken. Ik kreeg nog een knuffel en een kus van de vroedvrouw om me succes te wensen. Papa was intussen nog steeds mijn trouwe steun en toeverlaat. De weeën volgden elkaar snel op en werden steeds pijnlijker. Op weg naar de auto moesten we nog even aan de zetel stoppen om een wee op te vangen. Zo lang ik me op de stem van papa die tot vier en tot acht telde kon focussen, wist ik dat het me wel zou lukken.
4u: Op weg naar het ziekenhuis was het rustig op de baan. De zware regenval van eerder die nacht bleek gelukkig voorbij. Tussendoor kreeg ik nog een paar stevige weeën. Papa begon automatisch sneller te rijden van zodra ik een wee had. Intussen bleef hij strelen en tellen. Hij had het druk.
4u20: Papa parkeerde de auto aan de spoedafdeling van het ziekenhuis. Vooraleer ik uit de auto kon stappen, moest ik nog door een intense wee. Ik voelde nu dat ik vocht aan het verliezen was en dacht dat mijn water gebroken was. Gelukkig had ik voor het vertrek een dik maandverband aangedaan en lag er een handdoek op de zetel onder mij. (Papa had aan alles gedacht.) Zelfs aan de balie tijdens het aanmelden moest ik even pauzeren om een wee weg te ademen; ze volgden nu wel erg dicht op elkaar. Ik werd me bewust van de vrouw achter het loket en de mensen in de wachtkamer die naar ons keken. Mama die aan het puffen was en papa die telde. Het zag er misschien een beetje gek uit maar het kon me niets schelen. So far, so good.
4u30: Mama installeerde zich op het kraambed. Ik moest tijdens de geboorte antibiotica krijgen en herinnerde de vroedvrouw van het ziekenhuis hieraan. Het is echter een drukke nacht waardoor ze geregeld weer verdween en ik even op die antibiotica moest wachten. Er waren namelijk nog twee andere geboortes aan de gang.
Papa probeerde de zeegeluiden op te zetten, maar we hadden geen internetverbinding. Er was ook niemand in de buurt om een paswoord voor het draadloos internet aan te vragen. Van zodra de vroedvrouw in de kamer kwam, wou ik water. Die muziek was nu even geen prioriteit meer. Mama had gigantisch veel dorst en er zat natuurlijk geen drinken in haar bevallingstas. Aan al de rest had ze gedacht…
4u45: Ik kreeg eindelijk de antibiotica toegediend. De weeën werden pijnlijker en pijnlijker. “Au au au,” schreeuwde ik. Ik voelde een druk naar beneden en wou duwen. De vroedvrouw ging eindelijk controleren hoeveel centimeter ik had. Negen! Ze zei dat ze me klaar ging maken om te bevallen en het drong eigenlijk niet tot mama door. Ik kon nog niet geloven dat je bijna in mijn armen zou liggen.
5u05: Papa trok nog snel een foto van mama op het kraambed. Ik dronk snel een slokje water en dan begon het persen. Mij omkleden was niet meer gelukt. Fuck die bevallingskleedjes. De t-shirt die ik droeg moest maar voldoen.
Drie keer persen en dan zou je er al zijn. Intussen kwam er een tweede vroedvrouw helpen aangezien de gyneacoloog er niet op tijd zou geraken. Ik kon haar wel iets aandoen. Ik wou naar papa kijken, zijn hand vastnemen en luisteren naar het tellen maar zij vertelde me dat niet te doen. Ik moest naar haar kijken en mijn knieën vasthouden. Naast “au au au” kon ik op dat moment alleen maar “nee nee nee” zeggen. Ze mocht mijn knieën wel omhoog duwen, maar ik ging dat zelf niet doen. En haar aankijken in plaats van mijn man al helemaal niet.
Mama wist niet dat ze tijdens de persweeën niet meer mocht buikademen en probeerde dit toch halsstarrig te doen. Ik smeekte papa om te tellen, maar hij zei dat dit nu niet meer mocht. Even verloor ik mijn houvast. De vroedvrouw legde uit (waarschijnlijk voor de zoveelste keer) dat ik mijn adem moest inhouden en moest persen.
???: Mama had het gevoel dat ze zou openscheuren (wat ook een beetje gebeurd was). De gynaecoloog was nog net op tijd aangekomen en zei dat je nu in een vervelende positie zat. De volgende keer moest ik echt goed persen zodat je niet in de problemen zou komen. Dus gaf mama alles wat ze in zich had.
Het voelde heerlijk toen ik je verder uit mij voelde glijden. Je zat enkel nog met je poepje en je benen in mij terwijl de gynaecoloog jou in zijn handen nam en de navelstreng rond je hals verwijderde. Je zat nog mooi ingepakt in de vliezen. Wat huilde je de ziel uit je lijfje toen je eruit gehaald werd en op mijn borst gelegd werd.
5u36: Je was blauwroos en zo fragiel. Mama troostte je met wat lieve woorden en kusjes. Instant liefde en roze wolk.
Wat ben ik trots dat ik geen ruggenprik gebruikt heb. De meest intense lichamelijke prestatie in een vrouw haar leven: geslaagd! Het maakt me vooral blij omdat ik weet dat ik jou de best mogelijke start heb gegeven. Bovendien heeft mama alles nu gevoeld en bewust meegemaakt. Dat wou ze zo graag. Ook papa was blij. Voor hem was het eveneens een bijzondere ervaring. Hij had een duidelijke rol deze keer, wist wat doen en heeft dat perfect gedaan. Nadien voelde ik me intens verbonden met jou maar ook met papa. Het deed me zelfs een beetje denken aan dat mooie voorbeeld van een geboorte waarop de vroedvrouw zo verzot was. (Lees hier meer over in mijn stuk over de prenatale begeleiding.) Haar zullen we trouwens altijd dankbaar zijn voor haar bijdrage aan onze mooie ervaring.
En nu… moe, soms afzien, een hele evenwichtsoefening, maar wel genieten. Tussendoor.
Gelukkige één maand kleine meid.
2 reacties:
whaw, prachtig ...
het komt allemaal terug, in al zijn schoonheid, maar ook hevigheid (en pijn!)
genoot je ook van die heerlijke pasgeborene-geur ?!
en bravo, zonder ruggeprik !
geniet van jullie nestje ...
Schoon en hevig, inderdaad!
Ja Nele, die pasgeborene-geur!!! Echt heerlijk he!
Bedankt.... en een nestje is het hier wel ;-)
Een reactie posten