Life as we know it is volledig voorbij nu baby nummer twee er is. Onze vroedvrouw had ons gewaarschuwd: eentje is geentje. En ik moet ze gelijk geven. Bij je eerste pasgeborene is er nog een periode waarbij je veel tijd hebt om samen met je ventje en de baby in de zetel te hangen, te genieten van alles wat je kleine spruit doet, te slapen wanneer je baby slaapt, de nieuwste series op Netflix erdoor te draaien, ergens iets te gaan eten, ... Ik noem het een soort overgangsperiode tussen het leven zonder en het leven met kind. Bij je tweede pasgeborene is er een peuter die het onmogelijk maakt om bovenstaand lijstje na te leven. Geen rust, amper tijd om volledig en alleen van je nieuwe aanwinst te genieten, laat staan dat je even wat tv kan kijken of iets voor jezelf kan doen. De dagen vliegen voorbij en voor je het weet is je kersverse baby al zes centimeter gegroeid en mag je haar eerste kleertjes in de herinneringsdoos opbergen (snif).
Het leven met twee kinderen, het is een grote verandering. En grote veranderingen die gaan altijd gepaard (bij mij toch) met veranderingen bij mezelf. Of beter gezegd: lessen die ik moet leren om de nieuwe situatie te baas te kunnen. Dit zijn de vijf uitdagingen die ik de afgelopen twee maanden ontdekt heb. De vijf lessen die ik moet leren of aan het leren ben nu ik twee kleintjes heb.
Het leven met twee kinderen, het is een grote verandering. En grote veranderingen die gaan altijd gepaard (bij mij toch) met veranderingen bij mezelf. Of beter gezegd: lessen die ik moet leren om de nieuwe situatie te baas te kunnen. Dit zijn de vijf uitdagingen die ik de afgelopen twee maanden ontdekt heb. De vijf lessen die ik moet leren of aan het leren ben nu ik twee kleintjes heb.
Geniet van gestolen momenten
Het beetje tijd dat ik nog voor mezelf had, lijkt echt helemaal verdwenen. Ik weet gelukkig dat er terug meer tijd vrij zal komen naarmate die baby groter en zelfstandiger wordt en van zodra peuter naar de kleuterklas zal gaan (in november al!), maar voorlopig zitten we nog volop in het geen-tijd-voor-mezelf tijdperk. Behalve die korte gestolen momenten waarop baby en peuter slapen en ik even kan lezen in mijn boek of borstvoeding geef met de volgende tien minuten van Vampire Diaries op. Of wanneer ik na een uitzonderlijk goede nacht (of wat daar tegenwoordig voor doorgaat) voor de kinderen wakker wordt en nog eens een beetje kan schrijven. Zoooo-ot!
Leer loslaten
Tussendoor is het best genieten met onze twee kinderen. Zeker als mijn man en ik de taken kunnen verdelen of wanneer we met het hele gezin op stap gaan. Er zijn van die geweldige momenten dat je beide kinderen gelukkig zijn: eentje is mooi aan het spelen en de andere zoet aan het slapen of in haar relax aan het rondkijken. Van die momenten zou ik gerust een foto kunnen trekken en op Facebook zetten met de geïmpliceerde boodschap: zie eens hoe goed het ons afgaat met twee kids. Maar de realiteit is dat tegenover elk hemels moment een moment van totale chaos staat.
Zo was ik met de baby in de draagdoek en de peuter op stap. De kleine man kreeg een van zijn driftbuien omdat we terug richting thuis moesten zodat kleine zus kon eten. Blijkbaar was ik zijn fopspeen vergeten. Gevolg: ik moest met een hongerige baby in de draagdoek ook nog eens een jammerende peuter op de arm meedragen. Wat was ik blij dat we eindelijk terug thuis waren! Of: Peuter moest gaan slapen. Hij heeft het nog altijd nodig dat ik naast hem op bed kom liggen totdat hij in slaap gevallen is. Baby moest dus haar grote broer mee te slapen leggen en besloot niet tevreden te zijn naast mama in het grote bed. Gevolg: zij begon te huilen waardoor niemand nog kon slapen. Ik stond recht om baby te troosten, maar dan begon peuter natuurlijk te jammeren. Wat werd ik gek van mijn twee jengelende kinderen. Aaargh! Op zo'n momenten zou ik gewoon mee willen huilen.
Hier ligt mijn grootste uitdaging: omgaan met de momenten dat ze me allebei nodig hebben. Dan heb ik het gevoel tussen hen te moeten kiezen en hoe doe je dat in godsnaam? Onze vroedvrouw gaat nog gelijk krijgen dat de grootste uitdaging zal worden: leren loslaten. Soms komt de baby eerst en dan weer de peuter, zo is het nu eenmaal. Ik kan er niet altijd volledig voor hen allebei zijn en alles altijd onder controle hebben. Omarm de chaos.
Zo was ik met de baby in de draagdoek en de peuter op stap. De kleine man kreeg een van zijn driftbuien omdat we terug richting thuis moesten zodat kleine zus kon eten. Blijkbaar was ik zijn fopspeen vergeten. Gevolg: ik moest met een hongerige baby in de draagdoek ook nog eens een jammerende peuter op de arm meedragen. Wat was ik blij dat we eindelijk terug thuis waren! Of: Peuter moest gaan slapen. Hij heeft het nog altijd nodig dat ik naast hem op bed kom liggen totdat hij in slaap gevallen is. Baby moest dus haar grote broer mee te slapen leggen en besloot niet tevreden te zijn naast mama in het grote bed. Gevolg: zij begon te huilen waardoor niemand nog kon slapen. Ik stond recht om baby te troosten, maar dan begon peuter natuurlijk te jammeren. Wat werd ik gek van mijn twee jengelende kinderen. Aaargh! Op zo'n momenten zou ik gewoon mee willen huilen.
Hier ligt mijn grootste uitdaging: omgaan met de momenten dat ze me allebei nodig hebben. Dan heb ik het gevoel tussen hen te moeten kiezen en hoe doe je dat in godsnaam? Onze vroedvrouw gaat nog gelijk krijgen dat de grootste uitdaging zal worden: leren loslaten. Soms komt de baby eerst en dan weer de peuter, zo is het nu eenmaal. Ik kan er niet altijd volledig voor hen allebei zijn en alles altijd onder controle hebben. Omarm de chaos.
Omarm de verschillen
Hoe vreselijk ik die chaotische momenten ook vind, ze horen er nu eenmaal bij. Een betere organisatie kan al veel voorkomen en wat niet voorkomen kan worden, probeer ik dus los te laten. Wat ik echter niet kan loslaten is mijn eigen vreselijke houding. Daar stoor ik me mateloos aan. Ik kan het namelijk niet laten om mijn twee koters met elkaar te vergelijken en op momenten daar negatieve conclusies voor de één of de ander uit te trekken. Baby slaapt nu toch wel veel beter dan peuter vroeger deed. (Amai, wat was de babyperiode van onze eerste ellendig.) Baby lijkt minder knuffels nodig te hebben en ligt niet zo graag bij mama of papa op de arm. (Zou ons meisje minder lief blijken dan de kleine man?) Baby kan al een week eerder 'bewust lachen' dan peuter. (Zou ze alles sneller kunnen dan hem?)
Op zich kan dat vergelijken geen kwaad, maar ik merk dat mijn houding ten opzichte van ons zoontje er soms wat negatief door kleurt. Hij stapte laat, zijn spraak laat nu ook op zich wachten, laat staan dat ik al aan zijn zindelijkheidstraining durfde beginnen. Terwijl hij in november naar school zou mogen... En in plaats van vertrouwen te hebben in hem en zijn kunnen, stel ik in vraag of het allemaal wel goed zal komen. Nu ik een ander (gemakkelijker?) kind heb, besef ik pas dat het allemaal niet zo evident geweest is met hem. Het laatste wat ik wil, is nu met een negatievere bril naar hem kijken en zo zijn zelfbeeld beïnvloeden. Je kan niet geloven hoe schuldig dit me doet voelen. Zeker omdat het zo'n ongelooflijk lief en mooi ventje is met zo veel kwaliteiten.
Laat ik me daar terug wat meer op focussen, op de kwaliteiten van mijn beide kindjes. Dan komt het wel goed.
Laat ik me daar terug wat meer op focussen, op de kwaliteiten van mijn beide kindjes. Dan komt het wel goed.
Blijf regelmatig op date gaan
Van zodra er twee kinderen zijn, is het nog minder evident om naast mama en papa ook een koppel te blijven. Je bent echt continu met de kids bezig of één of andere huishoudelijke taak. Echt sexy is het leven niet. Mijn partner merkte op dat hij mij soms zelfs mama noemde in plaats van schatje. Vroeger gebeurde dat ook, maar altijd in een gesprek tegen de kleine man. Dat het nu in een gewoon gesprek tussen ons twee gebeurde, is ronduit griezelig! Tijd om terug regelmatig op date te gaan en er extra op te letten om naast mama en papa ook Ann en Ben te blijven.
Ik ben niet zo goed in veranderingen en deze vijf lessen zal ik mij kennende geregeld vergeten. Het zal nog wel een tijdje afzien, zoeken, vallen en weer opstaan blijven. Maar tussendoor is het leven met twee kinderen soms ronduit geweldig en is het genieten van een gezin dat eindelijk compleet voelt...
Hoe was het voor jullie om van één naar twee of meer kinderen te gaan?
Nog belangrijke lessen die ik vergeten ben?
Laat het me zeker weten!
Hulp vragen mag (moet)
De schrik zit er momenteel in. Ik ben een beetje verwend de laatste maanden. Mijn man heeft twee maanden ouderschapsverlof genomen. Nog een kleine week en dan moet ik het twee weken alleen redden. Dan is er niemand meer om onmiddellijk op terug te vallen. Natuurlijk heb ik wel een netwerk waarop ik beroep kan doen: grootouders, de meter en een lieve buurvrouw. En daar ga ik zeker gebruik van maken. Ik moet het dus niet allemaal alleen doen. Op tijd een hulplijn inschakelen, is de boodschap.Ik ben niet zo goed in veranderingen en deze vijf lessen zal ik mij kennende geregeld vergeten. Het zal nog wel een tijdje afzien, zoeken, vallen en weer opstaan blijven. Maar tussendoor is het leven met twee kinderen soms ronduit geweldig en is het genieten van een gezin dat eindelijk compleet voelt...
Hoe was het voor jullie om van één naar twee of meer kinderen te gaan?
Nog belangrijke lessen die ik vergeten ben?
Laat het me zeker weten!
1 reacties:
Een heel herkenbaar bericht over de veranderingen die een 2de kind met zich meebrengt. Ik weet nog dat ik de komst van ons 2de kind een grote verandering vond in ons leven. Nu verwachten we ons 5de kind, maar de verandering was bij de 1ste en de 2de toch wel het grootst in ons gezin.
Geniet van je mooie kinders. Leuk dat je er ook over deelt op deze blog !
Een reactie posten